zaterdag 3 oktober 2020

Beste JIJ

6 maart, het lijkt alweer zo lang geleden. Ik sta op het station te wachten op jongste. Ze had een drukke week gehad. Niet zo gek dat ze de dag erna enigszins katterig met hoofd- en keelpijn opstaat. Tegen de avond krijgt ze hoge koorts en vertrekt lamlendig naar bed. Wanneer 5 dagen later de rest van ons gezin met dezelfde klachten het bed in duikt krijgen wij argwaan; “Covid 19”. Oudste, een jonge vent van 25 jaar heeft 12 dagen boven de 40 graden koorts. Liggen geeft zo’n benauwdheid dat hij half zittend slaapt. In het ziekenhuis ziet de longarts op zijn linkerlong littekenweefsel.
Wij zijn een half jaar verder en nog steeds moe. Een moeheid die niet uit te leggen is en die je ineens overvalt. Tijdens een sprintje naar de trein, tijdens het stofzuigen of soms gewoon tijdens het eten. Een moeheid die er soms voor zorgt dat mijn hoofd bonkt en dat ik mij een Nano seconde afvraag of alles wel weer goed komt.
Maar ook een ander soort vermoeidheid die voortkomt door de wereld om ons heen. Mensen die ik hoor mopperen omdat ze te kort komen en roepen dat ze Corona zo zat zijn.
Wanneer ik mensen tegenkom die net als ons gezin aan het herstellen zijn of hersteld zijn van Covid 19 delen wij onze zorgen, de vermoeidheid, de geur en smaak die is verdwenen. Het lukt maar niet om de draad weer op te pakken. Ondernemingen die spaak lopen. En dan die longen, nog steeds benauwd of een beklemmend gevoel op de borst. Er is geen nazorg, er is niets bekend over wat de toekomst ons brengt. De “(Ex)Covid19” mensen, je hoort ze niet, je ziet ze niet, ze schreeuwen niet, ze staan niet op het museumplein… Ze hopen maar 1 ding; “100% herstel”.Beste jij, die geen Corona heeft gehad, die niet weken op de IC hebt gelegen, die niet hoeft te revalideren, maar JIJ die Corona meer dan zat is….. Ja jij, wees dankbaar dat jij tot nu toe niet de pineut was.
Verspil niet je energie met dat geschreeuw, met demonstraties of met kwetsende stellingen op sociale media. Gebruik je energie goed, door ervoor te zorgen dat Corona jou niet te pakken krijgt en zorg ervoor dat je Corona niet door geeft door onverantwoordelijk gedrag. Het virus trekt zich niets van jou aan, jij kunt je alleen iets aantrekken van het virus!
Samen, JIJ en ik, kunnen de wereld weer gezond maken!!!
Later M@rina!

zondag 15 maart 2020

#Hamsteren, Hoe overleef ik in de keuken......

#Hamsteren


Voor de doorsnee Nederlander geldt nu;
Hoe overleef ik in de keuken…..met al mijn gehamsterde zakjes en pakjes.

De persconferentie vanmiddag roept ons op om veel tijd in en rondom huis door te brengen. Hoe ga ik dat doen, elke dag uitslapen, alles op zijn beloop laten, morgen is er weer een dag…….

Nee dat gaan we niet doen, we houden rust, regelmaat en reinheid. Structuur en duidelijkheid. Tijd voor klusjes die ik al tijden wilde doen.
Vandaag heb ik mijn “bloemenschoen” gepoetst. Zonde van de tijd vind jongste want ze zijn niet meer van nu. Raar, regelmatig doe ik met haar rondjes kringloop en roept ze regelmatig, kijk, leuk, vintage. Ik vind mijn bloemenschoen echt vintage, ze staan super leuk bij mijn groene blouse en ze lopen nog lekker ook. Dusss

Het Coronavirus heeft ervoor gezorgd dat ik zieke en thuiswerkende volwassenen heb. Ik was, ik maak schoon, ik verzorg, ik pak de vaatwasser in en weer uit, ik haal bedden af en maak ze weer op, ik maak bakjes fruit en zet verse kopjes thee. Zorg voor gezond eten, we eten niet op de bank maar aan tafel en wij nemen de tijd……want tijd hebben wij genoeg nu wij niet dagelijks in de file staan.

