donderdag 19 juli 2018

Als je maar een paar minuten hebt om over te stappen, wat doe je dan.....

 Jongste stuurt een berichtje; “hahaha ik kom dr aaaannnnn”
Gespot, stuur ik terug”,
Ik zit op het station op haar te wachten.

Door werkzaamheden aan het spoor vervangen bussen de treinen. De bussen komen met een bloedsnelheid aan rijden, de klapdeuren vliegen open en de inhoud van de bus stort zich zo snel mogelijk naar buiten om over te stappen op de trein. Ik zie in de verte 1 NS medewerker om de boel in goede banen te leiden. De backpackers, reizigers met honden, mensen en koffers rollen letterlijk over elkaar heen de bus uit. Met verbazing zit ik te kijken wanneer ik opschrik van een klap en een hoop gekrijs. Vlak voor mij ligt ineens een hoopje mens met een mega rugtas en een gillend jochie van een jaar of 4. Ik spring in de benen om te helpen. Mede reizigers sjorren al aan haar armen maar het lukt niet om haar te laten staan, ze draait een halve slag waardoor haar benen dubbel onder haar lijf klappen. Een verwilderde jonge moeder kijkt mij aan. Ineens zie ik dat het gehuil uit een draagzak op haar buik komt, ze is half over haar kindje gevallen.
Gespottttt!
Jongste zit ondertussen gehurkt naast mij. Ik klik de draagzak open en geef het murmeltje door aan haar, ze doet haar uiterste best om het kleintje te troosten. De moeder kan alleen maar diep snikken, ze pakt haar mobiel en toetst een nummer in, ze duwt mij de telefoon in de handen en vraagt in het Duits of ik Danny wil bellen. 
Wie is Danny?
Ze blijkt ’s morgens vroeg te zijn vertrokken uit Berlijn en is op weg naar Danny in Leeuwarden om samen verder te reizen naar Ameland. Tijdens het gesprek blijft de jonge moeder stil zitten snikken. Alles doet zeer en dan nog de schrik, ze is totaal ontredderd en moe van de lange reis. Eerst maar eens uit de brandende zon naar een plekje in de schaduw. Nonchalant wil ik de rugtas op tillen, minstens 30 kilo, keihard klapt hij terug en schuurt een velletje van mijn pols. Ik haal natte doeken en bekers met water bij de stationshuiskamer om de schaafwonden schoon te spoelen. We koelen haar lip en de buil op het hoofd van het kleintje.

Danny belt, hoe het gaat, hij komt haar halen met de auto.
De kleine Emma van 17 maanden heeft ondertussen plezier met mijn jongste en Louis geniet van het raket ijsje bedoelt voor de gehavende lip.

Na drie kwartier belt Danny opnieuw, nog ongeveer een half uur…

Nu alles weer onder controle is stellen we voor om te wachten op Danny in de heerlijk koele en rustige stationshuiskamer.

Van Berlijn naar Ameland met minstens 30 kilo op je rug en 12 kg op je buik met in de ene hand een goed gevulde tas en in je andere hand een minimensje.
Hoe bedenk je het..

Als je maar een paar minuten hebt om over te stappen, wat doe je dan….
Niet iemand omver lopen lijkt mij!

Later M@rina!

dinsdag 10 juli 2018

Een dag vol contrasten...


Minstens drie keer druk ik de wekker uit voordat ik mijn bed uit spring.
Ik lig te luisteren naar het “Mereltje” die een tuin concert geeft.
Mijn gedachten gaan naar de dag die nog voor mij ligt.
Het zonnetje schijnt fel naar binnen, een prachtig begin van de dag.

Ik gooi de trolley op bed en zoek zorgvuldig mijn kleren uit.
Niet te uitbundig maar gekleed, misschien een beetje stemmig.
Gemakkelijke kleding om in te reizen, beetje fashion voor bij de presentatie en feestelijke kleding voor bij de diploma uitreiking.

Eerst een mooie bloem uitkiezen, om mee te nemen, naar de dienst.
Heel speciaal voor haar, een laatste prachtige kleurrijke bloemengroet.
Ze hield van bloemen, van haar gezin, van de mensen om haar heen,
van het leven, van ervoor gaan, niet van zeuren, wel van lachen.
Vandaag nemen wij afscheid van haar.

Buiten raast de wereld, binnen horen wij zorgvuldig gekozen muziek.
De mensen die haar lief zijn vergezellen haar op haar laatste reis.
In de kerk zeg ik haar stilletjes gedag.
Het spijt me dat ik niet mee kan gaan.
Ik stap in de auto en rij naar de hoofdstad waar jongste op mij wacht.

Na een flinke rit parkeer ik de auto bij de flat in Noord.
Ik stap in de warme volle bus richting Centraal.
Op het station baan ik mij een weg door de mensen op zoek naar koffie. Verder lopend naar de metro lees ik het whatsappje van jongste. “Mam, het maakt niet uit welke metro je neemt, ze stoppen allemaal op het ”Weesperplein”.
De pianoman...hij maakt mij zo blij......
Op de borden lees ik; Noord, Gaasperplas, Gein, Zuid, hoezo allemaal.
Ik heb geen tijd om verkeerd te reizen en ga op zoek naar bevestiging.
Ik wacht netjes tot een GVB medewerker uitgepraat is en stel mijn vraag.
Het antwoord is kort maar krachtig: “Alles!”
Aha, toch, het maakt dus niet uit welke metro ik neem…...
"Mevrouw, verstaat u Nederlands", ik zeg u: Alles".
Verschrikt kijk ik meneer aan. Versta ik Nederlands?
Ja ik versta Nederlands, alleen kan ik even niet zo goed denken.
“Alles, u verstond toch Nederlands”?
Meneer ik heb een verdrietige dag gehad, 1 ½ uur auto gereden, daarna de bus gepakt en ben nu op zoek naar de juiste metro. Ik stel vriendelijk een vraag.
Mevrouw ik zeg u heel gewoon: Verstaat u Nederlands, alles betekent alles!
Ik bedank en loop weg.
De woorden; “Verstaat u Nederlands” galmen na in mijn hoofd.

Ik loop door de school op zoek tussen een hoop vrolijkheid naar jongste.
Het contrast vandaag is groot, heel groot.
Jongste neemt afscheid van haar school met de prachtige trap, het weeflokaal, van haar docenten, mede studenten en van het student zijn.
Een afscheid en tegelijkertijd op weg naar een nieuwe uitdaging.

Het is feest zegt vriendje.
Klopt het is feest.

Mijn tranen zitten hoog.
Ik moet flink slikken om niet keihard te gaan huilen.

Niet nu.
Het is feest.
Een dag met uitersten.
Een dag met een lach en een traan.

Later M@rina!