dinsdag 29 december 2015

De laatste sporen worden uitgewist.....

Het is bijna zover. Vanaf volgende week is het gedaan met de rust. Tuurlijk, een luxe probleem, maar toch. In ons hoofd zijn we al maanden bezig met “de verbouwing”. Het begon allemaal met de badkamer. Zwaar verwaarloosd en niet meer van deze tijd.
Van het één komt het ander. Vanuit de badkamer belanden we in de wc,  terug naar boven om het overloop van een kwastje te voorzien, naar beneden de hal door en ineens gaat de keuken ook op de schop. Het uit-zoek gedeelte zijn we goed door gekomen door de verkoper die regelmatig optrad als mediator. We hebben nu eenmaal alle twee een eigen mening met een uitgesproken smaak. Manlief heeft het liefst een keuken met zoveel mogelijk apparatuur met leuke snufjes, waar je vast veel mee kan maar waar hij zelf niets mee gaat doen. Ik ga voor een keuken effectief ingericht zodat er meer aanrechtblad en zitruimte ontstaat. In de showroom word ik steeds getrokken naar zachtgele paneeldeurtjes zoals we hebben. Manlief kijkt bij strakke deurtjes en bekijkt uitvoerig het mechanisme van de kastjes en laden. Heel voorzichtig oppert keuken mediator Freek dat ik misschien niet naar de kastjes moet kijken die ik al in mijn keuken heb staan. Als je dezelfde keuken uitzoekt die je al hebt voegt het weinig toe.
Nog heel even zachtgele paneeldeurtjes.....
Vreemde ogen dwingen, ik vergeet de zacht gele paneeldeurtjes en ga nadenken over magnolia wit, grijs of chroom. Minstens 5 tinten grijs waar ik me druk over kan maken. De techniek interesseert mij minder, de kleuren daarentegen wil ik honderdduizend keer opnieuw zien om er van overtuigd te raken dat het de juiste kleur is. Bij thuiskomst is de kleur uit mijn hoofd en kan ik me met de beste wil van de wereld de kleur niet meer voor de geest halen. Ik ben ervan overtuigd dat het antraciet grijs was. Zo donker als een vuilniszak. Manlief wijst van alles aan om mij ervan te overtuigen dat we echt een lichtere kleur hebben uit gezocht. Ik pak een rol vuilniszakken en behang elk kastdeurtje met een vuilniszak en plak het raam dicht waar straks een kast tegen aan komt te staan. Ik sta in een donker klein hol die elke zonnestraal absorbeert. Manlief heeft gelijk, tuurlijk heeft hij gelijk. De gekozen kleur grijs is prima, niet te licht en niet te donker. Klassiek zodat het niet verveelt.
Het is bijna zover. De komende week ga ik vooral opruimen en weggooien. De laatste sporen van jongste en oudste hun kindertijd worden uitgewist. Het gat van het traphekje wat nog zichtbaar is, de moddervlek op de muur na een baldadige bui van oudste en de groene vingerverf door jongste op de keukenmuur verdwijnt nu definitief.
De stress van het uitzoeken gaat over in de stress tijdens de verbouwing.
3 maanden……dan moet alles gevreesd, gesausd, gestukt, geschuurd, geverfd en behangen zijn.
3 maanden…..tot die tijd……. ik weet het niet….. misschien was het uitzoeken toch zo erg nog niet.
Later M@rina!

zaterdag 19 december 2015

Tis even wennen, maar wat een voordelen zo'n nepper...

Wanneer ik langs het Staphorster bos rij zie ik in de verte het kleine huisje met rondom dennenbomen staan. Idyllischer kon het niet. Lopend door de sneeuw met twee kleine kinderen in mijn kielzog. Met rode koontjes keurden we boom voor boom. Welke kerstboom heeft de mooiste takken, geen kale stukken en een prachtige punt voor onze gouden piek. De grote boom schoof ik achter in het kleine Peugeot-je tussen de kinderen door naar voren. Thuis gekomen ging de boom in een bak met zand om hem eerst een nachtje te laten acclimatiseren in de schuur.
Nepper bos
De cd met kerstliedjes ging aan en we haalden de doos met ballen te voorschijn. Wanneer de kerstboom na een nachtje in de kamer komt til ik mij een breuk aan die enorme bak zand waar de kerstboom ondertussen scheef in staat. Mijn armen zitten onder de rode bultjes van de dennennaaldjes en mijn neus begint te lopen. Als we balancerend op de stoel er in slagen om de piek in de boom te krijgen gaan we het gevecht met de lampjes aan. Het leuke kerst cd’tje begint te irriteren tijdens het geworstel met de lampjes. De kids die klaar staan met hun zelf gemaakte ballen moeten nog even geduld hebben. Ga liever een tijdje boven spelen, ik roep wel als we zover zijn. Het is lang geleden dat we in de sneeuw een
Een plaatje toch?
kerstboom aan het uitzoeken waren. Vorig jaar was de snotterigheid enorm zodat we bij de huisarts, kno arts en longarts belanden. Een echte boom zou onverantwoordelijk zijn. Afgelopen zaterdag vroeg manlief zich af hoe nu verder. Een “echte” en ziek zijn is geen optie, een nepper, ik moet er niet aan denken, wat een foeilelijke dingen.Dan maar geen boom zeg ik koppig. Geen boom zegt manlief, dat is nog erger dan het sinterklaasfeest over slaan. We gaan nu een nepper halen en hij trekt zijn jas aan. Ruim een kwartier later staan we in het bos van neppers.
Wordt het een blauwe of een groene, met of zonder lichtjes, groot of klein. Helaas ik kan geen airmiles inleveren. Het is de laatste in zijn soort, ter plekke wordt hij uit elkaar gehaald en in gepakt. Het lijkt wel een boom uit een Amerikaanse Christmas Carol, fier staat hij vol goud in de kamer. Helemaal symmetrisch, geen kale takjes, helaas een te dikke punt voor de piek. Voortaan geen rode bultjes, geen snotneuzen en geen lampjes stress. Tis even wennen maar wat een voordelen zeg zo’n nepper.
Tot Later M@rina!

vrijdag 11 december 2015

WC pot met kontsproeier

Het stond al tijden op ons to do lijstje; de badkamer. In de 25 jaar dat we hier wonen is er behalve een poetsbeurt niets aan gedaan. De douchebak lekt al tijden. Het water liep langs het behang in de kamer naar beneden. Eerst denk je nog dat er te enthousiast is gedoucht, totdat je zelf aan het douchen bent en er vanuit de kamer wordt geroepen. Na twee keer alle kit stroken vernieuwd te hebben besluiten wij om voortaan in het bad te douchen. Elk jaar staat de badkamer weer op het to do lijstje. Jongste deelt mee dat ze niet eerder een leuk vriendje mee naar huis neemt wanneer ze zonder schaamte hem de badkamer kan wijzen. Daar zit wat in. Afgelopen zomer gaan wij vergezeld met jongste op een warme zomerdag op zoek. We beginnen een dorp verderop waar we een uur rond dolen tussen alle wc potten en badkamer meubels. Talloze vierkante blokken met wasbakken in verschillende kleuren bekijken wij. Wij zijn niet onder de indruk en de verkopers ook niet van ons, er spreekt ons geen één aan. Manlief heeft duidelijke voorkeur voor de jaren ‘30 met vooral veel tierelantijntjes. Ik wil voortaan de badkamer elke week van top tot teen boenen en wil dat iedereen na elke douchebeurt alle tegeltjes en chroom droogt om kalkaanslag te voorkomen. Dat wordt een karwei met al die frutsels. Bovendien vind ik ze truttig.
We gaan naar Wolvega. Daar zaten ze op ons te wachten. In een kwartier tijd vragen 4 verkopers met hun grootste glimlach of wij gezellig op stap zijn en of ze ons kunnen helpen met een tekening. Nou de gezelligheid is ver te zoeken en leuke meubels zie ik ook niet staan. We vertrekken naar Zwolle. Daar zijn we eerder goed geslaagd, wie weet.
We lopen een rondje en zien badkamers van de jaren ’30 tot en met de nieuwste snufjes. Manlief ziet tot zijn grote geluk zijn truttige kraantjes. Ik wordt vrolijk van de ronde en speelse vormen. De verkoper komt poolshoogte nemen. Of we misschien een afspraak willen en folders mee om wat te snuffelen wat er allemaal te koop is. Hij proeft onze verschillende smaken en heeft door dat manlief wel van snufjes houdt.
Gauw demonstreert hij een waterval douche, laat spiegels met led verlichting zien en een wc pot met kontsproeier. Jongste is de truttige kraantjes meer dan zat op deze zonnige dag. Papa vind jij die truttige badkamers nu echt zo leuk of wil jij vasthouden aan een jaren 30 badkamer in een jaren 30 huis. Manlief moet even nadenken. Het is even om denken van de truttige kraantjes naar de wc met kontsproeier en douche met waterval. De Hightech zorgt ervoor dat alle truttigheid overboord gegooid wordt.
Met een afspraak en een stapel hightech folders rijden wij naar huis.