Ik overleef door lekker te koken en te bakken met leuke recepten die ik
tegenkom of zoek recepten bij de ingrediënten die ik nog ergens had liggen. Je weet wel gehamsterde pakjes en zakjes die bijna over datum zijn. Nu hamster ik altijd een voordeelverpakking mais, 3 blikjes voor €1,85. In de zomer maak ik van mais samen met ijsbergsla, meloen, tuinkers, ui, paprika en sinaasappel een heerlijke zomersalade.
Er stonden nog 2 gehamsterde blikjes mais te wachten op de zomer van 2020. Zaterdag zag ik een leuk recept van Koken met Karin; Romige Maissoep. De blikjes hebben de kelder verlaten en zorgen vandaag voor een lekker soepje.

Oudste nam een AH Indiase curry madras vers pakket mee. Heerlijk met Basmati rijst. Maar dat hebben we niet. Gelukkig hebben we wel een aangebroken pak snelkook rijst. Genoeg voor 4 personen, we houden zelfs over……

Dat kliekje rijst wil jongste wel met een klontje boter en bruine suiker. Dat kliekje rijst ben ik eigenlijk morgen nodig. Ik heb een beter idee. Er staat nog een pak aangebroken dessertrijst. Een restant van januari 2019, gebruikt voor het Peruaanse Arroz Con Leche. Een heerlijk dessert waar een flinke slok Port in ging.

Voor jongste maak ik het old school recept; “Rijst met bruine suiker”.
50 gram dessertrijst, 250 ml melk samen met een handje vol rozijnen 12 minuten zachtjes laten pruttelen. Een klein klontje roomboter en een lepeltje bruine suiker. Mjom mjom…..

Later M@rina!

zondag 1 maart 2020

Prrrrgrrrrrbrrrrrrpffff the game is over...............

Hoelang zou het geleden zijn.
25, 30 misschien is het wel 35 jaar geleden dat ik afwisselend lid werd van de Libelle en Margriet vanwege de nuttige welkomst geschenken. Waaronder de staafmixer die ondertussen al jaren het meest gebruikte apparaat in mijn keuken is. Daar kan geen keukenmachine tegen op. Hij neemt weinig ruimte in beslag, is eenvoudig te bedienen en kan in de vaatwasser.

De staafmixer begon zijn carrière bij de babyhapjes. Minstens één keer per maand ging de reuze pan op het vuur en kookte ik prakjes in verschillende smaken. De staafmixer pureerde alles op juiste dikte.
Jaren later was de staafmixer onmisbaar bij het maken van smoothies wanneer er te weinig fruit door de jeugd werd gegeten.
De laatste jaren zijn er kilo’s pompoen door de vlijmscherpe messen gepureerd tot een heerlijke geurige soep.

Afgelopen week logeerde nichtje hier. Ze vraagt naar healthy kookboeken. Trots trek ik mijn kast open en toon mijn enorme boekenrij. Ze begint te bladeren en gezellig kletsend wijst ze naar een trendy recept.
Tante Marina, Purple Smoothiebowl, dat moet je eens maken, echt heel lekker. Ze is alweer een paar dagen naar huis wanneer ik het recept ga proberen. Het vergt enige voorbereiding, de bananen moeten bevroren zijn en de bietjes gekookt en afgekoeld. Ik gooi 2 bananen in het vriesvak en doe 2 rode bietjes in de steamer. Wanneer ik de volgende dag klaar ben voor de tweede stap bedenk ik mij dat ik de schil er af had moeten halen. Beetje jammer dit. Er gaan opnieuw 2 bananen in de diepvries, dit maal zonder schil. ’s Avonds wanneer de schil-loze bananen bevroren zijn doe ik ze samen met de bevroren bosbessen en de afgepelde koude rode biet in de mengkom en zet de staafmixer erop.
De staafmixer wurmt zich door de zachte biet op weg naar de bevroren banaan. De banaan die kei en keihard is vormt een behoorlijke blokkade. Ik zet mijn volle gewicht erop en duw de knop zo ver mogelijk in. Het scherpe mes doet heel hard zijn best om rond te draaien met de bedoeling er een smeuïge smoothie van te maken. Ik gun de mixer geen pauze maar duw door totdat het geurtje wat ik ruik niet het geurtje is wat ik zou willen ruiken en het geluid niet meer een gelijknamige tevreden brom is.

Prrrgrrrrbrrrrrrpffff the game is over.

Wat was dat roept manlief vanuit de kamer?
Dat was mijn staafmixer met minstens 30 jaar geschiedenis in zijn motor.

En nu, roept hij?

Ik geef niet op en pak de keukenmachine erbij. In een nano secondo heb ik een rood-paarse homogene massa. Ik schenk de kokosmelk erbij en meng nog even na. Zoals op het plaatje schep ik het in een schaaltje en strooi er feestelijk granola en geraspte kokos erover heen.
Was dit prutje de staafmixer waard.
Mwah, ik heb wel eens iets lekkerders gegeten………      

L@ter Marina

maandag 27 januari 2020

Mijn erfenis........................


“Ik heb eerst op de kalender gekeken en ik zag dat het niet je werkdag is vandaag dus ik mag bellen”…….zo begon het telefoongesprek vanmorgen met mijn moeder.

Hersenvliesontsteking heeft een zwart gat achter gelaten in het korte termijn geheugen. Het is nu niet meer zo vanzelfsprekend dat mijn moeder weet welke dag het is, hoelang een uur duurt en of ze iets kan afspreken. Dat is niet alleen lastig, dat maakt iemand onrustig en misschien wel angstig want je bent de grip op jezelf kwijt.

Zo komt het dat mijn moeder ineens onder werktijd belt. Mijn mobieltje ligt in de kluis, ik schrik wanneer ik de gemiste oproepen zie.Een korte WhatsApp naar mijn zusje stelt mij gerust. “Niks aan de hand, ze dacht dat het zondag was”.
We spreken af dat ze mijn werkdagen op de kalender zet…..natuurlijk mag ze altijd bellen als er iets is.

Vamorgen belt ze om te vragen of ik een doos met glazen mee wil nemen naar De Kringloop. ”Is het goed dat we de doos komen brengen? Ik heb ook het zwarte bonbonschaaltje met het witte dekseltje voor je, die wilde jij toch zo graag?"

Het bonbonschaaltje was oorspronkelijk van mijn Oma en was altijd goed gevuld met chocolade. Bij oma mochten wij 1 blokje chocolade tegelijk met een half pepermuntje. Op het witte deksel staat een logo bedrukt en aan de binnen kant van het deksel staat geschreven ; “Amersfoortse Bond van Gereformeerde Jeugdverenigingen”. Een cadeau van de Gereformeerde bond, eenzelfde stond bij mijn schoonmoeder ook in de kast.

Ik koester het bonbonschaaltje al jaren om de vorm in het eenvoudige zwart/wit. In gedachten proef ik de chocolade met een vleugje pepermunt. Het mooie schaaltje kwam bij oma te voorschijn als er wat te vieren viel en het bood troost bij verdrietige momenten.

Toen mijn oma naar het verzorgingstehuis ging verhuisde het bonbonschaaltje naar mijn moeder. Wanneer kleinkinderen naar het schaaltje grepen riep ik steevast; “Voorzichtig met mijn erfenis”.
Tijdens de verhuizing enkele maanden geleden vond ze dat ik het maar vast mee moest nemen.
“Ben je raar, het hoort bij jou en hopelijk later bij mij. Maar nu nog niet”.

Ik klap het deksel van de doos open. Boven op alle glazen gewikkeld in een stukje keukenpapier ligt “mijn erfenis”.

Er is een klein stukje afgebroken, aan de binnenkant, dat ziet niemand.
Net als bij mijn moeder, daar is ook een klein stukje afgebroken, niemand die het ziet, maar het is wel zo, en zij moet er mee dealen.

Mijn erfenis mam, best gek want je bent nog helemaal niet dood.
Ik ga het een heel mooi plekje geven.

Doe dat maar, jij wou hem zo graag en ik weet niet wanneer ik dood ga, dan wacht je misschien zo lang…………..

Later M@rina!