woensdag 12 december 2018

Ik ben bang dat ik belazerd ben...................


Afgelopen zomer zat ik te mopperen dat de slaapkamers van uitwonend kroost, verzamelplaatsen zijn geworden van alles wat niet weg mag maar ook niet mee genomen wordt.
Stel “Project U” in; ‘zegt een nicht die op visite is’.
‘Project U’; vraag ik verbaasd, daar heb ik nog nooit van gehoord.
Ze zag het bij een vriendin, wanneer kroost daar het ouderlijk huis verliet stond er bij de voordeur een doosje klaar.

Een doosje met wat…..

Een doosje met Project U
Alles wat van U is neemt U mee naar U eigen huis en alles wat U laat liggen gaat de container in.

Een gouden tip, hier kan ik mij wel in vinden. Ik laat “Project U” aan de keukentafel vallen. Oudste probeert het een beetje tegen te houden, er hangt voor een vermogen aan ledverlichting op zijn kamer aan de balken, of ik daar af
www.dekbedovertrek.com
wil blijven. Wanneer oudste die zondagavond vertrekt naar de lichtstad zegt hij gekscherend; ‘Ik dacht dat er een doos met “Project U” bij de deur zou staan…tis dus alleen een dreigement’.

Tijdens de zomervakantie is het een komen en gaan van nog meer rommeltjes wat bewaart moet blijven. Er komen 20 planten te logeren en voor zwager en schoonzus is er alleen nog plaats op een luchtbedje midden in de kamer. Ik wil geen verlaten tiener kamers meer met een hoop zooi, ik wil hippe en leuke kamers zoals The Student Hotel. Ik ben nog geen 72 uur terug van vakantie als ik begin met ontruimen.
Oudste vertrekt met zijn eigen bed en 2 dozen “Project U” naar huis. Er gaat een volle auto naar de kringloop en de rest verdwijnt in de ondergrondse aan het eind van de straat. Vloerbedekking met typex sporen wordt er uit getrokken en het behang met her en der een scheurtje verdwijnt in de papier container. Minstens 100 nietjes inclusief de ledverlichting peuter ik van de balken.
23 jaar geschiedenis schuur ik te voorschijn. Onder het maritieme blue verschijnt sneltrein geel en brandweer rood. Er zijn zelfs nog sporen van de grafkleur grijs wat ons huis had toen wij het 26 jaar geleden kochten. Dat wordt minstens twee keer gronden en twee keer aflakken. Ik kom steeds dichterbij de eindstreep en ga op zoek naar accessoires in de trant van “The Student Hotel” .
De combinatie van Ral 9010, antraciet en limoen groen geeft een frisse uitstraling. Ik ben super blij met het eindresultaat.
Nu nog een dekbedovertrek die eruit springt in limoen groen. Nergens te vinden in ons leuke stadje, dan maar googelen en online bestellen.
Bij www.dekbedovertrek.com vind ik een fleurige cactus print wat ongetwijfeld de Finishing Touch gaat worden van The Student Hotel Kamer.

Hartelijk dank voor u bestelling.
Dat was 3 december…………
Het telefoonnummer doet het niet, mail wordt niet beantwoord en op facebook zie ik geen hoop gevende berichtjes.
Ik ben bang dat The Student Hotel Kamer het voorlopig zonder leuk fleurig cactus dekbedovertrekje moet doen )-:
Later M@rina!

donderdag 15 november 2018

Geen broodkapjes meer nodig................


Tig keer druk ik mijn wekker uit, ik ben nu eenmaal geen ochtendmens. Na de derde tune wordt het menens. Ik schiet mijn bed uit en spring onder de douche, gris de kleren van de stoel en dender de trap af. Eerst het brood uit de diepvries. De laatste 4 bammetjes en nog twee kapjes. De kapjes gaan zolang ik mij kan herinneren op de verwarming om te drogen voor Dropje.

Tis niet meer nodig…….

Dropje kwam na Snuffeltje 1, Snuffeltje 2, Floortje, Bounty en was het tweelingbroertje van Smartie. 
Snuffeltje 1 en Bounty waren schatjes, Floortje daarentegen was niet te vertrouwen. Tijdens het uit de ren halen beet ze mij tot op het bot in mijn vinger met haar mega konijnentanden. Bounty ons één na laatste konijn werd op handen gedragen. Tot in de laatste uurtjes hebben wij alle zorg geboden die mogelijk was. Huilend lieten wij haar achter in de couveuse bij de dierenartspraktijk hopend op een klein wonder. Rond 22.30 uur belde de meelevende dierenarts of de kinderen wel in slaap gekomen waren door het verdriet. Helaas, hij heeft slecht nieuws:” Bounty heeft het niet gehaald, u mag haar morgen in alle rust komen halen om haar te begraven en niet onbelangrijk de rekening te betalen”.

Konijnen met een verhaal…..

Wanneer oudste  geruime tijd later naar de Welkoop gaat voor een boodschap whatsappt hij een foto van twee schattige konijntjes. Mam, kijk, zo lief, nog één keer…….Ik reageer maar niet. Hij komt thuis en praat mij in no time om. Nadat er een etagewoning is aangeschaft gaan wij samen de tweeling halen. Het duurt niet lang voordat de oorlog uitbreekt tussen die twee. Smartie gaat terug en Dropje blijft getraumatiseerd achter.

Na 6 jaar is het nog steeds een hele tour om Dropje in de reiskooi te krijgen om naar Oma te brengen. Oma  vind de bewegingsvrijheid in haar hokje te beperkt en vraagt of ze binnen de afrastering vrij mag rond huppelen naast de kippen en de geit. “Als hij ontsnapt”; zeg ik half lachend…. dan hoop ik dat ze nog een leuk leven heeft.  

We zijn een week op vakantie wanneer Oma licht paniekerig belt. De eerste dagen huppelde Dropje elke avond zijn hok weer in maar vandaag wil hij niet. Het is een nachtdier, hij kan geen kant op, het komt vast goed, stel ik haar gerust. De volgende avond belt ze opnieuw; Dropje is spoorloos, hoe hoog kan hij springen? Zet het hok buiten de afrastering wie weet ruikt hij zijn spoor, probeer ik tegen beter weten in. Na een kleine week ga ik toch maar eens bellen.
“Je raad het zeker al, zegt mijn moeder verdrietig, ik heb er niet van geslapen. De buurvrouw heeft Dropje dood gevonden onder de coniferen, allemaal bloed. Een steenmarter denkt de buurvrouw".

Hoe leg ik dit de rest uit……..

Dat heb je er van als je denkt dat het gras bij de buren groener is zegt oudste nuchter.
Wat een sukkel, heel zielig voor Oma zegt jongste verontwaardigd.
Een heel vervelend eind van ons tijdperk Konijn.
Later M@rina!

Ps Blog van 2014, de komst van Dropje en Smartie

Huiselijk geweld in de etagewoning!

donderdag 18 oktober 2018

Met je kindjes gaat het uitstekend!


Ik heb logeetjes, een kamer vol; Gerdien, Betty, Ina, Bob, Nico, Chantal, Lisa, Sterre….
Het zijn de kindjes van jongste. Groot, klein, gestreept, gevlekt, met gaten en mooie rondingen.
“Vertrouw je mij je jungle toe”; vraag ik voor de zekerheid?
Ik moet echt mijn best doen om planten in leven te houden.
Ik leg wel een voedingsschema klaar zegt ze gekscherend.
Als ze maar geen heimwee krijgen zeg ik bezorgd……………………….
Heimwee. Ik ken het maar al te goed. Ik zal een jaar of tien geweest zijn toen ik uit logeren ging. In mijn fotoalbum vind ik nog een leuk kiekje van de logeerpartij. 3 kleine zwembadjes en 3 kleine meisjes die heerlijk in het zonnetje met water aan het kliederen zijn. Het was de eerste dag. Na de dag komt de donkere nacht en dan gaat het mis. Het bed ligt niet zo lekker als mijn eigen bedje, de geur is niet van thuis en ik hoor geluiden die ik niet thuis kan brengen. Na een tijdje woelen komen de tranen. Een bonzend hoofd en misselijk van de ellende zorgt ervoor dat ik maar één ding wil en dat is naar huis. Talloze keren heeft mijn vader mij in het holst van de nacht opgehaald.

Wat een geluk, onze kinderen hebben geen heimwee. Logeerpartijen zijn een feestje en schoolkampen een traktatie.  De afstand van huis en haard wordt steeds groter en groter.  Voor jongste kan het niet ver genoeg zijn. Amsterdam wordt Zweden en Zweden wordt Peru.
Een pracht kans in een kinderkledingfabriek in Lima. Het lijkt haar geweldig. Doen zeggen wij. Even is daar de twijfel……”mijn vriendje, de taal, 5 maanden is best lang, ik wil het heel graag, maar wat als ik heimwee krijg”.

Begin september staan wij met zijn allen op Schiphol. Ieder met zijn eigen gedachten.
Ik neem een Lievebees ringetje mee. Lievebees het symbool van liefde en geluk.
Haar liefde moet ze achterlaten om het geluk te vinden.
Nog 1 knuffel, nog  1 kus……..dan gaat ze door de gate.

Voedingsschema (-:
Het avontuur gaat beginnen. Geen Nederlands maar Spaans, geen zomer maar winter, geen grote Hollanders maar kleine Peruanen, geen lange maar korte dagen. Wanneer wij naar bed gaan, zit haar werkdag er bijna op…………….

Samen met manlief ga ik door op vakantie. We zitten te picknicken in het zonnetje wanneer jongste even wil Face-timen. Het is pittig en af en toe wordt het te veel. De taalbarrière , de armoe, het lawaai, bussen waar je in moet springen, ik mis jullie zo, ik mis mijn plantjes. Ik wist niet wat heimwee was, maar nu wel; zegt jongste. Ik humm met een brok in mijn keel.
Het is even stil….
Maar ik maak af waar ik aan begin zegt mijn stoere meis.

Bijna 6 weken verder…
Ze geniet, heeft een mattie gevonden, reist heel Peru door, project gaat goed, bewonderd en verwonderd en vooral ze bouwt mee aan een toekomst van haar Peruaanse collega’s.

Vol trots volgen wij haar op Instagram.
Later M@rina!

dinsdag 2 oktober 2018

Ik schaam mij..................


Mijn moeder vraagt of ik het boek; “De Joodse bruiloft ken”.
Het is een prachtig verhaal, prachtig, nee, indrukwekkend dat klinkt beter.

“Wil je het boek mee op vakantie”; jullie gaan toch naar Auschwitz?
“Ik heb al boeken klaar liggen en wil graag een beetje lol op vakantie”; antwoord ik haar te snel.
Dan zet je het maar in je Minibieb, ik wil het boek graag doorgeven.

Achteloos leg ik het boek toch maar bij de vakantiespullen. Ongelezen gaat het mee terug naar huis. Ik had “lol” met de boeken van “De zeven zussen”.
Tijdens het opruimen van de vakantiespullen blader ik het boek door en lees flarden.

“De synagoge waarin Barend en Mimi trouwden, is nu een dansschool, de sjoel (synagoge) is verhuisd naar een woonhuis”.

Ik schaam mij; “Op de pagina van MiniBIEBbers heb ik een foto geplaatst met de volgende tekst: “Bookshop voorheen “synagoge Poppera” zoiets als Waanders In de Broeren....
Nee, natuurlijk niet, Waanders in de Broeren is een kerk waar de mensen uit vrije wil weg bleven, de kerk is verkocht aan een slimme ondernemer.
De joodse gemeente van Synagoge Poppera gingen gedwongen op reis.

“Bij de Put in het oude stadscentrum is het een drukte van belang: “kooplui, winkeliers en venters zorgen voor levendigheid in de Joodse buurt”.

Samen met manlief sta ik op het Szerokaplein, het belangrijkste plein van de wijk Kazimiersz in Krakau. We kijken om ons heen en bewonderen de trapgeveltjes, zoete kleuren en Hebreeuwse teksten op de gevels.
Het is er een drukte van belang; “toeristen worden in golfkarretjes rond gereden en talloze reisleiders lopen met een paraplu hoog boven het hoofd om de groep niet kwijt te raken. Kazimiers; een hipster wijk waar trendy restaurants zijn geopend  die aanknopen met joodse tradities. De wijk waar Schlindler’s List is opgenomen omdat in deze wijk de fabriek staat en dit de wijk is waar bijna alle joden zijn vermoord.

Ik denk aan de enorme hoeveelheid bruine koffers die ik zag in Auschwitz. Op de koffers lees ik namen zoals Helena, Gustav en Frank. Namen van joodse mensen die al hun waardevolle bezittingen mee droegen in deze koffer.
Bij aankomst in Auschwitz moesten ze de koffer achterlaten.
In de veronderstelling dat ze gingen werken liepen ze door de poort met de tekst;”Arbeit macht Frei”. In werkelijkheid liepen ze hun dood tegemoet.

Hij doet een greep uit de koffer en haalt er een stapel paperassen uit. De kinderen bekijken de portretten van hun ouders en van mensen die ze nooit gekend hebben. Kijk dat moet oom Bram zijn, daar op die trouwfoto, gemaakt in Hilversum in 1938 toen hij met Selma in het huwelijk trad..

De foto van de “Joodse Bruiloft” vind het nageslacht in “een koffer vol oorlogsgeheimen”. Elf mensen op deze foto zijn er een paar jaar later niet meer.
Zouden de namen van deze elf mensen staan op één van de koffers waar jaarlijks duizenden mensen even stil staan om een foto te maken. 
Het is niet te bevatten dat dit ooit heeft kunnen gebeuren.
Later M@rina!

donderdag 20 september 2018

Politie, bivakmutsen, wapens, zwaailichten, ambulances...........


We worden wakker van de regen die tikt op het raampje boven ons hoofd. Donkere luchten, dat beloofd niet veel goeds. Een dagje niksen. Rond half 4 is het droog en gaan we op zoek naar de tram. Onze camping ligt in een buitenwijk van Wroclaw in een smal straatje waar manlief de bus uiterst zorgvuldig moest indraaien. De camping is omheind met een hoog hek die dag en nacht gesloten is, middels een druppel kunnen we de camping verlaten. De straat bestaat uit kasseien met dikke klodders asfalt om de gaten te vullen, het wandelt niet erg fijn. De huizen erom heen zijn grauw met kleine raampjes, her en der hangt een wasje aan een rekje uit het raam. Op de hoek een winkeltje wat meer op een avondwinkeltje lijkt voor een late fles wodka en een toto formulier. Minstens 5 magere katten vliegen tussen de containers door voor ons langs.
In het centrum aangekomen beklimmen wij eerst de kerk voor een kijkje van bovenaf op het lieflijke marktplein waar 365 dagen per jaar kerstmarkt is. We wandelen naar het Domeiland waar de gasstraatlantaarnen iedere avond één voor één worden aangestoken. Nostalgische.
Nadat wij op de markt de lekkerste biefstuk ooit hebben gegeten wandelen wij terug naar de tram. Door een wir war van tunneltjes vinden wij de juiste lijn, 10 haltes te gaan.

Na de eerste stop remt de bestuurder abrupt, springt van zijn stoel en verteld in rap Pools wat er aan de hand is. Iedereen stapt uit en verlaat met spoed de tram. Een dame op leeftijd pakt mij bij de arm, “an accident”. We lopen achter de menigte aan in de hoop dat we bij de volgende halte weer in kunnen stappen. Op de kruising staan pionnen en er staat een politieauto met zwaailichten dwars op de weg. Ik zie geen ongeluk? De volgende halte zit nog in het afgezette gebied. We lopen verder tot de volgende kruising. Vanaf hier is alles afgezet met lint, veel zwaailichten, wij mogen niet dichterbij komen. We lopen achter de massa aan in de hoop weer op een hoofdweg uit te komen. Op de volgende kruising zien wij bivak mutsen en geen kinderachtige wapens. In het afgezette gebied staan drie lege trams? Dat ongeluk is vast een overval. Wegwezen hier.
Op de lange hoofdweg staan zo ver wij kunnen kijken politieauto’s, zwaailampen, motormuizen, bivakmutsen en ambulances startklaar.
We kijken op googelmaps waar wij zijn, nog 5 km naar de camping. Als we stevig doorstappen dan zijn we rond 21.00 uur terug bij onze bus. Langzaam zien we de stad achter ons vervagen en de buitenwijk naderen. Hoezo zorgen maken over jongste in Peru? In welke getto hebben wij ons tentenkamp opgeslagen.
Wanneer wij rond negen uur aan de koffie veilig in onze bus zitten gaan we googelen;” ongeluk, overval, doden, gewonden, Wraclow…..

Wat dacht je wat?

“De politie-actie, waarbij schoten gehoord konden worden, maakten deel uit van de oefening Fighter 2018”.
Later M@rina!

donderdag 13 september 2018

Vaccineren maar.....................


De kogel is door de kerk, jongste gaat 5 maand naar Peru.
Er kwam een leuk project op haar pad. Contacten worden gelegd en afspraken zijn gemaakt. Afgelopen week is haar koffer langzaam gevuld met spullen om 5 maand in Zuid-Amerika te verblijven.

Het belangrijke papieren laatje wordt op de kop gekeerd voor de vaccinatie kaart zodat de nodige aanvullingen gehaald kunnen worden. Op de site van de GGD lezen wij dat er geen informatie telefonische wordt verstrekt. Online maakt jongste een afspraak en vult de formulieren alvast in zodat de GGD zich goed op haar komst kan voorbereiden. Ondertussen doen wij via google ons huiswerk en komen tot de conclusie dat een herhaling Hepatitis A en een noodkuur Malaria een noodzakelijk kwaad is.

Wanneer wij het grote gebouw binnen stappen blijkt de GGD een geoliede machine van bonnetjes trekken en op je beurt wachten te zijn.
Laten wij dat bonnetje nu vergeten te trekken.
De baliemedewerkster doet niet moeilijk.
Waar is mijn vaccinatieboekje roept jongste.
Heb je niet roep ik terug, je hebt een vaccinatiekaart.
Die is oranje, het boekje is geel…...
Het kan zijn dat je het niet hebt zegt de baliemedewerkster, dan krijg je dat straks.
Jongste mag naar de spreekkamer. Een assistente begint aan de vragenlijst. Er blijkt meer nodig dan een herhaling van Hepatitis A.
Hepatitis B is een dringend advies. Over 4 week moet je in Lima op zoek naar de vervolg vaccinatie.
Tracking? Je gaat vast een tracking doen.
Geen tijd voor, ik moet knetterhard werken zegt jongste.
Een vaccinatie tegen hoogteziekte zou wel verstandig zijn, je weet maar nooit.
Rabiës; Met een vinger wijst ze op de kaart van Peru het risico gebied aan. Je ziet het niet aan de buitenkant van een hond!


Wat is dat voor onzin, jongste heeft niks met vreemde honden en de herhaling is niet mogelijk door het snelle vertrek.

De secretaresse gaat naar de arts voor supervisie.

Verschrikt kijken wij elkaar aan. “4 prikken mam”; zegt jongste, die is gek, wat een onzin en 3 herhalingen niet te vergeten. Ze krijgt zeker provisie per vaccinatie, dit is geen zorg dit is commercie.
Pieuwww gelukkig mam, ik ben blij dat jij er ook zo over denkt.

Wanneer ze weer binnen komt val ik met de deur in huis; Even voor alle duidelijkheid, begrijp mij niet verkeerd, ik ben niet tegen vaccinaties maar ze moeten weloverwogen zijn.

Jongste benadrukt nogmaals dat ze vreemde honden niet knuffelt en absoluut geen tijd heeft voor excursies 6 uur verderop.
Hepatitis B zit mij nog niet lekker, het klopt toch dat het onder ander aan de orde is bij bloedcontact, tattoos of piercings gezet bij de verkeerde shop?
Heb je plannen vraag ik jongste met een knipoog?
Gechoqueerd kijkt de secretaresse mij aan, uw dochter is nog jong, haar prefrontale cortex is nog niet dicht gegroeid. Je weet nooit wat er op haar pad komt. Mijn kinderen krijgen alle vaccinaties zegt ze met klem.

Ik betaal de factuur inclusief het gele vaccinatieboekje €5,-
Arme kinderen zegt jongste.
Later M@rina!

vrijdag 31 augustus 2018

The seven dwarves of menopauze


Heel langzaam gaan de poriën aan de binnen kant van mijn ellenbogen open. Vochtdruppeltjes persen zich naar buiten. De warmte die hierbij vrij komt trekt omhoog langs mijn halslijn naar mijn nek waar het begint te vlammen alsof ik een acute nikkel allergie voor mijn ketting ontwikkel. Razendsnel trekt het verder omhoog om bonzend op mijn voorhoofd te eindigen. Misschien duurt dit alles een paar minuten. Lang genoeg om het te ervaren als een complete overval op mijn lijf.
Als een standbeeld blijf ik wachten totdat het eindstation is bereikt. Ik heb de nijging om “Altijd is Kortjakje” te puffen zoals ik moest doen bij de bevalling. Overigens mislukte dat toen totaal. Wanneer de vlammen langzaam doven zorgen de naar buiten geperste vochtdruppeltjes voor een rillerig lijf alsof de griep om de hoek ligt te loeren.

DE OVERGANG

IK ga verder met mijn werk alsof er niets is gebeurt. 

Wanneer ik zachtjes fluister;” Ohhh er komt weer één”, beginnen mijn collega’s zachtjes te grinniken. Overigens heb ik best geluk met mijn job, bij ons op de werkvloer is “de overgang” een heel gewoon onderwerp. Aan de balie wordt er regelmatig over gesproken. Je zou maar in het leger of bij de politie werken. Mannen snappen hier niks van, een enkeling daar gelaten.

Nog niet zo lang geleden vertelde een cliënt aan de balie over haar klachten.
Als ervaringsdeskundige leefde ik extra met haar me. We kwamen tot de conclusie dat het een rot periode is waar je je door heen moet bikkelen. Niemand ziet iets aan ons en niemand kan voelen hoe je binnen een paar minuten van top tot teen in de brand staat. En dan nog de energie die hierbij verloren gaat. Eigenlijk best gek dat er nauwelijks over gesproken wordt zeggen cliënt en ik tegen elkaar, alsof je je er voor moet schamen. Alsof wij er wat aan kunnen doen. Op een verjaardag mag iedereen mekkeren over een tennisarm, klapvoet, steunzolen en winterhanden maar niemand knalt door de kamer; “Ik zit in de OVERGANG, ik voel mij brak, ik heb hete buien, koude rillingen, slapeloze nachten, volle wasmanden door het nachtelijke douchen. De energie wordt uit mijn lijf gezogen en ik heb huilbuien omdat mijn hormoonspiegel uit balans is.
Ik heb het nog nooit iemand horen zeggen in haar leukste jurkje met een glaasje bubbels in de hand.

Samenzweerderig spreken cliënt en ik af om tijdens de eerste de beste gelegenheid de stoute schoenen aan te trekken en het heel gewoon de wijde wereld in te knallen, zonder een greintje schaamte. Bij deze!!! Nu ben ik wel benieuwd of cliënt/lotgenoot ook het lef heeft gehad?

Grappige collega heeft een foto in de groepsap gezet om de overige collega’s te waarschuwen. The seven dwarves of menopauze, wat een geluk, er zit mij maar 1 dwergje dwars.
Wacht maar dames, als ik dit alles achter mij heb gelaten zijn jullie aan de beurt…….
Later M@rina!

woensdag 15 augustus 2018

Laat mij, het gaat vast weer over.....


Het regent, even geen buiten zijn weer, ik kan het niet langer uitstellen. Ik pak een emmer sop en stofzuiger en race met grote tegenzin het hele huis door.

Wat was het warm, elk stap die ik deed zorgde voor een nieuwe zweetdruppel. Daarbij de hete buien passend bij mijn leeftijd stond ik af en toe in vuur en vlam. De nachten waren warm en kort; "uurtje slapen, uurtje dommelen, in het holst van de nacht een koude douche of de tijd doden met een column van Daphne Deckers".
Het idee alleen al om met deze warmte de stofzuiger uit de kelder te halen, het snoer af te rollen en de stekker in het stopcontact te stoppen bezorgt mij een hete bui. In de slaapkamer is het een chaos van afgegooide dekbedden, lakens die dekbedden vervangen en dekbedhoezen waar dekbedden zijn uitgetrokken. Her en der plat geslagen muggen die ons gek probeerden te maken met gezoem.
De doorstroom van de was in de wasmand naar de wasmachine is groot, de berg bij de strijkplank is hoog. Geen temperatuur om mijn armen onnodig te laten bewegen met was opvouwen of een stoomstrijkijzer heen en weer te laten bewegen.  
 
Als jij daar gelukkig van wordt..
In de hitte trein ik voor een logeerpartij naar jongste in de hoofdstad. Ik slaap heerlijk op een luchtbedje met op de achtergrond een zoemende ventilator. We ontbijten op het lieflijke balkonnetje met versgebakken broodjes en een heerlijk sapje. Met 33 graden fietsen wij in de volle zon naar de Zaanse Schans. Om af te koelen springen wij onder een sproeier waar een vader net zijn dochter boos onder vandaan trekt. We lijken wel gek 40 km te fietsen met die hitte.

Bij thuiskomst vraag ik of ik nog wat kan doen. “Hoezo”; vraagt jongste, het is 33 graden mam, het is ons huis, je hoeft hier niks te doen. Achteloos wuif ik de bezwaren weg, ik wil ff bezig zijn. Ik pak de stofzuiger en poets het gasstel blinkend schoon. Jongste ergert zich aan mijn poetsdrang.
Laat mij, het geeft mij zo’n goed gevoel.
Met een flinke vertraging trein ik terug in de hitte.

Het blijft warm, ik doe niet meer dan nodig is.

Samen met manlief doe ik een bakkie bij oudste. Zijn met spoed gekochte airco draait overuren. Hij moppert over de warmte. Verder dan een beetje lezen en een beetje film kijken komt hij niet.
Kan ik wat voor je doen, de wc, badkamer, ff strijken….
Als je daar gelukkig van wordt zegt hij met een brede lach.
Ik spring in de benen, pak een emmer sop en in no time race ik vol energie door zijn flat.

Zo fijn zegt oudste gekscherend tegen zijn vader, ik heb een foto gemaakt van mama en haar grootste geluk; “ poetsen”.

Wat is dat toch, thuis slaap ik zonder problemen onder een spinnenweb, zou het de overgang zijn of is dit nu het lege nestsyndroom.
Poetsen bij mijn kroost activeert “een klein stofje van geluk”.
Laat mij, het gaat vast weer over.

Later m@rina!

donderdag 2 augustus 2018

Dit moeten wij niet willen!!!


In de jaren 70 ging mijn moeder naar een tentoonstelling. Bij de ingang stonden deftige dames sigaretjes uit te delen. Uit beleefdheid nam mijn moeder de sigaret aan en nam één trekje. Hoestend en proestend drukte ze hem meteen uit.
Nooit weer dacht ze.

Het is 2018, ik ga zwemmen in het Noorderparkbad.
Vanaf dit seizoen is dit zwembad rookvrij! “Op weg naar een rookvrije generatie” lees ik op de borden en op de T-shirts van het bad personeel.
Nou ja rookvrij; Roken is alleen nog toegestaan op de daarvoor aangewezen plek, buiten het zicht van kinderen.



Het is warm en de zon is fel. Ik doe mijn opengeslagen boek op mijn hoofd en doezel weg. In de verte hoor ik flarden van gesprekken.

Twee jonge moeders met hun rondscharrelende peuters bespreken de nieuwe regel uitvoerig. Trots vertelt de donkere van het stel dat ze tijdens de zwangerschap geen sigaret heeft aan geraakt. Ze rookt helaas wel weer. De blonde moeder haakt er op in. Haar zus is zwanger en het stoppen gaf zoveel ellende en stress dat de baby niet genoeg groeide. De verloskundige stelde voor om het roken te beperken tot 2 sigaretten per dag. Dan was ze niet meer stressvol en chagrijnig en kon de baby weer lekker groeien. Grappig hé.

Ik doezel verder.

Ineens schrik ik op door een zachte dwingende stem die steeds harder en venijniger wordt. Een leuk stel krijgt het flink met elkaar aan de stok. Ze sist zeker een stuk of 6 keer achter elkaar; Dat wist je, dat wist je, dat wist je…
Wat wist hij? Aha haar rookverslaving, ze heeft een sigaret uit haar tas gepakt en wil voor de vijfde keer in no time naar “het rookhoekje”.  Ze is niet van plan om zich te laten remmen. Luid en duidelijk, ook voor de omstanders, geeft ze manlief te kennen dat hij er verstandig aan doet om zijn mond verder te houden. Met grote stappen beent ze richting de rookhoek. Hij roept haar na dat ze een goed voorbeeld is voor hun zoontje. Ze sist terug; “Wie is er begonnen”. Aan zijn venijnige gezicht te zien zet hij de ruzie voort met het sturen van whatsappjes. Het kleine ventje vertrekt ongemerkt zonder zijn bandjes naar het pierenbadje……

Elke werkdag in de apotheek kom ik ze tegen, mensen die dolgraag op weg willen naar een rookvrije generatie, die spijt hebben dat ze ooit een eerste sigaret hebben aan geraakt, die zich scheel betalen aan zorgkosten omdat ze COPD hebben gekregen. Cliënten die stront ziek worden door mee roken, daardoor moeten puffen of prednison moeten slikken. Die vanwege mee roken niet een festival kunnen bezoeken.

Op weg naar een rookvrije generatie…..hoe dan?
Festivals en studentenverenigingen ontvangen flink geld van tabaksfabrikanten om daar hun slag te slaan… de bezoekers zijn jong, precies de groep die tabaksfabrikanten aan het roken willen krijgen.
Anno 2018 weten we toch wel hoe schadelijk en verslavend roken is.
Dit moeten wij niet willen.
Later M@rina!

donderdag 19 juli 2018

Als je maar een paar minuten hebt om over te stappen, wat doe je dan.....

 Jongste stuurt een berichtje; “hahaha ik kom dr aaaannnnn”
Gespot, stuur ik terug”,
Ik zit op het station op haar te wachten.

Door werkzaamheden aan het spoor vervangen bussen de treinen. De bussen komen met een bloedsnelheid aan rijden, de klapdeuren vliegen open en de inhoud van de bus stort zich zo snel mogelijk naar buiten om over te stappen op de trein. Ik zie in de verte 1 NS medewerker om de boel in goede banen te leiden. De backpackers, reizigers met honden, mensen en koffers rollen letterlijk over elkaar heen de bus uit. Met verbazing zit ik te kijken wanneer ik opschrik van een klap en een hoop gekrijs. Vlak voor mij ligt ineens een hoopje mens met een mega rugtas en een gillend jochie van een jaar of 4. Ik spring in de benen om te helpen. Mede reizigers sjorren al aan haar armen maar het lukt niet om haar te laten staan, ze draait een halve slag waardoor haar benen dubbel onder haar lijf klappen. Een verwilderde jonge moeder kijkt mij aan. Ineens zie ik dat het gehuil uit een draagzak op haar buik komt, ze is half over haar kindje gevallen.
Gespottttt!
Jongste zit ondertussen gehurkt naast mij. Ik klik de draagzak open en geef het murmeltje door aan haar, ze doet haar uiterste best om het kleintje te troosten. De moeder kan alleen maar diep snikken, ze pakt haar mobiel en toetst een nummer in, ze duwt mij de telefoon in de handen en vraagt in het Duits of ik Danny wil bellen. 
Wie is Danny?
Ze blijkt ’s morgens vroeg te zijn vertrokken uit Berlijn en is op weg naar Danny in Leeuwarden om samen verder te reizen naar Ameland. Tijdens het gesprek blijft de jonge moeder stil zitten snikken. Alles doet zeer en dan nog de schrik, ze is totaal ontredderd en moe van de lange reis. Eerst maar eens uit de brandende zon naar een plekje in de schaduw. Nonchalant wil ik de rugtas op tillen, minstens 30 kilo, keihard klapt hij terug en schuurt een velletje van mijn pols. Ik haal natte doeken en bekers met water bij de stationshuiskamer om de schaafwonden schoon te spoelen. We koelen haar lip en de buil op het hoofd van het kleintje.

Danny belt, hoe het gaat, hij komt haar halen met de auto.
De kleine Emma van 17 maanden heeft ondertussen plezier met mijn jongste en Louis geniet van het raket ijsje bedoelt voor de gehavende lip.

Na drie kwartier belt Danny opnieuw, nog ongeveer een half uur…

Nu alles weer onder controle is stellen we voor om te wachten op Danny in de heerlijk koele en rustige stationshuiskamer.

Van Berlijn naar Ameland met minstens 30 kilo op je rug en 12 kg op je buik met in de ene hand een goed gevulde tas en in je andere hand een minimensje.
Hoe bedenk je het..

Als je maar een paar minuten hebt om over te stappen, wat doe je dan….
Niet iemand omver lopen lijkt mij!

Later M@rina!

dinsdag 10 juli 2018

Een dag vol contrasten...


Minstens drie keer druk ik de wekker uit voordat ik mijn bed uit spring.
Ik lig te luisteren naar het “Mereltje” die een tuin concert geeft.
Mijn gedachten gaan naar de dag die nog voor mij ligt.
Het zonnetje schijnt fel naar binnen, een prachtig begin van de dag.

Ik gooi de trolley op bed en zoek zorgvuldig mijn kleren uit.
Niet te uitbundig maar gekleed, misschien een beetje stemmig.
Gemakkelijke kleding om in te reizen, beetje fashion voor bij de presentatie en feestelijke kleding voor bij de diploma uitreiking.

Eerst een mooie bloem uitkiezen, om mee te nemen, naar de dienst.
Heel speciaal voor haar, een laatste prachtige kleurrijke bloemengroet.
Ze hield van bloemen, van haar gezin, van de mensen om haar heen,
van het leven, van ervoor gaan, niet van zeuren, wel van lachen.
Vandaag nemen wij afscheid van haar.

Buiten raast de wereld, binnen horen wij zorgvuldig gekozen muziek.
De mensen die haar lief zijn vergezellen haar op haar laatste reis.
In de kerk zeg ik haar stilletjes gedag.
Het spijt me dat ik niet mee kan gaan.
Ik stap in de auto en rij naar de hoofdstad waar jongste op mij wacht.

Na een flinke rit parkeer ik de auto bij de flat in Noord.
Ik stap in de warme volle bus richting Centraal.
Op het station baan ik mij een weg door de mensen op zoek naar koffie. Verder lopend naar de metro lees ik het whatsappje van jongste. “Mam, het maakt niet uit welke metro je neemt, ze stoppen allemaal op het ”Weesperplein”.
De pianoman...hij maakt mij zo blij......
Op de borden lees ik; Noord, Gaasperplas, Gein, Zuid, hoezo allemaal.
Ik heb geen tijd om verkeerd te reizen en ga op zoek naar bevestiging.
Ik wacht netjes tot een GVB medewerker uitgepraat is en stel mijn vraag.
Het antwoord is kort maar krachtig: “Alles!”
Aha, toch, het maakt dus niet uit welke metro ik neem…...
"Mevrouw, verstaat u Nederlands", ik zeg u: Alles".
Verschrikt kijk ik meneer aan. Versta ik Nederlands?
Ja ik versta Nederlands, alleen kan ik even niet zo goed denken.
“Alles, u verstond toch Nederlands”?
Meneer ik heb een verdrietige dag gehad, 1 ½ uur auto gereden, daarna de bus gepakt en ben nu op zoek naar de juiste metro. Ik stel vriendelijk een vraag.
Mevrouw ik zeg u heel gewoon: Verstaat u Nederlands, alles betekent alles!
Ik bedank en loop weg.
De woorden; “Verstaat u Nederlands” galmen na in mijn hoofd.

Ik loop door de school op zoek tussen een hoop vrolijkheid naar jongste.
Het contrast vandaag is groot, heel groot.
Jongste neemt afscheid van haar school met de prachtige trap, het weeflokaal, van haar docenten, mede studenten en van het student zijn.
Een afscheid en tegelijkertijd op weg naar een nieuwe uitdaging.

Het is feest zegt vriendje.
Klopt het is feest.

Mijn tranen zitten hoog.
Ik moet flink slikken om niet keihard te gaan huilen.

Niet nu.
Het is feest.
Een dag met uitersten.
Een dag met een lach en een traan.

Later M@rina!

zondag 17 juni 2018

U bent niet verschenen op uw reservering......


Het is half tien wanneer wij neerstrijken bij het tapas restaurant om de hoek. Wij nemen plaats aan het tafeltje tegen over het tafeltje van de dag ervoor.  
Waren wij hier maar meteen naar toe gegaan.

Restaurante Panorama, een top restaurant met enkel alleen glazen wanden. De locatie is amazing, schenken enkel Spaanse wijnen, werken uitsluitend met streek producten en de vis komt rechtstreeks van de Valenciaanse vismarkt.
Wij reserveren online, bij de reservering moeten wij al aangeven of wij paella kiezen.
Uitzicht over het strand, zee en Valencia..
We arriveren iets te vroeg, maar geen woord te veel, de locatie is amazing. We lopen naar de desk. Een kelner die glazen staat te poetsen ziet ons binnen komen en maakt een “gauw eruit beweging” met zijn glazendoek. Signor wij hebben gereserveerd! Hij wijst op zijn klokje, het restaurant is nog niet open. Klokslag acht uur gaan de twee palen met het lint aan de kant, het startsein dat de gasten mogen binnen komen. De desk is nog onbemand, we wachten totdat we gezien worden. We worden bijna omver gelopen door twee poezelige keukenmedewerkers met in hun hand een grote zak vol vis. Een langs lopende druk bellende macho gebaart dat we door moeten lopen naar de volgende desk. Ondertussen tettert hij iets naar een jong meisje met een vlekkerige te grote broek die ze om de paar minuten omhoog sjort. Wij wachten rustig. Het  personeel druppelt één voor één binnen. Het macho mannetje staat ondertussen druk bellend achter de desk. Daar komt de gastvrouw op haar dooie akkertje aan gewandeld. “5 minutes”; zegt bellend macho mannetje, hij doet de overdracht. Wanneer hij wegloopt roept hij wijzend naar ons; Signor, Señora. Ze kijkt op. Ze is er nog niet klaar voor. Eerst de zonnebril in haar tasje, tasje onder de desk en haar blazertje aantrekken.

Whats your name? Is that your thirst name? Oké.
Ze pakt de menu en wijnkaart en gaat ons voor naar een tafeltje. Wij nemen plaats.
Het meisje met te grote  vlekkerige broek pleurt zonder op of om te kijken een  broodmandje op tafel.
Het is 20.15 uur.
Personeel passeert elkaar, roept wat en rent verder. Ik zie geen lach, geen vrolijke gezichten en vooral geen contact met niemand niet.
Er is een spoed overleg, het restaurant tafel plattegrond wordt erbij gehaald, cursus Lean op de werkvloer?
Het is 20.20 uur, tot nu toe heeft niemand ons zien zitten.
Ik vind het wel welletjes. “Geef ze nog 7 minuten”; zegt manlief. Ineens springt hij op. Ik pak mijn tasje en loop naar de uitgang. Ik zie manlief niet meer, ik kijk achterom en zie hem theatraal uitleggen dat wij na 30 minuten nog niemand hebben gezien die ons een onvergetelijke avond zou willen bezorgen.
Het spoedoverleg stopt abrupt.
Ik wou ze nog een kans geven zegt manlief.
Ik stond al met 1 voet op de trapper.
Hij is not amused.

Het is een zwoele avond, de locals keuvelen gezellig om ons heen, de tapas is heerlijk.
Er komt een berichtje binnen; U bent niet verschenen op uw reservering waarom heeft u niet gecanceld…….
Later M@rina!

dinsdag 5 juni 2018

Toen had ik alleen nog maar zorg om............


Oudste kwam het weekend naar huis. Jongste had door de afstudeer stress hooguit tijd voor 1 nachtje Drenthe. Alle twee kwamen ze speciaal voor mij naar het noorden om het 25 jarig jubileum van ons gezondheidscentrum mee te vieren. Ik ben er één van het eerste uur. Wij hebben elkaars liefjes gekeurd, hoogtij dagen gevierd en als er een baby werd geboren werden wij allemaal een beetje tante.

Jongste heeft het hier eigenlijk te druk voor, ze heeft haar scriptie ingeleverd en wacht op feedback. Krijgt ze groen licht dan mag ze door….wordt het rood….dan is het voor nu niet goed genoeg.
De mail wordt constant ververst.

Geen bericht, goed bericht zeggen wij steeds geruststellend.
Stel dat het nu niet lukt, dan komt het toch later wel…
Fout, ze heeft toch niet voor niets keihard gewerkt, ze gaat voor groen.




Ondertussen is het zaterdagavond acht uur.
Het stoplicht staat nog op oranje.
Het is niet versprongen naar rood of naar groen.
Zou de docent een nacht door halen voor haar.
Stel je voor dat ze zondagmorgen het verlossende mailtje heeft.….
Ze plakt er nog maar een nachtje bij aan.

Zondagmorgen geen nieuws…..zou het zo goed zijn dat….opper ik.
Wij snappen het niet, het is nooit goed genoeg.
Mijn gedachten gaan terug naar ruim 30 jaar geleden, door de zenuwen verwarmde ik de tetracycline oogdruppels, een uitzondering, een 1, gezakt!
Mam, niet te vergelijken met een scriptie, vroeger was alles anders…
Ze gaat in bad liggen met een muziekje in haar oren.

De dag is bijna voorbij, geen rood, geen groen.
We gaan netflixen, drinken cappuccino’s en eten dure handgemaakte bonbons, we gaan over op wijn en nootjes.
Ik blijf nog wel een nachtje, kan toch nog niks doen.

Was ik nog maar 6 zegt jongste. Waarom 6 vraag ik verbaasd?
Toen had ik alleen nog maar zorg om Baby born, of ze wel elke dag leuke kleertjes aan had. Het enige waar ik mij toen boos over maakte was dat ik haar geen poepzakjes mocht geven.
Ik schiet in de lach en zie haar ogen vochtig worden.
Lach maar mam, ik weet nog steeds niet of ik de rest van de week keihard jank of snoei hard aan het werk ben.
Het is echt waar, de babyborn tijd was zonder stress, geen huiswerk, geen examenstress, geen deadlines, geen profiel werkstukken. Het waren alleen maar de poepzakjes die ik van jou niet mocht geven, verder niets.
Als dat je enige zorg was dan heb je best een fantastische jeugd gehad zeg ik lachend.

Ik zwaai haar uit tot ik de trein niet meer zie, ze is op weg naar school.

Ik wacht verder en denk terug aan de babyborn tijd.
Aan de boosheid over het Pokémon verbod, de verbazing dat geknipte Barbie haren niet meer aangroeiden, de verontwaardiging van de onverwachte tik op haar billen omdat ze alle flessen shampoo en crème spoeling had geleegd voor een nieuw geurtje…..

13.04 uur mijn schermpje licht op………








Wowwwww she did it!

Later M@rina!

maandag 14 mei 2018

Gelukkig is het geen dildo zegt ze giechelend............


Mijn oog valt op een paar grijze muiltjes met een zacht voetbedje en een zooltje van jute met een leuk zilverdraadje. Ik scrol door, schoenen genoeg, maar toch….net niet dat model...net niet die kleur. Cookies begrijpt mij, wanneer ik een blik op mijn iPhone werp komt het muiltje steeds voorbij. Stel dat ze niet zo leuk zijn, niet lekker zitten…ze kunnen altijd retour. Het volgende bezorgmoment is maandag tussen 18.00 uur en 21.00 uur. Ik geef Zumba ervoor op en zit geduldig te wachten op de bezorger. De deur naar de gang staat open en de muziek op zacht, stel je voor dat ik de bel niet hoor.
De tijd verstrijkt, het wordt een latertje, 20.55 uur raadpleeg ik Track & Trace; “Bezorgd om 18.45 uur op nummer x”.
Mijn muiltjes zitten fantastische!
Het zal toch niet waar zijn, wie woont daar? Op nummer x is niemand thuis, om 22.30 uur floept het licht aan, het lijkt mij geen goed idee om op dit late tijdstip naar mijn muiltjes te vragen. Dinsdagmorgen gooi ik een kaartje in de brievenbus om te bedanken voor het aannemen en beloof dat ik ze dezelfde dag kom halen.
Rond de koffie, tijdens een internetmomentje zie ik een berichtje; “ik heb je roze kaartje ontvangen maar helaas geen pakket”. Mijn muiltjes, waar zijn ze?
Tussen de middag bezorgmaatschappij maar eens contacten. Telefoniste kan niets voor mij betekenen, ik ben niet de opdrachtgever, ik moet bij de leverancier van de muiltjes zijn. Er zit niks anders op dat ik mijn “gezellige klets met collega’s pauze” besteed aan speuren naar muiltjes. Opnieuw hang ik in de wacht, dit keer met een leuk muziekje en lekker snel een vriendelijke stem. Speurders worden in gezet.
Rond half 6 bel ik bij mevr. nummer x aan om polshoogte te nemen.
Samen zien wij de bezorg auto langs de straatnaamborden rijden. Ik vraag of hij “de bezorger van gisteren is”.  Ah u heeft vanmorgen iets besteld?
Nee, ik heb gisteren gewacht tot ik een ons woog.
Mevrouw doordat alle straten hier met een S beginnen doet mijn Tom Tom het niet. Ik weet waar ze zijn, ik ga ze halen. Hij schiet met zijn auto naar voren en naar achteren en scheurt razendsnel de straat uit de brug over. Die komt niet meer terug zegt Mevr. nummer x. Ik zie hem lopen op de Sastanjelaan eh Kastanjelaan?
Niet veel later verschijnt hij met een kassabonnetje waar nummer x op staat en de mededeling; ”Wanneer meneer naar zijn werk gaat brengt hij het pakket”.
Hoe bedoelt u, u stond daar toch net aan de deur, waarom neemt u het pakket dan niet mee?
Zucht….steun… ga mee dan, dan halen wij het samen op.
Lijkt mij geen goed plan. Mevr. nummer x  gaat het steeds leuker vinden, gelukkig is het geen dildo zegt ze giechelend. Briesend rijdt hij weg en komt opnieuw met lege handen terug. Verkeerd verstaan, meneer heeft op weg naar zijn werk het pakket in u tuin verstopt… achter een boompje….
Samen lopen we richting ons huis.
Zie daar staan ze…..en weg is hij.

Bedankt!
Ook voor de kennismaking met Mevr. nummer x.
Later M@rina!

donderdag 3 mei 2018

Beschaving is een dun vernislaagje....


Ons straatje ligt er vanaf begin maart uit. De weersomstandigheden zorgen voor vertraging. Weer of geen weer, de passanten hebben daar geen boodschap aan. Verbodsborden worden genegeerd en hekken worden aan de kant geschoven. Men rijdt nog net niet over de  vingers van de hardwerkende mannen. Wanneer “opperman” mij aanspreekt voor overleg vertelt hij over de scheldende burger, als we wat terug zeggen is het meteen ruzie. Beschaving is een dun vernislaagje.
Ik wens hem een zonnige werkdag en stap gauw op de fiets richting apotheek.

Het is nog geen tien uur wanneer collega aan de balie te horen krijgt dat haar armen er stevig uit zien. Goh kaatst ze terug vorige week vroeg iemand of ik
Zeg wat je denkt, doe wat je wilt is zo 2018!
zwanger was, vindt u dat ik er wat aan moet doen vraagt ze lachend. Ze krijgt geen antwoord.
Verbouwereerd kijken wij elkaar aan. Zeg wat je denkt, doe wat je wilt, waarom niet. Wij spreken af om vandaag alles weg te lachen……..

Ik geniet van een klein ventje dat moet leren oog druppelen bij zijn moeder, of ik het voor wil doen. Met grote zorg doet deze jonge mantelzorger na de uitleg één druppel in het oog. Geslaagd met een dikke 10! Wij genieten van de chocolaatjes die de stagiaire heeft achter gelaten. Het is een zonnige dag met aardige mensen. Vrolijk loop ik naar de balie naar de volgende cliënt. Wat kan ik voor uw betekenen……….“je haar….. het is zwart zegt onbekende meneer giechelend”. “Dat klopt”; zeg ik. Wij reageren niet, wij lachen.....

Tegen zessen fiets ik richting huis. Bij thuiskomst gooi ik de tassen in de hoek. Hoor ik nou iemand om hulp roepen?  Het is even stil, ik hoor het opnieuw. Ik gris mijn telefoon van de oplader en fiets naar de huizen aan de kant van de gracht. Ik vermoed dat hoogbejaarde achterbuurvrouw is gevallen. Haar steegdeur zit op slot en de schutting is erg hoog. Ik bel aan bij de buren, helaas niet thuis. Ik ren weer terug. Ze hoort mij niet, schor blijft ze om hulp roepen. Er komt een buurtbewoner met hondje aan gewandeld. Wanneer ik hem aanspreek springt zijn hondje irritant met zijn scherpe nagels tegen mijn benen. Langzaam nadert er een auto, hij stopt en draait het raam naar beneden. Geirriteerd wordt ik bekeken, het blijkt familie te zijn. Ik loop er heen en vraag hun hulp. Hoe weet jij dat ze is gevallen vraagt de chauffeur. Omdat ik haar in mijn keuken heel hard om hulp hoor roepen kaats ik terug. Alsof ze het hebben afgesproken zeggen ze monotoon; “Zet je je fiets weg”.
Hoor ik dat nou goed…..
Sorry, wat zegt u?
"Zet je je fiets weg, ik wil daar parkeren"…

Natuurlijk, mijn fiets, weet u familie, nu u er toch bent, ik fiets er meteen op weg, ik heb eigenlijk helemaal geen zin na een dag werken mensen te redden. Bovendien heb ik zin aan eten. U redt het vast wel samen.
Weg lachen, het lukt mij niet, "beschaving is een dun vernislaagje", ook bij mij aan het eind van de dag!
Later M@rina!

donderdag 19 april 2018

Voordat je het weet sta je op de dodenlijst......


Minstens 50 capsules glijden uit de doos met een ratelend geluid op de grond. Normaal zou ik de slappe lach krijgen maar vandaag is dat geen goed idee. De eerstejaars sluiten de periode af met een praktijk toets “capsules maken”. Super geconcentreerd en muisstil zijn ze aan het werk.


Hoe toevallig.....
Dat was twee week geleden wel anders. Op de achterste rij hoor ik luid en duidelijk een freule zeggen; ”Als er één iemand vermoord moet worden dan is dat mijn schoonmoeder”. Giechelend vertellen ze elkaar over hun bazige schoonmoeders en uitsloverige moeders die voor schaamrood op de kaken zorgen. Dan is er ook nog een leerling met een vader die zichzelf erg grappig vindt en “random plaatjes” naar haar liefje stuurt.
Het wordt te gezellig bij de dames van het achterste blok zo krijgen we receptuur fouten. Wanneer ik polshoogte ga nemen willen de dames weten of ik WhatsApps naar het vriendje van mijn dochter stuur.
Ik kijk wel uit, ik heb een absoluut WhatsApps verbod vertel ik de dames. Een oplettende leerling herinnert zich het whatsapp gesprek naar aanleiding van het verrassingsfeest van jongste? Dat is ietsje genuanceerder kaats ik terug; ” Ik heb de berichtjes van vriendje beantwoordt en gevraagd of ik wat voor het feest kon betekenen”, dat moet kunnen. Het feest is geweest en stilzwijgend is het WhatsApp verbod weer van kracht. Het valt niet mee voor ons uitsloverige moeders, bazige schoonmoeders en grappige vaders, elk WhatsAppje is een dilemma. Ik denk wel tien keer na voordat ik überhaupt wat in tik of op verzenden druk.
Ik hoorde pas van collega doktersassistente over haar woedende zoon nadat ze zijn vriendinnetje een suc6 WhatsAppje had gestuurd. Bij AH vertelde een bezorgde moeder over haar reizende zoon die met heel veel moeite het 06 nummer van zijn vriendinnetje heeft af gegeven als ze beloofde het nummer alleen in uiterste noodgevallen te zullen gebruiken.


De buurvrouw naast de moordenaar in spé raakt lichtelijk in paniek. Haar mengsel is op terwijl de capsules nog maar voor de helft zijn gevuld. Daar heb je het al. We bekijken de berekening, controleren de wegingen en lopen het protocol na. Hoeveel capsules ging je ook alweer maken? Hoeveel capsules heb je je apparaat mee gevuld……..ze kijkt, ze telt, 5 rijen van 10 capsules ………..En dat is……… Nee, het is niet waar, ik heb er niet 40 maar 50 capsules in gezet.
Laat je niet afleiden door vervelende schoonmoeders. In de apotheek is het ook niet muisstil. Wat dacht je van rammelende sleutelbossen, huilende baby’s, jengelende kleuters, rinkelende telefoons en ratelende printers. Het hoort er allemaal bij. Voor de volgende keer je capsules minstens drie keer na tellen (-:

Een bijzondere dag. Als apothekersassistente ben je door een kleine misstap maar zo een gifmengster. Ga je net als ik voor de titel “ideale (schoon)moeder”; alleen WhatsApps in uiterste noodgevallen, niet grappig doen door “random” plaatjes te sturen en sloof je vooral niet uit..... 
Voordat je het weet sta je op de dodenlijst.
Later M@rina!