In
de jaren 70 ging mijn moeder naar een tentoonstelling. Bij de ingang stonden deftige
dames sigaretjes uit te delen. Uit beleefdheid nam mijn moeder de sigaret aan
en nam één trekje. Hoestend en proestend drukte ze hem meteen uit.
Nooit
weer dacht ze.
Vanaf
dit seizoen is dit zwembad rookvrij! “Op weg naar een rookvrije generatie” lees
ik op de borden en op de T-shirts van het bad personeel.
Nou
ja rookvrij; Roken is alleen nog toegestaan op
de daarvoor aangewezen plek, buiten het zicht van kinderen.
Het is warm en de zon is fel. Ik doe mijn opengeslagen boek op mijn hoofd en doezel weg. In de verte hoor ik flarden van gesprekken.
Twee
jonge moeders met hun rondscharrelende peuters bespreken de nieuwe regel
uitvoerig. Trots vertelt de donkere van het stel dat ze tijdens de zwangerschap
geen sigaret heeft aan geraakt. Ze rookt helaas wel weer. De blonde moeder haakt
er op in. Haar zus is zwanger en het stoppen gaf zoveel ellende en stress dat
de baby niet genoeg groeide. De
verloskundige stelde voor om het roken te beperken tot 2 sigaretten per dag.
Dan was ze niet meer stressvol en chagrijnig en kon de baby weer lekker
groeien. Grappig hé.
Ik
doezel verder.
Ineens
schrik ik op door een zachte dwingende stem die steeds harder en venijniger
wordt. Een
leuk stel krijgt het flink met elkaar aan de stok. Ze sist zeker een stuk of 6
keer achter elkaar; Dat wist je, dat
wist je, dat wist je…
Wat
wist hij? Aha haar rookverslaving, ze heeft een sigaret uit haar tas gepakt en wil
voor de vijfde keer in no time naar “het rookhoekje”. Ze is niet van plan om zich te laten remmen. Luid
en duidelijk, ook voor de omstanders, geeft ze manlief te kennen dat hij er
verstandig aan doet om zijn mond verder te houden. Met grote stappen beent ze
richting de rookhoek. Hij roept haar na dat ze een goed voorbeeld is voor hun
zoontje. Ze sist terug; “Wie is er begonnen”. Aan zijn venijnige gezicht te
zien zet hij de ruzie voort met het sturen van whatsappjes. Het kleine ventje
vertrekt ongemerkt zonder zijn bandjes naar het pierenbadje……
Elke
werkdag in de apotheek kom ik ze tegen, mensen die dolgraag op weg willen naar
een rookvrije generatie, die spijt hebben dat ze ooit een eerste sigaret hebben
aan geraakt, die zich scheel betalen aan zorgkosten omdat ze COPD hebben
gekregen. Cliënten die stront ziek worden door mee roken, daardoor moeten
puffen of prednison moeten slikken. Die vanwege mee roken niet een festival
kunnen bezoeken.
Op
weg naar een rookvrije generatie…..hoe dan?
Festivals
en studentenverenigingen ontvangen flink geld van tabaksfabrikanten om daar hun
slag te slaan… de bezoekers zijn jong, precies de groep die tabaksfabrikanten
aan het roken willen krijgen.
Anno
2018 weten we toch wel hoe schadelijk en verslavend roken is.
Dit
moeten wij niet willen.
Later
M@rina!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten