donderdag 26 februari 2015

Dat was vast de leukste foto............

Regen, regen en nog eens regen, een dik pak sneeuw afgelopen week zou leuker zijn geweest. Dan konden de kinderen lekker naar buiten banjeren in de sneeuw  en sneeuwpoppen maken.
De regen is in Huize Marina geen probleem, gewoon lekker lang in bed blijven liggen, film marathon houden en bakken mais tot popcorn poffen. Ik kan me zo voorstellen wanneer je een kamer vol kleine drukte makertjes hebt dat je de regen gauw zat bent. 
Heb je wel eens mee gefietst?
Die tijden hebben wij hier ook gehad. Ik denk dat oudste een jaar of 14 was toen hij het plan had om samen met klasgenoot de fietsers tijdens de Drentse Fiets4Daagse op de gevoelige plaat vast te leggen.  De beste dag en de beste plaats zou woensdag op de T splitsing in De Wijk zijn. Dan kwamen zowel de 40 km en de 60 km fietsers langs de route. Van zijn eigen zakgeld had hij een half jaar eerder een fotoprintertje gekocht, bij manlief wordt gezeurd om een camera. Bij de Dixons wordt flink in geslagen zodat ze niet zonder foto papier komen te zitten. Wanneer de foto afgedrukt wordt komt er automatische onder de foto te staan Drentse Rijwiel4Daagse 2009. Voor dag en dauw rijd ik met oudste naar klasgenoot. Tuintafeltje, stoeltjes, lunchpakket, drinken en voor de zekerheid een grote paraplu wordt naar de kruising gesleept. Het foto printertje wordt geïnstalleerd en de haspel wordt uitgerold. Bij een buurtbewoner mag de stekker in het stopcontact.
Op een groot bord komt te staan;
Stop! Op de foto voor 1 euro ter herinnering aan de Drentse Fiets4Daagse.
De lucht ziet er dreigend uit, we maken ons niet druk,  het zal wel overwaaien.
De camera gaat om de nek en de taken worden verdeeld. Een beetje half op de weg en half in de berm worden de mensen gelokt met het grote bord. De één maakt de foto en in de tijd dat de ander de foto afdrukt wordt het geld geïncasseerd. Beide moeders gaan gauw naar het werk. Het zal wel loslopen. Door de drukte denk ik  niet meer aan de fiets4daagse en de jongens. Totdat er steeds meer verregende cliënten met druppende paraplu’s binnen komen. Misschien in de pauze toch maar even gaan kijken hoe ze het vergaat. Het duurt niet lang of de hemel barst open.  Oudste belt naar de apotheek of ik ze kan komen redden, we houden de spullen niet lang meer droog. Zo snel ik kan rijd ik naar ze toe, daar zitten ze stijf tegen elkaar met hun lijfjes gebogen over de kostbare spullen onder de grote paraplu. We laden alles gauw in. Met de geldkist onder de arm en de camera om de nek rennen ze door de donder en de bliksem naar klasgenoot zijn huis om het geld te gaan tellen.
Jammer dat we geen foto hebben van de twee jochies die er alles aan deden om de grijze golf van de fiets af te krijgen voor een fotootje van een euro. Dat was vast de leukste foto!

Later M@rina!

woensdag 25 februari 2015

Haar droom gaat beginnen...........

 Ik stap een beetje onhandig uit de auto met mijn boodschappen tas vol met spullen zoals sopdoekjes, lekkere koekjes, een zak met kleine zoete appeltjes en noem maar op. Ik kijk op en zie haar al weglopen met de trolley achter haar aan rijdend. De trolley is zwart met in het wit gedrukte namen van diverse wereldsteden. Hij stuitert meer over de straat dan dat hij soepeltjes over de klinkertjes achter haar aan glijdt. 
Ze draagt een strakke skinny, hoge gympen en haar haar zit in een knot boven op haar hoofd. Een zonnebril op de neus en een sjaal nonchalant over haar schouders gedrapeerd. 1.60 m hooguit 1.62 m is mijn kleine meissie van 17 jaar, zelf verzekert loopt ze voor mij uit naar de lift. Voortaan is dit haar straat, haar kamer en haar buurtje.Ze is nog maar negen jaar als ze vastbesloten zegt dat ze later naar de modeacademie wil. Volgens mij had ze toen nog geen idee of die school überhaupt bestond.  Ze wist alleen dat ze er heen wilde. Haar carrière begint op de hand naaimachine van oude oma. Tasjes en barbie kleren worden ontworpen en genaaid. Ze is 12 jaar als de Modeacademie een naam krijgt, AMFI, Amsterdam Fashion Institute. We gaan voor het eerst naar een open dag als ze 16 jaar oud is. Ze vinden haar daar wel erg jong, zij vind de school wel erg cool. De school is sinds 1992 gehuisvest in het hoofdkantoor van de oude Amstel Brouwerij in Amsterdam en lijkt op de school waar oudste zijn Havo diploma heeft gehaald. 
Prachtige authentieke elementen zijn nog zichtbaar. De school krijgt nu een gezicht, hij is klein en overzichtelijk. Afgelopen januari gaan we opnieuw naar de open dag. We lopen door de grote en drukke stad. Hier wil ons meisje dus wonen. Ze loopt iets voor mij uit, dat is vast voor mij om er al een beetje aan te wennen. Maanden is ze bezig om een kamer te vinden.
Bij het uitzoeken en het kopen van de spullen verdwijnen wij langzaam naar de achtergrond. Af en toe wordt er gevraagd wat ik van een kastje, theepot of mokken vind. Maar eigenlijk is mijn antwoord niet zo belangrijk. Het loslaten is begonnen. We helpen klussen en verhuizen haar naar haar leuke kamer. De vreemde stad krijgt een gezicht. Amsterdam Noord is niet meer de grote enge stad maar een wijk met een flat, met een galerij, met een buurman op leeftijd, een buurman waar we lucifers van lenen en een buurvrouw die zwaait als we langs haar keuken lopen. Bij de Blokker vragen ze of ik nou nog niet alles heb als ik voor de zoveelste keer binnen stuiter en het Jumbo meisje wenst me suc6 met het klussen als ze mijn kapotte verfhanden ziet. Jongste is gesetteld en ‘s avonds laat vertrekken wij met de auto vol klusspullen. Vanaf het balkon op de 4de zwaait ze ons uit. Wij claxonneren, zij knippert met haar Iphone terug.

Haar droom……naar de modeacademie………..gaat beginnen.
Later M@rina! 

vrijdag 20 februari 2015

Lijfje recht, borstje vooruit..............

Wanneer ik donderdag thuis kom van mijn werk staat oudste in de keuken tegen de verwarming aan geleund. Ik heb een takje van de druif af geknakt deelt hij terloops mede. Hoezo vraag ik. Ze kon er niet in. Ze bleef maar cirkeltjes draaien maar de tak hing precies voor de ingang. Ons pimpelmeesje, ze is er weer. Al jaren komt ze regelmatig langs om het nestkastje te bekijken al of niet met partner. Elk jaar geeft ze ons hoop en toch staat het huisje al 23 jaar leeg.
Een prachtplaats lijkt ons.
Ze is erg kieskeurig.
Musjes daar en tegen zijn gauw tevreden als ze maar een dakpan boven hun koppie hebben. In het voorjaar is het een kabaal van jewelste boven onze slaapkamer. De mussen zijn druk met elkaar aan het tjilpen waar het binnen gebrachte nestmateriaal moet worden gelegd. Tijdens de broedperiode houden ze zich stil zodat “het gevaar” ze niet ontdekt.
Wanneer de baby musjes met veel moeite uit de eitjes zijn gekropen, worden de zwakste schakels uit het nestje gestuiterd. In de steeg ligt  her en der een veren-loos vogeltje dood te zijn. Leg dat maar eens uit aan je koter. Moeder Mus denkt dat dit vogeltje het niet gaat maken in deze wereld. Het voeden van alle monden is niet mogelijk en dit musje is verspilde energie.
Afgelopen zomer zitten we buiten te eten wanneer laag overvliegende mussen ons doen opschrikken. Het is vandaag vliegles en bij het landen op de schutting is baby musje door geschoten en op de grond achter een schotje terecht gekomen. Wat nu. We wachten even af. Ze neemt een aanloop maar valt plat op haar snaveltje net voor haar het immens hoge schotje.
Pfff echt hoog.....
Vaders en moeders zitten op de schutting druk te fladderen om haar duidelijk te maken dat je met alleen rennen er niet komt. Ze vliegen samen weg en laten haar beduusd achter. Voorzichtig ga ik naar het mini musje en haal de obstakels weg zodat er een langere startbaan ontstaat. Ze neemt een aanloop en fladdert schuin omhoog richting balkon waar vaders en moeders zich enorm opwinden over de stunteligheid van hun jong. Ze gaat iets omhoog maar nog sneller weer naar beneden.  Ze vliegt door de tuindeuren de kamer in en komt onder de bank terecht. Ik kruip onder de bank en zie haar sneu zitten. Heel voorzichtig pak ik haar in de holtes van mijn handen. De weg wordt vrij gemaakt door oudste en samen gaan we naar het dakterras. We zetten haar op de rand van het balkon waar ze zielig tjilpend wankelend om zich heen kijkt op zoek naar haar ouders. Beneden zitten wij eersterangs wanneer paps en mams aan komen vliegen en ieders aan een kant gaan zitten. Ze leggen nog eenmaal luid fladderend uit hoe je je vleugels moet gebruiken. Lijfje recht, borstje vooruit en de vleugeltjes wijd. Daar gaat ze, veilig vliegt ze tussen hen in de wijde wereld in.
We hopen zo nog eens een vliegles bij de pimpelmeesjes mee te maken.
Later M@rina!

donderdag 12 februari 2015

#Sirene Sale 50%

De tijd van babyfoons en oppas hebben wij al lang achter ons gelaten. We kunnen gaan en staan waar we willen. Tig jaar geleden moesten wij een avondje uit zorgvuldig plannen. Dat is niet meer nodig. Zo kwam het dat de Sirene Sale ons naar Sven Ratzke lokte. Geen idee wie Sven is en wat Sven doet, de beschrijving is summier.
Sirene Sale 50% korting
Maar zoals manlief zegt; zonder bluf is het leven duf.
De voorstelling wordt gegeven in De Engelen Bak, een kleine zaal en is bij lange na niet uitverkocht. Wij zullen wel zien wat het wordt. Woensdag aan het eind van de dag fiets ik snel naar huis. Zodat ik nog even tijd heb voor een snelle douche en wat leuke kleren bij elkaar kan zoeken. Het is kwart voor 8 als manlief nog in zijn makkelijk zittende kloffie op de bank zit. Moet ik wat anders aan. Lijkt me wel. Om nou in je Noorse vest met je degelijke stappers naar de Schouwburg te gaan alsof het 10 graden vriest. Bovendien het contrast is wel erg groot. Jij in je Noorse verst en ik in mijn  “kerst” blazertje. Met hippe schoenen en een sjiek vest is manlief er klaar voor. Waar gaan we nu precies naar toe vraagt hij onderweg. Weet ik veel, meer dan wat op de flyer staat kan ik je niet vertellen. In DIVA DIVA'S brengt Sven Ratzke de songs van de grote diva's van de jaren zestig weer tot leven. Een prachtige foto op de flyer van een uitgedoste Travestiet met glamour glitter kostuum op hoge hakken moet ons overtuigen.
Sven Ratzke en Charly Zastrau
We zien het wel. Tijdens de wandeling deelt manlief mee dat hij de schoenen vergeten is om te wisselen, ziet niemand, die heb ik onder de stoel. Mopperend ga ik de schouwburg binnen. Geen gezicht, ik heb zo’n hekel aan die degelijke schoenen, er zitten zelfs nog spatten verf op van de verhuizing van jongste. We nemen plaats op de tweede rij. De pianoman neemt plaats achter de piano en begint te spelen. Sven Ratzke komt met veel kabaal op. Een Duits/Nederlandse cabaret travestiet met een waanzinnige mimiek in zijn gezicht. Van heel lelijk naar heel knap en wat kan hij lief kijken. Hij vraagt zich af of het een meidenavond is in Meppel, er zijn maar een stuk of 5 mannen in de zaal. Het duurt niet lang of de eerste twee rijen worden volop mee gesleurd in het programma. De dames vind hij er super uit zien. Ineens ziet hij manlief. Of manlief de reisleider kan zijn op deze meidenavond. Hij benadrukt dat de dames er sjiek uit zien, op en top, maar meneer op de hoek, de reisleider shopt bij H & M. Niks mis mee, maar toch… Manlief krijgt het druk tijdens deze voorstelling, Sven Ratzke is hem meerdere malen nodig. Je bent tenslotte niet voor niets de reisleder.
Dat heb je nou er nou van met je degelijke schoenen en een “H&M “ vest.
Later M@rina!

Voor de gezelligheid kun je Minuut van Marina op Facebook liken! 
minuut van marina


Overigens de voorstelling was zeer de moeite waard! Zie recensie


woensdag 4 februari 2015

Ik snap de haast van de twee dames

Samen met jongste bus en tram ik naar AMFI. De hele klas krijgt te gelijk het cijfer op het tussen assessment. Op een bankje in de hal zit ik even te wachten. Wanneer de mooie 7 in ontvangst is genomen trammen wij verder naar FOAM, Fotografie Museum Amsterdam. Het is de één na laatste dag van de tentoonstelling Vivian Maier ~ Street Photographer
Vivian Maier werkte bijna veertig jaar in New York en Chicago als professioneel nanny.
Een bijzondere vrouw. Ze droeg vaak een mannenjas, mannenschoenen en een flinke hoed. Ze had bijna altijd een camera bij zich. Meer dan 150.000 foto’s heeft ze gemaakt van het straatbeeld van New York, Chicago en Los Angeles. Waaronder ook veel foto’s van haar eigen spiegelbeeld via etalageruiten of glimmend blik. 
De fotorolletjes liet ze niet ontwikkelen maar bewaarde ze in dozen soms met kleine handgeschreven briefjes erbij. Kort voor haar dood werden haar bezittingen gekocht op een veiling door John Maloof. Hij heeft haar werk wereldkundig gemaakt.
We sluiten aan in de lange rij en schuifelen langzaam naar binnen. In het statige grachtenpand gaan we trappetje op, trappetje af. We komen in een smal gangetje waar de tentoonstelling begint. Aan de rechterkant de portretten en aan de linkerkant haar levensloop. Niet handig, het is te smal en de bezoekers staan elkaar in de weg. We willen verder wandelen wanneer een dame met grote passen zich een weg baant door de bezoekers.

Wij oefenen nog even door..
Verbouwereerd kijken wij haar na. 1 portret hangt schots en scheef. De dame erbij verteld ons dat ze er met haar schouder tegen aan is gekomen. Ik vind het zo vervelend, mijn vriendin is hulp aan het halen. Haar vriendin, “de dame van de grote passen”, roept uit de verte dat er iemand komt. Kom maar gauw. Weg zijn ze. Via een klein afstapje struikel ik de volgende ruimte binnen. Het is er licht en ruim waardoor de zwart/wit foto’s prachtig uit komen. Wij moeten via het smalle gangetje terug voor de volgende ruimte. Op het moment dat wij “het scheve portret” willen passeren, komen er twee dames van het museum aan gerend.
New York 10 september 1955
Een tenger meisje met half lang bruin haar kijkt met verschrikte ogen. In haar kielzog een stevige blonde dame die de tweelingzus kon zijn van het altijd opgewekte blonde meisje uit de Plus-reclames. Helaas is dit de woeste zus met een donderwolk boven haar hoofd. Ik ben bang dat ze op een totaal verkeerd moment is lastig gevallen met deze kwestie. De stoom komt uit haar oren wanneer ze sist; Nee hé, hoe bedenk je het. Woedend haalt ze het portret van de twee ieniemienie kromme spijkertjes. Met het portret onder haar arm beent de dame weg. Pfff volgens mij kan ik met gemak met mijn mierenspierballetjes het spijkertje terug buigen zodat dit portret de laatste dagen van de tentoonstelling nog mee kan maken. 
Het tengere meisje hangt aan het kromme spijkertje een A4-tje; Helaas is dit werk tijdelijk niet beschikbaar. 
Ik snap de haast van de twee dames.
Later M@rina!