dinsdag 29 december 2015

De laatste sporen worden uitgewist.....

Het is bijna zover. Vanaf volgende week is het gedaan met de rust. Tuurlijk, een luxe probleem, maar toch. In ons hoofd zijn we al maanden bezig met “de verbouwing”. Het begon allemaal met de badkamer. Zwaar verwaarloosd en niet meer van deze tijd.
Van het één komt het ander. Vanuit de badkamer belanden we in de wc,  terug naar boven om het overloop van een kwastje te voorzien, naar beneden de hal door en ineens gaat de keuken ook op de schop. Het uit-zoek gedeelte zijn we goed door gekomen door de verkoper die regelmatig optrad als mediator. We hebben nu eenmaal alle twee een eigen mening met een uitgesproken smaak. Manlief heeft het liefst een keuken met zoveel mogelijk apparatuur met leuke snufjes, waar je vast veel mee kan maar waar hij zelf niets mee gaat doen. Ik ga voor een keuken effectief ingericht zodat er meer aanrechtblad en zitruimte ontstaat. In de showroom word ik steeds getrokken naar zachtgele paneeldeurtjes zoals we hebben. Manlief kijkt bij strakke deurtjes en bekijkt uitvoerig het mechanisme van de kastjes en laden. Heel voorzichtig oppert keuken mediator Freek dat ik misschien niet naar de kastjes moet kijken die ik al in mijn keuken heb staan. Als je dezelfde keuken uitzoekt die je al hebt voegt het weinig toe.
Nog heel even zachtgele paneeldeurtjes.....
Vreemde ogen dwingen, ik vergeet de zacht gele paneeldeurtjes en ga nadenken over magnolia wit, grijs of chroom. Minstens 5 tinten grijs waar ik me druk over kan maken. De techniek interesseert mij minder, de kleuren daarentegen wil ik honderdduizend keer opnieuw zien om er van overtuigd te raken dat het de juiste kleur is. Bij thuiskomst is de kleur uit mijn hoofd en kan ik me met de beste wil van de wereld de kleur niet meer voor de geest halen. Ik ben ervan overtuigd dat het antraciet grijs was. Zo donker als een vuilniszak. Manlief wijst van alles aan om mij ervan te overtuigen dat we echt een lichtere kleur hebben uit gezocht. Ik pak een rol vuilniszakken en behang elk kastdeurtje met een vuilniszak en plak het raam dicht waar straks een kast tegen aan komt te staan. Ik sta in een donker klein hol die elke zonnestraal absorbeert. Manlief heeft gelijk, tuurlijk heeft hij gelijk. De gekozen kleur grijs is prima, niet te licht en niet te donker. Klassiek zodat het niet verveelt.
Het is bijna zover. De komende week ga ik vooral opruimen en weggooien. De laatste sporen van jongste en oudste hun kindertijd worden uitgewist. Het gat van het traphekje wat nog zichtbaar is, de moddervlek op de muur na een baldadige bui van oudste en de groene vingerverf door jongste op de keukenmuur verdwijnt nu definitief.
De stress van het uitzoeken gaat over in de stress tijdens de verbouwing.
3 maanden……dan moet alles gevreesd, gesausd, gestukt, geschuurd, geverfd en behangen zijn.
3 maanden…..tot die tijd……. ik weet het niet….. misschien was het uitzoeken toch zo erg nog niet.
Later M@rina!

zaterdag 19 december 2015

Tis even wennen, maar wat een voordelen zo'n nepper...

