donderdag 19 juli 2018

Als je maar een paar minuten hebt om over te stappen, wat doe je dan.....

 Jongste stuurt een berichtje; “hahaha ik kom dr aaaannnnn”
Gespot, stuur ik terug”,
Ik zit op het station op haar te wachten.

Door werkzaamheden aan het spoor vervangen bussen de treinen. De bussen komen met een bloedsnelheid aan rijden, de klapdeuren vliegen open en de inhoud van de bus stort zich zo snel mogelijk naar buiten om over te stappen op de trein. Ik zie in de verte 1 NS medewerker om de boel in goede banen te leiden. De backpackers, reizigers met honden, mensen en koffers rollen letterlijk over elkaar heen de bus uit. Met verbazing zit ik te kijken wanneer ik opschrik van een klap en een hoop gekrijs. Vlak voor mij ligt ineens een hoopje mens met een mega rugtas en een gillend jochie van een jaar of 4. Ik spring in de benen om te helpen. Mede reizigers sjorren al aan haar armen maar het lukt niet om haar te laten staan, ze draait een halve slag waardoor haar benen dubbel onder haar lijf klappen. Een verwilderde jonge moeder kijkt mij aan. Ineens zie ik dat het gehuil uit een draagzak op haar buik komt, ze is half over haar kindje gevallen.
Gespottttt!
Jongste zit ondertussen gehurkt naast mij. Ik klik de draagzak open en geef het murmeltje door aan haar, ze doet haar uiterste best om het kleintje te troosten. De moeder kan alleen maar diep snikken, ze pakt haar mobiel en toetst een nummer in, ze duwt mij de telefoon in de handen en vraagt in het Duits of ik Danny wil bellen. 
Wie is Danny?
Ze blijkt ’s morgens vroeg te zijn vertrokken uit Berlijn en is op weg naar Danny in Leeuwarden om samen verder te reizen naar Ameland. Tijdens het gesprek blijft de jonge moeder stil zitten snikken. Alles doet zeer en dan nog de schrik, ze is totaal ontredderd en moe van de lange reis. Eerst maar eens uit de brandende zon naar een plekje in de schaduw. Nonchalant wil ik de rugtas op tillen, minstens 30 kilo, keihard klapt hij terug en schuurt een velletje van mijn pols. Ik haal natte doeken en bekers met water bij de stationshuiskamer om de schaafwonden schoon te spoelen. We koelen haar lip en de buil op het hoofd van het kleintje.

Danny belt, hoe het gaat, hij komt haar halen met de auto.
De kleine Emma van 17 maanden heeft ondertussen plezier met mijn jongste en Louis geniet van het raket ijsje bedoelt voor de gehavende lip.

Na drie kwartier belt Danny opnieuw, nog ongeveer een half uur…

Nu alles weer onder controle is stellen we voor om te wachten op Danny in de heerlijk koele en rustige stationshuiskamer.

Van Berlijn naar Ameland met minstens 30 kilo op je rug en 12 kg op je buik met in de ene hand een goed gevulde tas en in je andere hand een minimensje.
Hoe bedenk je het..

Als je maar een paar minuten hebt om over te stappen, wat doe je dan….
Niet iemand omver lopen lijkt mij!

Later M@rina!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten