donderdag 27 december 2012
Midden in de "brot"
Je zou me hier eens moeten zien zitten aan de keukentafel midden in de “brot”*. In oude joggingbroek met slobbertrui en het kan niet erger op crocs. Het is zaterdagmorgen jongste is vertrokken naar weekend baan, oudste doet de techniek bij de plaatselijke omroep en manlief is hard aan het werk in het kantoor. Als de bel gaat kan je beter niet open doen zegt jongste. De kerstboom is opgetuigd maar de dozen met versieringen staan nog in de gang. De was is gedraaid maar moet nog worden opgeruimd. De stofzuiger staat klaar voor de start maar ik heb er geen zin aan. Ik zit relaxed aan de keukentafel kniepertjes te bakken. Heerlijk galm ik mee op de cd van The Young Messiah. Gewoon midden in de brot. Omdat ik dat wil en omdat ik het kan, heerlijk toch!
Natuurlijk snap ik nu na jaren de kerst stress van mijn moeder. Mijn moeder werkte parttime op het postkantoor en in de decembermaand was het daar een topdrukte om alle kerstpost op tijd rond te krijgen. Alle zeilen worden bij gezet waardoor mijn moeder in de kerstvakantie tijdelijk postbode is. Voor haar natuurlijk super gezellig om vrolijke kerstpost te bezorgen en laten we wel wezen het levert een paar extra centen op.Thuis zijn er 4 kinderen die tijdens de kerstvakantie van alles willen doen wat op dat moment niet echt handig is. Zelf kaartjes maken met veel lijm en glitter. Vuurwerk koop gedoe van broertje. En ik, de oudste wil perse kniepertjes bakken. Het oude ijzer van oma heb ik gehaald en de ingrediënten zijn gekocht. Wanneer moeders tussen de middag thuis komt voor een broodje moet er op stel en sprong beslag gemaakt worden. Vroeger zat er geen thermostaat op het ijzer en het recept van oma is een beetje gokken. Wanneer ik denk dat het ijzer heet genoeg is doe ik het beslag er in. Het wordt geen kniepertje maar een klef, wit, plakkerig geheel wat we van het ijzer moeten schrapen. Goed schoonmaken, invetten en een paar minuten later opnieuw proberen. Helaas nog steeds niet top. Beslag blijft aan de onder en boven kant kleven. Ik kan dit uren vol houden tot ik de juiste heb. Dat is voor mijn moeder een ander verhaal ze is helemaal klaar met mijn gedram. Het liefst spoelt ze het beslag door de gootsteen en als ik door ga met zeuren is ze in staat om het beslag door de kamer te stuiteren. In plaats van dat we aan het opruimen zijn zitten we midden in de “brot” kniepertjes te bakken briest mijn moeder voordat ze verder gaat met post bezorgen. Beslagkom is ondertussen voor de helft verminderd. Een tafel vol kruimels, te bleek, te donker of niet gaar is het resultaat. Wij halen de Staphorster buurman erbij. Het is tenslotte een Staphorster traditie en elke Staphorster bakt in december bussen vol kniepertjes. Is het beslag te dik of te dun vragen wij buurman.
Te dik vind buurman en gooit er een scheut water bij. Of we er wel een borrel glaasje jonge jenever in hebben gedaan. Met behulp van buurman gaat het lukken. De juiste verhoudingen van het recept zijn zoek waardoor de smaak niet optimaal is maar ze lukken.Wanneer ik in 1988 in dit stadje kom wonen zie ik rond kerst mijn vriendin haar moeder bussen vol kniepertjes bakken en ik krijg weer kriebels. Ik vraag haar het recept en koop een ijzer met thermostaat. Als het hun lukt moet het mij toch ook lukken. Voorzichtig en met liefde maak ik op een rustig moment het beslag en ga aan de gang. Vet het ijzer goed in en wacht tot het lampje van de thermostaat uit gaat. Het beslag gaat erin en vol verwondering haal ik een prachtig gebakken kniepertje eruit. Vanaf de eerste gelukt! Eindelijk met het juiste beslag en een modern ijzer bak ik prachtige kniepertjes. En vandaag zit ik heerlijk midden in de “brot” relaxed kniepertjes te bakken. Gewoon omdat ik dat wil en omdat ik het kan. Later M@rina!
*brot= dialect Fries?, Drenths? woord voor troep, rotzooi.
woensdag 26 december 2012
Recept Kniepertjes
Ingrediënten:
500 gram kristalsuiker,
500 gram patentbloem,
250 gram roomboter (ongezouten),
2 eieren,
2 zakjes vanillesuiker,
400 ml handwarm water.
Bereiding: Roomboter smelten, vervolgens alle ingrediënten afwegen en bij elkaar in grote mengkom.
Als laatste het handwarme water toevoegen en mixen tot
een egaal klont vrij beslag.
Kniepertjesijzer verwarmen op stand 4/5.
Wanneer het warm is in het midden een hoopje beslag.
Ik doe altijd een halve juslepel. Komt het beslag aan alle kanten het ijzer uit dan heb je toch echt te veel. Even uitproberen.
Met dit beslag lukt het vanaf kniepertje 1!
Blijft het aan de bovenkant plakken, even met een keukenrol papiertje en een beetje slaolie in vetten.
Met een mes wip je het kniepertje eruit en leg het even op een broodplank om af te koelen.
Suc6 en eet smakelijk!
donderdag 20 december 2012
65 Miljoen
Al jaren achtereen koppen de kranten met oud en nieuw; Nederland knalt voor 65 miljoen de lucht in. Zonde geld en wat een hoop rotzooi op straat voor misschien een klein half uurtje lol rond de klok van twaalf. Vroeger toen ik een jaar of 6 was stond ik bibberend van de slaap rond twaalf uur op straat bang te zijn voor al het vuurwerk. Buurjongens die niet meer al te vast op hun benen stonden gooiden links en rechts met rotjes waar ik niet vrolijk van werd. De eerste 30 jaar van mijn leven heb ik geen cent uit gegeven aan vuurwerk. Voor het geld wat de doorsnee Nederlander aan vuurwerk uitgaf kocht ik liever een paar schoenen of een leuke tas.
Maar er kwam een ommekeer. Tijdens de zwangerschap van jongste was ik niet zo best ter been en kwam menig gezinshulp haar steentje bij dragen in Huize Marina. Om precies te zijn hebben wij 80 verschillende dames van Thuiszorg zien komen en gaan in 1 jaar tijd. Flexibel moesten wij zijn en blijven lachen dat viel niet altijd mee. Laat nou net op oudejaarsdag een jong meisje van een jaar of 19 naar ons toe worden gestuurd die het vak nog moest leren. Alles ging mis en de gezellige traditie van kippensoep met lekkere warme oliebollen viel in het water. De soep werd opgediend met grote stukken kippenvel en de oliebollen waren tijdens het opwarmen hard en vettig geworden. Van ellende ging ze wandelen met oudste die de kont in de krib gooide. In no time kwam ze terug met een brullend joch. Radeloos belde ik vanaf de wc met manlief zodat het goed bedoelde meisje mij niet hoorde brullen. Wanneer ik hem eindelijk via de pieper aan de telefoon krijg brul ik als je niet snel naar huis komt dan wurg ik hier de hele bende. Wat een ellende op de vooravond van 1997. Het moet een gezellig gourmet avondje worden met vriendinnen en mannen en niet een blér avondje.Manlief moest uit Amsterdam komen en reed zo snel als hij kon door de polder naar huis.
Wanneer hij anderhalf uur later binnen komt is de ergste storm geluwd. Enthousiast laat hij een enorm vuurwerk pakket zien, kwam ik onderweg zo maar tegen verteld hij wetende van mijn zonde geld standpunt. Samen met oudste gaat hij meteen een prachtige pijl het ruim inschieten. Oudste straalt wat mooi hé roept hij naar mij. Deze beroerde oudejaarsdag moet ik maar gauw vergeten. De visite komt en samen kijken wij gezellig naar de show van manlief en oudste. Oudste geniet. Hij huppelt en springt voor de ramen heen en weer met allerlei knal geluiden. De jaren die volgen zijn op oudejaarsavond niet meer vuurwerk vrij. Oudste wordt ouder en mag voorzichtig zelf gaan knallen. Er wordt een speciaal standaardje gekocht, wij denken aan aansteeklonten, een veiligheidsbril, alles passeert de revue. Zakgeld wordt besteed aan vuurwerk. Samen met oudste zoek ik het mooiste vuurwerk voor de beste prijs uit. Samen staan wij op oudejaarsdag tussen alle kerels in de rij om ons vuurwerk pakket op te halen en manlief moppert of het een beetje minder kan. Wij behoren sinds 1996 tot de Nederlanders die een aandeel hebben in de 65 miljoen die de lucht in gaat. Eén keer per jaar een uitspatting dat moet toch kunnen vinden wij samen. Afgelopen week vielen de fleurige foldertjes van de verschillende dealers weer op de deurmat.Ik vraag aan oudste wat en voor hoeveel gaan wij bestellen dit jaar? Wij? Ik ga Carbid en nitraatbommen bestellen zegt oudste als geintje. Daar moet ik nog even over nadenken zeg ik……..
Mam, ik ben 18, je hoeft niet meer mee! Later M@rina!
donderdag 13 december 2012
Doe er wat mee!
Een grap daar moeten twee mensen in ieder geval om kunnen lachen is mijn motto. Diegene die het vertelt en diegene waar je het aan vertelt. Wanneer is een grapje een grapje en wanneer is het een pesterijtje. Afgelopen week zijn we opgeschrikt door het overlijden van een meisje van 15 jaar. Net zo oud als onze jongste. Ondertussen is het landelijk nieuws geworden. Ze werd gepest lezen wij op twitter en facebook. Wij horen het zelfs op de radio.Werd ze gepest? Wanneer is het pesten? Waarom laten wij grote mensen dat pesten toe? Jaren geleden werd tegenover ’s Lands grootste kruidenier een groot leeg staand pand verbouwd tot een hip makelaars kantoor. Het is er een drukte van belang. Leveranciers van bouwmaterialen rijden af en aan. Je moet flink manoeuvreren om veilig te kunnen parkeren. Bij de ingang van de winkel zit op zijn vaste stekkie een jonge jongen te spelen op zijn accordeon. De littekens in zijn gezicht laten zien dat hij al een hard leven achter de rug heeft. Voor zich op de grond staat het bakje met geld wat hij hier mee ophaalt. Terwijl ik mijn boodschappen aan het doen ben zie ik de bouwvakkers in en uit lopen bij AH voor een gratis kopje koffie. Met veel bravoure komt er een oudere bouwvakker aanlopen met in zijn kielzog 2 jonge jongens die het vak vast bij hem aan het leren zijn. Ze hebben een hoop kabaal en gelach om zich heen en geven de indruk dat ze lol hebben in het leven. Ze tappen een bakkie koffie en nemen het mee naar hun werkplek.
Ondertussen ben ik bij de kassa aangekomen en ben druk mijn boodschappen aan het inladen.Tegelijk met de 3 mannen loop ik de winkel uit wanneer de oudste zich omdraait en nog net een doos uit de papierbak grist. Ik moet even wachten om er met mijn kar langs te kunnen. Vlak voor mij draait hij zich nogmaals om en gooit de doos op de kop voor de jongen met accordeon en zegt: Heb je al een huis? Kijk hier heb je er één!
Hij slaat zich zelf op de benen van het lachen en de twee jonge mannen schateren het uit om de goede grap van hun collega.De verlegen jongen kruipt in zijn schulp en wacht tot ze uit het zicht zijn voordat hij de doos oppakt en weer terug brengt naar de papierbak.Ik vraag aan hem of het gaat, doen ze dit vaker? Hij zegt zachtjes dit doen ze elke dag een keer als ze koffie gaan halen. Woedend wordt ik, wat een hufters, koffie jatten bij de AH en zo’n jongen die geen vlieg kwaad doet op zo’n ongelofelijke manier de grond in trappen.Ik gooi mijn boodschappen in de auto en rij de parkeerplaats af de bouwplaats op. En zie hoe de ervaren bouwvakker met zijn twee jonge collega’s hun bakkie koffie tussen de overige bouwvakkers opdrinken en ondertussen hun smeuïge verhaal vertellen.Ik vlieg op hem af en vraag hoe oud hij is. Of hij de twee jonge mannen de kneepjes van het leven op deze manier aan het leren is. Koffie jatten bij de AH en ondertussen iemand dag in dag uit de grond in trappen, durf je wel tetter ik. Ik probeer mijn kinderen te leren wanneer je een grap uithaalt moeten er in ieder geval twee mensen om kunnen lachen. Diegene die het vertelt en diegene die het aanhoort. Doe er wat mee! Doodstil is het wanneer ik met grote passen de bouwplaats weer afloop. Met bonkend hoofd stap ik mijn auto in en rij naar huis.
Pesten is van alle tijden.Laten wij volwassenen in ieder geval helpen er wat aan te doen! Later M@rina!
donderdag 6 december 2012
Snoepies
Afgelopen week zie ik in een tijdschrift staan “Kerstkaarten maken is weer in” . Wij waren net begonnen aan onze jaarlijkse brainstormsessie “wat voor kerstkaart dit jaar”. Elk jaar nemen wij ons voor om ruim op tijd te beginnen. Het streven is de kerstkaarten minstens één week voor Kerst te versturen. Maar helaas, meestal gaan ze een week na de Kerst maar gelukkig nog net voor Oud & Nieuw de deur uit. De afgelopen jaren hebben we heel wat af gefröbeld en zijn er talloze filmpjes vol geschoten. Zo heb ik al eens een paar avonden dropvoetjes geplakt bij de tekst; Stap vol goede moed het nieuwe jaar in. Vanaf 1994 het jaar waarin oudste werd geboren was het geknip en geplak voorbij. Want voortaan word onze kerstkaart een vrolijke foto van ons kroost. Opa’s en oma’s vinden dat ook leuk want via kerstkaart kunnen ze nu met hun kleinkind showen. Tegenwoordig knip je tig foto’s achter elkaar, je bekijkt het en je gooit het weer weg. En we fotoshoppen net zolang tot dat het een prachtige foto is.
Die luxe hadden wij 18 jaar geleden nog niet en een filmpje van 24 stuks voor één leuke foto was dan zo maar vol geschoten. Het eerste jaar zetten wij onze kleine spruit van amper 8 weken tussen al zijn cadeau gekregen beren en beertjes. Vol trots stuurden wij die met Kerst rond. Wanneer ik Oma vraag hoe ze het kaartje vind wind ze er geen doekjes om. Of we geen mooiere foto hadden, zo poemelig en met een onderkin. Jaar na jaar werden er thema’s bedacht, hele filmpjes werden vol geschoten en uiteindelijk leuke kaartjes verstuurd. Gezellige kaarten met vrolijke koppies wat de indruk gaf aan vrienden en familie dat de foto zonder tegen gas met heel veel plezier gemaakt is. Nu jongste en oudste te oud zijn om nog steeds op een kerstkaart rondgestuurd te worden zal ik hier eerlijk schuld bekennen. Er moesten wel eens tranen worden gedroogd. Als de één lachte stak de ander de tong uit. Als het haar van de één top zat was de gel bij de ander vergeten. Zat iedereen en alles er klaar voor was de batterij van de flitser leeg. Het leukste, liefste, met de meeste tranen en het duurste kaartje was het kaartje van 1997. Het leek ons leuk om onze 2 snoepies in een bad vol popcorn en snoep te zetten. Wij zijn druk aan het mais poffen als we er achter komen dat een babybadje pas vol met popcorn is na minstens 30 zakjes mais te hebben gepoft. De pan wordt steeds heter , en wij worden steeds ongeduldiger. En dan gaat het mis. De pan komt tegen de spiksplinternieuwe peperdure fleecetrui van vaders aan. Weg trui. Wanneer we dan eindelijk een bodempje popcorn in het badje hebben en oudste er al heerlijk in zit te genieten van het snoep zet jongste het op het brullen. Ze is niet van plan om met haar billen op die vieze plakkerige witte korrels te gaan zitten.
Een snoepketting om hals en pols verzacht het leed maar zitten ho maar. Alles uit het badje op de tafel gegooid met alle korreltjes zo ver mogelijk van jongste vandaan zodat ze wil mee werken aan de foto. Maar wel nadat snoepketting en armband uitgebreid wordt met een lolly die ze tussen de vieze plakkerige witte korrels had zien liggen. Telkens als we een foto willen nemen heeft jongste een halve snoepketting in haar mond of ze zet het op het brullen. Tussen de hele serie foto’s waarin Jantje huilt en Jantje lacht zit gelukkig één foto die we trots versturen naar vriend en familie. Dit jaar zijn we op tijd begonnen met brainstormen, de eerste foto’s zijn gemaakt maar hoe nu verder. Zal het ons lukken om ze voor de kerst de deur uit te krijgen. Zal een kerstkaart maken anno 2012 nog steeds kerstkaarten leed geven. En oudste en jongste offeren ze zich nog één keertje op………..maar dan anders….
We wachten af we hebben nog even. Later M@rina!
donderdag 29 november 2012
Maybe Winehouse
In de zomer van 2011 heeft jongste een fuif van een klasgenoot. Het is de bedoeling dat iedereen komt als een Look a Like van zijn/haar idool.
Wij hebben een leuk idee. Het haar draperen we over een stuk piepschuim en zetten we met een dozijn haarspeldjes vast. Haar ogen zetten wij flink aan met pikzwarte eyeliner. De gracieuze stip boven de rechter mondhoek mag niet ontbreken. Een pittig jurkje, wiebelende hakken en een leeg wijnglas maakt jongste tot Look a Like Amy Winehouse. Voor de zekerheid vraag ik jongste om het glas voor een Jus the Orange te gebruiken zodat ik straks geen 14 jarige tipsy Look a Like ophaal. We maken grappen over Amy Winehouse en vinden de Look a Like zeer geslaagd. Maar eigenlijk is het verre van grappig. Ik heb een zwak voor Amy. Vraag me niet waarom, ik heb geen idee. Normaal gesproken heb ik helemaal geen zwak voor mensen die een potje van hun kostbare leven maken. Net zoals iedereen weet ik dat Amy dat doet door haar alcohol en drugs gebruik. Toch ben ik gek op haar, op haar stem, zwoel en krachtig en zo melodieus.
Tig jaar geleden zag ik een documentaire met Amy zittend op een muurtje in Amsterdam, zacht zingend en tokkelen op haar gitaar. Een prachtige meid, beetje mollig vast niet ouder dan een jaar of 19. En zin aan het leven. Wanneer ik haar muziek hoor denk ik aan haar op dat muurtje in Amsterdam en vraag me keer op keer af waarom ze de afstandsbediening van haar leven op de verkeerde zender heeft gezet. Ze was krachtig en extravagant genoeg om succesvol te zijn. Ze was denk ik op zoek maar vond het verkeerde. Rond half 12 haal ik mijn kleine Look a Like op van het feest. Het wijnglas is zoek. Buiten lopen de Look a Likes te rennen en verstoppertje te spelen tussen de koeien. Het stuk piepschuim uit haar haar ligt ergens tussen de lege chips zakken en de haarspeldjes steken her en der tussen haar lange donkere lokken uit. Zaterdag 23 juli 2011 ruim een week na de Look a Like fuif wordt Amy dood aangetroffen in haar flat. 27 jaar oud hoe snel kun je je zelf naar de vernieling helpen als je de verkeerde keuzes maakt. Ik hoor het nieuws en ben ontdaan. Waarom heb ik toch zo’n zwak voor haar ze heeft toch zelf voor dit leven gekozen. Voortaan moeten we het doen met een Look a Like. Maybe Winehouse (UK) is al jarenlang de beste Look a Like van Amy. Vorige week ben ik samen met jongste naar haar concert in Zwolle geweest. Wanneer ze opkomt en begint te zingen draait mijn maag rond. Wat vinden Papa en Mama Winehouse hier van? Haar stem, zo zwoel en krachtig en zo melodieus, ik ben er gek op. Haar verlegen blik waarmee ze de zaal in kijkt doet me smelten. In gedachten zie ik Amy fris en fruitig een beetje mollig met gitaar op een Amsterdams muurtje. Ondertussen zingt Maybe Winehouse vol overgave haar songs. Na de toegift Valerie komt ze het podium af en vraagt ze enthousiast of er iemand met haar op de foto wil.
Ze lacht lief, verontschuldigd zich dat ze zo warm en bezweet is en slaat een arm om mijn jongste. We zien een vrolijke enthousiaste jonge zangeres die zin aan het leven heeft. Ik zou haar willen knuffelen, willen zeggen dat ze prachtig zingt, dat zij die gekkigheid gelukkig allemaal niet nodig heeft. Dat doe ik natuurlijk niet, ik maak gauw een foto. Bijzonder hé zo’n Look a Like zeg ik zachtjes tegen jongste…… Ineens weet ik het, de kwetsbaarheid, de roem, de verkeerde wereld waarin Amy helaas verzeilde maakt dat ik een zwak voor haar heb.
Later M@rina!
Wij hebben een leuk idee. Het haar draperen we over een stuk piepschuim en zetten we met een dozijn haarspeldjes vast. Haar ogen zetten wij flink aan met pikzwarte eyeliner. De gracieuze stip boven de rechter mondhoek mag niet ontbreken. Een pittig jurkje, wiebelende hakken en een leeg wijnglas maakt jongste tot Look a Like Amy Winehouse. Voor de zekerheid vraag ik jongste om het glas voor een Jus the Orange te gebruiken zodat ik straks geen 14 jarige tipsy Look a Like ophaal. We maken grappen over Amy Winehouse en vinden de Look a Like zeer geslaagd. Maar eigenlijk is het verre van grappig. Ik heb een zwak voor Amy. Vraag me niet waarom, ik heb geen idee. Normaal gesproken heb ik helemaal geen zwak voor mensen die een potje van hun kostbare leven maken. Net zoals iedereen weet ik dat Amy dat doet door haar alcohol en drugs gebruik. Toch ben ik gek op haar, op haar stem, zwoel en krachtig en zo melodieus.
Tig jaar geleden zag ik een documentaire met Amy zittend op een muurtje in Amsterdam, zacht zingend en tokkelen op haar gitaar. Een prachtige meid, beetje mollig vast niet ouder dan een jaar of 19. En zin aan het leven. Wanneer ik haar muziek hoor denk ik aan haar op dat muurtje in Amsterdam en vraag me keer op keer af waarom ze de afstandsbediening van haar leven op de verkeerde zender heeft gezet. Ze was krachtig en extravagant genoeg om succesvol te zijn. Ze was denk ik op zoek maar vond het verkeerde. Rond half 12 haal ik mijn kleine Look a Like op van het feest. Het wijnglas is zoek. Buiten lopen de Look a Likes te rennen en verstoppertje te spelen tussen de koeien. Het stuk piepschuim uit haar haar ligt ergens tussen de lege chips zakken en de haarspeldjes steken her en der tussen haar lange donkere lokken uit. Zaterdag 23 juli 2011 ruim een week na de Look a Like fuif wordt Amy dood aangetroffen in haar flat. 27 jaar oud hoe snel kun je je zelf naar de vernieling helpen als je de verkeerde keuzes maakt. Ik hoor het nieuws en ben ontdaan. Waarom heb ik toch zo’n zwak voor haar ze heeft toch zelf voor dit leven gekozen. Voortaan moeten we het doen met een Look a Like. Maybe Winehouse (UK) is al jarenlang de beste Look a Like van Amy. Vorige week ben ik samen met jongste naar haar concert in Zwolle geweest. Wanneer ze opkomt en begint te zingen draait mijn maag rond. Wat vinden Papa en Mama Winehouse hier van? Haar stem, zo zwoel en krachtig en zo melodieus, ik ben er gek op. Haar verlegen blik waarmee ze de zaal in kijkt doet me smelten. In gedachten zie ik Amy fris en fruitig een beetje mollig met gitaar op een Amsterdams muurtje. Ondertussen zingt Maybe Winehouse vol overgave haar songs. Na de toegift Valerie komt ze het podium af en vraagt ze enthousiast of er iemand met haar op de foto wil.
Ze lacht lief, verontschuldigd zich dat ze zo warm en bezweet is en slaat een arm om mijn jongste. We zien een vrolijke enthousiaste jonge zangeres die zin aan het leven heeft. Ik zou haar willen knuffelen, willen zeggen dat ze prachtig zingt, dat zij die gekkigheid gelukkig allemaal niet nodig heeft. Dat doe ik natuurlijk niet, ik maak gauw een foto. Bijzonder hé zo’n Look a Like zeg ik zachtjes tegen jongste…… Ineens weet ik het, de kwetsbaarheid, de roem, de verkeerde wereld waarin Amy helaas verzeilde maakt dat ik een zwak voor haar heb.
Later M@rina!
Zelf naar Maybe Winehouse
Voor wie nieuwsgierig is naar Maybe Winehouse,
2de kaartje gratis!!!!!!!!!!
http://www.demeenthe.nl/maybewinehouse.html
Maybe Winehouse A Tribute To
Vrijdag 7 December || 20.00 uur
1ste kaartje € 17,50, 2de kaartje gratis!
RESERVEREN
Rabo Theater De Meenthe wil graag meer mensen kennis laten maken met deze bijzondere zangeres. Want Maybe Winehouse is meer dan alleen een uiterst grappige woordspeling op Amy Winehouse. Maybe Winehouse, afkomstig uit de UK, is zonder twijfel al jarenlang de beste lookalike van Amy Winehouse; ook al vóór Amy’s tragische dood. En dat geldt zowel voor haar uiterlijk als voor haar stem. In dit eerbetoon aan de in 2011 overleden zangeres heeft Maybe Winehouse een setlist met alle klassiekers, waaronder ‘Back to Black’, ‘Rehab’, ‘Love is a losing game’, en natuurlijk ‘Valerie’.
donderdag 22 november 2012
Veel blauw op straat
Afgelopen vrijdag klonk het alsof er bij ons in de straat twee auto’s frontaal tegen elkaar aan knalden. We schrikken ons rot en vliegen alle drie naar het raam.
Geen ongeluk maar wel veel blauw op straat, geen politie blauw, maar papiercontainer blauw.Twee mannen met een oplegger die met een donderend geweld de containers van de wagen afknallen. Sticker met huisnummer wordt erop geplakt en in een mum van tijd is elke voordeur van papiercontainer voorzien. Weer een tijdperk afgesloten. Geen papier meer in dozen langs de weg. De prachtige blauwe container past uitstekend in het rijtje van Grijs, Groen en Rose (plastic afval)
Jarenlang stond er elke dag wel bij een school of kerk een container waar vrijwilligers volgens rooster oud papier dienst hadden. De vrijwilligers hielpen tillen en zorgden er voor dat het papier in en niet naast de container belande. Eens in de maand laden wij ons Peugeotje 205 ook tot de nok toe vol met oud papier. Van buurman rechts en buurvrouw links nemen wij het papier ook mee. Hoe meer papier hoe meer geld voor de school. Mijn werktijden veranderden zodat we het niet meer naar de container op school konden brengen. Geen nood zei school je kan het ook zelf naar de papieropslag brengen. Je geeft door voor welke school je komt dan zorgen zij er voor dat de school het geld krijgt. Dat gaan we proberen.
Wij nemen zoveel mogelijk oud papier mee want hoe meer papier hoe meer geld. We rijden naar de papierfabriek en kijken nieuwsgierig om ons heen waar we ons moeten melden. Jongste van 5 blijft noffelijk in haar autostoeltje zitten tussen al het papier. Vanuit haar stoeltje is het al spannend genoeg. Oudste heeft de nieuwsgierige leeftijd van 7 zodat hij alles van dicht bij wil mee maken. Samen gaan we het kantoor binnen om te vragen hoe het in zijn werk gaat.
Mijn kleine Peugeotje staat stoer tussen de mega vrachtwagens met grote papier containers zoals ze bij school staan. We moeten beginnen met de weegbrug op rijden. Op de bon zet de papiermeneer voor welke school we komen, nummerbord van de auto en hoe zwaar we zijn. Best spannend op de weegbrug. We hebben even oogcontact met papier meneer voordat we de weegbrug weer afrijden de fabriek in. We stoppen midden op de fabrieksvloer en kijken onze ogen uit. Het lijkt wel Oranjestad. Overal rijdt of beweegt wat. Jongste blijft veilig in de auto zitten. Samen met oudste ga ik het papier uit laden. Oudste vind het geweldig om het papier hard in de geul te gooien. Het papier gaat op de lopende band schuin omhoog naar het volgende onderdeel. Oudste zeult en gooit en schopt het papier in de geul. Om ons heen vliegen de shovels heen en weer die het papier aanschuiven.
Vrachtwagens rijden in en uit en wij vermaken ons prima met onze mini lading.
Boven aan de band staan dames plastic er tussen uit te vissen voordat het weer verder gaat op de lopende band om als kleine pakketjes uit de papierpers te komen.
We bekijken alles goed voordat wij weer richting weegbrug rijden. De papieropslag is een echte papierfabriek en papier wegbrengen word voor ons een gezellig middagje uit. Het is elke keer weer spannend hoeveel kilo papier we in ons Peugeautje kunnen proppen. Enkele jaren geleden hebben de papiercontainers bij de school plaats gemaakt voor de vuilnisauto. Vrijwilligers van scholen, zangkoren, sportvereniging etc. gaan mee op de vuilnisauto om volgens een vaste route het papier op te halen. Op deze manier krijgen ze toch nog papiergeld. Maar ook dat is nu niet meer nodig. Er hoeven geen briefjes meer mee naar huis of je vader of moeder stoer mee wil op de vuilniswagen.
Voortaan eens in de 14 dagen veel blauw op straat.
Later M@rina!
donderdag 15 november 2012
Mam je faalt
Om te voorkomen dat sleutels overal in huis rondslingeren staat er bij ons in de keuken een leuk zonnig stenen schaaltje voor alle sleutels die hier het huis binnen komen wandelen. Al jaren gooien spelende vriendjes, kennissen en wijzelf bij binnen komst direct de sleutels in het zonnige stenen schaaltje.
Ook mijn fietssleutel met knorretje eraan gaat er direct in. Met mijn huissleutel is het een ander verhaal. Ik doe echt mijn best om mijn huissleutel een vaste plek te geven maar soms gaat het even flink mis.Afgelopen vrijdag was het weer zover alles ging mis met wat je sleutel noemt. Wanneer ik met mijn onbestuurbare te volle winkel kar de AH uit wandel richting de auto kom ik een collega tegen. Al kletsend probeer ik mijn auto met de sleutel open te klikken maar wat ik ook doe geen deur klikt uit het slot. Het kan ook nog ouderwets zegt collega, gewoon de sleutel omdraaien. Dat weet ik maar dan gaat het alarm loeihard af. Ik neem de gok de deur moet toch open. Ja hoor groot alarm. Het kabaal maakt trouwens geen bal uit, behalve dat mijn collega in een deuk lag, keek er niemand op of om. Ik ken de truck ondertussen als je de auto start denkt de auto goed volk en schakelt het alarm weer uit. Met draaiende motor pak ik de boodschappen in de auto. Voorzichtig zet ik het contact weer af zodat ik rustig zonder toeters en bellen de kar terug kan brengen. Collega beloofd lachend als iemand mij in de boeien slaat ze mij gaat redden en getuigen dat het echt mijn auto is.
Thuis gekomen is oudste ondertussen op stap en heeft de deur keurig afgesloten. Met de boodschappentassen in de hand probeer ik mijn huissleutel uit mijn tas te vissen. Geen sleutel. Nergens een sleutel. Ik heb een probleem. Het zij vakje van mijn tas staat half open ik ben vast mijn sleutel verloren. Hoe is het mogelijk. Ik doe een beroep op de noodsleutel en ondertussen pieker ik me suf waar ik mijn sleutel verloren kan hebben. Eerst de koelkast en diepvries spullen maar eens opruimen. Een belletje naar AH geeft geen goed gevoel. De AH jongen zegt: hé bekende stem maar er is geen sleutel gevonden vandaag. Gisteren wel een sleutelbos met 5 sleutels en bonuskaart. Daar heb ik wat aan. Nee die van mij zijn vandaag verloren, ik kom net bij jullie vandaan. Toch maar even op de fiets naar de parkeerplaats van AH. Langzaam fiets ik over de parkeerplaats maar zie nergens sleutels. Voor de zekerheid even bij de info balie vragen. Er is niks afgegeven. Klantenservice meisje zegt dat ik het beste aangifte kan doen bij het gemeentehuis. Ik dacht bij het politie bureau. Dat is niet meer zo die doen daar niets mee. Dan maar langs het gemeentehuis. Echt balen.Ik fiets weer terug naar huis om de boodschappen verder op te ruimen. Wie weet komen de sleutels wel tussen de boodschappen vandaan. De ochtend is al zo goed als voorbij. Wat een gedoe. Wanneer ik tussen de middag met oudste een broodje eet vertel ik dat mijn sleutels voor de zoveelste keer zoek zijn. Ik denk dat ik dit keer echt een probleem heb.
Zo’n 25 jaar geleden kregen mijn 4 zwagers tijdens pakjesavond een sleutelhanger voor aan de sleutelbos die reageerde als je floot. Zouden die nog bestaan. Ik zie me al staan fluiten bij de AH naar mijn sleutels ergens in mijn tas. Misschien toch maar op mijn verlanglijstje zetten. Al mijmerend laat ik de ochtend de revue passeren. Keer nogmaals mijn tas op de kop en kijk onder de stoel in de auto. Voordat ik boodschappen ging doen ben ik nog even met de fiets naar de bloemenkiosk geweest welke jas had ik toen aan......ik ren naar de kapstok en kijk in de zak van mijn korte blauwe jack.
Mijn sleutels, ik heb ze gevonden gil ik naar oudste, gewoon in mijn jaszak aan de kapstok.
Mam je faalt
Later M@rina!
Meer dan 1000........
