U bent niet verschenen op uw reservering......

Het is half tien wanneer wij neerstrijken bij het tapas restaurant om de hoek. Wij nemen plaats aan het tafeltje tegen over het tafeltje van de dag ervoor.  

Waren wij hier maar meteen naar toe gegaan.

Restaurante Panorama, een top restaurant met enkel alleen glazen wanden. De locatie is amazing, schenken enkel Spaanse wijnen, werken uitsluitend met streek producten en de vis komt rechtstreeks van de Valenciaanse vismarkt.

Wij reserveren online, bij de reservering moeten wij al aangeven of wij paella kiezen.

Uitzicht over het strand, zee en Valencia..

We arriveren iets te vroeg, maar geen woord te veel, de locatie is amazing. We lopen naar de desk. Een kelner die glazen staat te poetsen ziet ons binnen komen en maakt een “gauw eruit beweging” met zijn glazendoek. Signor wij hebben gereserveerd! Hij wijst op zijn klokje, het restaurant is nog niet open. Klokslag acht uur gaan de twee palen met het lint aan de kant, het startsein dat de gasten mogen binnen komen. De desk is nog onbemand, we wachten totdat we gezien worden. We worden bijna omver gelopen door twee poezelige keukenmedewerkers met in hun hand een grote zak vol vis. Een langs lopende druk bellende macho gebaart dat we door moeten lopen naar de volgende desk. Ondertussen tettert hij iets naar een jong meisje met een vlekkerige te grote broek die ze om de paar minuten omhoog sjort. Wij wachten rustig. Het  personeel druppelt één voor één binnen. Het macho mannetje staat ondertussen druk bellend achter de desk. Daar komt de gastvrouw op haar dooie akkertje aan gewandeld. “5 minutes”; zegt bellend macho mannetje, hij doet de overdracht. Wanneer hij wegloopt roept hij wijzend naar ons; Signor, Señora. Ze kijkt op. Ze is er nog niet klaar voor. Eerst de zonnebril in haar tasje, tasje onder de desk en haar blazertje aantrekken.

Whats your name? Is that your thirst name? Oké.
Ze pakt de menu en wijnkaart en gaat ons voor naar een tafeltje. Wij nemen plaats.
Het meisje met te grote  vlekkerige broek pleurt zonder op of om te kijken een  broodmandje op tafel.

Het is 20.15 uur.

Personeel passeert elkaar, roept wat en rent verder. Ik zie geen lach, geen vrolijke gezichten en vooral geen contact met niemand niet.

Er is een spoed overleg, het restaurant tafel plattegrond wordt erbij gehaald, cursus Lean op de werkvloer?

Het is 20.20 uur, tot nu toe heeft niemand ons zien zitten.

Ik vind het wel welletjes. “Geef ze nog 7 minuten”; zegt manlief. Ineens springt hij op. Ik pak mijn tasje en loop naar de uitgang. Ik zie manlief niet meer, ik kijk achterom en zie hem theatraal uitleggen dat wij na 30 minuten nog niemand hebben gezien die ons een onvergetelijke avond zou willen bezorgen.

Het spoedoverleg stopt abrupt.

Ik wou ze nog een kans geven zegt manlief.

Ik stond al met 1 voet op de trapper.

Hij is not amused.

Het is een zwoele avond, de locals keuvelen gezellig om ons heen, de tapas is heerlijk.

Er komt een berichtje binnen; U bent niet verschenen op uw reservering waarom heeft u niet gecanceld…….

Later M@rina!