Wanneer ik langs het Staphorster bos rij zie ik in de verte het kleine huisje met rondom dennenbomen staan. Idyllischer kon het niet. Lopend door de sneeuw met twee kleine kinderen in mijn kielzog. Met rode koontjes keurden we boom voor boom. Welke kerstboom heeft de mooiste takken, geen kale stukken en een prachtige punt voor onze gouden piek. De grote boom schoof ik achter in het kleine Peugeot-je tussen de kinderen door naar voren. Thuis gekomen ging de boom in een bak met zand om hem eerst een nachtje te laten acclimatiseren in de schuur.
Nepper bos
De cd met kerstliedjes ging aan en we haalden de doos met ballen te voorschijn. Wanneer de kerstboom na een nachtje in de kamer komt til ik mij een breuk aan die enorme bak zand waar de kerstboom ondertussen scheef in staat. Mijn armen zitten onder de rode bultjes van de dennennaaldjes en mijn neus begint te lopen. Als we balancerend op de stoel er in slagen om de piek in de boom te krijgen gaan we het gevecht met de lampjes aan. Het leuke kerst cd’tje begint te irriteren tijdens het geworstel met de lampjes. De kids die klaar staan met hun zelf gemaakte ballen moeten nog even geduld hebben. Ga liever een tijdje boven spelen, ik roep wel als we zover zijn. Het is lang geleden dat we in de sneeuw een
Een plaatje toch?
kerstboom aan het uitzoeken waren. Vorig jaar was de snotterigheid enorm zodat we bij de huisarts, kno arts en longarts belanden. Een echte boom zou onverantwoordelijk zijn. Afgelopen zaterdag vroeg manlief zich af hoe nu verder. Een “echte” en ziek zijn is geen optie, een nepper, ik moet er niet aan denken, wat een foeilelijke dingen.Dan maar geen boom zeg ik koppig. Geen boom zegt manlief, dat is nog erger dan het sinterklaasfeest over slaan. We gaan nu een nepper halen en hij trekt zijn jas aan. Ruim een kwartier later staan we in het bos van neppers.
Wordt het een blauwe of een groene, met of zonder lichtjes, groot of klein. Helaas ik kan geen airmiles inleveren. Het is de laatste in zijn soort, ter plekke wordt hij uit elkaar gehaald en in gepakt. Het lijkt wel een boom uit een Amerikaanse Christmas Carol, fier staat hij vol goud in de kamer. Helemaal symmetrisch, geen kale takjes, helaas een te dikke punt voor de piek. Voortaan geen rode bultjes, geen snotneuzen en geen lampjes stress. Tis even wennen maar wat een voordelen zeg zo’n nepper.
Tot Later M@rina!

vrijdag 11 december 2015

WC pot met kontsproeier

Het stond al tijden op ons to do lijstje; de badkamer. In de 25 jaar dat we hier wonen is er behalve een poetsbeurt niets aan gedaan. De douchebak lekt al tijden. Het water liep langs het behang in de kamer naar beneden. Eerst denk je nog dat er te enthousiast is gedoucht, totdat je zelf aan het douchen bent en er vanuit de kamer wordt geroepen. Na twee keer alle kit stroken vernieuwd te hebben besluiten wij om voortaan in het bad te douchen. Elk jaar staat de badkamer weer op het to do lijstje. Jongste deelt mee dat ze niet eerder een leuk vriendje mee naar huis neemt wanneer ze zonder schaamte hem de badkamer kan wijzen. Daar zit wat in. Afgelopen zomer gaan wij vergezeld met jongste op een warme zomerdag op zoek. We beginnen een dorp verderop waar we een uur rond dolen tussen alle wc potten en badkamer meubels. Talloze vierkante blokken met wasbakken in verschillende kleuren bekijken wij. Wij zijn niet onder de indruk en de verkopers ook niet van ons, er spreekt ons geen één aan. Manlief heeft duidelijke voorkeur voor de jaren ‘30 met vooral veel tierelantijntjes. Ik wil voortaan de badkamer elke week van top tot teen boenen en wil dat iedereen na elke douchebeurt alle tegeltjes en chroom droogt om kalkaanslag te voorkomen. Dat wordt een karwei met al die frutsels. Bovendien vind ik ze truttig.
We gaan naar Wolvega. Daar zaten ze op ons te wachten. In een kwartier tijd vragen 4 verkopers met hun grootste glimlach of wij gezellig op stap zijn en of ze ons kunnen helpen met een tekening. Nou de gezelligheid is ver te zoeken en leuke meubels zie ik ook niet staan. We vertrekken naar Zwolle. Daar zijn we eerder goed geslaagd, wie weet.
We lopen een rondje en zien badkamers van de jaren ’30 tot en met de nieuwste snufjes. Manlief ziet tot zijn grote geluk zijn truttige kraantjes. Ik wordt vrolijk van de ronde en speelse vormen. De verkoper komt poolshoogte nemen. Of we misschien een afspraak willen en folders mee om wat te snuffelen wat er allemaal te koop is. Hij proeft onze verschillende smaken en heeft door dat manlief wel van snufjes houdt.
Gauw demonstreert hij een waterval douche, laat spiegels met led verlichting zien en een wc pot met kontsproeier. Jongste is de truttige kraantjes meer dan zat op deze zonnige dag. Papa vind jij die truttige badkamers nu echt zo leuk of wil jij vasthouden aan een jaren 30 badkamer in een jaren 30 huis. Manlief moet even nadenken. Het is even om denken van de truttige kraantjes naar de wc met kontsproeier en douche met waterval. De Hightech zorgt ervoor dat alle truttigheid overboord gegooid wordt.
Met een afspraak en een stapel hightech folders rijden wij naar huis.

