zaterdag 23 december 2017

De hoogste tijd om te geven....

Afgelopen donderdag ging de muziek niet door. Ineens stond er niets op de agenda. Een leuke gelegenheid om naar jongste te treinen. Gehaast plof ik neer in het eerste treinstel. Ik wurm mij uit de jas en wil mijn sjaal in de tas met het presentje stoppen. Alleen waar heb ik die tas. Tuurlijk nog in de fietstas in de stalling. Wat dom, ik had het jongste beloofd, kniepertjes uit Drenthe. In Zwolle eruit en terug treinen is geen optie. Dat kost minstens een uur. Gelukkig jongste kan lachen om mijn sukkeligheid. Bij de piano op centraal treffen wij elkaar om samen verder te bussen. In onze kerstkleding gaan we op stap in de gezellig verlichte drukke stad vol toeristen en feestvierende werknemers op weg naar hun eindejaar borrel. We galmen de kerstliedjes mee bij de kerstboom op de dam, kijken naar het Lightfestival, eten heerlijk en kletsen gezellig bij. 
Smakelijk!
Rond middernacht strijk ik neer op mijn luchtbedje tussen onze lege wijnglazen en het half lege zakje nootjes. Nog geen twee uur later voel ik de keiharde ondergrond. Luchtbedje is lek, op de tast maak ik een bedje op de bank. Met een kussen op de leuning en de beentjes krom dommel ik verder. Eén voor één floepen de lampen aan met als finishing touch een lief piepje, het is de wekker. Ze houd net zoals haar vader van gadgets. Wanneer jongste vertrokken is naar school verhuis ik naar haar bed voor nog een uurtje slaap. Rond tien uur schrik ik wakker, spring onder de douche, na koffie en een broodje trek ik de deur achter mij dicht.
Bijschrift toevoegen
Via het winkelcentrum loop ik al shoppend richting de bus. Ik strand bij de HEMA voor een lunch. Achter mij staat een HEMA meisje rustig te wachten. Tegen dat ze betaald heeft is haar pauze voorbij. Ik bied haar aan om voor te gaan. “Het hoeft niet”; zegt ze, “maar het mag wel”; zeg ik. Ze schuift voor mij langs en rekent af. In het plat Amsterdams hoor ik haar zeggen; “scan mijn kaartje ff voor mevrouw hiero, ze liet mij voor”. Een fikse korting omdat ik haar voor liet. Met trolley, tas en dienblad schuifel ik naar een tafeltje. Wanneer ik mij gesetteld heb en van mijn eerste hap geniet hoor ik naast mij; “Mevrouw, mevrouw”….ik kijk op,  twee puber meisjes met voor hun een dienblad met wat restjes. Bedoelen jullie mij? Ja mevrouw, eet smakelijk! Dank je, wat aardig. Hebben jullie de vakantie gevierd? Ja met warme chocomelk en brownie, we hebben kerstontbijt gehad maar hadden nog trek ratelt het meisje verder. Het recept van de aardappelsalade die ze gemaakt had dreunt ze op. Jammer dat ik moet gaan uit de “grote anonieme stad”. Fijne vakantie dames. U ook een fijne vakantie en een hele gezellige jaarwisseling. Liefde geven doet liefde ontvangen, vandaag al twee keer mogen ontvangen, de hoogste tijd om te geven. Bij thuiskomst zit mijn kadootje nog in de fietstas. Ik breng het meteen langs iemand die een opkikkertje kan gebruiken…..
Later M@rina!

zaterdag 16 december 2017

Dat ik een rommelkont ben wist ik maar blijkbaar ook een viespeuk.........

Talloze mailtjes en telefoongesprekken verder hebben wij afgelopen week een project van 25 maanden afgesloten. Projectje “keuken”! Het is één dossier map vol aftersale bonnen geworden.
In 2015 hakten wij de knoop door, het kon zo niet langer met de badkamer. Van het één komt het ander en zo gebeurt het dat het halve huis op de schop gaat.
Na diverse zaterdagen brainstormen onder het genot van heerlijke koffie, bonbon en een klein likeurtje tekenen wij september 2015 voor een fantastische badkamer en keuken. Januari 2016 verhuizen wij met ons bedje naar zolder en met ons campinggasstelletje voor een half jaar naar de schuur. Februari 2016 komt de vrachtwagen voor rijden.
Aardig mailtje......
Op een klein paadje na is de hele keuken vol gebouwd met dozen. Eitje voor de monteur zeggen de mannen, tis net lego, de kastjes klikt hij zo in elkaar. De monteur die een half uur later arriveert denkt daar heel anders over. Voordat hij nog maar een doos heeft uitgepakt, heb ik de volle laag al gehad. Ik vlucht enorm snel naar het kantoor en hij vlucht met zijn eerste van minstens honderd sigaretten naar buiten.
Met de telefoon aan het oor begint hij stress vol te schuiven met de dozen. Verkoper is  gebeld door monteur en deze komt zo snel mogelijk om te kalmeren en op gang te helpen. Na ruim een week keukenstress vertrekt de monteur en maken wij de balans op.
Tijdens het afnemen van de deurtjes zie ik steeds een patroon van strepen. Ik maak foto’s en toon ze aan verkoper. Het is zeker raar. Hij beloofd de fabrikant te sturen. Niet de fabrikant maar een aftersale medewerker staat op de stoep met een emmer vol schoonmaakmiddelen. Ik krijg schoonmaak les, helaas, de strepen verdwijnen niet.
Fabrikant krijgt opnieuw een belletje. Het tweede bezoek wordt gepland en aftersale medewerker nummer twee staat op de stoep voor een lesje schoonmaak. We kruipen samen nogmaals over de keukenvloer en hij reinigt de kastjes met thinner, wasbenzine en een beroemde gele vetoplosser. De strepen gaan niet weg. Hij gaat het regelen, tot over een tijdje, dan kom ik waarschijnlijk alle paneeltjes vervangen. Ruim een maand later, staat nummer 1 weer op de stoep; Namens fabrikant kom ik het deurtje halen voor onderzoek.
Schoonmaakadvies
Wanneer ik begin oktober ga mailen of er al iets bekend is verschijnt er een doorstuurmailtje van 28 september in mijn mailbox; het deurtje is beoordeeld... het deurtje is vies...
 ons advies aan de klant is om deze hoogwaardige keuken beter te onderhouden. Helaas hebben ze tijdens het boenen en schrobben in de fabriek de scharnieren uit zijn verband gerukt zodat er alsnog een nieuw deurtje besteld moet  worden. Maandag 11 december hebben de service monteur en ik elkaar de hand maar geschud. De keukenverkoper vind ons allang niet meer boeiend, de aftersale is een interim manager nodig. Verspilde energie.
Dat ik een rommelkont ben wist ik maar blijkbaar ook een viespeuk. 
'T is maar dat u het weet.
Later M@rina!