Afgelopen maandag was het 4 maanden geleden dat ik naar huis fietste met een bos bloemen een nieuw tijdperk tegemoet (zie eerste blog). Na leuke reacties op de vakantieblog ben ik door gegaan met een wekelijkse blog over van alles en nog wat.
Vandaag plaats ik alweer mijn 20ste blog!
Afgelopen week had ik een mijlpaal de teller van de blog schoot door naar ruim 1000.
In 4 maanden tijd is de blog 1033 keer bekeken, gelezen of misschien weer gedelete.
Via leuke emailtjes, tweets , opmerkingen weet ik wie er gezellig mee leest. Maar van heel veel weet ik het natuurlijk niet, best wel spannend!
Zo nieuwsgierig als ik ben................
Laat me gerust weten wie je bent, misschien heb je een leuke site, webwinkel, blog je zelf of gewoon even een berichtje.
marinaebbers@gmail.com
Later M@rina
donderdag 8 november 2012
Sinterklaas
De eerste 3 smsjes naar 06-………winnen toegang tot de première van de Sinterklaasfilm en de dvd van vorig jaar, zie ik voorbij komen op twitter. De Regionale Omroep mag kaarten weg geven voor dit spektakel. De regisseur van de Sinterklaasfilm zit in de studio en verteld hierover. Oudste is er druk mee als technicus van de Regionale Omroep. Om me heen hoor ik vriendinnen vertellen hoe het geloof in de Goedheilig man als een zeepbel uit elkaar is gespat. In groep 5 gaan de kinderen in de klas lootjes trekken en een surprise maken om de Sint een handje te helpen. Ze moeten dan wel op de hoogte zijn van het mysterie rond het Sinterklaasfeest. Huilend trof vriendin haar mannetje in bed aan, dochter van collega deed de handjes op de oren en huilde; Ik wil het niet horen mama! Heel wat keren zat buurman Opa Benno bij ons in het complot. Op pakjes avond was hij diegene die even aan belde dat hij op het dakterras voetstappen hoorde. Of wij durfden te kijken. Boven gekomen zien we het raam open staan, kadootjes her en der liggen, inclusief voetstappen in de sneeuw naar het balkon van buurman Opa Benno. Of die keer dat een brief met sleutel van kadokast bij buurman Opa Benno was bezorgd. Super spannend was het allemaal.
Het lijkt zolang geleden, het geloven ging heel geleidelijk van geloven naar Sint een handje helpen naar niet meer geloven. Het laatste jaar van “geloven” is oudste twee weken lang in het ootje genomen door de badmeester. Om de kas van de club te spekken hadden wij een clubleider in een Sintpak gehesen en een aantal club leiders als Piet uitgedost. Via het kerkblaadje kon de Sint en Pieten door belangstellenden worden ingehuurd. Wat is er dan leuker om dan ook even bij de overige club leiders langs te gaan. Een echte Sint in de mooiste stoel gezeten bij je thuis dat is toch de wens van elk goed gelovig kind. Oudste was druk bezig met zwemles en was toe aan afzwemmen voor diploma A. Dat betekent zo’n 3 keer in één week naar het zwembad gaan. Laat nou de badmeester ook de goedheiligman van club zijn voor de dinsdag tussen het proef zwemmen en het afzwemmen in. Badmeester ziet oudste onder de douche staan en vraagt of zwemmen goed is gegaan. Meteen vraagt badmeester of de Sint nog langs komt deze week. Wij hebben bij de Sluis gekeken toen Sinterklaas met de boot aan kwam zegt oudste. Dat is leuk maar komt hij ook nog bij jullie thuis vraagt badmeester. Ik zie oudste bedenkelijk kijken, Sint bij je thuis dat zou wel heel mooi zijn maar dat weet oudste niet. Misschien heb je geluk dit jaar zegt badmeester en gaat door met zijn werk. Daar moet oudste diep over na denken als wij naar huis fietsen. De Dinsdag erna is het zover ik hoor de auto van Sint “badmeester” en zijn Pieten aankomen. Plastic tasje met een kleinigheid en een A4tje met wat bijzondere weetjes over ons tweetal hangt aan de deur. Wanneer de deurbel gaat ben ik natuurlijk druk met van alles en nog wat zodat de kinderen de deur zelf open moeten doen. Wanneer de deur met geweld open wordt geduwd door de Pieten staan er twee niets vermoedende kleuters stokstijf naar een mega lange man met grote witte baard en twee pikzwarte ADHD Pietjes te kijken. Pfffff hoe komen wij veilig weer in de kamer moeten deze twee gedacht hebben.
Wanneer Sint het grote boek openslaat met het A4-tje van moeders er tussen gedrukt vraagt hij eerst maar eens aan oudste hoe het met zwemles gaat. En of de badmeester nog een beetje te pruimen is. Wel opletten hé en niet wiebelen en goed door het gat zwemmen. Oeps deze Sint heeft gezien dat hij zwemmen niet fantastische vind. Sint noemt wel erg veel ins en outs. Oudste krijgt het een beetje benauwd en is blij wanneer de Sint verder gaat met een praatje met zusje. Wat kan een half uur lang zijn als je eigenlijk niet van je stoel af durft en er twee Pieten alle kasten en laden opentrekken en de gekste dingen tevoorschijn halen waar oudste en jongste niet aan mogen komen. De boel wordt echt op stelten gezet. Wanneer wij de Sint uitzwaaien, de voordeur dichtvalt komt ons tweetal weer tot leven. Wanneer vaders thuiskomt zijn de stoere verhalen niet van de lucht. Het afzwemmen nadert maar eerst nog het proef zwemmen. Daar komt badmeester aan. En is de Sint nog langs geweest? Ik wist het wel, tuurlijk komt de Sint bij je langs. Je zusje durfde wel bij de Sint op schoot te gaan zitten he’. Is de videoband spannend die je gekregen hebt?
Wat raar de badmeester lijkt de Sint wel hij weet alles. Wij verlaten de douche en gaan aankleden. Het laat oudste niet echt los en kijkt nog eens achterom naar badmeester. Badmeester geeft een vette knipoog en gaat verder met zijn werk. Wel raar hé mama zegt oudste, iedereen weet alles. Pff ik krijg het iedere keer weer Spaans benauwd. Gelukkig nog 1 week en dan zwaaien wij Sint met zijn allen weer uit.
Geen trauma’s voor oudste. Tijdens de Intocht van de Goedheiligman is oudste dit jaar ook van de partij......om de traditie voort te zetten!Later M@arina!
donderdag 1 november 2012
Wij zijn Helemaal mooi…….
Wie heeft er wel eens een miskoop gehad en kan een workshop stijladvies gebruiken,was de vraag van het Lipton Team.
Gelukkig heb ik niet wekelijks een miskoop maar de miskoop van 18 jaar geleden heb ik lang last gehad. Een paar maand na de geboorte van oudste ging ik heerlijk winkelen met vriendin. Niet dat de 20 zwangerschapskilo’s er binnen 8 weken af waren en de nieuwe wintercollectie mij al toe lachte. Maar iets nieuws na al die zwangerschapsmeuk geeft nou eenmaal een vrolijk gevoel. Samen met vriendin loop ik door de Hoofdstraat wanneer mijn oog getrokken wordt door knalrode pumps in de etalage van de schoenenwinkel.Ik ben gek op schoenen in allerlei vormen en kleuren en deze pumps zijn echt te gek.
Knalrood met een zwarte hak in een bijzondere vorm.
Fl175,- in het gulden tijdperk is niet mis, maar ze hebben iets speciaals. Vriendin en ik gaan naar binnen want ik moet ze even van dichtbij bekijken, voelen en ruiken.
We shoppen nog even verder, we zijn tenslotte ook nog maar net begonnen met onze shopavond. Waar we ook kijken en wat ik ook pas ik wil weer terug naar de rode pumps. Ik krijg ze niet meer uit mijn hoofd. De verkoopster haalt de juiste maat voor mij en ik ben er helemaal klaar voor. Het wordt wikken en wegen. De hak is wel wat aan de hoge kant. Kan ik daar wel op lopen? Zitschoenen hebben we niets aan met straks een klein handenbindertje waar ik achteraan moet rennen. Knalrood, het is wel heel erg knalrood. Wat doe ik er bij aan. Verkoopster en vriendin geven raad. Rood past overal bij. Leuk onder een spijkerbroek. Prachtig met een zwart jurkje. Of iets in de tinten rood. Verkoopster weet het zeker hier krijg ik geen spijt van. Ik ben verkocht en ga gauw afrekenen voordat ik weer ga twijfelen. Na een paar dagen blijkt de vreugde van korte duur. In mijn kleding kast hangt nou net niks wat bij deze pump past. En de hakken daar kan ik nog geen halve mijl mee lopen.Tevergeefs ga ik verschillende keren de stad in met pumps in doos om er kleding bij te zoeken. De wintermode van 1994 is veelkleurig maar niet de kleuren die passen bij de knalrode pumps.De schoenen schuif ik steeds verder achter in de kast. Elke keer als ik ze zie krijg ik een knoop in mijn maag. Fl175,- want ben ik toch ook een oen. Bij twijfel moet je het niet doen. Een echte miskoop voor een mega bedrag. De opmerkingen van manlief hoe het met mijn “lieveling ‘s” pumps gaan zijn geen leuke grapjes meer. Stilletjes aan verdwijnen ze na een aantal jaren van achter in de kast naar de verkleedkist op zolder. Jongste geniet met vriendinnetjes van de miskoop van moeders. Hoge hakken en felle kleuren zijn favoriet bij verkleed partijtjes. Maar ineens afgelopen winter kwamen de rode pumps goed van pas. Samen met jongste speelde ik mee in de Musical Maria. Ik had auditie gedaan voor de rol van “lichte vrouw”. Een vrouw die er een tikkeltje ordi uit mocht zien met maar 1 regel tekst. Dat leek me wel te doen. Samen met medespeler “Lichte vrouw” ook met 1 regel tekst besluiten wij dat wij die ene regel met flinke ferme neer gaan zetten. Wij dossen ons flink uit en zorgen dat wij zo lang mogelijk gebruik maken van het podium. Die ene zin daar gaan wij minstens 3 minuten over doen. Wat doen we aan zegt medespeler “lichte vrouw”. Zij gaat voor een Jumpsuit in tijgerprint verteld ze mij. Dan ga ik ga voor een zwart kort jurkje en netkousen.
Met daarbij mijn prachtige knalrode pumps met zwarte iets te hoge maar sierlijke hak. Eindelijk kan ik met mijn miskoop van ruim 18 jaar geleden knallen! Na 4 uitvoeringen breng ik ze weer dankbaar terug naar de verkleedkist. Om terug te komen op de vraag wie heeft er wel eens een miskoop gehad kon ik volmondig ja zeggen.
Om te zorgen dat je voortaan enkel nog met de juiste aankopen thuiskomt, willen we je graag een workshop stijladvies bij Helemaal Mooi! in Kampen schenken stond in de email met de felicitaties. Afgelopen week ben ik samen met jongste en vriendin naar de workshop van Helemaal Mooi! geweest. Gedurende ruim 2 uur hebben wij van Arda een volledig advies gekregen over de stijl en kleuren die het best bij ons past. Zijn wij nu een appel, peer, baksteen of wijnglas? We weten het nu allemaal.
Voor ons geen miskoop meer, voortaan zijn wij Helemaal mooi!
Later M@rina!
donderdag 25 oktober 2012
En de bloemenbroek..........
Het is eindelijk zover Herfstvakantie. Jongste gaat met vriendin ruim 4 uur in de trein voor een middagje shoppen bij de Primark in Rotterdan. Voor een luttel bedrag kun je daar uren shoppen. Volgens dochter is shoppen alleen geslaagd wanneer je aan elke arm minstens 4 enorme tassen hebt met shop zooi. Shop zooi in een grote knisperende papieren tas met een enorm logo van de populaire vintage winkel of in een klein deftig gekleurd tasje waar net een paar oorbellen of geurtje in past.
Shoppen dat is uren hoppen van kledingrek naar kledingrek. De Primark is helaas niet naast de deur vandaar dat jongste erg gelukkig werd van een stedentrip naar Londen. In het 5 dagen vullende programma langs de high light’s van Londen mocht een middagje shoppen bij de Primark niet ontbreken.
In de buurt van de Primark stappen wij uit de Metro en vragen voor de zekerheid aan de Londense meisjes waar de shoptempel is. Met een gelukzalige glimlach wordt ons de weg gewezen. Het makkelijkst is het spoor van de enorme papieren tassen met het Primark Logo te volgen. Wij lopen het metro station uit en zien na een paar honderd meter de eerste tassen voorbij komen. Het is net een speurtocht en na een kwartier zien wij de lichtreclame van de Primark. Een mega pand met een enorme brede vensterbank waarop alle vaders, broers, vriendjes zeg maar gewoon de mannen zijn geparkeerd met alle aankopen in enorme papieren zakken die al gescoord zijn.
Jongste schiet de winkel in om zich een weg te banen door alle shoppende dames.
Onze mannen bekijken de ingang en de vensterbank en vluchten voor een paar uur naar de Starbucks. Daar hebben ze betere stoelen, lekkere koffie en WIFI.
Jongste pakt een mandje en begint te laden en moeders sjokt er achter aan. Inderdaad leuke prijsjes voor hippe kleding voor de hardwerkende student of tiener die rond moet komen van kleedgeld.
Elke maat hangt er niet 1 keer maar minstens 500 keer. Dat mag de pret niet drukken. Jongste heeft het prima naar de zin. Na een half uur ben ik bang dat ik knettergek wordt van de drukte om mij heen. Om dat te voorkomen ga ik vanaf de balustrade naast andere moeders staan kijken naar de shoppende mensen onder ons. Primark heeft geen stoelen of krukjes. Ze kijken wel uit dan zitten straks alle mannen van de vensterbank verveeld in de winkel rond te kijken. Die ruimte kunnen ze wel beter gebruiken. Na anderhalf uur is winkelmand mega vol en gaan we op zoek naar een paskamer. Een tijdsaanduiding van wachttijd zoals bij de Efteling zou handig zijn geweest. Dan stonden wij nu bij een bordje: Wachttijd vanaf hier 90 minuten.
Het zijn allemaal shirtjes en jasjes. Wij zullen er gek zijn om te wachten, tussen de overvolle rekken gaan we onopvallend passen. Maar we hebben ook een broek. Een broek midden in de winkel passen is geen optie. Jongste vraagt verkoper hoe de broek valt. Verkoper denkt dat het precies volgens maat uitvalt. Jongste is eigenwijs en neemt een maatje kleiner dan normaal want hij lijkt erg groot.
Op naar de kassa met het denkbeeldige bordje: Wachttijd vanaf hier 60 minuten. 4 uur verder met 2 enorme papieren tassen met het bekende Logo aan de arm gaan wij op zoek naar de mannen.Terug gekomen in het Hotel wordt alles gepast en geshowd. Succesvol totdat we aan komen bij de prachtige bloemen broek die wij door heel Londen al hadden bewonderd op de billboard's.
Hoezo valt groot uit? Ze krijgt hem niet over de kont en nog erger de rits is kapot.
Niet nog een middagje Primark. Wij vinden een gaatje in ons schema om te ruilen en pakken het heel handig aan. Jongste gaat direct met maatje groter en perfecte rits naar de paskamer. Moeders gaat met haar liefste glimlach direct in de rij bij de klantenservice staan. Dat gaat wat minder snel. Of ik me kan legitimeren, welke pas ik heb gebruikt, mogen we die even zien. De manager komt er bij. “Dit is een toerist”. Ze bekijkt me van top tot teen. Do you have fun in London. Pfff Oh yes, people are very friendly. Ik blijf glimlachen. Er wordt wat heen en weer getetterd, ingetoetst, ze kopieert mijn paspoort. De kassa gaat open en ik krijg het geld. Dat alles voor 9 pond (omgerekend € 11.19)
Ruim drie kwartier later staan we tevreden buiten om ons programma van de dag te vervolgen.
En de bloemenbroek ………… wacht al 5 maand geduldig in de kast, ze is nog steeds niet gedragen )-:
Later M@rina
donderdag 18 oktober 2012
Oude Oma
Afgelopen week is oudste 18 jaar geworden. Een mijlpaal! 3 volwassenen in huis, samen de auto delen, hogere verzekeringspremies en leuke gesprekken mailde vriendin. 18 jaar oud, waar is de tijd gebleven. Oude Oma zou 98 jaar geworden zijn zegt jongste. Dat is pas een leeftijd. Maar ze is al 4 jaar dood! Wel jammer, zegt jongste ze was zo lief. Mijn Oma werd oude Oma toen er achterkleinkinderen kwamen. Alle kleinkinderen waren gek met oude Oma. Logeer partijtjes en op visite gaan was een feest. Van oude Oma mocht alles niks was te gek. Af en toe moesten wij op onze hoede zijn want Opa hield niet van al die drukte. We mochten op haar hakken lopen. Wij liepen met haar peperdure bontjassen aan en hadden het liefst één van haar grote hoeden op. Oude Oma was namelijk best deftig met haar bontjassen en hoeden collectie.
Op latere leeftijd ging ze reizen. Ze maakte zich de hele vakantie druk over welk souvenir ze voor wie mee zou nemen.
Ze had de oplossing bedacht. Ze kocht 13 wandelstokken met een schildje. De komende jaren hoefde ze nergens naar te zoeken, 13 schildjes kopen was voldoende. Het zou een super goed idee geweest zijn als 13 wandelstokken niet zo onhandig in de bus zouden zijn geweest. Het arme mensje is met alle stokken de bus uitgerold waardoor ze bont en blauw van vakantie terug kwam.
Op zondag ging ik regelmatig met haar mee naar de kerk. Maar af en toe was ze voor kerktijd al druk aan het vlees braden geweest. Als het intochtslied dan net gezongen was fluisterde ze; ik moet even naar huis, ik weet niet meer of ik het vlees heb uit gezet. Net voor de preek schoof ze weer gauw aan in de kerkbank.
Oude Oma hield van kokkerellen. Elke week knipte ze op zaterdag het recept uit Trouw. Ze probeerde van alles uit en noemde haar koken dan lekker smousen. Zweedse Schotel en Lever met pruimen waren haar favoriet. Deze oude Oma kon de lekkerste boffer bakken. We mochten alles zelf doen: de ingrediënten afpassen, alles bij elkaar mengen, roeren en alles in de boffer pan doen. We likten stiekem het beslag van de pollepel, tot oma het zag en riep: „Toe nou jú, ik he straks niks meer over!”
De boffer pan ging in de snelkookpan met water op de elektrische kookplaat. In mijn beleving stond die urenlang te pruttelen tot zelfs de keukenramen beslagen waren. In de tussentijd zaten we in de keuken op een krukje te kletsen en luisterden we naar het geborrel van de pan. Eindelijk was de boffer klaar en ging er een dikke laag echte boter met bruine suiker op! Soep met boffer stond er dan op het menu. Heerlijk.
Oma heeft haar laatste jaar vlakbij ons in het verzorgingstehuis gewoond. Soms herkende ze me wel maar soms ook niet. De boffer pan staat bij ons in de kelder en af en toe bak ik er eentje. Toen ik tijdens een bezoek een stukje voor haar mee nam was er even een blik van herkenning: Ha Lekker, wat zit er ook alweer in.
Volgende week in de Herfstvakantie halen we de boffer pan maar weer eens te voorschijn. Als de pan dan ruim een uur in de grote pan op het vuur borrelt denken we weer even terug aan de hoedjes en de verkleedpartijen bij oude Oma.
Oma is dood, alweer 4 jaar. In mijn gedachten nog altijd volop aanwezig.
Mijn lieve oude Omaatje!
Later M@rina.
zie ook : 06 12 2008, Heimweekeuken in Trouw
http://www.trouw.nl/tr/nl/4324/Nieuws/article/detail/1191107/2008/12/06/De-Boffer-van-oma-Dijkstra.dhtml
donderdag 11 oktober 2012
Ik oefen nog even door
Om mijn ouder wordende lichaam een beetje soepel te houden is een beetje beweging niet verkeerd. Na de zomervakantie heb ik daarom geprobeerd de draad weer op te pakken. Het mooiste zou zijn één keer per week Tacoyo, een uurtje stevig door zwemmen en als het ff kan nog even op de loopband.Voorzichtig vertel ik mijn omgeving dat ik op de loopband mijn uiterste best doe en al op de 4 km zit. Maar ja 4 km is nog lang geen 4 mijl.Toen de inschrijving van de Cityrun* startte, sms’te buuf meteen of ze mij mocht inschrijven. Nou doe nog maar even niet zover ben ik nog lang niet. En in dat weekend staat al een bruiloft en familiefeestje gepland. Daar past de Cityrun niet echt bij. Ik heb natuurlijk wel de buuf, vriendin en talloze anderen flink aangemoedigd toen ze zich zwetend door een te warm stadje naar de finish worstelden. De Cityrun ligt alweer even achter ons en de diehards zijn in training voor het grote festijn, de 4 mijl van Groningen.
Rondom mij wordt flink getraind en gesproken over de hardloopschema’s volgens Evy. Ik zwoeg stug door op de loopband en hoop dat mijn 4 km ooit nog eens 4 mijl gaan worden. Het wordt nu tijd dat ik door de stad ga hobbelen om te wennen aan een beetje tegenwind. Volgens collega is buiten lopen niet altijd een pretje vooral als je er een beetje “gezet” uit ziet. De voorbijganger op de fiets denkt dat hij je een hart onder de riem moet steken. Kom op meid, je kunt het! Moedig van je hoor! Deze collega weet zeker dat ze dat niet tegen je zeggen wanneer je geen gram vet te veel hebt. Tja daar moeten we dan ook maar door heen.
Afgelopen vrijdag werd het al een beetje schemerig toen ik mee ben gegaan met buuf en vriendin. Een rondje van 6 km rond de stad is het plan. Buuf en vriendin lopen parmantig voorop en ik hobbel er achter aan. Ze hebben een mooi regelmatig pasje en de ademhaling keurig onder controle. Naar adem happend doe ik mijn uiterste best. Vriendin roept; door neus ademen. Hoe doe ik dat ik adem nooit door de neus. Adem 5 tellen vast houden roept vriendin nu. Vast houden? dat gaat niet goed komen denk ik. Onder begeleiding van Evy* met een muziekje erbij gaan buuf en vriendin vrolijk verder. Pff het valt niet mee. Stoepje op stoepje af, kruising over, tegenliggers op de stoep, even achter elkaar en we gaan weer door. Volgens dochter zijn mijn sportkleren not done. Ik zou in ieder geval een wat strakker broekje aan kunnen trekken of doe in ieder geval een string aan zegt dochter. Je ziet er niet uit mam. Nee dat denk ik ook niet met mijn haar in de war en een hoofd als een tomaat. Gelukkig weinig bekenden in Town de meesten zitten voor de buis of zijn lekker aan het shoppen. 1 km zegt vriendin. We hebben 1 km gelopen, ik dacht minstens 2. We houden moed en we zijn voorbij de 2 km. Nog een stukje en er komt een prachtige kruising. Wat doen we rechtdoor op naar de 6 km of links af en 2 km terug naar huis. Aangezien ik de andere dag een team uitje organiseer en zo fit als een hoentje wil zijn roep ik naar buuf; ik steek hier af. Vriendin roept zolang je nog kan praten ben je nog niet dood! Klopt helemaal en dat wil ik ook niet, ik wil morgen fit zijn. Moeten we met je mee gaan roepen ze. Nee zeker niet, ga vooral door met jullie programma. En heel erg bedankt dat ik met jullie mee mocht hobbelen hijg ik.
