“Gespot,
stuur ik terug”,
Ik
zit op het station op haar te wachten.
Door
werkzaamheden aan het spoor vervangen bussen de treinen. De bussen komen met
een bloedsnelheid aan rijden, de klapdeuren vliegen open en de inhoud van de
bus stort zich zo snel mogelijk naar buiten om over te stappen op de trein. Ik
zie in de verte 1 NS medewerker om de boel in goede banen te leiden. De
backpackers, reizigers met honden, mensen en koffers rollen letterlijk over
elkaar heen de bus uit. Met
verbazing zit ik te kijken wanneer ik opschrik van een klap en een hoop
gekrijs. Vlak voor mij ligt ineens een hoopje mens met een mega rugtas en een
gillend jochie van een jaar of 4. Ik spring in de benen om te helpen. Mede
reizigers sjorren al aan haar armen maar het lukt niet om haar te laten staan, ze
draait een halve slag waardoor haar benen dubbel onder haar lijf klappen. Een verwilderde
jonge moeder kijkt mij aan. Ineens zie ik dat het gehuil uit een draagzak op haar
buik komt, ze is half over haar kindje gevallen.
 |
| Gespottttt! |
Jongste
zit ondertussen gehurkt naast mij. Ik klik de draagzak open en geef het murmeltje
door aan haar, ze doet haar uiterste best om het kleintje te troosten. De
moeder kan alleen maar diep snikken, ze pakt haar mobiel en toetst een nummer
in, ze duwt mij de telefoon in de handen en vraagt in het Duits of ik Danny wil
bellen.
Wie is Danny?
Wie is Danny?
Ze
blijkt ’s morgens vroeg te zijn vertrokken uit Berlijn en is op weg naar Danny
in Leeuwarden om samen verder te reizen naar Ameland. Tijdens het gesprek
blijft de jonge moeder stil zitten snikken. Alles doet zeer en dan nog de
schrik, ze is totaal ontredderd en moe van de lange reis. Eerst maar eens uit
de brandende zon naar een plekje in de schaduw. Nonchalant wil ik de rugtas op
tillen, minstens 30 kilo, keihard klapt hij terug en schuurt een velletje van
mijn pols. Ik haal natte doeken en bekers met water bij de stationshuiskamer om
de schaafwonden schoon te spoelen. We koelen haar lip en de buil op het hoofd van
het kleintje.
Danny
belt, hoe het gaat, hij komt haar halen met de auto.
De
kleine Emma van 17 maanden heeft ondertussen plezier met mijn jongste en Louis geniet van het
raket ijsje bedoelt voor de gehavende lip.
Na
drie kwartier belt Danny opnieuw, nog ongeveer een half uur…
Nu
alles weer onder controle is stellen we voor om te wachten op Danny in de
heerlijk koele en rustige stationshuiskamer.
Van
Berlijn naar Ameland met minstens 30 kilo op je rug en 12 kg op je buik met in
de ene hand een goed gevulde tas en in je andere hand een minimensje.
Hoe
bedenk je het..
Als
je maar een paar minuten hebt om over te stappen, wat doe je dan….
Niet
iemand omver lopen lijkt mij!
Later M@rina!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten