donderdag 27 september 2012
Peentje
Rood dat is de kleur waar jongste haar haar in wil verven, haar lange donkerblonde haren wil ze rood! Afgelopen meivakantie zagen wij in Londen kapsels in alle kleuren van de regenboog en sindsdien wil jongste haar haar rood.
Deze moeder doet een beetje moeilijk en ziet alleen maar leeuwen en beren op de weg.
Maar ik kan het weten zeg ik tegen jongste want ook in mijn tijd experimenteren wij met ons haar en die keren dat het mis ging zijn niet op één hand te tellen.
Vooral zusje onder mij was meerdere malen de klos.
In de tijd van Kajagoogoo had zusje een fris opgeknipt koppie blond haar met een grappig vlechtje. Om het bij te houden zou je zeer regelmatig naar de kapper moeten maar dat kon onze broer ook wel. Hij pakte de tondeuse om de boel vakkundig bij te werken. Zo gebeurde het dat zusje behalve een vlechtje en een paar plukjes haar boven op het hoofd met een kaal koppie rond liep. Zusje was nogmaals de klos toen coupe the soleil in de mode kwam. Met een doe het zelf pakket van de plaatselijke drogist zou grote zus (ondergetekende) dit wel even ritselen. Het pakket bestond uit een strakke badmuts met deukjes waar je met een haaknaald gaatjes in moest prikken om vervolgens een plukje haar naar buiten te halen.Voor een ervaren kapster is dat natuurlijk een fluitje van een cent maar ons zusje gilde het uit wanneer de haaknaald met flinke kracht door het plastic gedrukt werd en er een plukje haar inclusief druppel bloed naar buiten kwam. Na een half uur martelen hebben we de thuis kapper gebeld of die het karwei af wilde maken. Met een handdoek en muts over het hoofd fietsen we in het donker naar Gerrie de reddende engel. Veel hebben we er niet van geleerd want wanneer de “Anita Meijer” periode met krullen aanbreekt zijn we weer van de partij. Bij oma liggen nog permanent wikkels die vragen we te leen. We willen zeker weten of krullen ons staan dus doen we een pilot met alleen wikkels zonder vloeitjes en permanent vloeistof. Vakkundig zet grote zus (ondergetekende) talloze wikkels bij zusje in het lange haar. Na bijna een uur onder de droogkap te hebben gezeten halen wij nieuwsgierig de eerste wikkel eruit. Tenminste dat was de bedoeling. Geen vloeitje betekend dat het haar in de tandjes van de wikkel gaat zitten.Muurvast zaten de wikkels, het arme kind maar gillen en ik maar trekken aan de pluk haar en de wikkel. Er zat niets anders op om Gerrie de thuis kapper weer lief aan te kijken.
Met een handdoek om het hoofd fietsten we nogmaals drie straten verderop om de wikkels er vakkundig uit te laten knippen.
Ondertussen heeft halve klas van jongste een zogenaamde dip dye of knal rood haar en ziet jongste absoluut geen gevaren. Je moet soms ook een beetje durven wagen in het leven.Na een super goede voorlichting bij het kappers winkeltje gaan wij de sprong naar Red Velvet wagen.
Zo stond ik van de week bijna een uur lang strengetje voor strengetje haar van een dikke klodder haarverf te voorzien. Het is zaak om de gebruiksaanwijzing keurig op te volgen en op de minuut af de inwerktijd af te wachten.Want ook dat hebben wij zo’n 30 jaar geleden mee gemaakt. Halverwege de inwerktijd bedacht zusje zich en zijn wij als gekken gaan spoelen. Helaas het proces is dan nog niet voltooid en jongste zusje werd daardoor een half jaar Peentje in het dorp genoemd.
Onder het genot van een kopje cappuccino tellen wij de minuten.
Nu maar hopen dat wij straks een prachtige roodharige in huis hebben in plaats van een Peentje.
Tot later M@rina
donderdag 20 september 2012
School gaat altijd voor
Wanneer ik op donderdagmorgen direct om 8 uur de wekelijkse boodschappen doe heb ik nog een hele dag voor me. Met een lekkere kop cappuccino kruip ik achter de laptop. Een heerlijk lange ochtend om mailtjes te beantwoorden, online te shoppen of gewoon een beetje surfen. Wanneer ik goed en wel zit zie ik een oud golfje met een mannetje op leeftijd meerdere keren voor het huis heen en weer tuffen. Meneer maakt telkens een tussen stop op onze immens grote drempel voor het huis en kijkt zoekend om zich heen. Paniekerig geeft hij gas om vervolgens weer ongecontroleerd te remmen. Ik zie hem de auto parkeren op de drempel en uitstappen met een grote doos en een verfrommeld plastic tasje. Daar gaat de bel, ik open de voordeur en ik zie daar een pittig mannetje in een verschoten regenjas staan. Hij geeft mij een hand en stelt zich voor; ik ben meneer X en heb een afspraak met Dhr. des Huizes. Dhr. des Huizes herhaal ik, u bedoelt mijn man? Dat weet ik niet ik heb een afspraak met meneer G. Ik kom helemaal uit Leiden met mijn 80 jaar en ik heb een afspraak met meneer G om 11.00 uur omdat ik mijn cassettebandjes wil laten digitaliseren. Hij zou er zijn. Ineens schiet het door me heen het is een klant voor onze oudste die op dit tijdstip op school hoort te zitten. Oudste heeft vanaf zijn 14de een bedrijf in het digitaliseren van cassettebandjes etc.
Dat is mijn zoon. Aha u zoon, dat is dus al net zo’n slampamper als mijn kleinzoon. Mijn kleinzoon had beloofd om namens de neven en nichten een cadeau te kopen voor mijn vrouw en u moet weten die is dementerend en hij kwam met lege handen omdat hij geen tijd heeft gehad. En nu kom ik helemaal uit Leiden en deze jongeman, uw zoon is net zo’n slampamper. Oh oh wat moet ik hier mee. Meneer dit gaat goed komen. U wilt vast wel een kop koffie. Dat is het minste wat ik kan doen en dat vind meneer ook nu hij misschien wel voor niets is gekomen helemaal vanuit Leiden. Misschien is het beter dat u de auto even op de oprit van de buurvrouw zet. Ik pak zijn spullen aan en breng het al vast naar binnen zodat ik gauw onze oudste kan sms’en. Ik heb geen geduld om het antwoord af te wachten, bellen is sneller en het kan me geen biet schelen of hij les heeft of niet. Waarom heb ik van die ondernemende kinderen en waarom wordt mij niets door gegeven. Daar gaat mijn heerlijke ochtend. Vrijwel direct neemt oudste de mobiel op en ik begin meteen te tetteren. Er staat hier een Mijnheer van heinde en verre die een afspraak heeft met jou en jij bent er niet wat zijn dit voor geintjes. Kom er aan….en de verbinding wordt verbroken. Buiten hoor ik nog steeds het gas geven en weer remmen. Dit gaat niet goed komen ik moet helpen. Ik ga midden op de straat staan en spring nog net op tijd voor het Golfje vandaan. Aan beide kanten hou ik het verkeer tegen zodat meneer de auto rustig bij de buurvrouw op de oprit kan parkeren. Hij stapt uit en zegt; te laat, uw hulp is te laat, ik heb een deuk van die rot paal. Even ben ik blij met die foeilelijke palen bij ons voor het huis. Misschien was het Golfje anders wel op de salontafel beland. Ook dat nog. Een forse deuk in de bumper. We lopen naar binnen en meneer settelt zich aan de keukentafel. Via de achterdeur komt onze oudste hijgend binnen rennen. Geeft meneer een hand en zegt doodleuk; ik had een tussenuur en was onderweg en fluistert me toe verkeerd in de agenda staan. Aha dus jij bent die slampamper die net zoals mijn kleinzoon de afspraken vergeet. Welke opleiding doe je? Wat zijn je plannen voor de toekomst? En hoe sta je ervoor? Na het antwoord knikt meneer goedkeurend en zegt tegen onze oudste, school gaat altijd voor. Eerst maar eens koffie. Meneer pakt ondertussen zijn doos en plastic tas uit en verteld over de klassieke en jazz muziek waar hij van houdt. 75 bandjes om te digitaliseren. Ik had er nog 300 maar die heb ik al in de container gedonderd. Geen van mijn kinderen wil naar mijn muziek luisteren ze vinden het troep dan kan je het maar beter meteen weg donderen. De verhalen komen, over zijn dementerende vrouw die niet meer thuis woont, zijn beroep als jurist maar nu met pensioen, de studies van de kleinkinderen, de badkamer die niet wordt vergoedt vanuit het WMO, de verre reizen die zijn gemaakt en we drinken nog maar een kop koffie. Meneer heeft geen haast nu hij toch in Drenthe is. Hij gaat een Lang weekend naar Vollenhove om vanuit Hotel De Herberg de omgeving te verkennen. Hij heeft adresjes voor lekker eten op gezocht en een museum in gedachten. Er gaat zeker een mooie wandeling gemaakt worden. Na drie koppen koffie zit onze oudste op hete kolen, het tussenuur en pauze is bijna voorbij. We lopen samen naar buiten, onze oudste pakt gauw zijn fiets om er snel van door te gaan. Meneer drukt G nogmaals op het hart de bandjes hebben geen haast als ze klaar zijn stuur je ze maar op, school gaat altijd voor. De Tom Tom wordt ingeschakeld en meneer stapt weer in zijn autootje. Ik ga weer midden op de straat staan om het verkeer tegen te houden, met een flinke straal gas gaat meneer richting Vollenhove.
Zoonlief kan ik nog net toe sissen als je nog eens wat weet!
Tot later M@rina
donderdag 13 september 2012
Eindelijk een vakantiegevoel.
Afgelopen dinsdag is het precies 10 weken geleden dat de “groep van elf” zo noem ik ze maar even met rood verhitte hoofden komen binnen vallen.
De laatste overgangstoets van het schooljaar is gemaakt en over anderhalf uur moeten de boeken worden ingeleverd. Her en der liggen overvolle rugtassen met de boeken waar ze het afgelopen jaar door heen zijn geworsteld.
Heerlijk in het zonnetje aan een lange tafel stort de “groep van elf” zich op een enorme stapel pannenkoeken met stroop.Dat is traditie, de laatste schooldag vieren “met pannenkoeken eten” en iedereen is welkom.
Anderhalf uur hebben ze de tijd om even lekker te eten, na te stressen over de toetsen en de boeken inlever klaar maken. Sommigen verdwijnen nog even naar de pinautomaat zodat “de boete” betaald kan worden. Havo 3, bijna Havo 4, de zomervakantie is bijna begonnen. Geen lessen of toetsen meer. Alleen nog sportdag, zenuwen voor de rapportenvergadering, de jaarafsluiting en het aller belangrijkst het rapport ophalen. Ik hoor ze opgewekt alle voordelen van de vakantie opnoemen; 9 weken lang niet naar school, geen toetsen, geen huiswerkgezeur, niet door de regen fietsen, geen buitengym. Talloze afspraken worden er gemaakt om de 9 weken door te komen. We sms’en, we msn’en, we gaan naar DMD, zwemmen, vakantiewerk, op vakantie, uitslapen, logeren, filmmiddagen, volgens mij wordt het tijd te kort. 9 weken lang hoor ik: Mam kan jij ons uit Friesland halen we gaan kamperen bij M, mogen ze hier wel blijven slapen, we hebben een feestje bij L., we gaan shoppen hoor, hebben wij zondag ook wat of mag ik mee naar Scheveningen. Hoe laat moeten wij van DMD thuis zijn? Tijdens de laatste week vraag ik voorzichtig of er al wat opgeruimd is en of ze haar bureau alweer kan bereiken? Ik durf geen kastdeur zomaar open te doen wie weet wat er allemaal uitrolt, het halve Schevening’s strand ligt onder het bed en als er niks moet ligt iedereen de halve dag in bed. De wekker zet ik met DMD op verschillende tijden om te checken of pubers en logees allemaal weer veilig in de herberg zijn aangekomen. De telefoon pak ik af en toe gekscherend op met Herberg Het Centrum, Taxibedrijf Marina of met de Catering Service.
De weken zijn omgevlogen en ondanks de kwakkelige zomer zijn er toch lekker veel ijsjes verkocht door oudste, kleding verkocht door jongste en buiten het vakantiewerk om was het een zomer van feestjes en gezelligheid!
Maar jippie na 10 weken heeft moeders vakantie ze is weer baas in eigen huis en heeft af en toe de tv weer tot haar beschikking.Ik ga dit schooljaar vast wel zeuren of er nog huiswerk gemaakt moet worden, ik zal vast een keer te vroeg wekken. Of paniekerig roepen; Jullie komen echt te laat! Om gezond te blijven ga ik de broodtrommel weer feestelijk en gezond vullen! Sorry Dirk en Jumbo!
Maar ik hoef geen wekker meer te zetten om er zeker van te zijn of onze pubers inclusief pubermeiden van andere bezorgde vaders en moeders veilig na DMD thuis zijn gekomen.Voorlopig ben ik even geen taxichauffeur voor feesten en partijen van Overijssel tot Friesland.Ik ben geen stelten meer nodig om over de luchtbedden en de vele kleren heen te stappen. Ik zie geen Schevenings strand meer onder het bed liggen.Het bordje Taxibedrijf haal ik van mijn auto, ik schrijf de herberg weer even uit bij de Kamer van Koophandel en de Catering Service koopt weer met enig beleid voor een week tegelijk in.Het is voor moeders weer gewoon maandag poetsdag, dinsdag en woensdag werkdag, donderdag boodschappen dag en vrijdag een blog en van alles en nog wat dag. De drie R’s van Rust Regelmaat en Reinheid geven weer een beetje structuur in Huize Marina.
Eindelijk een vakantiegevoel.
Tot later M@rina
*DMD = een pleinen festival in de stad
donderdag 6 september 2012
Ik hou van jou.......
De scholen zijn weer begonnen je ziet het aan de spandoeken die her en der weer boven de weg hangen.
In huize “Marina” gaat het gewone leventje ook weer beginnen. De één moet de boeken halen de ander gaat nu echt studeren.
Ik zelf ga voor een ouderwetse Maandag poetsdag. Heerlijk na tig weken de bezem erdoor.
Maar de maandag begint niet zoals wij zouden willen. De week ervoor is er een rouwkaart van Mevr. X op de deurmat gevallen.
Een rouwkaart is een kennisgeving maar tegelijkertijd ook een uitnodiging voor de afscheidsdienst. Het poetsen wordt nu gedaan met in mijn achterhoofd vanmiddag een begrafenis.
Alweer twee jaar geleden tijdens het vrijwilligerswerk bij het muzenfestival heb ik Fam. X leren kennen. Ze woonden nog niet zo lang in Drenthe en wilden zich graag gauw thuis voelen in het gezellige stadje vandaar het vrijwilligerswerk.
Nog niet zo lang geleden kwam ik Dhr. op zaterdagmorgen tijdens het sporten tegen. Wij kennen elkaar toch? Van het muzenfestival? Ja zeker, wij kennen elkaar! Nog een half jaar, zien wij elkaar dan weer tijdens het muzenfestival? Waarop Dhr. zegt; Mijn vrouw is zo ziek ze zal geen vrijwilliger meer zijn?
Volgende week is het Muzenfestival en afgelopen maandag was de begrafenis al na een kort ziekbed.
Ik fiets in een heerlijk zonnetje naar het uitvaartcentrum toe. Bij het fietsenrek kom ik een moeder van school tegen. Goh jij hier zeg ik tegen moeder van school, ja ik ken haar van sport. En jij? Muzenfestival. Samen lopen wij verder en sluiten ons aan bij de familie, vrienden, buren en anderen die betrokken zijn bij deze familie.
Wij zien haar mooie foto staan en de prachtige witte rozen die speciaal door haar geliefden voor haar zijn mee gebracht
Tijdens een begrafenis komen er bij jezelf altijd veel gedachten en herinneringen naar boven. Bij het binnen komen van de familie horen wij het lied Halleluja, niet hip gezongen door Lisa, maar stijlvol door de maker van dit lied Leonard Cohen. Met een brok in mijn keel hoor ik in gedachten dit lied door de kamer schallen maar dan gezongen door mijn dochter. Na een woord van welkom, een lied, het aansteken van de kaars verteld haar dochter een In Memoriam. Ik luister aandachtig, zoveel weet ik niet van deze familie. Er staat een verdrietige dochter die allemaal lieve en waardevolle herinneringen ophaalt. Ze bedankt haar moeder voor de prachtige verjaardagstaarten voor de mooie jurkjes en het kanariegele jasje die haar moeder speciaal voor haar had gemaakt. Dochter zegt dat een dochter altijd haar moeder om raad kan vragen of bij haar kan uithuilen of haar zomaar even kan bellen. Dat kan ze nu niet meer doen, daar had ze nog nooit over nagedacht hoe dat zou zijn als dat niet meer zou kunnen. Dochter had gedacht dat ze nog minstens 20 jaar lang haar moeder kon bellen als ze dat zou willen.
Mijn gedachten slaan op hol. Ik ben moeder en ik ben een dochter en ik heb een dochter en ik wil nog zeker 40 jaar er altijd zijn voor mijn dochter. Ik wil dat mijn dochter mij nog minstens 40 jaar kan bellen omdat ze blij is of omdat ze verdrietig is of om elkaars stem te horen. Hoe zou dat zijn om daar te staan? Hoe zou het zijn om afscheid te moeten nemen van het leven. Ik heb het van dichtbij zelfs van heel dichtbij mee gemaakt en toch kan ik mij er geen voorstelling van maken.
Na de dienst tijdens de koffie zeggen moeder van school en ik tegen elkaar dat het mooie verhaal zo’n raar gevoel geeft. Wij zijn ook moeder en tegelijkertijd zijn wij een dochter en wij hebben een dochter. Zeg jij wel eens hardop tegen je dochter of tegen je moeder “ ik hou van jou” zegt moeder van school? Wij kunnen nog wel bellen maar bellen wij wel vaak genoeg? Ik vraag mij ineens af; doe ik mopperen hard op en liefhebben stil voor mezelf! Ik zeg toch wel tegen mijn liefsten ik vind je lief.
Begrafenissen maken zoveel emoties los, wij kijken elkaar aan en moeten even flink slikken.
Ik fiets naar huis en denk ineens met een glimlach terug aan zaterdagavond. Wij komen laat thuis van een visite. Om zeker te weten of dochter veilig thuis is gekomen kijk ik even om het hoekje. Dochter haar slaapkamerdeur klemt, kraakt en piept terwijl ik de deur voorzichtig open doe....
Ze wordt gestoord in haar diepe slaap en kijkt met 1 oog slaperig de slaapkamer in en zegt voordat ik wat zeg of doe: ‘k ook van jou!
Ach natuurlijk zeg ik met een glimlach, Hou van jou ....‘k ook van jou!
Je kunt het niet vaak genoeg tegen elkaar zeggen!
Tot later M@rina
Abonneren op:
Posts (Atom)