#Durftevragen!...........

Een jaar of 14 ben ik, wanneer ik op de lapjesmarkt stoffen koop om aan de slag te kunnen gaan met naald en draad. Tevreden met mijn aankoop ga ik thuis direct aan de slag. Patronen uit raderen, stof knippen, lussen, spelden, rijgen en racen achter de naaimachine. Na 3 dagen zit de  kamer van voor naar achter en het huis van onder naar boven onder de draadjes en liggen er her en der spelden op de grond. Het resultaat mag er zijn. Al doende leert men, het is vooral goed lezen, netjes werken en uitproberen. Mijn moeder is mijn helpdesk. Doordat ze 3 middagen op het postkantoor werkt moet  ik “mijn helpdesk” af en toe telefonische om advies vragen. Wanneer het telefonische niet lukt stap ik met mijn halve naaidoos op de fiets richting postkantoor. In de wachtkamer wacht ik geduldig op mijn beurt.

Hoe maak ik een knoopsgat #durftevragen?

Wanneer er geen klanten meer zijn laat mijn moeder mij gauw binnen om mij snel uitleg te geven. Ik herinner mij een vrijdagmiddag in een overvolle wachtruimte. Ik zit al meer dan een half uur op het bankje te wachten wanneer mijn moeder mij ziet zitten. Ze heeft natuurlijk helemaal geen tijd voor dit gedoe op de drukke vrijdagmiddag. Ineens ziet ze Kleusie staan die ook handig is met naald en draad. Kleusie wil ie mien dochter eem helpen, ze komt er niet uut vraagt mijn moeder aan haar. In een overvolle wachtruimte komt ze naast me zitten en geeft mij naailes.In alle rust laat deze Staphorster dame me zien hoe het beleg afgespeld moet worden. Wat moet dat een raar gezicht geweest zijn voor de overige klanten.Dat kon gewoon in die goeie ouwe tijd. Jongste heeft van haar spaargeld afgelopen zomer een naaimachine gekocht. Op de meest onmogelijke momenten op een overvolle tafel  wil ze ineens aan de slag met naald en draad. Met het gevolg dat de machine vastloopt en er flink wordt getetterd dat het een miskoop is. Onzin natuurlijk je moet elkaar (je naaimachine en jezelf) een beetje  leren kennen en alleen aan zo’n project beginnen als je de rust, de ruimte en de tijd er voor hebt. Tijdens de Herfstvakantie maken we daar maar eens tijd voor. Een gezellig dagje patronen zoeken, raderen, lussen, rijgen en racen op de naaimachine. Ik ben “haar helpdesk” maar hoe moet het nou als ik aan het werk ben. Ik zie het al gebeuren dat jongste in een overvolle wachtkamer tussen de potjes en de pillen op haar beurt zit te wachten met een halve naaidoos op schoot. Dat is niet meer van deze tijd. Misschien Facebook als helpdesk, elke vordering die we maken wordt er toch op gezet. Een foto van het werkstuk met de vraag erbij; Hoe maak ik een knoopsgat? #durftevragen! Dat is meer van deze tijd!

Later M@rina!

Tomahawk, nooit weer!

Het is traditie om in de Herfstvakantie naar Attractiepark Slagharen te gaan. Ik ging vroeger al samen met mijn moeder, broertje en zusjes naar het park toe. Oma ging  mee om op de tassen te passen en niet te vergeten mijn moeder een helpende hand te bieden bij 4 kinderen die overal tegelijk in wilden. De eerste kinderjaren van oudste en jongste gingen wij net zoals iedereen naar de ballenbak of het beleving pad. Maar ineens was daar de leeftijd dat de traditie in eer hersteld kon worden.

Afgelopen week was het zover samen  met vriendin, kinderen en aanhang gingen wij richting Slagharen. Het was heerlijk zonnig pretparkweer. Met een goed gevulde tas voor een hapje en een drankje gingen wij op stap. Rond de middag komen wij aan in het park waar we starten met een lekker roombroodje. Het feest kan beginnen, we gaan van attractie naar attractie. 40 minuten wachten om 10 minuten in de kabelbaan te zitten. De helft gaat in de 8baan de andere helft zit misselijk te worden in het schip. Tussen door eten we onze meegebrachte krentenbollen en andere snoeperij. Wij sjouwen heel wat af als we ineens langs de Tomahawk komen. Oudste is een jaar of 6 als ik samen met hem in de stad over de kermis loop en dat ding tegen kom. Oudste vind zichzelf groot genoeg om in zoiets spectaculairs te gaan. We staan te kijken naar een paar kermiskinderen die net de lucht in gaan, ze durven te gaan staan en hebben grote lol.

Ik vraag bij de kassa of mijn oudste daar al in mag. Geen probleem, hij is oud en lang genoeg. Ik koop twee muntjes en wacht tot het toestel weer op de grond staat. Oudste huppelt naar het bakkie en ik stap een beetje onzeker bij hem in. Met de tas tussen de benen geklemd en een arm om oudste heen geslagen gaan wij het kermisavontuur aan. Langzaam begint hij te draaien.

Tomahawk in Slagharen, op de kermis nog hoger )-:

Eerst over de grond met het kontje schuin omhoog. Het duurt niet lang en we maken een zwiepertje van links naar rechts. We krijgen snelheid en gaan flink de hoogte in. Mega hoog, we kijken uit over de kerktoren. Het bakje is glad, ik vlieg met oudste van links naar rechts en van voor naar achter. Behalve de tas heb ik oudste nu ook tussen mijn benen geklemd, ik ben bang dat hij onder de beugel het bakje uit slingert. Het is een nachtmerrie. De kermis exploitant gunt ons waar voor zijn geld en laat hem extra lang draaien. Ik zie het al levensgroot in de krant staan; Moeder slingert met zoon uit kermisbak en valt te pletter midden op de markt. Waarom doe ik dit. Laat het alstublieft stoppen! Eindelijk hij remt af, daalt en stopt.
Wankelend stap ik uit het bakje, dit nooit weer!

Gelukkig,  niemand wil vandaag in de Tomahawk,  we lopen snel door. Wie gaat er mee in de zweef? Heerlijk in het zonnetje onder een strakblauwe lucht zweven wij met zijn allen op een rij.

Het blijft een feest de jaarlijkse traditie.
Later M@rina!

Mogen wij.......vraag ik...

Wanneer ik afgelopen week s’Lands grootste kruidenier binnen stap zie ik hem lopen. Een keurige meneer, onberispelijk in de kleren en altijd keurig gekapte haren. Ik ken hem alleen van gezicht. Het is alweer een tijdje geleden dat ik deze meneer bij ‘s Lands grootste kruidenier bij de klantenservice ontmoette. Als derde in de rij stond ik samen met een bescheiden dame met een kleurige hoofddoek keurig op mijn beurt te wachten. Diegene die aan de beurt is heeft nogal wat noten op haar zang.  Een postzegelvelletje, een bloemetje maar welke kleur, een staatslot maar welk eindcijfer? Wij kijken elkaar af en toe aan maar wachten geduldig. Een flinke hoestbui doet haar aan haar sigaretten herinneren. Je zou maar zonder komen te zitten. Er komt geen eind aan. Wanneer ze eindelijk wil afrekenen komt een keurige meneer met zijn armen vol shampooflessen aan lopen. Hij loopt langs de rij bij de kassa om zich bij de klantenservice te voegen. Ze zijn bekenden van elkaar, meneer wurmt zich tussen de mevrouw met de kleurige hoofddoek en mij door om met haar een praatje te kunnen maken. Of Mevr ook van de partij is op het feest van gezamenlijke vrienden.  Mevr vraagt zich af of de buren van de vrienden ook zijn uitgenodigd. Met een veel betekende blik kijken wij elkaar aan. Wij denken dat dit een soort “voorkruip  truc” is.

Sigaretten, TNT, bloemen, klachten, maar geen shampooflessen! 

De kassière vraagt de aandacht terug zodat mevrouw gaat afrekenen. Wij staan op scherp. Mevrouw is klaar, ze pakt haar spullen en zegt ons beleefd gedag. De keurige meneer laat zijn flessen op de balie vallen en pakt zijn portemonnee erbij. Bent u de volgende die aan de beurt is vraagt de kassière?  Verbaasd kijkt hij haar aan, ja ik wil dit even afrekenen. De mevr met kleurige hoofddoek steekt haar wijsvinger omhoog maar ik kan mijn mond niet houden; U mag afrekenen nadat wij tweeën dat gedaan hebben zeg ik tegen de keurige meneer.

Dat verrast  mijnheer en draait zich een halve slag om. Zo zo, de vrouwtjes van tegenwoordig krijgen praatjes, de vrouwtjes van tegenwoordig weten wat ze willen. Dat klopt meneer de vrouwtjes van tegenwoordig weten wel wat ze willen, dat komt omdat de meneertjes van tegenwoordig op een onbehoorlijke manier voorkruipen. Dan moeten de vrouwtjes van tegenwoordig hun mond wel open doen. Zo zo, u durft zegt meneer tegen mij. Mogen wij…… vraag ik…….. Mag ik….zegt de kassière. Woedend pakt hij al zijn flessen op en gaat achteraan staan. Wilt u aansluiten in de winkel bij de kassa. Dit is de klantenservice en geen kassa. Pardon, sinds wanneer mag ik hier niets afrekenen vraagt mijnheer hooghartig . Al meer dan 2 jaar niet meer en daarvoor mocht u het alleen wanneer  u 1 artikel had om af te rekenen.

Met grote passen beent mijnheer terug de winkel in en ziet de lange rijen bij de kassa’s. Hij gooit de flessen terug in het schap en sprint de winkel uit.

Met een grote glimlach kijken wij hem na.

Wat denkt hij wel niet de vrouwtjes van tegenwoordig………

Later M@rina!

3 weken later.......rara

Het liefst  ga ik elke week naar het theater. Het maakt niet uit wat; toneel, cabaret, muziek of een leuke musical, er is genoeg te zien.  Joop van de Ende probeert ons regelmatig te verleiden met leuke filmpjes op tv. Zo zagen wij ook Daddy Cool steeds voorbij komen. Het leek mij gezellig om er samen met jongste heen te gaan.  Ik zie dat de ticketprijzen vanaf  €39,50 zijn, dat is nogal wat. Wij googelen naar een aanbieding en komen uit op marktplaats. Laat nou half Nederland via de postcodeloterij kaarten hebben gewonnen en deze hier aan bieden.  Wij plaatsen een bod  bij twee adverteerders,  wie niet waagt wie niet wint.  Dezelfde avond krijg ik van beide een mailtje dat ze akkoord gaan. Dan gaan we toch gezellig met zijn vieren zegt manlief. Voordat ik het geld over maak googel ik nog even de namen van de verkopers. Ik wil er zeker van zijn dat ik geen kat in de zak heb gekocht. Een voorzitter van het christelijke mannenkoor en de secretaresse van de tennisvereniging. Dat zit wel goed. Voor €60 inclusief een hapje en drankje gaan wij naar Daddy Cool. Ik maak het geld over en ik krijg bericht dat de kaarten op de bus worden gedaan.  Na 4 dagen hebben wij nog niets ontvangen, voorzichtig  vraag ik wanneer de kaarten precies op de bus zijn gegaan. Raar dat ze vanuit beide woonplaatsen niet zijn aangekomen. Na ruim een week ga ik mij zorgen maken,  toch maar weer eens mailen.   De meneer uit Epe vind het zo vervelend dat hij het geld terug stort. De marktplaats verkopers bellen naar de TNT, gaan naar het postkantoor en vullen een klachtenformulieren in.  De kaarten zijn spoorloos. Ondertussen heb ik er een penvriend en penvriendin bij. Ik ga over tot actie richting Postcodeloterij. Ze willen best kopie kaarten neer leggen maar dan moeten de winnaars zelf bellen. Het bellen kost “tig” cent per minuut dat kan ik toch niet  van ze vragen. Het is geen probleem alle twee  willen ze bellen met de klantenservice. Bij de één gaat het wat makkelijker dan bij de ander maar het gaat lukken.  Ondertussen zijn we bijna twee week verder en is de voorstelling over twee dagen. Vrijdagmiddag bel ik naar Martini Plaza om te checken of het is gelukt. Er ligt niets klaar maar misschien ligt het morgenmiddag bij de info balie van de postcodeloterij zelf. Ik zou maar gewoon komen zegt de vriendelijke mevrouw het komt vast goed. Wij nemen de gok. Wordt het een hapje en een drankje en een leuke musical of wordt het een gezellig dagje Groningen. Met toch wel een beetje klamme handen loop ik naar de info. Het is even zoeken maar onze naam en de winnaar/verkoper staat op de lijst. Met een sjaaltje van de postcodeloterij om de nek en een bitterbal in de hand gaan we naar onze plaatsen. We hebben een gezellig middagje meezingen, dansen en klappen met Daddy Cool. Wanneer wij richting uitgang gaan krijgen wij per persoon  een plak Tony.s  Chocolonely mee.  Als dank voor de kaarten, het vertrouwen in elkaar en de korte mailvriendschap sturen wij beide winnaars/verkopers een Tony.s Chocolonely. De mailvriendschap is afgerond maar wanneer ik in de buurt ben moet ik zeker een kopje koffie komen drinken. Wie weet…… 3 weken later,  twee dagen na elkaar, liggen opeens de kaarten op de deurmat, met de datum van 3 week geleden…..rara

Spoorloos........

In no-time kan je tegenwoordig je vraag of opmerking wereldkundig maken. Je stuurt een tweet of je zet een berichtje op Face-book en voordat je het weet is het de hele wereld over. Ik doe er af en toe graag aan mee.  Zo retweette ik nog niet zo lang geleden;  Vermist een 4 jarig jongetje in de omgeving van…….Nog geen twee uur later kreeg ik een sms van de moeder,  het mannetje was weer boven water.  Bijna iedereen heeft wel een mobieltje waarmee je snel hulp kunt inschakelen. Dat was 13 jaar geleden wel anders. 6 jaar was oudste toen hij anderhalf uur zoek was. Het is half 5 wanneer ik mij bedenk dat er voor 5 uur nog twee kaartjes op de post moeten. De brievenbus staat hemelsbreed 550 meter van ons huis, een leuk karweitje voor oudste. Wel spannend want op de route zit een vervelende kruising  en er is veel verkeer rond de klok van 5. Met de kaartjes onder de snelbinders fietst hij richting brievenbus.  Ik ben druk aan het koken wanneer ik mij ineens realiseer dat hij al een behoorlijk tijdje weg is. Geen paniek,  hij doet het op zijn gemakkie en hij ziet van alles onderweg.  Het kwartiertje wordt een half uurtje en onrustig loop ik naar het raam om te kijken of hij eraan komt. Gek, op zo’n moment zie je niks maar hoor je wel sirenes. Ik draai de gaspitten uit en pak de fiets richting postkantoor.

Figurant voor oudste (-;

Ik zie nergens een blond jongetje of een blauw fietsje. Aan beide kanten van het gebouw zit een brievenbus.Voor de zekerheid fiets ik er omheen maar ik zie oudste nergens.  De hal van het postkantoor staat vol klanten maar geen klein blond ventje met in zijn handen twee kaartjes. Misschien is hij op de terug weg langs de gracht gefietst en zijn we elkaar gepasseerd. Ik fiets hard terug en hoop hem thuis aan te treffen.  Helaas daar zit alleen jongste geduldig te wachten. Ik bel manlief om wijze raad.  Hij sust de boel met de woorden oudste loopt niet in 7 sloten tegelijk, komt wel goed. Ik fiets opnieuw het rondje en ga navraag doen in het postkantoor. Niemand kan zich een blond ventje met twee kaarten herinneren. U mag wel wachten, precies om 18.00 uur worden de brievenbussen geleegd, dan kunnen we zien of de kaartjes ook gepost zijn. Het kwartiertje wachten duurt een eeuwigheid. We zijn ondertussen anderhalf uur verder en nog geen spoor van oudste. De PTT medewerker leegt de bus en hij verschuift voorzichtig de post,  ik zie de twee kaartjes meteen liggen. Voor de vierde keer fiets ik de route. Ik ben radeloos en ik denk dat ik de politie ga inschakelen. Ik hoor de telefoon gaan als ik bij de achterdeur sta en ren naar binnen. Haaiii met de achterbuurvrouw. Oudste komt er aan hoor. Hij heeft gezellig een kopje thee bij mij gedronken. Wat wordt hij groot hé. Helemaal alleen op de fiets naar de brievenbus. Ik had de fiets maar even in de gang gezet, je weet maar nooit. Ik dacht ik bel maar even want je zult wel denken waar  blijft hij …………….

Social Media is zo gek nog niet!

Later M@rina!