Ik hoop één ding, dat ik straks manlief niet hoef te bellen hoe ik de wc moet doortrekken zoals ik nogal eens moet bellen hoe ik onze Hightech Tv aan krijg .
Later M@rina!

vrijdag 4 december 2015

Beetje Medische Centrum West

Een steentje zorgde vorig weekend bij mijn moeder voor een flinke opstopping in de galwegen. Na een weekend van groen en geel zien meld ze zich maandagmorgen bij de huisarts. Haar gele kleur doet de huisarts direct het ziekenhuis bellen. Wanneer ze rond kwart over tien op de Spoed Eisende Hulp binnen sukkelt, sluit ze zich aan in de wachtrij.
Wij weten dat ze om tien over 9 bij de dokter moet zijn. Het blijft heel lang heel erg stil. Mijn moeder is niet van de mobieltjes. We bellen haar 06 nummer, we bellen naar haar huis, we bellen elkaar, geen spoor van moeders.

Ach ze is natuurlijk meteen door gegaan naar het ziekenhuis waar een heel team bij de ingang op haar stond te wachten net zoals in Medische Centrum West. De ene knappe broeder stelt haar gerust en een ander brengt alvast het infuus in. Verpleegkundigen rennen hard heen en weer om haar kamer op orde te brengen. En een uur na binnen komst komt ze geopereerd en wel met keurige gekapte haren door de klapdeuren de OK weer uit gereden. Op de gang staat dan de happy familie met bloemen en bonbons te wachten. Helaas geen Medische Centrum West, wij wachten ongerust thuis en zo later bleek wacht moeders op de SEH tot 16.00 uur.
 
En staat ze er mooi op?
Wanneer ik op bezoek ga zijn we 24 uur verder. 2 dikke stenen en een grindpad waren de boosdoeners. Tijdens het bezoek krijg ik een WhatsApp van zusje, of ik mama de groeten wil doen. De groeten gaan terug samen met een foto van moeders in bed met trui en lange broek. Nu we toch met mobieltjes bezig zijn zegt overbuurman, haar mobiel is gisteren vier keer gegaan, ze hoort niets, ze snurkt overal door heen. Ik weet het moeders is niet van de mobieltjes. Of ze haar foto nog even mag zien. Wat sta ik er mooi op. Kan je die nog een keer versturen. Oh Ja hoor, waar heen? Geen idee, maar ik sta er zo mooi op. Voor de grap stuur ik hem naar mijn collega’s. Jammer mam dat je geen Facebook hebt. Hoezo? Dan kon ik je nu de wereld over sturen. Ze kan er om lachen, nu de galstenen eruit zijn en de misselijkheid is verdwenen.

Weet je de chirurg had een arts in opleiding bij zich. Een leuk ventje, met zo’n smalle broek, hoe noem je dat “een slimme broek” met van die puntschoenen eronder. Hihi best leuk hoor, toen hij weg ging zei hij; Tot morgen dan zie ik u weer. Nou niet erg, zo’n leuke dokter naast je bed zegt moeders. Lachend zeg ik tegen haar, dus toch nog een beetje Medische Centrum West hier. Mjah mjah.

Wanneer ik na een afscheidsknuffel weg wil gaan zegt ze; Laat mij die foto nog eens zien.
Ik sta er zo leuk op, zo vaak sta ik er niet leuk op.

Tot later M@rina!