De laatste sporen worden uitgewist.....

Het is bijna zover. Vanaf volgende week is het gedaan met de rust. Tuurlijk, een luxe probleem, maar toch. In ons hoofd zijn we al maanden bezig met “de verbouwing”. Het begon allemaal met de badkamer. Zwaar verwaarloosd en niet meer van deze tijd.

Van het één komt het ander. Vanuit de badkamer belanden we in de wc,  terug naar boven om het overloop van een kwastje te voorzien, naar beneden de hal door en ineens gaat de keuken ook op de schop. Het uit-zoek gedeelte zijn we goed door gekomen door de verkoper die regelmatig optrad als mediator. We hebben nu eenmaal alle twee een eigen mening met een uitgesproken smaak. Manlief heeft het liefst een keuken met zoveel mogelijk apparatuur met leuke snufjes, waar je vast veel mee kan maar waar hij zelf niets mee gaat doen. Ik ga voor een keuken effectief ingericht zodat er meer aanrechtblad en zitruimte ontstaat. In de showroom word ik steeds getrokken naar zachtgele paneeldeurtjes zoals we hebben. Manlief kijkt bij strakke deurtjes en bekijkt uitvoerig het mechanisme van de kastjes en laden. Heel voorzichtig oppert keuken mediator Freek dat ik misschien niet naar de kastjes moet kijken die ik al in mijn keuken heb staan. Als je dezelfde keuken uitzoekt die je al hebt voegt het weinig toe.

Nog heel even zachtgele paneeldeurtjes.....

Vreemde ogen dwingen, ik vergeet de zacht gele paneeldeurtjes en ga nadenken over magnolia wit, grijs of chroom. Minstens 5 tinten grijs waar ik me druk over kan maken. De techniek interesseert mij minder, de kleuren daarentegen wil ik honderdduizend keer opnieuw zien om er van overtuigd te raken dat het de juiste kleur is. Bij thuiskomst is de kleur uit mijn hoofd en kan ik me met de beste wil van de wereld de kleur niet meer voor de geest halen. Ik ben ervan overtuigd dat het antraciet grijs was. Zo donker als een vuilniszak. Manlief wijst van alles aan om mij ervan te overtuigen dat we echt een lichtere kleur hebben uit gezocht. Ik pak een rol vuilniszakken en behang elk kastdeurtje met een vuilniszak en plak het raam dicht waar straks een kast tegen aan komt te staan. Ik sta in een donker klein hol die elke zonnestraal absorbeert. Manlief heeft gelijk, tuurlijk heeft hij gelijk. De gekozen kleur grijs is prima, niet te licht en niet te donker. Klassiek zodat het niet verveelt.

Het is bijna zover. De komende week ga ik vooral opruimen en weggooien. De laatste sporen van jongste en oudste hun kindertijd worden uitgewist. Het gat van het traphekje wat nog zichtbaar is, de moddervlek op de muur na een baldadige bui van oudste en de groene vingerverf door jongste op de keukenmuur verdwijnt nu definitief.

De stress van het uitzoeken gaat over in de stress tijdens de verbouwing.

3 maanden……dan moet alles gevreesd, gesausd, gestukt, geschuurd, geverfd en behangen zijn.

3 maanden…..tot die tijd……. ik weet het niet….. misschien was het uitzoeken toch zo erg nog niet.

Later M@rina!