Afgelopen maandag was het 25 jaar geleden dat wij in het huwelijksbootje stapten. Gezellige
felicitatie kaartjes en bloemen brachten ons terug in de tijd. Het weer zullen wij niet gauw vergeten na een
zonnige ochtend brak de hemel open. Met één hand hield ik de jurk vast en met de
andere hand hou ik het hoedje op zijn plaats. Tig haarspelden en een halve bus
haarlak is niet bestand tegen zo’n wolkbreuk. Tijdens het aansnijden van de
taart horen wij de regen klateren op het dak. Knetterende onweer met enorme lichtslangen.
 |
| Ergste herfstdag van 1988 |
Jongste is benieuwd naar
de trouwfoto’s en het lijkt haar leuk om een foto op Facebook te plaatsen. Wij zoeken
het album op en beginnen te bladeren terug in de tijd. Wat een jonkies waren
wij. 22 en 23 jaar. Wie zijn dat eigenlijk allemaal op jullie feest en wie hoort
bij wie, vraagt jongste? In de afgelopen 25 jaar is er veel gebeurd. Voor de lol zeg ik tegen haar zullen wij een
feest geven voor “de mensen van toen”. Al
foto’s kijkend komen wij tot de conclusie dat er al heel wat mensen niet meer in ons midden
zijn. Overleden door ziekte of door
ouderdom. We zien exen van familie en
vrienden die we al jaren niet meer gezien hebben. Vriendschappen die langzaam
zijn verwatert. De trouwfoto met onze trots een bordeaux rood golfje met een prachtig bloemstuk gaat op Facebook. Volgens
jongste ben ik onherkenbaar. Of ik echt zo slank ben geweest, je lijkt er wel 10 kg lichter. De snor van manlief is volgens
jongste afschuwelijk, mode of geen mode, het is geen excuus om er zo uit te
zien. Voor de lol neem ik het album mee naar de apotheek. Onder de koffie
lachen we om de antieke kleding en de oldtimers. Ook getrouwd in een oud barrel
vraagt collega. De foto van het huis van oude oma laat ik trots zien want vanuit
haar huis zijn wij getrouwd. Oude oma is
op 94 jarige leeftijd overleden maar regelmatig kom ik nog langs haar huis. Wat
zou ik nog graag een keertje binnen willen kijken.
 |
| "Oud barrel" onze trots! |
Wij glimlachen om nichtjes met grote strikken in het
haar, zuurstokroze en fleurige geblokte jurkjes en zwarte lakschoentjes. Het
zijn plaatjes. De bruidstaart heeft een mooi gaatje van het vingertje van ons neefje die even wilde
testen of de taart wel echt was. Wij lachen om onze Anita Meijer kapsels. De
tijd van de permanentjes. De koffie pauze is voorbij en het boek gaat weer in
de tas. Jongste lijkt een Mama Mia feest zoals de muziekfilm het einde. Lachen,
zingen en dansen op de tafels met een Happy End. Dan kunnen we alle mensen van
toen met hun exen ook wel uitnodigen. Leuk een reünie, maar wij gaan voor een gezellig feest met “de mensen van nu”! Het boek gaat de kast weer in. Op naar
de volgende 25 jaar!
Later M@rina!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten