donderdag 31 januari 2013

Leven vol gadgets

Wij wonen in een jaren 30 woning vanwege de charme. Kamer en suite, glas en lood met een gezellig erkertje. Niet zo groot, maar groot genoeg voor ons viertjes.Ons huis is niet meer de jongste. Maar qua techniek een echte trendsetter. Manlief en oudste zijn zeer milieu bewust en bovendien gek op gadgets. Zonnepanelen sieren ons dak en sinds kort zijn we eigenaar van een paar schroeven (aandelen) op een enorme windmolen in Delfzijl. Voor moeders zijn alle grafieken, linken en weetjes soms niet bij te benen. Vroeger hadden wij een eenvoudige tv met een simpele afstandsbediening. Tegenwoordig ligt er in Huize Marina 1 afstandsbediening de Logitech Harmony waarin 4 afstandsbedieningen van tv, cd etc. zijn samen gevoegd. Om televisie te kijken moet ik een heel programma doorlopen. Heel simpel zeggen de mannen, toch lukt het mij om alles te ontregelen. Wanneer logeer kinderen vragen of de tv aan mag krijg ik het al warm.
De ouderwetse kerstboomverlichting met knijpertjes met her en der een kapot lampje mocht dit jaar absoluut niet in de boom. Brandgevaarlijk en neemt veel te veel stroom. Vanaf nu een kerstboom met Led verlichting die via een afstandsbediening aan gaat. Om de gadgets uit te breiden is er een nieuw programma geïnstalleerd op de Iphone . Voortaan kan manlief onderweg in de auto de verwarming thuis alvast aanzetten. Zo kom je nooit in een kil en koud huis. De garagedeur wordt al jaren vanuit de auto bediend. Wel jammer dat er af en toe een fiets voor de garagedeur staat zodat manlief toch nog enigszins geïrriteerd uit moet stappen. Hij had natuurlijk best een Whatsapp kunnen sturen naar diegene die daar verantwoordelijk voor was. Wanneer wij deze zomer buiten aan het koffie drinken zijn zit jongste in huis heerlijk op de bank uitzending gemist te kijken. Manlief zet met de tablet (een soort Ipad) vanaf het terras de tv op een andere zender. Geïrriteerd zien wij jongste de afstandsbediening pakken. Het programma doorlopen om opnieuw uitzending gemist te starten. Ze nestelt zich weer tevreden op de bank. Helaas manlief slaat weer toe met de tablet. Na drie keer zie je haar denken hier klopt iets niet. Ze kijkt schichtig om zich heen alsof er een Geest door het huis waant. Ineens ziet ze manlief met een brede grijns zitten. Wanneer wij ’s avonds rond half twaalf bijna in onze eerste slaap zijn worden we terug gepakt. Vanuit de slaapkamer naast ons klikt oudste via Iphone alle lampen inclusief sterrenhemel in onze slaapkamer aan. Met een schok zit ik rechtop. Ik hoor heel zacht gegrinnik in de slaapkamer van oudste. We zeggen niks. Het licht gaat weer uit. De techniek staat voor niets in Huize Marina. Op onze slaapkamer staat een webcam gericht op de prachtige molen gekoppeld aan het weerstation. http://www.wunderground.com/weatherstation/WXDailyHistory.asp?ID=IDRENTHE50 Zo weten de mannen op elk moment van de dag of er een zonnetje schijnt in Meppel. Maar nog belangrijker wat levert dat zonnetje op en wat wordt er verbruikt. Geen apparaat kan aan zonder dat het wordt opgemerkt. Via Toppu p1 poort op onze slimme meter wordt dit uit gelezen met een arduino en posten naar pv output.org (snappen jullie het nog?)
www.pvoutput.org/intraday.jsp?id=3557&sid=2774 Dit is een grafiek die verraadt hoeveel wasmachines ik draai, mijn derde cappuccino pak, sta te strijken, vaatwasser aanzet buiten het nachttarief om, of helemaal niks doe.Gaat het hier nou om de gadgets of wordt ik gestalkt in mijn huishoudelijke taak. En als de stroom nu eens uitvalt. Vallen de mannen dan in een diep gat. Geen weerstation, geen laptop, wel een Iphone maar geen netwerk, de garagedeur die dicht blijft. Ook daar is wat op gevonden. Vandaag door Circuit gebracht. De UPS een No-Breake installatie. Als de stroom in Huize Marina uitvalt zorgt hij ervoor dat het internet blijft draaien, de telefoon nog rinkelt kortom het leven vol gadgets gaat gewoon door. Later M@arina!

woensdag 23 januari 2013

Geen klik

Via twitter houden wij elkaar op de hoogte. Regelmatig zie ik berichtjes voorbij komen wanneer iemand naar het theater gaat, boos is, beroepsmatig tweet of over zijn hobby’s verteld. Je kent het wel. De Social Media. Zo kwam afgelopen week een tweet van bekende M. voorbij. Ze twitterde; Na lange tijd even heerlijk gereden. Sinds week doe ik dat weer. Paard moet nog wennen. Nadat wij samen naar aanleiding van haar tweet wat heen en weer twitteren, Tweet M dat ze niet zo’n schaatstalent is en ik tweet dat paarden mij verschrikkelijk vinden. Wij hebben geen klik. Jij je paard en ik mijn schaats. Bekende wordt nu erg nieuwsgierig naar mijn paarden verhaal. Tijdens mijn opleiding voor apothekersassistente reis ik samen met Anneke. Anneke is een gedreven amazone en berijdt 3 paarden. Elk weekend is ze ergens te vinden op een Concours Hippique. Ze woont zo’n 15 km verderop in een gehuchtje op de boerderij. Daar staan haar prachtige paarden op stal met in het weiland ernaast een hindernis parcours. In de voorjaarsvakantie tuf ik op mijn stalen ros naar haar toe om gezellig bij te kletsen. Als ik het erf op rij zie ik haar één van haar paarden berijden. Wanneer ik mijn Puchie heb geparkeerd wandel ik naar het weiland toe waar ze een kuur aan het oefenen is. Ze begroet me en roept dat ze er aan komt. Ik sta lekker in het zonnetje naast haar stoere broer en bewonder Anneke haar kunsten. Ze springt, maakt bochtjes en galoppeert alsof het een lieve lust is. Het paard doet alles wat ze wil.
Zo lijkt paard rijden helemaal niet moeilijk. Eigenlijk ken ik niemand in mijn omgeving die een paard heeft en ik heb ze nog nooit van zo dichtbij bekeken. Wat zijn ze enorm. Anneke galoppeert naar ons toe en vraagt wat ik er van vind. Ja gaaf natuurlijk, wat kan je dat goed zeg. Het valt mee hoor zegt Anneke en ze vertelt hoe ze het doet. Met je hakken spoor je aan. Zo ga je in galop en de bochtjes maak je door aan de teugels te trekken. Het kwijlende bit is helemaal niet erg stelt ze me gerust. Dat hoort zo, daar heeft hij echt geen last van. Lijkt het je leuk om het te proberen. Weet je als jij nou even mijn paard uitrijdt dan rij ik nog even op mijn andere paard. Het paard heeft zich flink in het zweet gewerkt en moet nog afkoelen. Loop eerst maar gewoon wat rondjes en leid de teugels zoals ik je net heb uitgelegd. Broer geeft mij een zetje en hup ik daar zit ik op het prachtige paard. Anneke haalt haar andere paard en is al snel weer aan het draven en aan het springen. Ik probeer de regels toe te passen en ze loopt keurig de rondjes. Wanneer ik denk dat ik alles onder controle heb wordt ik een beetje overmoedig en spoor hem voorzichtig aan voor een sneller drafje en een ander rondje. Op dat moment denkt het paard wat voor muts ik op mijn zadel heb geen idee maar wel graag er zo snel mogelijk af. Dan moet ik weer links en dan moet ik weer rechts weg met dat mens. Hij begint te steigeren en zet het op het lopen. Daar was ik niet op verdacht en vlieg meteen uit het zadel. Met 1 voet blijf ik in de beugel hangen aan de zijkant van het paard. Na een rondje weiland vliegt hij door de afrastering de weg op. Ik sleur over de grond achter hem aan met mijn voet nog in de beugel. Mijn Hemel wat doe ik ook op een knol. Stoere broer die bij het hek stond te kijken rent keihard achter ons aan. Vaders die vanaf de tractor een oogje in het zeil hield springt er met een noodvaart af en gaat er ook achteraan. Samen grijpen ze hem bij de teugels en proberen hem te stoppen. Ondertussen mijn voet uit de beugel trekkend. Met een smak plof ik op de Stapelerweg met aan de hele rechterkant een beurs en geschaafd lijf. Nog dagen dacht ik bij elke beweging aan Anneke en haar paarden. Paarden vinden mij verschrikkelijk, wij hebben geen klik.

woensdag 16 januari 2013

Spik en Span

Het gewone leventje is weer begonnen. Na het kniepertjes bakken en het gestink van de oliebollen is het geen overbodige luxe dat de keuken eens lekker wordt uit gesopt. Ik haal de inhoud uit de kastjes om de houdbaarheidsdatum te controleren en sop de kastjes flink uit voordat ik alles weer terug zet voor minstens een jaar. Gezien het over datum zijn van de blauwe muisjes was het al even geleden dat ik me hier mee bezig gehouden heb. Tijdens het soppen schiet mij een telefoontje van januari 2011 binnen. Een collega belt met de mededeling dat RTL mij zo belt. Waarom belt RTL mij vraag ik haar. Het heeft te maken met een verhaal in de krant of zo. Ze had het over je oma en over de boffert. Waarom bellen ze dan naar de apotheek. Omdat er boven je stuk staat Marina apothekersassistente uit ons stadje. Ze hebben eerst naar Apotheek X gebeld en die hebben verteld dat je hier werkt.
We leggen gauw neer en nog geen 10 minuten later heb ik Anneke van LVB Networks in opdracht van RTL voor het programma Familieportret aan de lijn. Ze verteld dat ze bezig zijn het format van Familieportret om te gooien en dat het de bedoeling is dat er tijdens het programma een familie recept wordt door gegeven aan de volgende generatie. In de zaterdagse Trouw-rubriek De Heimweekeuken komt ze het gezellige verhaal van Oma’s boffer tegen van mij en of ik dat recept misschien voor het programma wil door geven aan mijn kinderen. Een tv opname in je eigen huis maak je niet iedere dag mee en max 3 minuten tv kan niet zoveel ellende brengen. Het is de bedoeling dat wij samen de ingrediënten gaan afwegen en mengen, ondertussen samen gezellig keuvelen over herinneringen aan het recept en oude Oma. Helemaal leuk. Of wij het zien zitten en mee willen werken. Dan verteld ze ons dat ze het verhaal gaat uit werken en dat wij binnenkort horen of we leuk genoeg zijn. Hyper bellen wij collega’s om te vertellen wat er misschien binnenkort gaat gebeuren. The Marina Family gaat op de buis in het Familie portret. Helaas ziet mijn keuken er eind januari 2011 net zo poezelig en rommelig uit als vandaag. Een rommeltje zo na de kerstvakantie en ik wil niet dat heel Nederland ziet hoe het prikbord vol hangt met allerlei voordeelbonnetjes van onder andere La Place en de Gamma. Een memo bord vol gekalkt is met allerlei onbenulligheden. En het tafelzeil nodig aan vervanging toe is. Voordat wij überhaupt worden terug gebeld begin ik al vast de keukenkastjes uit te mesten. Want tijdens de opname gaat er geheid voor de leuk een kastje open en dicht. Na twee week krijg ik een mailtje van Anneke dat zoals het er nu uit ziet ze aanstaande vrijdag te horen krijgt of het item familierecept in het programma Familieportret ook daadwerkelijk doorgaat. Als we vrijdag een go krijgen verteld Anneke dan zouden wij eventueel volgende week kunnen komen draaien bij jou? Wij spreken af voor de donderdagmorgen. Ik heb een halve week om de puntjes op de i te zetten en ga meteen aan de slag. De kastjes waren ondertussen uit gesopt nu de buitenkant nog.
Ik wil geen vingerafdrukken op de hoogglans vanillekleur kastdeurtjes. Al het RVS in de keuken wordt opgepoetst. Overbodige papiertjes gaan van het prikbord. Het memo bord wordt schoon gewist. Een fris nieuw tafelkleed en nergens losse rommeltjes op het aanrecht. Nog een prachtig boeket tulpen voor op de halfhoog en wij zijn er klaar voor. Vrijdagmiddag komt er een berichtje van Anneke. Zoals we al eerder zeiden het format van het Familieportret is helemaal om gegooid. Het Familierecept is er daardoor helaas helemaal uitgelaten. We zullen dus geen opnames meer bij jou gaan doen. Erg bedankt voor je tijd en moeite. Dat is nou jammer geen interessante cameraman bij ons in de keuken aldus oudste. Dus ik hoef niet te roeren in een beslagkom en vriendelijk te kijken vraagt jongste. Nee, jammer, maar mijn keuken is in ieder geval spik en span. Later M@rina!

donderdag 10 januari 2013

Geen enkel probleem.....

