woensdag 30 april 2014

Het moet niet gekker worden.............

Op Koningsdag ren ik snel de supermarkt binnen voor een paar boodschappen. Ik pak de zelfscanner en begin aan mijn lijstje. Met dat ik een bakje druiven scan valt mijn oog op twee jongens met wel erg grote donkere jogging pakken aan. Ze staan bij het vlees te kijken en pakken alle twee een bakje met shaslick spies. Ik doe mijn druiven in de tas en kijk weer omhoog. De jongens staan voor mij maar het vlees is verdwenen, dat is raar, ik heb ze niets terug zien leggen. Het maakt mij nieuwsgierig.
Ik pak kaas uit de koeling en zie de mannen bij de chocolade staan. Ineens zie ik dat ze zonder op of om te kijken al kletsend hun zakken en mouwen vullen met het snoep uit het schap. Het moet niet gekker worden. Ik kijk om me heen op zoek naar een medewerker, ik zie niemand die ik kan seinen. Impulsief zeg ik heel hard; Sorry? Met handgebaren en gemurmel proberen ze mij duidelijk te maken dat ze geen Nederlands verstaan. Jij snapt heel goed wat ik bedoel zeg ik al wijzend met mijn vinger van het schap naar zijn broek. Terug leggen zeg ik streng. Met grote ogen kijkt de jonge man mij aan en gebaart dat hij het niet snapt. Ik schrik van mezelf en loop achteruit naar de volgende rij. Stiekem kijk ik om het hoekje. Hij loopt me achterna en laat een doos Celebration zien. Ik wijs nogmaals naar zijn zakken en vraag aan hem om het terug te leggen. Als je het niet doet ga ik iemand halen. Paniek in mijn hoofd. Wat moet ik doen? Ze lopen terug naar de snoep en ik ren zo snel mogelijk naar de klantenservice. De teamleider moet er even over nadenken voordat hij via het omroepsysteem de filiaalleider waarschuwt. Daar komen de jongens aan gerend. Ze maken een hulpeloos gebaar naar ons, om ons te laten denken dat er niets aan de hand is.De lange rijen bij de kassa’s zorgen ervoor dat ze er niet zomaar vandoor kunnen gaan.
Wanneer ze de kassa voorbij zijn vragen twee medewerkers of ze de zakken willen legen. Vanaf een afstand zie ik dat het vleespakket en de Celebration weer tevoorschijn komt. Ik stop de zelfscan in de betaalpaal.  Bliep, bliep….. Goedemiddag mevrouw zegt de jongedame van de zelfscan-kassa, mag ik even een tassencontrole uit voeren.  Klopt het dat u 3 artikelen heeft? Ja dat klopt,  nee,  klopt niet,  4 artikelen. Ik weet het niet meer.  Geeft niet hoor,  kan gebeuren zegt ze aardig. Ik sta te stuntelen alsof ik de kaas net heb gejat. Ik vertel het verhaal en vraag me af of ik wel veilig naar huis kan fietsen. Oh ja hoor ze zitten hier ongeveer een uur, gebruikelijke procedure als je iets mee neemt wat je niet hebt betaald, politie, 180 euro boete pp en mee naar het bureau.
Ik ga gauw naar huis, volgende keer toch maar meteen naar de klantenservice gaan.
Later M@rina!

zaterdag 26 april 2014

Elke seconde telt...........

Samen met jongste ben ik op weg naar een dorpje even verderop. De weilanden zien er prachtig uit. De pinkster-en paardenbloemen bloeien uitbundig. Tussen de fleurige bloemen zien wij ineens een schaap liggen met haar pootjes omhoog. Zo gaat dat schaap dood roepen wij tegelijk. Vliegensvlug parkeer ik de auto in de berm en spring met jongste uit de auto. Wij rennen richting het weiland om het schaap weer op zijn pootjes te zetten. Het hek is afgesloten met een ketting zodat we moeten klimmen. We hebben nu niet de meest handige kleding aan en elke seconde telt denken wij. We klimmen heel voorzichtig over het eerste draad en komen in niemandsland. Nu nog over het schrikdraad zonder een optater te krijgen.

Het doet me denken aan Cato, een oud collega waar ik mee in de ziekenhuisapotheek heb gewerkt. Een vrijgezelle dame van rond de 45 die hield van de bloemetjes en de bijtjes. Regelmatig redde ze onderweg naar het ziekenhuis dierenlevens.  Spinnetjes worden altijd door haar naar buiten gebracht. Boeren werden bij onraad door haar gewaarschuwd. Als het even kon ging ze zelf aan de slag. Dat ging niet altijd zonder slag of stoot. Zo kwam het dat Cato op een winterse dag niet op tijd kwam opdagen. Onderweg zag ze een schaap liggen met de pootjes omhoog en die moest eerst gered worden.
Ze zette de auto aan de kant en klom over het hek en liep het weiland in. Dichterbij gekomen zag ze dat er tussen haar en het schaap nog een sloot zat. Geen probleem, Cato nam een sprong maar kwam midden in de sloot terecht. Nadat ze het schaap weer op haar vier pootjes had gezet nam ze dezelfde route door de sloot terug naar de auto. Nat en vies was ze toch al. Ruim een half uur later dan normaal kwam Cato soppend in haar schoenen de apotheek binnen wandelen. Een spoor van modder voetstappen achterlatend vanaf de hoofdingang naar de tweede verdieping. Verbaasd kijken wij naar haar verschijning, een verzopen kat met de slierten drek langs haar gezicht. We zien het helemaal voor ons, Cato te spartelen in de sloot.

Jongste en ik kijken angstig naar het schrikdraad. Heel voorzichtig zoeken we een plekje waar we het draad veilig kunnen vast pakken. We tillen ons been zo hoog mogelijk op om er schokloos over heen te stappen. De schapen kijken niet op of om. Het schaap met de pootjes omhoog ruikt onraad. Er zijn twee onervaren boerinnetjes met de beste wil van de wereld in aantocht. Haar zware wollijf schud ze heen en weer en ineens staat ze weer op haar 4 pootjes. Langzaam gaan onze benen weer naar beneden. We klimmen lachend terug over het eerste draad. Op een paar natte schoenen na, door het hoge gras, ziet niemand iets van onze mislukte reddingsactie. Schaapachtig worden we na gekeken door een weiland vol schapen. 
Later M@rina!

donderdag 17 april 2014

Ik denk niet dat ik mijn schoenen nog eens vergeet.

Het is maandagavond Zumba avond. Ik ben er helemaal klaar voor. Tenminste dat dacht ik. Ik kijk naar beneden en zie een paar kousenvoeten zonder sportschoenen. Ik ben te gehaast van huis gegaan zodat ik vergeten ben ze in mijn tas te stoppen. Ik bel gauw naar huis en krijg jongste aan de telefoon. Ik ben mijn sportschoenen vergeten, kan iemand ze brengen, de les begint over 5 minuten. Een hoop gemopper aan de andere kant van de lijn doet mij vermoeden dat ik een erg ingewikkelde vraag stel.
De telefoon wordt door gegeven aan oudste. Op de achtergrond hoor ik haar tetteren; drukke week, zit net lekker , ik kijk even tv, waar zit die sportschool eigenlijk. Inwendig kook ik.Was ik ‘s middags niet meteen uit school in de auto gestapt omdat jongste geen pumps kon vinden bij haar gala jurk zodat ze het 20 km verderop wilde proberen. Lichtelijk aangebrand tetter ik via oudste dat ik ’s middags minstens 15 schoenenwinkels van binnen heb gezien en bovendien hoe vaak heb ik niet gymkleren, reserve fietssleutel en broodtrommeltje naar haar toe gebracht. Laten we het daar eens over hebben. De afgelopen 13 jaar ben ik nog al eens naar de school van jongste gefietst. Tijdens de  Basis school periode ging het meestal om de gymkleren die nog aan de keukenstoel hingen en op de Middelbare school bleef het broodtrommeltje regelmatig op het aanrecht staan. Deze moeder raakt in paniek als er niet  3 x per dag fatsoenlijk gegeten wordt maar in de pauzes bij de Jumbo de maag wordt vol gestouwd met negerzoenen, pindarotsjes, frikandel broodjes of een familie zak chips. Regelmatig zette ik ongezien het broodtrommeltje bij de conciërges neer waar jongste onopvallend langs wandelde om te kijken of haar moeder het trommeltje gezellig bij de andere trommeltjes had neer gezet die gebracht waren door andere moeders die ook niet van Jumbo food hielden.
Wanneer er ineens een tijd aanbreekt dat ik geen trommeltjes meer signaleer op het aanrecht vraag ik aan haar hoe het toch ineens zover gekomen is dat ze haar brood niet meer vergeet mee te nemen. Achteloos verteld ze over de conciërge die met veel bombarie de klas binnen kwam stormen met haar spongebob trommeltje. Jou moeder is echt veel te lief voor jou, hier je broodtrommeltje! Dat wil ze niet nog eens mee maken.We zijn net bezig met de warming-up wanneer de zaaldeur open vliegt en een paar zwarte sportschoenen door de lucht vliegen. Ik zie nog net hoe oudste hard wegrent.  Collega Zumba dames roepen naar oudste dat hij best mee mag doen, nu hij er toch is. Hij weet niet hoe hard hij de sportschool uit moet komen. Ik raap mijn schoenen van de vloer en trek ze zo snel mogelijk aan. Ik dacht de schoenen zo onopvallend mogelijk bij de deur aan te kunnen nemen. Hier kon niemand om heen.
Ik denk niet dat ik mijn schoenen nog eens vergeet.
Later M@rina!

donderdag 10 april 2014

Bellen jullie mij ..........

Het is vandaag heerlijk zonnig. Tijd voor de grote schoonmaak en het naar beneden halen van de stoelkussens. Met de hoge druk spuit, groene zeep en de ouderwetse boenborstel ga ik aan de slag. De mega grote box waar de kussens in opgeborgen worden schuif ik van a naar b. Een box met genoeg ruimte die behalve waterdicht ook nog een lust voor het oog moest zijn was geen eenvoudige zoektocht. Manlief vond de juiste boxen in Soest. Het is op zonnige dagen een heel gesleep met de kussens van en naar de boxen. Een stevige witte binnenzak zorgt er voor dat de kussens droog blijven. Tenminste dat was de bedoeling. Na een flinke regenbui zie ik onder in de box een flinke plas water en zijn de kussens zeiknat. Ik ga bellen. Geen probleem er zijn meer klachten. Een mega vrachtwagen komt de boxen + verbeterde zak omruilen. Dat is pas service. We proberen het opnieuw. Ondertussen staat de box niet meer naast maar in het huisje want alles is weer nat. Maar weer bellen, we krijgen nu een box + binnenzak en een zwarte hoes er over heen. Ik ben de boxen en het gesjouw met die kussens zat. Ik zet 1 box op marktplaats die binnen één dag verkocht is. De koper wil meteen komen. Ruim anderhalf uur later staan er twee mannen uit Den Helder op de stoep met een auto waar die box nooit in past.
De koper loopt met stokken en sleept zich zelf voort. We pakken de centimeter erbij en constateren dat er 1 cm aan beide kanten over blijft. Ondertussen is de lucht inktzwart en begint het te onweren en regent het pijpenstelen. Wij trekken een sprintje naar de keuken en sleuren de man met stokken achter ons aan. Kletsnat zitten we in de keuken te wachten tot het droog is. De koper begint te vertellen. Hij werkte op een onderzeeër. Het is mis gegaan met duiken en daarna met de behandeling in de decompressiekamer. Dit noemen ze caissonziekte (duikersziekte). Door de verlammingsverschijnselen en pijnlijke spieren sleur ik mezelf op 42 jarige leeftijd voort met deze 2 stokken. Of we Het Marinemuseum kennen. Om betrokken te blijven bij zijn grote passie helpt hij bij het museum in Den Helder. Manlief gaat met vrolijke vriend het klusje buiten klaren. Wij nemen nog een bakje koffie. Deze box is voor mij pure noodzaak. Mijn vriendin gaat ’s morgens vroeg de deur uit, alles moet dan op 1 verdieping binnen hand bereik zijn zodat ik lekker van het zonnetje kan genieten. De box wordt vast gezet met een paar stevige touwen. Ondertussen ben ik enthousiast bij gepraat over het leven op een onderzeeër ondanks zijn ziekte. Het regent nog steeds een beetje. Ik help hem in de benen en ga met hem mee naar buiten. Liefdevol helpt vrolijke vriend de koper in de auto. Echte broederliefde. Bellen jullie mij wanneer jullie naar Den Helder gaan, jullie krijgen dan een rondleiding op een echte onderzeeër.
Wie weet… ik hoop op een mooie zomer zodat hij de box vaak open en dicht kan doen.
Later M@rina!

donderdag 3 april 2014

Dansschool van de Stroet?

Collega van jongste verteld dat ze het aankomend weekend een danswedstrijd heeft. Bij dansschool van de Stroet, vraag ik haar? Met dat ik het zeg schiet ik in de lach. Het is alweer meer dan 30 jaar geleden dat ik samen met vriendje (nu manlief) vanuit ons dorp bij Dansschool van de Stroet lessen ging volgen. Het waren daar allemaal hippe meiden met korte rokjes vrolijk klikkend op gekleurde pumps. Ik voelde me echt een dorpse bij al die stadsen. De groep bestond uit heel veel meiden en maar een paar jongens.
 Het doorschuiven en wisselen ging daardoor niet altijd even gemakkelijk. Mijn heupjes waren niet zo soepel als die van Maxima, wel nam ik graag de touwtjes in handen op de dansvloer. Manlief had dezelfde kwaal, geen soepele heupjes maar voerde nauwkeurig de instructie “mannen leiden” op. Ik denk mede hierdoor dat wij nooit tot grote resultaten zijn gekomen. Het toeval is dat wij op nog geen 300 meter van de dansschool zijn komen te wonen. Na 30 jaar zien de gordijntjes, de posters en de kapstok vanaf de stoep er onveranderd uit. Af en toe zie ik Cor van de Stroet naar binnen rennen of op de beeldbuis verschijnen. Ik weet nog dat we ons toen der tijd door een klein halletje langs de kapstok moesten wurmen om vervolgens aan te komen bij de tafel waarachter Mevr. van de Stroet en haar moeder het lesgeld inden. Pinnen of chippen dat kenden we 30 jaar geleden nog niet. Tegen de tijd dat de laatsten aan het betalen waren was de les al begonnen. Dhr. Van de Stroet zag er altijd onberispelijk uit. Strak in het pak met glanzende dansschoenen zweefde hij met zijn danspartner over de dansvloer.  We zijn al druk bezig met onze danspasjes wanneer Mevr van de Stroet met de kassalade onder haar arm, pittig op haar hoge hakjes doorloopt op weg naar de andere kant van de zaal.
Best een enorme danszaal.
Ondertussen vriendelijk knikkend naar de leerlingen wil ze met haar elleboog de klapdeur openen om hem vervolgens met haar bips verder open te duwen zodat ze in een halve draai tussen de klapdeuren weg kan glippen. Ineens smakt de deur met een klap terug. Ze verliest haar evenwicht en valt achterover het halletje in. Haar lange slanke been in haar sjieke dansschoen gestoken steekt omhoog tussen de klapdeuren de danszaal binnen. De kassalade vliegt door de lucht en komt met een enorme klap en een hoop gerinkel op de grond terecht. Het geld rolt tot over het midden van de dansvloer. Verschrikt kijken we allemaal naar de deur waar we nu twee dames over de vloer zien kruipen om zo snel mogelijk al het geld weer in de la te krijgen. We durven niet hardop te lachen om deze gênante vertoning. Cor van de Stroet gaat onverstoorbaar door en doet net alsof hij het niet gezien heeft. Het beeld van het been door de klapdeur zorgt er nog steeds voor dat ik het niet zonder lachen vertellen kan.  
Zouden de klapdeuren er nog steeds zitten? 
De geldla wordt vast niet meer gebruikt………
Later M@rina!