Spoorloos........

In no-time kan je tegenwoordig je vraag of opmerking wereldkundig maken. Je stuurt een tweet of je zet een berichtje op Face-book en voordat je het weet is het de hele wereld over. Ik doe er af en toe graag aan mee.  Zo retweette ik nog niet zo lang geleden;  Vermist een 4 jarig jongetje in de omgeving van…….Nog geen twee uur later kreeg ik een sms van de moeder,  het mannetje was weer boven water.  Bijna iedereen heeft wel een mobieltje waarmee je snel hulp kunt inschakelen. Dat was 13 jaar geleden wel anders. 6 jaar was oudste toen hij anderhalf uur zoek was. Het is half 5 wanneer ik mij bedenk dat er voor 5 uur nog twee kaartjes op de post moeten. De brievenbus staat hemelsbreed 550 meter van ons huis, een leuk karweitje voor oudste. Wel spannend want op de route zit een vervelende kruising  en er is veel verkeer rond de klok van 5. Met de kaartjes onder de snelbinders fietst hij richting brievenbus.  Ik ben druk aan het koken wanneer ik mij ineens realiseer dat hij al een behoorlijk tijdje weg is. Geen paniek,  hij doet het op zijn gemakkie en hij ziet van alles onderweg.  Het kwartiertje wordt een half uurtje en onrustig loop ik naar het raam om te kijken of hij eraan komt. Gek, op zo’n moment zie je niks maar hoor je wel sirenes. Ik draai de gaspitten uit en pak de fiets richting postkantoor.

Figurant voor oudste (-;

Ik zie nergens een blond jongetje of een blauw fietsje. Aan beide kanten van het gebouw zit een brievenbus.Voor de zekerheid fiets ik er omheen maar ik zie oudste nergens.  De hal van het postkantoor staat vol klanten maar geen klein blond ventje met in zijn handen twee kaartjes. Misschien is hij op de terug weg langs de gracht gefietst en zijn we elkaar gepasseerd. Ik fiets hard terug en hoop hem thuis aan te treffen.  Helaas daar zit alleen jongste geduldig te wachten. Ik bel manlief om wijze raad.  Hij sust de boel met de woorden oudste loopt niet in 7 sloten tegelijk, komt wel goed. Ik fiets opnieuw het rondje en ga navraag doen in het postkantoor. Niemand kan zich een blond ventje met twee kaarten herinneren. U mag wel wachten, precies om 18.00 uur worden de brievenbussen geleegd, dan kunnen we zien of de kaartjes ook gepost zijn. Het kwartiertje wachten duurt een eeuwigheid. We zijn ondertussen anderhalf uur verder en nog geen spoor van oudste. De PTT medewerker leegt de bus en hij verschuift voorzichtig de post,  ik zie de twee kaartjes meteen liggen. Voor de vierde keer fiets ik de route. Ik ben radeloos en ik denk dat ik de politie ga inschakelen. Ik hoor de telefoon gaan als ik bij de achterdeur sta en ren naar binnen. Haaiii met de achterbuurvrouw. Oudste komt er aan hoor. Hij heeft gezellig een kopje thee bij mij gedronken. Wat wordt hij groot hé. Helemaal alleen op de fiets naar de brievenbus. Ik had de fiets maar even in de gang gezet, je weet maar nooit. Ik dacht ik bel maar even want je zult wel denken waar  blijft hij …………….

Social Media is zo gek nog niet!

Later M@rina!