Ik hoop één ding, dat ik straks manlief niet hoef te bellen hoe ik de wc moet doortrekken zoals ik nogal eens moet bellen hoe ik onze Hightech Tv aan krijg .
Later M@rina!

vrijdag 4 december 2015

Beetje Medische Centrum West

Een steentje zorgde vorig weekend bij mijn moeder voor een flinke opstopping in de galwegen. Na een weekend van groen en geel zien meld ze zich maandagmorgen bij de huisarts. Haar gele kleur doet de huisarts direct het ziekenhuis bellen. Wanneer ze rond kwart over tien op de Spoed Eisende Hulp binnen sukkelt, sluit ze zich aan in de wachtrij.
Wij weten dat ze om tien over 9 bij de dokter moet zijn. Het blijft heel lang heel erg stil. Mijn moeder is niet van de mobieltjes. We bellen haar 06 nummer, we bellen naar haar huis, we bellen elkaar, geen spoor van moeders.

Ach ze is natuurlijk meteen door gegaan naar het ziekenhuis waar een heel team bij de ingang op haar stond te wachten net zoals in Medische Centrum West. De ene knappe broeder stelt haar gerust en een ander brengt alvast het infuus in. Verpleegkundigen rennen hard heen en weer om haar kamer op orde te brengen. En een uur na binnen komst komt ze geopereerd en wel met keurige gekapte haren door de klapdeuren de OK weer uit gereden. Op de gang staat dan de happy familie met bloemen en bonbons te wachten. Helaas geen Medische Centrum West, wij wachten ongerust thuis en zo later bleek wacht moeders op de SEH tot 16.00 uur.
 
En staat ze er mooi op?
Wanneer ik op bezoek ga zijn we 24 uur verder. 2 dikke stenen en een grindpad waren de boosdoeners. Tijdens het bezoek krijg ik een WhatsApp van zusje, of ik mama de groeten wil doen. De groeten gaan terug samen met een foto van moeders in bed met trui en lange broek. Nu we toch met mobieltjes bezig zijn zegt overbuurman, haar mobiel is gisteren vier keer gegaan, ze hoort niets, ze snurkt overal door heen. Ik weet het moeders is niet van de mobieltjes. Of ze haar foto nog even mag zien. Wat sta ik er mooi op. Kan je die nog een keer versturen. Oh Ja hoor, waar heen? Geen idee, maar ik sta er zo mooi op. Voor de grap stuur ik hem naar mijn collega’s. Jammer mam dat je geen Facebook hebt. Hoezo? Dan kon ik je nu de wereld over sturen. Ze kan er om lachen, nu de galstenen eruit zijn en de misselijkheid is verdwenen.

Weet je de chirurg had een arts in opleiding bij zich. Een leuk ventje, met zo’n smalle broek, hoe noem je dat “een slimme broek” met van die puntschoenen eronder. Hihi best leuk hoor, toen hij weg ging zei hij; Tot morgen dan zie ik u weer. Nou niet erg, zo’n leuke dokter naast je bed zegt moeders. Lachend zeg ik tegen haar, dus toch nog een beetje Medische Centrum West hier. Mjah mjah.

Wanneer ik na een afscheidsknuffel weg wil gaan zegt ze; Laat mij die foto nog eens zien.
Ik sta er zo leuk op, zo vaak sta ik er niet leuk op.

Tot later M@rina!

zaterdag 28 november 2015

Gevraagd voor een gastblog bij Jet's Minibieb! Graag gedaan!


Zwerftocht door Amsterdam!
Ik ben verdiept in mijn boek wanneer vlak voor Amsterdam Centraal de trein snelheid mindert. We gaan bijna stapvoets zodat ik de stronkjes boerenkool op de volkstuintjes kan tellen. Voor de lol WhatsApp ik oudste; gaat de trein altijd zo langzaam, het is genieten tussen de volkstuintjes.
Een stem door de intercom verteld dat de trein zonder duidelijke reden moet stoppen voor een rood stopsignaal.
Oudste stuurt een berichtje terug; Geniet van de volkstuinen, wisselstoring tot minstens 18.00 uur. Geintje zeker.
Ik gooi het in “de groep”; mijn zoon stuurt een bericht dat wij hier tot minstens 18.00 uur stil staan. Een man van middelbare leeftijd reageert met een zucht, u zoon heeft ongetwijfeld gelijk, reizigers weten het meestal eerder dan het NS personeel.
Beste reizigers wij mogen Weesp stapvoets binnen rijden zodat u eventueel een frisse neus kunt halen.
De ervaren reizigers zien de al bui hangen en gaan koffie en veel snoep halen om de komende uren te overleven. Ik begin mij zorgen te maken of ik nog in de gelegenheid ben om mijn leukste jurkje aan te trekken voordat ik met jongste naar het Zwanenmeer ga.
Twee meiden helpen mij met een nood route. Zo ben ik met de bus en metro op tijd bij jongste. Nu heb ik sinds kort wel een ov chip kaart maar ik ben nog lang geen ervaren reiziger. Gaan jullie ook naar Amsterdam, heel fijn, dan waggel ik voorlopig achter jullie aan.
Helaas deze trein reist niet verder, u kunt u geld terug vragen...
Wat nu, wanneer ik de trein wil verlaten gebaren de vriendelijke meiden. Hun lieve collega is onderweg, er is 1 plekje over in de auto, ik mag met ze mee. We verlaten het overvolle perron en de lange rij wachtenden voor de gratis koffie.
Op de achterbank met mijn trolley op schoot race ik mee door Amsterdam.
Hoe kan ik ze bedanken? Ik weet het! Ik rits mijn trolley open en pak de 3 boeken die ik uit Mini BI-EB bers had mee genomen voor een zwerftocht door Amsterdam.
Lieve meiden, veel lees plezier en super bedankt!
Later M@rina!
Lieve Marina super bedankt dat je de aftrap wilde doen!!! Voor wie meer wil weten/lezen van Marina bezoek de Facebook van Mini BI-EB bers of volg haar blog minuutvanmarina

donderdag 26 november 2015

Misschien eens een webcam ophangen.........

Slaapwandel je? Wie? Ik, hoezo. Je bent vannacht minstens zeven keer je bed uit geweest zegt jongste. Echt niet, twee keer, hoogstens drie keer maar één keer ging je zelf ook verdedig ik mijn nachtelijke taferelen. De volgende keer slaap je niet meer naast mij, ik heb geen oog dicht gedaan moppert jongste. Nou ja zeg, kom ik gezellig naar je toe zit je zo te mopperen, gezellig ben jij.
Slaapwandelen, ik heb het wel eens gedaan, jaren geleden tijdens mijn slaap/nachtdienst. Ik vraag me nog steeds af of dat ook gezien is door een toevallige voorbijganger. Jaren heb ik vanuit de stadsapotheek diensten gedraaid. Vanaf half 6 waren wij aanwezig voor spoedrecepten. Van negen tot tien nog een spoeduurtje en daarna hoopte je niet meer gestoord te worden.
Naast ons kleine koffiekamertje hadden wij een piepklein slaapkamertje waar een stapelbed in stond. Zo kon je partner ook blijven slapen tijdens de dienst. Als je geluk had belde de arts dat er een cliënt aan kwam. In de stilte van de nacht werd je gewekt door een snerpende bel van de deur of telefoon. Je stuiterde het bed uit om op pantoffels en badjas de evenzo slaperige cliënt zo snel mogelijk te helpen.
De wachtruimte, helemaal rechts de slaapkamer.
Wanneer ik na de nacht mijn huisraad weer bij elkaar zoek en het apotheek leven vast op start zie ik dat de foldermolen zo goed als leeg is. Raar, ik dacht toch echt dat hij pas was bij gevuld. Ik loop door de wachtruimte naar de voordeur als ik op elke stoel een zakje zie liggen met een stapel folders.
Ik krijg een déjà vu. Heb ik dat nu gedroomd dat er voor alle cliënten een folderpakketje gemaakt moest worden. Ik heb het niet alleen gedroomd, ik heb dit vast gedaan vannacht. Heel vaag herinner ik mij het nachtelijke avontuur.  Hoe ik stoel voor stoel heb voorzien van een zakje en vervolgens alle folders uit de molen heb verdeeld over de stoelen. Ik voel mij ineens erg ongemakkelijk. In de wachtkamer brand het licht ’s nachts volop, de ramen rondom hebben geen gordijnen. Het is zondagmorgen en op zaterdagavond is dit een erg drukke straat in het uitgangsgebied. Ben ik hier nu werkelijk waar de halve nacht in mijn slaapshirt met mijn haar recht op de kop aan het spoken geweest. Geen idee. Ik heb nog een half uur om alle folders weer in het rek te krijgen zo dat mijn collega’s niet zien wat ik ’s nachts behalve slapen en recept klaar maken doe.
Slaapwandelen zou ik……misschien toch eens een webcam ophangen ..........
Tot later M@rina!

donderdag 19 november 2015

Onze lastige klas is verleden tijd!

Sinds oktober ligt er bij ons in de wachtruimte een breiwerkje op de informatie tafel. Een artikel in het DvN over een Groninger apotheek " Breien aan een sjaal van geduld en gesprek" maakte ons enthousiast. Geen stiltes, verveeld wachten of ergeren aan de wachttijd maar gezamenlijk breien aan een sjaal.Tijdens het breien is er tijd voor een leuk of misschien wel een goed gesprek.
Ik zet de steken op en brei de eerste 5 cm voordat het mandje op tafel gaat.
Wanneer de eerste cliënt in het mandje kijkt en vervolgens gaat zitten breien zijn wij helemaal in onze nopjes. Nog geen week later is het mandje gevuld met fleurige kleurtjes mee gebracht door een cliënt die blauw en grijs een beetje saai vond.
Afgelopen woensdag werd er druk gekletst en gebreid. Herinneringen worden opgehaald aan de goede oude tijd van truien, sjaals, mutsen en stevige sokken die werden gebreid.
De medicijnen voor Mevr. mag ik wel op de tafel zetten, ze heeft geen tijd. Ik zit zo heerlijk te breien zegt ze, ik kom helemaal tot rust.
Ziet er leuk uit toch?
Ik ga straks thuis direct de pennen weer opzoeken. Wanneer ik naar de tafel loop met haar medicijnen hoor ik zachtjes achter mij 'dag Marina' zeggen. Ik draai mij om en zie haar nog net door de schuifdeur verdwijnen. Lachend zeg ik tegen de breiende cliënt dat was mijn docent Geneesmiddelenkennis van 30 jaar geleden. Ik heb heel wat truien tijdens haar lessen gebreid. Echt waar zegt Mevrouw. Eigenlijk heel erg zeg ik, ze heeft het vast zwaar gehad met onze klas. Ik denk dat 1/3 van de klas naar haar zat te luisteren, 1/3 had voor het lesboek een roman en zag of hoorde niks door de leuke dokters in het boekje en 1/3 zat gebogen over een ingewikkeld brei patroon. Ik zie haar nog zo zitten, klein, fragiel en heel lief. Onrustig zat ze op haar stoel heen en weer te schuiven. Het boek plat voor haar op de tafel en terwijl ze zachtjes riep dames, dames, opletten, wreef ze met haar hand over het midden van het boek zodat het boek nog platter werd. Even keken we naar het bord om vervolgens weer verder te gaan met het lezen en onze breiwerkjes.
Regelmatig kom ik haar tegen bij de supermarkt, ze maakt altijd een praatje. Ze is trots dat ze nog steeds oud leerlingen tegen komt in het gezondheidscentrum.
Zou ze denken dat ik al 28 jaar overal en nergens aan het breien ben. Tijdens de na scholingen, werkoverleg, pauzes en dat ik nu de cliënten ook al aan het breien zet.
Ik durf er niet naar te vragen. Gelukkig geniet ze nu volop van haar oude dag en is onze lastige klas allang verleden tijd.
Wij zijn best trots op onze fleurige sjaal, gebreid door Jan en alleman tijdens een gezellig gesprek!
Tot later M@rina!

woensdag 4 november 2015

Bagger recept

Met zijn tweetjes gaan wij een week op stap. Het is volstrekt normaal dat ons kroost op deze leeftijd niet meer met ons mee gaat, maar toch, het voelt een beetje kaal. Vriendin vraagt of ik alles al gepakt heb wanneer ik relaxed naar Expeditie Robinson zit te kijken. Morgen alleen nog de boodschappen doen en mijn tas inpakken. Tenminste ik ging ervan uit dat oudste en jongste in hun "studenten stad" blijven. Nu blijkt dat de één rijles “thuis” heeft en de ander de hulp van de ander nodig heeft bij haar project. De ruimte, het gereedschap en het testmateriaal wat ze nodig heeft ligt “thuis”.
Mijn "makkelijk" boodschappen doen wordt nu een beetje ingewikkelder. Ik wil tenslotte niet dat ze een lege koelkast aan treffen. 
Op het aanrecht leg ik het recept en de ingrediënten van Paulien’s Taco pannetje klaar. De kruiden potjes ben ik zelf nodig zodat ik de afgemeten hoeveelheid voor ze klaar zet in een bakje bij het recept. Een weekend taartje in de koelkast en nog even de t-shirts voor oudste weg strijken.
Voordat ik de deur achter mij dicht trek schrijf ik gauw een briefje. 
Waar blijf je nou roept manlief.
Ik krabbel snel;  Fijn weekend, taartje in kk, de kruiden in het bakje horen bij het recept!
Vlak voordat wij het land uitgaan appen we nog even en zetten daarna de Iphone’s  uit. Het voelt raar,  normaal haal ik ze vrijdag 's avonds van de trein. Ze zullen moeten lopen en komen in een leeg huis. Zouden ze al thuis zijn, even een internetmomentje. Hoe gaat het daar; Treinen zijn bagger, verder alles ok bericht oudste.... Einde mededeling...... De eerste dag bekijken wij een kasteel tussen de gezinnen met schreeuwende kinderen en mokkende pubers. Heerlijk, voor ons geen gemekker dat ze dat laatste torentje wel prima vinden om een overdosis kasteel te voorkomen. Wel krijg ik een berichtje met een fotootje van een komkommersalade. Leuk, ziet er lekker uit app ik terug. Hoe gaat het verder vraag ik. Goed is het antwoord. Is er een boek met de post gekomen? Geen idee antwoord jongste. Verder niks te vertellen probeer ik voorzichtig. Mama we zijn druk…..Wij hebben geen vakantie! Oeps. Zoonlief doet er een schepje boven op. Wij zijn bezig, kunnen jullie nog geen halve dag zonder ons! Wat denken ze wel niet, van mij geen vraag of reactie meer, mijn telefoon gaat nu uit. Tuurlijk kunnen wij wel zonder hen. Sterker nog, het is heerlijk, we kunnen doen en laten wat we willen. Wanneer wij lekker zitten te genieten van Paulien’s Taco pannetje komt er een apje binnen. Wat een bagger recept. Wij reageren niet.
Aan het eind van de dag krijg ik een foto van het kruiden bakje met de tekst: Waar zijn deze kruiden voor? Voor het baggerrecept whapt manlief terug.
Aha ik snap nu waarom het niet te eten was, ik zeg niks, ik heb vakantie, best pittig dat loslaten!