Buuf roept dat ze trots op me is en me erg stoer vond dat ik mee ging.
Ik groei weer een beetje ik ben tenslotte 20 jaar ouder dan buuf en vriendin.
De 4 mijl van Groningen mailt mijn beste vriendin, er is nog één plaatsje of ik nog mee wil? Sorry ik kan niet, oudste wordt 18 en dat gaan we vieren (-;
Vanaf deze plaats buuf en vriendin, lieve vriendin, broer, collega’s en alle andere 20.000 lopers heel veel suc6 14 oktober in Groningen!
Ik oefen nog even door! Later M@rina!
donderdag 4 oktober 2012
Kant en klaar bij AH
Tijdens het wekelijkse boodschappen doen zie ik dat alle ingrediënten om Sushi te maken in de bonus aanbieding zijn. Sushi is zo lekker maar wat een gepruts. Maar wij kunnen dat.
Het is alweer een tijdje geleden dat we op verzoek van oudste Sushi gingen maken.
Oudste was op vrijdagmiddag uit school mee gegaan met een vriend een dorpje verderop. Hij bleef daar gezellig eten. De start van het weekend wordt daar gevierd met een gezellig borrel uurtje. De vader des huizes had de hele vrijdagmiddag in de keuken gestaan om onder andere Sushi te maken. Mam wat is Sushi lekker zegt oudste, wil jij dat ook eens maken? Maar meteen er achter aan dat kan jij vast niet zo goed als vader van vriend. Dat laat ik me geen twee keer zeggen, ik heb tenslotte niet voor niks met collega’s een workshop Sushi maken gevolgd.
Talloze ingrediënten en hulpmiddelen worden aangeschaft: bamboematjes, Sushi rijst, Sushi norivellen, wasabi, sesamzaadjes, Sushi beleg zoals gerookte kipfilet, avocado noem maar op.Sushi zijn kleine hapjes en ik vraag me af hoeveel Sushi ik moet gaan maken om de trek van een puber te stillen. Dat wordt vast een hele middag in de keuken staan. Maar als puberzoon denkt dat ik het niet zo goed kan moet hij misschien zelf zijn kook kunsten laten zien. Het lijkt mij een goed plan om een “workshop sushi maken” met zijn allen aan de keukentafel te doen. Achternichtje die bij ons logeert lust bij voorbaat niks maar een beetje prutsen met matje en rijst ziet ze wel zitten.
Ik zoek mijn A4 tje op die ik na afloop mee kreeg na het volgen van de workshop en ga alle voorbereidingen treffen. Kommetjes azijnwater op tafel om tijdens het maken van Sushi je handen vochtig te houden. Diverse soorten beleg zoals paprika, avocado en zalm rangschik ik gezellig op een bord. Tenslotte een aantal leuke voorbeeld plaatjes erbij. Wanneer iedereen zijn eigen matje en norivel heeft kan het feest beginnen. Deze cursusleidster “Marina” loodst familie door het Sushi avontuur.
De rijst kook ik zoals het moet met azijn, zout en suiker en al wapperend met een waaiertje laat ik de rijst afkoelen. Hoe dat allemaal precies ging kon ik me niet helemaal meer herinneren, wel dat het afkoelen lang duurt en wij eigenlijk wel willen beginnen. We gaan allemaal een verschillende rol maken zodat we straks lekker van elkaar kunnen proeven. Stap 1 de rijst op het norivel verdelen. Stap 2 een geultje maken in de rijst en de vulling er in leggen. Nietsvermoedend pakken we met de handen de rijst, oh de één gilt nog harder dan de ander. De rijst is alleen aan de bovenkant afgekoeld maar in het midden loei heet. Wij branden onze vingers flink en gebruiken de bakjes azijnwater als bluswater. De kleefrijst is echte kleefrijst we kunnen schudden wat we willen maar de rijst blijft overal aan plakken. Met vlieg en kunstwerk ligt er rijst op het norivel maar om nou te zeggen mooi verdeeld. Her en der wordt de vulling in de bergjes Sushi rijst gedrukt. Het rollen gaat natuurlijk met deze ongelijke bergjes ook niet gemakkelijk. En hoe krijgen wij onze handen rijstvrij. Schudden, heel hard schudden of met je mes eraf schrapen. Op de tafel, onder de tafel, op de lamp, op de kookplaat overal waar je kijkt alles wat je vast wil pakken kleeft rijst.
De slanke Sushi rol die ik voor ogen had lijkt wel een frikadel en aan alle kanten scheurt het norivel waar de rijst nu uitpuilt. Wij gaan dapper door want het is erg gezellig en de misvormde “frikadel” ogende Sushi smaakt heerlijk. Ik vraag me toch af hoe vader vriend dit zo even op de vrijdagmiddag fixt. Wanneer vriend weer bij ons thuis komt complimenteer ik zijn vader met zijn overheerlijke Sushi volgens onze zoon. Ik vraag voorzichtig hoe zijn vader Sushi maakt zonder dat de rijst door de hele keuken ligt.
Oh dat maakt hij niet zelf dat koopt hij gewoon kant en klaar bij AH.
Tot later M@rina
donderdag 27 september 2012
Peentje
Rood dat is de kleur waar jongste haar haar in wil verven, haar lange donkerblonde haren wil ze rood! Afgelopen meivakantie zagen wij in Londen kapsels in alle kleuren van de regenboog en sindsdien wil jongste haar haar rood.
Deze moeder doet een beetje moeilijk en ziet alleen maar leeuwen en beren op de weg.
Maar ik kan het weten zeg ik tegen jongste want ook in mijn tijd experimenteren wij met ons haar en die keren dat het mis ging zijn niet op één hand te tellen.
Vooral zusje onder mij was meerdere malen de klos.
In de tijd van Kajagoogoo had zusje een fris opgeknipt koppie blond haar met een grappig vlechtje. Om het bij te houden zou je zeer regelmatig naar de kapper moeten maar dat kon onze broer ook wel. Hij pakte de tondeuse om de boel vakkundig bij te werken. Zo gebeurde het dat zusje behalve een vlechtje en een paar plukjes haar boven op het hoofd met een kaal koppie rond liep. Zusje was nogmaals de klos toen coupe the soleil in de mode kwam. Met een doe het zelf pakket van de plaatselijke drogist zou grote zus (ondergetekende) dit wel even ritselen. Het pakket bestond uit een strakke badmuts met deukjes waar je met een haaknaald gaatjes in moest prikken om vervolgens een plukje haar naar buiten te halen.Voor een ervaren kapster is dat natuurlijk een fluitje van een cent maar ons zusje gilde het uit wanneer de haaknaald met flinke kracht door het plastic gedrukt werd en er een plukje haar inclusief druppel bloed naar buiten kwam. Na een half uur martelen hebben we de thuis kapper gebeld of die het karwei af wilde maken. Met een handdoek en muts over het hoofd fietsen we in het donker naar Gerrie de reddende engel. Veel hebben we er niet van geleerd want wanneer de “Anita Meijer” periode met krullen aanbreekt zijn we weer van de partij. Bij oma liggen nog permanent wikkels die vragen we te leen. We willen zeker weten of krullen ons staan dus doen we een pilot met alleen wikkels zonder vloeitjes en permanent vloeistof. Vakkundig zet grote zus (ondergetekende) talloze wikkels bij zusje in het lange haar. Na bijna een uur onder de droogkap te hebben gezeten halen wij nieuwsgierig de eerste wikkel eruit. Tenminste dat was de bedoeling. Geen vloeitje betekend dat het haar in de tandjes van de wikkel gaat zitten.Muurvast zaten de wikkels, het arme kind maar gillen en ik maar trekken aan de pluk haar en de wikkel. Er zat niets anders op om Gerrie de thuis kapper weer lief aan te kijken.
Met een handdoek om het hoofd fietsten we nogmaals drie straten verderop om de wikkels er vakkundig uit te laten knippen.
Ondertussen heeft halve klas van jongste een zogenaamde dip dye of knal rood haar en ziet jongste absoluut geen gevaren. Je moet soms ook een beetje durven wagen in het leven.Na een super goede voorlichting bij het kappers winkeltje gaan wij de sprong naar Red Velvet wagen.
Zo stond ik van de week bijna een uur lang strengetje voor strengetje haar van een dikke klodder haarverf te voorzien. Het is zaak om de gebruiksaanwijzing keurig op te volgen en op de minuut af de inwerktijd af te wachten.Want ook dat hebben wij zo’n 30 jaar geleden mee gemaakt. Halverwege de inwerktijd bedacht zusje zich en zijn wij als gekken gaan spoelen. Helaas het proces is dan nog niet voltooid en jongste zusje werd daardoor een half jaar Peentje in het dorp genoemd.
Onder het genot van een kopje cappuccino tellen wij de minuten.
Nu maar hopen dat wij straks een prachtige roodharige in huis hebben in plaats van een Peentje.
Tot later M@rina
donderdag 20 september 2012
School gaat altijd voor
Wanneer ik op donderdagmorgen direct om 8 uur de wekelijkse boodschappen doe heb ik nog een hele dag voor me. Met een lekkere kop cappuccino kruip ik achter de laptop. Een heerlijk lange ochtend om mailtjes te beantwoorden, online te shoppen of gewoon een beetje surfen. Wanneer ik goed en wel zit zie ik een oud golfje met een mannetje op leeftijd meerdere keren voor het huis heen en weer tuffen. Meneer maakt telkens een tussen stop op onze immens grote drempel voor het huis en kijkt zoekend om zich heen. Paniekerig geeft hij gas om vervolgens weer ongecontroleerd te remmen. Ik zie hem de auto parkeren op de drempel en uitstappen met een grote doos en een verfrommeld plastic tasje. Daar gaat de bel, ik open de voordeur en ik zie daar een pittig mannetje in een verschoten regenjas staan. Hij geeft mij een hand en stelt zich voor; ik ben meneer X en heb een afspraak met Dhr. des Huizes. Dhr. des Huizes herhaal ik, u bedoelt mijn man? Dat weet ik niet ik heb een afspraak met meneer G. Ik kom helemaal uit Leiden met mijn 80 jaar en ik heb een afspraak met meneer G om 11.00 uur omdat ik mijn cassettebandjes wil laten digitaliseren. Hij zou er zijn. Ineens schiet het door me heen het is een klant voor onze oudste die op dit tijdstip op school hoort te zitten. Oudste heeft vanaf zijn 14de een bedrijf in het digitaliseren van cassettebandjes etc.
Dat is mijn zoon. Aha u zoon, dat is dus al net zo’n slampamper als mijn kleinzoon. Mijn kleinzoon had beloofd om namens de neven en nichten een cadeau te kopen voor mijn vrouw en u moet weten die is dementerend en hij kwam met lege handen omdat hij geen tijd heeft gehad. En nu kom ik helemaal uit Leiden en deze jongeman, uw zoon is net zo’n slampamper. Oh oh wat moet ik hier mee. Meneer dit gaat goed komen. U wilt vast wel een kop koffie. Dat is het minste wat ik kan doen en dat vind meneer ook nu hij misschien wel voor niets is gekomen helemaal vanuit Leiden. Misschien is het beter dat u de auto even op de oprit van de buurvrouw zet. Ik pak zijn spullen aan en breng het al vast naar binnen zodat ik gauw onze oudste kan sms’en. Ik heb geen geduld om het antwoord af te wachten, bellen is sneller en het kan me geen biet schelen of hij les heeft of niet. Waarom heb ik van die ondernemende kinderen en waarom wordt mij niets door gegeven. Daar gaat mijn heerlijke ochtend. Vrijwel direct neemt oudste de mobiel op en ik begin meteen te tetteren. Er staat hier een Mijnheer van heinde en verre die een afspraak heeft met jou en jij bent er niet wat zijn dit voor geintjes. Kom er aan….en de verbinding wordt verbroken. Buiten hoor ik nog steeds het gas geven en weer remmen. Dit gaat niet goed komen ik moet helpen. Ik ga midden op de straat staan en spring nog net op tijd voor het Golfje vandaan. Aan beide kanten hou ik het verkeer tegen zodat meneer de auto rustig bij de buurvrouw op de oprit kan parkeren. Hij stapt uit en zegt; te laat, uw hulp is te laat, ik heb een deuk van die rot paal. Even ben ik blij met die foeilelijke palen bij ons voor het huis. Misschien was het Golfje anders wel op de salontafel beland. Ook dat nog. Een forse deuk in de bumper. We lopen naar binnen en meneer settelt zich aan de keukentafel. Via de achterdeur komt onze oudste hijgend binnen rennen. Geeft meneer een hand en zegt doodleuk; ik had een tussenuur en was onderweg en fluistert me toe verkeerd in de agenda staan. Aha dus jij bent die slampamper die net zoals mijn kleinzoon de afspraken vergeet. Welke opleiding doe je? Wat zijn je plannen voor de toekomst? En hoe sta je ervoor? Na het antwoord knikt meneer goedkeurend en zegt tegen onze oudste, school gaat altijd voor. Eerst maar eens koffie. Meneer pakt ondertussen zijn doos en plastic tas uit en verteld over de klassieke en jazz muziek waar hij van houdt. 75 bandjes om te digitaliseren. Ik had er nog 300 maar die heb ik al in de container gedonderd. Geen van mijn kinderen wil naar mijn muziek luisteren ze vinden het troep dan kan je het maar beter meteen weg donderen. De verhalen komen, over zijn dementerende vrouw die niet meer thuis woont, zijn beroep als jurist maar nu met pensioen, de studies van de kleinkinderen, de badkamer die niet wordt vergoedt vanuit het WMO, de verre reizen die zijn gemaakt en we drinken nog maar een kop koffie. Meneer heeft geen haast nu hij toch in Drenthe is. Hij gaat een Lang weekend naar Vollenhove om vanuit Hotel De Herberg de omgeving te verkennen. Hij heeft adresjes voor lekker eten op gezocht en een museum in gedachten. Er gaat zeker een mooie wandeling gemaakt worden. Na drie koppen koffie zit onze oudste op hete kolen, het tussenuur en pauze is bijna voorbij. We lopen samen naar buiten, onze oudste pakt gauw zijn fiets om er snel van door te gaan. Meneer drukt G nogmaals op het hart de bandjes hebben geen haast als ze klaar zijn stuur je ze maar op, school gaat altijd voor. De Tom Tom wordt ingeschakeld en meneer stapt weer in zijn autootje. Ik ga weer midden op de straat staan om het verkeer tegen te houden, met een flinke straal gas gaat meneer richting Vollenhove.
Zoonlief kan ik nog net toe sissen als je nog eens wat weet!
Tot later M@rina
donderdag 13 september 2012
Eindelijk een vakantiegevoel.
Afgelopen dinsdag is het precies 10 weken geleden dat de “groep van elf” zo noem ik ze maar even met rood verhitte hoofden komen binnen vallen.
De laatste overgangstoets van het schooljaar is gemaakt en over anderhalf uur moeten de boeken worden ingeleverd. Her en der liggen overvolle rugtassen met de boeken waar ze het afgelopen jaar door heen zijn geworsteld.
Heerlijk in het zonnetje aan een lange tafel stort de “groep van elf” zich op een enorme stapel pannenkoeken met stroop.Dat is traditie, de laatste schooldag vieren “met pannenkoeken eten” en iedereen is welkom.
Anderhalf uur hebben ze de tijd om even lekker te eten, na te stressen over de toetsen en de boeken inlever klaar maken. Sommigen verdwijnen nog even naar de pinautomaat zodat “de boete” betaald kan worden. Havo 3, bijna Havo 4, de zomervakantie is bijna begonnen. Geen lessen of toetsen meer. Alleen nog sportdag, zenuwen voor de rapportenvergadering, de jaarafsluiting en het aller belangrijkst het rapport ophalen. Ik hoor ze opgewekt alle voordelen van de vakantie opnoemen; 9 weken lang niet naar school, geen toetsen, geen huiswerkgezeur, niet door de regen fietsen, geen buitengym. Talloze afspraken worden er gemaakt om de 9 weken door te komen. We sms’en, we msn’en, we gaan naar DMD, zwemmen, vakantiewerk, op vakantie, uitslapen, logeren, filmmiddagen, volgens mij wordt het tijd te kort. 9 weken lang hoor ik: Mam kan jij ons uit Friesland halen we gaan kamperen bij M, mogen ze hier wel blijven slapen, we hebben een feestje bij L., we gaan shoppen hoor, hebben wij zondag ook wat of mag ik mee naar Scheveningen. Hoe laat moeten wij van DMD thuis zijn? Tijdens de laatste week vraag ik voorzichtig of er al wat opgeruimd is en of ze haar bureau alweer kan bereiken? Ik durf geen kastdeur zomaar open te doen wie weet wat er allemaal uitrolt, het halve Schevening’s strand ligt onder het bed en als er niks moet ligt iedereen de halve dag in bed. De wekker zet ik met DMD op verschillende tijden om te checken of pubers en logees allemaal weer veilig in de herberg zijn aangekomen. De telefoon pak ik af en toe gekscherend op met Herberg Het Centrum, Taxibedrijf Marina of met de Catering Service.
De weken zijn omgevlogen en ondanks de kwakkelige zomer zijn er toch lekker veel ijsjes verkocht door oudste, kleding verkocht door jongste en buiten het vakantiewerk om was het een zomer van feestjes en gezelligheid!
Maar jippie na 10 weken heeft moeders vakantie ze is weer baas in eigen huis en heeft af en toe de tv weer tot haar beschikking.Ik ga dit schooljaar vast wel zeuren of er nog huiswerk gemaakt moet worden, ik zal vast een keer te vroeg wekken. Of paniekerig roepen; Jullie komen echt te laat! Om gezond te blijven ga ik de broodtrommel weer feestelijk en gezond vullen! Sorry Dirk en Jumbo!
Maar ik hoef geen wekker meer te zetten om er zeker van te zijn of onze pubers inclusief pubermeiden van andere bezorgde vaders en moeders veilig na DMD thuis zijn gekomen.Voorlopig ben ik even geen taxichauffeur voor feesten en partijen van Overijssel tot Friesland.Ik ben geen stelten meer nodig om over de luchtbedden en de vele kleren heen te stappen. Ik zie geen Schevenings strand meer onder het bed liggen.Het bordje Taxibedrijf haal ik van mijn auto, ik schrijf de herberg weer even uit bij de Kamer van Koophandel en de Catering Service koopt weer met enig beleid voor een week tegelijk in.Het is voor moeders weer gewoon maandag poetsdag, dinsdag en woensdag werkdag, donderdag boodschappen dag en vrijdag een blog en van alles en nog wat dag. De drie R’s van Rust Regelmaat en Reinheid geven weer een beetje structuur in Huize Marina.
Eindelijk een vakantiegevoel.
Tot later M@rina
*DMD = een pleinen festival in de stad
donderdag 6 september 2012
Ik hou van jou.......
De scholen zijn weer begonnen je ziet het aan de spandoeken die her en der weer boven de weg hangen.
In huize “Marina” gaat het gewone leventje ook weer beginnen. De één moet de boeken halen de ander gaat nu echt studeren.
Ik zelf ga voor een ouderwetse Maandag poetsdag. Heerlijk na tig weken de bezem erdoor.
Maar de maandag begint niet zoals wij zouden willen. De week ervoor is er een rouwkaart van Mevr. X op de deurmat gevallen.
Een rouwkaart is een kennisgeving maar tegelijkertijd ook een uitnodiging voor de afscheidsdienst. Het poetsen wordt nu gedaan met in mijn achterhoofd vanmiddag een begrafenis.
Alweer twee jaar geleden tijdens het vrijwilligerswerk bij het muzenfestival heb ik Fam. X leren kennen. Ze woonden nog niet zo lang in Drenthe en wilden zich graag gauw thuis voelen in het gezellige stadje vandaar het vrijwilligerswerk.
Nog niet zo lang geleden kwam ik Dhr. op zaterdagmorgen tijdens het sporten tegen. Wij kennen elkaar toch? Van het muzenfestival? Ja zeker, wij kennen elkaar! Nog een half jaar, zien wij elkaar dan weer tijdens het muzenfestival? Waarop Dhr. zegt; Mijn vrouw is zo ziek ze zal geen vrijwilliger meer zijn?
Volgende week is het Muzenfestival en afgelopen maandag was de begrafenis al na een kort ziekbed.
Ik fiets in een heerlijk zonnetje naar het uitvaartcentrum toe. Bij het fietsenrek kom ik een moeder van school tegen. Goh jij hier zeg ik tegen moeder van school, ja ik ken haar van sport. En jij? Muzenfestival. Samen lopen wij verder en sluiten ons aan bij de familie, vrienden, buren en anderen die betrokken zijn bij deze familie.
Wij zien haar mooie foto staan en de prachtige witte rozen die speciaal door haar geliefden voor haar zijn mee gebracht
Tijdens een begrafenis komen er bij jezelf altijd veel gedachten en herinneringen naar boven. Bij het binnen komen van de familie horen wij het lied Halleluja, niet hip gezongen door Lisa, maar stijlvol door de maker van dit lied Leonard Cohen. Met een brok in mijn keel hoor ik in gedachten dit lied door de kamer schallen maar dan gezongen door mijn dochter. Na een woord van welkom, een lied, het aansteken van de kaars verteld haar dochter een In Memoriam. Ik luister aandachtig, zoveel weet ik niet van deze familie. Er staat een verdrietige dochter die allemaal lieve en waardevolle herinneringen ophaalt. Ze bedankt haar moeder voor de prachtige verjaardagstaarten voor de mooie jurkjes en het kanariegele jasje die haar moeder speciaal voor haar had gemaakt. Dochter zegt dat een dochter altijd haar moeder om raad kan vragen of bij haar kan uithuilen of haar zomaar even kan bellen. Dat kan ze nu niet meer doen, daar had ze nog nooit over nagedacht hoe dat zou zijn als dat niet meer zou kunnen. Dochter had gedacht dat ze nog minstens 20 jaar lang haar moeder kon bellen als ze dat zou willen.
Mijn gedachten slaan op hol. Ik ben moeder en ik ben een dochter en ik heb een dochter en ik wil nog zeker 40 jaar er altijd zijn voor mijn dochter. Ik wil dat mijn dochter mij nog minstens 40 jaar kan bellen omdat ze blij is of omdat ze verdrietig is of om elkaars stem te horen. Hoe zou dat zijn om daar te staan? Hoe zou het zijn om afscheid te moeten nemen van het leven. Ik heb het van dichtbij zelfs van heel dichtbij mee gemaakt en toch kan ik mij er geen voorstelling van maken.
Na de dienst tijdens de koffie zeggen moeder van school en ik tegen elkaar dat het mooie verhaal zo’n raar gevoel geeft. Wij zijn ook moeder en tegelijkertijd zijn wij een dochter en wij hebben een dochter. Zeg jij wel eens hardop tegen je dochter of tegen je moeder “ ik hou van jou” zegt moeder van school? Wij kunnen nog wel bellen maar bellen wij wel vaak genoeg? Ik vraag mij ineens af; doe ik mopperen hard op en liefhebben stil voor mezelf! Ik zeg toch wel tegen mijn liefsten ik vind je lief.
Begrafenissen maken zoveel emoties los, wij kijken elkaar aan en moeten even flink slikken.
Ik fiets naar huis en denk ineens met een glimlach terug aan zaterdagavond. Wij komen laat thuis van een visite. Om zeker te weten of dochter veilig thuis is gekomen kijk ik even om het hoekje. Dochter haar slaapkamerdeur klemt, kraakt en piept terwijl ik de deur voorzichtig open doe....
Ze wordt gestoord in haar diepe slaap en kijkt met 1 oog slaperig de slaapkamer in en zegt voordat ik wat zeg of doe: ‘k ook van jou!
Ach natuurlijk zeg ik met een glimlach, Hou van jou ....‘k ook van jou!
Je kunt het niet vaak genoeg tegen elkaar zeggen!
Tot later M@rina
vrijdag 31 augustus 2012
Eerst de bessenstress.............
De buurvrouw van de apotheek vind onze balie zo na de verbouwing wel erg kaal en ongezellig. Vinden jullie het goed dat ik zo een bos bloemen uit de tuin kom brengen. Nog geen kwartier later staat buurvrouw in de apotheek met een prachtig boeket bloemen gerangschikt in een al even prachtige vaas. Wij zien o.a. schitterende pioenrozen, vrouwenmantel en een forse tak rode besjes.
Terwijl collega al besjes begint te snoepen uit het boeket brengt het mij weer terug naar zo’n 3 jaar geleden. Tegen buurvrouw van de apotheek doe ik mijn beklag over het gemis. Onze kindertuin met schommel, zandbak, gras en bessenboompjes heeft plaats gemaakt voor veranda met loungebank en terras met bloemen zoals Annabel’s, vrouwenmantel, lavendel maar geen bessenboompjes meer. En dat ik de rode bessenstress zo vlak voor de vakantie eigenlijk best mis. De stress rond de bessen kwam vooral doordat alle besjes bijna tegelijk rijp zijn. Het plukken, ritsen, verwijderen van blaadjes en andere rommeltjes is best wel een heel karwei. Meestal 3 kilo besjes en dat samen met 3 kilo geleisuiker geeft 6 kilo heerlijke jam. Gustav en Marjolijn namen dan altijd een pot feestelijk in gepakt met een mooie lepel dieprood van kleur mee naar school voor de liefste juffen van de wereld. Maar dat hele karwei moet eigenlijk in 1 middag gedaan worden. De rode besjes waren meestal rijp in de laatste schoolweek waarin talloze karweitjes afgewerkt moesten worden.
De 6 potten op rij gaf dan wel veel voldoening maar toch ook wel een beetje bessenstress.
Maar buurvrouw heeft raad. Je moet even aan buurman Dokter S vragen of je zijn besjes mag plukken. Er zitten kilo’s aan zijn struiken en de spreeuwen eten alles op. Eeuwig zonde.
Dat laat ik mij geen twee keer zeggen. Als de dag erna Buurman Dokter S bij ons in de apotheek koffie komt drinken gooi ik een balletje op. Het is een heel goed idee want er zit nog minstens een 10 liter emmer vol aan en de spreeuwen vreten alles op.
De donderdag kom ik er niet aan toe maar vrijdagochtend vind ik dat Gustav best even mee kan bessen plukken. Wij voelen ons een beetje vreemd achter het huis van buurman Dokter S en beginnen voorzichtig te plukken. De spreeuwen hebben flink hun best gedaan maar er zit nog genoeg aan. Gustav zit na 5 minuten lekker aan de waterkant kikkers te kijken en vooral te twitteren. Maar ik kan er maar geen genoeg van krijgen.
Een trosje hier een trosje daar en op mijn knieën kruip ik over het paadje onder de struiken. Een hele emmer vol gaat niet lukken maar ik ben heel te vree met mijn emmer bessen.
We wissen alle sporen uit. Om nu alles plat gelopen en beschadigd achter te laten komt niet zo heel leuk over. ’s Middags loop ik even de apotheek binnen en voordat ik wat kan zeggen roept mijn collega heb je buurman Dokter S nog gezien of gesproken. Hij kwam hier net zeggen dat je geen besjes meer hoeft te plukken. Je bent te laat. Heel vervelend maar de spreeuwen hebben vanmorgen een feestje gehouden en alle besjes zijn op. Er zit geen besje meer aan de struik. Ik moet even denken en begin te lachen, ik was die spreeuw ik heb vanmorgen alles geplukt.
Ik loop meteen door naar de praktijk van buurman Dokter S. Marina het is heel jammer heb je je collega’s al gesproken. De spreeuwen hebben vanmorgen alle besjes opgegeten echt tot aan de laatste bes aan toe. In twee dagen tijd hebben ze alles geplunderd. Er zit niks meer aan.
Die spreeuwen dat waren Gustav en ik wij hebben vanmorgen alle besjes geplukt.
Buurman Dokter S snapt er niks van, geen voetsporen, geen takjes geknakt hoe heb je dat gedaan?
Wij hebben keurig alle sporen uit gewist en dinsdag breng ik je een pot heerlijke jam!
Maar eerst de bessenstress!
Tot later M@rina
zondag 26 augustus 2012
Liever naar Diever......
Liever naar Diever is de slogan van Diever. In Diever gebeurt het, maar wat gebeurt daar?
Rond half 8 vertrekken wij vandaag met een auto vol versnaperingen, kussentjes om op te zitten en een tas vol regenpakken richting Diever. Rond 8 uur rijden wij Diever binnen en zien wij een lange rij mensen zoals u, jij en ik met een kussentje onder de arm en een tas vol versnaperingen stevig door stappen. Allemaal op weg naar het Shakespearetheater Diever want daar gaat het gebeuren. Wij slaan het wandelen over en parkeren voor 2 euro de auto bijna voor de deur. Die 2 euro is tenslotte voor de vereniging! Rijen dik staan de bezoekers met kussentjes onder de arm en een tas vol versnaperingen te wachten tot het grote sprookjesachtige hek open gaat. Achter het grote hek bevinden zich de bankjes waar wij straks samen met zo'n 1000 toeschouwers gaan genieten van The Comedy of Errors gespeeld door Shakespearetheater Diever. Het decor is altijd een verrassing en gaat meestal gepaard met veel knal en stunt werk waardoor de voorstelling van het begin tot het eind blijft boeien. De toeschouwers druppelen binnen en settelen zich op de bankjes. En dan begint het voorprogramma gespeeld door de bezoekers zelf.
Wat kan je allemaal uit een tas, rugtas, picknickmand, plastic tas toveren. Massaal komen de koffiemokken, thermoskannen uit de tas vanzelfsprekend in het gezelschap van een dikke koek. Dit jaar is de voorstelling korter dan normaal waardoor er geen pauze is met de traditionele rookworst verkocht door de scouting. Mijn collega gaat alleen mee als ze er zeker van is dat ze in de pauze zo'n heerlijke vette rookworst kan scoren.
Maar geen pauze betekend ook dat alle mee gebrachte waar in het “voorprogramma” naar binnen gewerkt moet worden en dat blijkt bij sommige bezoekers een hele klus. In no time komen na de koffie de mee gebrachte wijnglazen of plastic bekers te voorschijn voor de witte of rode wijn, Prosecco of voor een ander lekker goedje als er maar alcohol in zit. Stokbroden worden op schoot gesneden en voorzien van een lekker smeerseltje. Olijven en andere tapas hapjes worden door gegeven, bussen pringles gaan van hand tot hand en de lekkere vers gebrande nootjes ontbreken ook in onze tas niet. Stipt om 9 uur gaat het grote hek dicht, de etenswaar wordt gauw in de tassen opgeborgen. Het “voorprogramma” is voorbij en met ronde buik kunnen wij gaan genieten van het hoofdprogramma The Comedy of Errors. De mobieltjes moeten vanzelfsprekend uit gezet worden voor sommigen geen eenvoudige klus. Als het gaat regenen mag je je paraplu niet gebruiken. Zoals de aankondiger het leuk omschrijft dat water is voor je zelf bedoelt en niet voor je buurman. Een paraplu boven je hoofd zorgt ervoor dat het regenwater bij de buurman op het hoofd beland. Wij hebben het eerder mee gemaakt een voorstelling in de regen. Bij regen staakt de voorstelling 5 minuten om ieder de gelegenheid te geven een mega groot Action regenpak aan te trekken, een vuilniszak om te toveren in een jurkje of een felgekleurde regencape van 50 cent van de Wibra om je schouders te schikken. Uit voorzorg zitten we lekker warm in ons idioot groot gekleurde Action regenpak. We hebben geluk de Engeltjes kunnen tijdens de voorstelling hun plas ophouden.
Wij zijn er klaar voor en Shakespeare ook, binnen een minuut dondert het hele decor in elkaar en uit alle hoeken en gaten komen de spelers te voorschijn. In een totaal vernieuwd decor worden wij anderhalf uur vermaakt. Het totale plaatje van de kussentjes, vuilniszakken, felgekleurde regencapes een hapje en een drankje, het prachtige decor met talloze technische snufjes, de kleding en de spelers klopt weer helemaal. Het is genieten. Vanwege de korte voorstelling is er zelfs een after party waarbij de spelers laten zien dat ze nog meer in huis hebben. Een aantal spelers zingen een solo begeleid door een 3 koppige meiden/dames band. Extra leuke bijeenkomst is dat de spelers zich dit jaar onder de bezoekers mengen en de vele complimenten in ontvangst nemen. Van die gelegenheid maak ik natuurlijk even gebruik om Dhr. Jolles, de goudsmid in het spel te vertellen dat ik enorm van hem heb genoten. Hij kwam tenslotte speciaal naar de apotheek met een flyer voor mij. Rond half 12 wandelen wij weer terug naar de auto met de kussentjes onder de arm, regenpak in de tas en zo goed als lege rugtas. De koeken waren lekker, de thermoskan leeg, biertjes hebben de mannen goed gesmaakt ook al was het Amstel )-: en we hebben nog een half zakje nootjes voor morgen.
Liever naar Diever, volgend jaar weer, je moet er een keer geweest zijn!
http://www.shakespearetheaterdiever.nl/
Tot later M@rina
Abonneren op:
Posts (Atom)