Vanaf vrijdag (lichte) vorst en sneeuw zie ik in de kranten staan. Laat de winter maar komen wij zijn er klaar voor. Geef mij maar een dik pak sneeuw en een prachtige ijsvloer. Bij een paar graden vorst krijg ik last van het schaats virus. De gymles op school wordt dan een gezellig schaatsuurtje in het park. En met een beetje geluk stappen de scholieren in de bus om te gaan schaatsen op de meren.
Op stel en sprong moeten er schaatsen worden opgezocht en gepast. Helaas zijn negen van de tien keren de schaatsen net te klein zoals ook in Huize Marina. Oudste heeft schoenmaat 44 en de eens aangeschafte ijshockey schaats heeft maat 40. Ik struin Marktplaats af en heb geluk. Op nog geen 5 km afstand zijn een paar prachtige schaatsen te koop. Na een telefoontje komen we tot een deal van 65 euro en we gaan meteen heen om te kijken of het wat is. Deze schaatsfanaat heeft een kelder vol fitness apparatuur, tig paar schaatsen en hoe kan het ook anders een prachtig sportlijf. Hij is toe aan een paar nieuwe schaatsen maar mag van vrouwlief pas kopen als hij eerst een paar verkoopt. Zijn vrouw is het niet eens met de deal van 55 euro. Boven aan de trap loopt ze demonstratief met wasmand heen en weer om te controleren of manlief ons dat wel gaat vertellen. 65 euro moet het worden en anders laten wij ze maar liggen. Het zijn prachtige Viking schaatsen met op maat gemaakte Zandstra ijzers eronder. Oudste zijn voeten groeien niet meer en als hij hier een beetje zuinig op is kan hij er jaren mee doen. Maar wij geven niet meteen op en ik zeg dat we in het telefoongesprek 65 euro hebben afgesproken. Klopt, maar het mag niet van mijn vrouw. Vrouwlief weet ook dat oudste ze morgen nodig is. Geen gezeur hij moet lekker schaatsen wij doen het. De schaatsen gaan in de sporttas in een oude handdoek samen met een pakje blarenpleisters mee naar school. De vorst was niet zo heftig als men had gehoopt en in plaats van de meren rondom Giethoorn rijdt de bus door naar de kunstijsbaan in Assen. Wanneer oudste terug komt en verteld hoe fijn je met deze schaatsen ijshockey kunt spelen kijk ik verschrikt naar de schaatsen in zijn handen. Ben je veel gevallen vraag ik voorzichtig. Af en toe, gestruikeld over zijn eigen ijzers in de bochtjes maar verder viel het heel erg mee. Klunen vraag ik, heb je gekluund? Over de rubber matten of over het beton? Kijk eens naar je ijzers? Hele happen er uit.
Niks van gemerkt. Ik moet even tot tien tellen. Als ik in mijn fotoboek van vroeger kijk zie ik foto’s dat ik leer schaatsen op houtjes. De houtjes zaten meer naast de knalgele regenlaars dan er onder. Koude voeten en totaal geen steun. Wij liepen op schaatsen door het zand op weg naar het ijs. Later krijg ik van mijn buurmeisje de oude kunstschaatsen. Ook een bijzondere gewoonte, thuis bond mijn moeder ons de schaatsen al om en fietsten wij op schaatsen naar het slootje. Die ijzers moeten ongelofelijk bot zijn geweest. Op mijn 19de verjaardag krijg ik spiksplinternieuwe lage Noren maat 40. Wel gek maat 40 ik heb namelijk schoenmaat 38. Misschien groeien je voeten nog en een paar extra sokken kan geen kwaad zei mijn moeder. Wanneer het weiland van Boer Russcher geschikt was om te schaatsen ben ik er als de kippen bij. Schaatsen ik vind het heerlijk. Wanneer ik in 2009 met een blog een mega bedrag win koop ik van dat geld een paar supersonische lage Noren. Ze zitten super, warme voeten, niet te hoog en geen zwikkende enkels. Het afgelopen jaar konden we ruim een week overal heerlijk schaatsen. En ik was natuurlijk van de partij. Elke mogelijkheid die er was heb ik aan gegrepen. Op de ijsbaan, in de lunch pauze of voor het huis op de gracht. Maar vooral niet te vergeten op ‘s winters mooiste plekje in Belt-Schutsloot. Samen met manlief en pubers schaatsen wij een tocht in dit prachtige landschap. Massa’s struikelende zwoegende schaatsers en schaatsfanaten in strakke pakkies zien wij om ons heen. Het is fantastische in het witte landschap, langs de rietkragen met vast gevroren bootjes te schaatsen. Achter mij hoor ik gemopper dat ze een hart makker krijgen, wij te hard gaan, waar de blarenpleisters zijn, verzuring noem maar op. Maar oudste niet hij schaatst de route wel twee keer, vooruit en weer terug, waar wij blijven en hij wil met moeders best nog een extra rondje. Op zijn Vikings van 65 euro met 2 happen uit het ijzer. Geen enkel probleem, ik merk daar niks van als ik er naar vraag. Laat de winter maar komen wij zijn er klaar voor. Later M@rina!

woensdag 2 januari 2013

Sherry Dance....

Eens per jaar kamperen wij samen met vriendin en gezin ergens in het land. Het liefst dicht bij de zee zodat de mannen flinke Duitse kuilen kunnen graven en prachtige zand kastelen kunnen bouwen. Mooie schelpjes worden gezocht door de kleine dametjes. En voor de moeders is het lekker luieren en kletsen in het zonnetje op het strand. Het is een behoorlijk eind rijden naar Kamperland maar als we de zee zien, voelen en ruiken zijn we dat zo weer vergeten. Toen de kinderen nog klein waren huurden wij een ruime bungalowtent met alles er op en er aan. Gemak dient de mens we hebben al genoeg aan het gesleep met luiers, buggy’s en speelgoed. Overdag is het vooral veel wandelen, fietsen en speeltuintjes bezoeken. Maar ’s avonds wanneer het kroost op bed ligt en de koffie is gedronken komt de chips en de sierlijke fles met een heerlijk goedje op tafel. Nu ben ik niet zo van de drank maar in 1994 kwam de likeur Sheridan’s op de markt en die was wel erg verleidelijk.
Een drankje in twee aan elkaar gesmolten flessen met in de ene fles een heerlijke donkerbruine koffie-chocoladelikeur met Ierse whisky en in de andere fles een romige vanille-crème likeur.In onze heerlijke warme camping truien onder een plaidje gezeten met een “spannend boek” genoten vriendin en ik ’s avonds van dit lekkere goedje. Een nadeel van kamperen is dat je voor de plee en het tandenpoets ritueel even onder het plaidje vandaan moet komen om naar de toiletgebouwen te lopen. Maar heerlijk rozig geworden van ons drankje vinden wij dat geen probleem. Al giechelend gaan wij rond de klok van twaalf gewapend met de tandenborstel richting toiletgebouwen. Wanneer wij terug lopen naar de tent zien wij 3 enorme lichtkoepels. Dit hadden wij nog nooit eerder gezien. Hoe dichter wij bij de tent komen hoe groter het witte gevaarte met een enorme vlam eronder op ons af komt. Dit willen wij van dichtbij zien en rennen naar de tent om de mannen te halen. Maar die zijn niet in beweging te krijgen. Het is de Sheridan’s zeggen de mannen. Zeg maar rustig Sherry Dance; dansende vrouwen van de Sherry. Wij zijn overtuigd van de maanmannetjes die binnen nu en een kwartier landen en willen dit van dichtbij bekijken. De mannen verklaren ons voor gek en zijn niet van plan om in beweging te komen. Wij springen over de sloot, kruipen onder het prikkeldraad door het weiland in en zien het gevaarte steeds groter worden. Wij gaan het meemaken een UFO in Zeeland.Wij wachten een tijdje, lopen een stukkie dichterbij en zien hoe de vlam minder wordt en het gevaarte gaat dalen.Heel langzaam gaat het vlammetje uit en de 3 “UFO’s” gaan landen.
Ineens zakt het grote witte gevaarte als een plumppudding in elkaar en is er niets meer te zien. Helaas geen maanmannetjes of een UFO in Zeeland.We zagen ze vliegen zo hoorden wij later dat was nou een “wensballon”. Het was de Sherry Dance zeiden de mannen. Afgelopen weekend kregen wij voor oudejaarsavond een wensballon cadeau. Een megaballon die je door zacht heen en weer bewegen laat vullen met lucht. De brander steek je voorzichtig aan zodat de ballon op kan stijgen en tegelijkertijd mag je dan een liefdevolle wens doen. Weet je nog zeg ik tegen vriendin de UFO’s in Zeeland. Waarop de mannen meteen op scherp staan, jullie bedoelen toch de UFO’s na de fles Sheridan’s. In geuren en kleuren wordt het verhaal aan pubers verteld. Neem nog een Prosecco mam wie weet wat wij vanavond dan nog meemaken. Later M@rina!