Later M@rina!

donderdag 29 oktober 2015

Ik kan niet wachten............

Wanneer wij na de kerkdienst blijven koffie drinken hebben bij ons aan tafel 2 kinderen haast. Ze moeten opschieten om op tijd bij de muziekvereniging te zijn.
Ik vraag aan hun moeder wat ze spelen. Ik speel zelf ook zegt de moeder, als ik nou zit te wachten of ik speel mee. Het is een soort  jeugdorkest met een paar volwassenen. Ze maakt mij nieuwsgierig.  Ik vertel haar dat ik tot mijn 21ste net zoals haar op een Bugel heb gespeeld. Na ons trouwen ben ik door de verhuizing gestopt bij de muziekvereniging waar ik speelde. In mijn nieuwe woonplaats stortte ik mij in het jeugdwerk en werkte met verschillende diensten waardoor er niets meer van de muziek is gekomen.
Als ik een orkest hoor begint het altijd te kriebelen. Voor de grap zeggen we dan,  wegwezen voordat het virus toeslaat. Niet dat mijn gezin allergische is voor de fanfare. Het is meer dat het combineren van het drukke gezinsleven en de muziekvereniging een hoop stress zou geven. Het bloed begint te kriebelen. Al jaren fiets ik niet meer van judo naar ballet of van Okidoki naar zwemles. De diensten zijn vervallen en oppas zijn we niet meer nodig.
1983! Gevonden? Ik zit tweede rij met Bugel! 
De eerstvolgende repetitie ga ik met haar mee. Wanneer wij het dorpshuis binnen lopen voelt het heel vertrouwd. Er staat een Bugel voor mij klaar want ik moet meteen aan de slag. Volgens de dirigent is het net als fietsen dat verleer je niet. Ik ben bang dat ik er na 29 jaar geen geluid uit krijg. Weet ik de grepen nog wel, de kruizen en de mollen, hoe zat het ook al weer? We beginnen met de toonladder. Het eerste muziekstuk op de lessenaar is Frozen. Daar wordt ik blij van, mijn jongste ook als ik haar dit vertel, dat weet ik zeker. De luikjes in mijn hoofd gaan langzaam open. Ik weet de grepen nog, niet dat het klinkt, de amazuur ontbreekt en mijn lippen zijn niet getraind. Bij de A wordt het knijpen en hoger dan de B kan ik het nog even vergeten. Of ik het leuk vond vragen ze na afloop. Super leuk! Ik ben helemaal hyper. Moderne muziek en wat ben ik blij dat ik de noten nog ken. Ik blijf nog even om het groot orkest te horen. De voorzitter opent de avond met gebed en het voorlezen van het logboek. Ze beginnen met het spelen van een koraal. De geur van het dorpshuis, het klikken van de koffers en het geluid van de verschillende instrumenten brengt me terug in de tijd. Het voelt zo na 29 jaar. 
Volgende week weer? Zeker weten, ik kan niet wachten dat ik een Bugel mee krijg zodat ik flink kan oefenen. Een plek op het podium tussen de doorgewinterde muzikanten is nog lang niet aan de orde maar ik kan toch niet achter blijven bij die wijfies van 9 jaar die de sterren van de hemel spelen.
Tot Later M@rina!


woensdag 14 oktober 2015

Ben ik dan solidair?

