Het is bijna zover. Vanaf volgende week is het gedaan met
de rust. Tuurlijk, een luxe probleem, maar toch. In ons hoofd zijn we al
maanden bezig met “de verbouwing”. Het begon allemaal met de badkamer. Zwaar
verwaarloosd en niet meer van deze tijd.
Van het één komt het ander. Vanuit de badkamer belanden
we in de wc, terug naar boven om het overloop
van een kwastje te voorzien, naar beneden de hal door en ineens gaat de keuken
ook op de schop. Het uit-zoek gedeelte zijn we goed door gekomen door de verkoper
die regelmatig optrad als mediator. We hebben nu eenmaal alle twee een eigen mening
met een uitgesproken smaak. Manlief heeft het liefst een keuken met zoveel
mogelijk apparatuur met leuke snufjes, waar je vast veel mee kan maar waar hij
zelf niets mee gaat doen. Ik ga voor een keuken effectief ingericht zodat er
meer aanrechtblad en zitruimte ontstaat. In de showroom word ik steeds
getrokken naar zachtgele paneeldeurtjes zoals we hebben. Manlief kijkt bij
strakke deurtjes en bekijkt uitvoerig het mechanisme van de kastjes en laden. Heel
voorzichtig oppert keuken mediator Freek dat ik misschien niet naar de kastjes
moet kijken die ik al in mijn keuken heb staan. Als je dezelfde keuken uitzoekt
die je al hebt voegt het weinig toe.
Nog heel even zachtgele paneeldeurtjes..... |
Het is bijna zover. De komende week ga ik vooral opruimen
en weggooien. De laatste sporen van jongste en oudste hun kindertijd worden
uitgewist. Het gat van het traphekje wat nog zichtbaar is, de moddervlek op de
muur na een baldadige bui van oudste en de groene vingerverf door jongste op de
keukenmuur verdwijnt nu definitief.
De stress van het uitzoeken gaat over in de stress
tijdens de verbouwing.
3 maanden……dan moet alles gevreesd, gesausd, gestukt,
geschuurd, geverfd en behangen zijn.
3 maanden…..tot die tijd……. ik weet het niet….. misschien
was het uitzoeken toch zo erg nog niet.
Later M@rina!