Geen enkel hartje op mijn tijdlijn. Het is mijn eigen schuld, ik heb het berichtje niet door gestuurd. Net zoals ik het kaarsje met het roze strikje niet heb gedeeld, geen BH speciaal ontworpen voor Pink Ribbon heb gekocht. Wanneer ik berichtjes zoals het hartje negeer en wil deleten voel ik mij schuldig. Zou de afzender nu denken dat ik  niet solidair wil zijn. Dat ik niet mee leef met vrouwen met borstkanker? Wat bedoelt diegene die het hartje het world-wide-web opgooide met solidair zijn? Het is echt geen moeite, één druk op de knop en al mijn Facebookvrienden hebben zo'n berichtje binnen een nanoseconde in een pb’tje. Tussen mijn Facebook vrienden zit ook een Dominee, die er vast regelmatig bij stil staat in zijn gebeden, tijdens een huisbezoek of een afscheidsdienst. Mijn berichtje komt dan ook op de tijdlijn van mijn “musical buurvrouw” van een aantal jaar geleden. Zou ze het waarderen dat ik haar vraag om een hartje bij mij op de tijdlijn terug te plaatsen. Ze staat er vast elke dag bij stil als ze haar bh omdoet en ziet dat haar borst niet meer die borst is van 10 jaar geleden. En het komt op de tijdlijn van een moeder met volwassen dochter. Haar meisje was een jaar of 7 toen ze tijdens het rondbrengen van hapjes zo maar viel.
Het bleek een hersentumor. Ik ben mee geweest toen ze bestraald moest worden. Achter glas, ver van ons vandaan ging ze helemaal alleen de koepel in. Elke dag bij het stijlen van haar haarstukje wordt ze er aan herinnert. Zou ze het waarderen, dat ik door middel van een brandende kaars op mijn tijdlijn denk aan kanker. Misschien vraagt ze zich af waarom al die aandacht specifiek voor borstkanker. Kanker is kanker, of het nou darmkanker, botkanker of prostaatkanker is, kanker is een rot ziekte.
Wanneer ik Granisetron klaar maak voor een cliënt denk ik regelmatig aan mijn moeder. Ze slikte het ook om de misselijkheid tijdens de chemo’s te verminderen. Mijn moeder die ineens haar nagels ging lakken om het scheuren en het splijten te verminderen. Haar verminkte lichaam en haar kale koppie die ik zag tijdens de bestralingen krijg ik niet meer van mijn netvlies.
Wat is solidair zijn? Een roze bh dragen? Een hartje op mijn tijdlijn zetten? Of is het; het durven vragen hoe gaat het met je? Een kaartje sturen? Een bloemetje brengen? Iets lekkers voor ze bakken? De tranen drogen en naar hun verhaal luisteren?

Eén druk op de knop;
ben ik dan solidair, voel ik dan mee met de pijn, de misselijkheid, zie ik de plukken haar die uitvallen, het verdriet omdat je niet meer diegene bent die je was....... 

Wat is solidair, ik blijf het moeilijk vinden...
Later M@rina!

zaterdag 10 oktober 2015

Nummer 160 zegt u het maar

De wachtkamer loopt langzaam vol. Het is een gezellig gekakel aan de leestafel waar pompoen recepten worden uit gewisseld. Twee mannen op leeftijd slaan elkaar gebroederlijk op de schouder en schudden elkaar de hand. Geen idee wie en wanneer is binnen gekomen. Ik loop van het schap naar de kast en van de kassa naar het magazijn waardoor ik niet zie wat er gebeurt. Wel hoor ik dat er een buitengewoon vriendelijke sfeer in de wachtkamer heerst.
Wie mag ik helpen? Ik denk dat u aan de beurt bent zegt een vriendelijke mijnheer tegen een wachtende. Oh nee hoor, ik ben nog lang niet aan de beurt. Hij wijst naar zijn vriendelijke gesprekspartner die volgens hem aan de beurt is. Wij kletsen zo nog wel even verder hoor zegt hij terwijl ik hem ga helpen.  
Meneer verteld dat hij bij de Rabobank eens een nummertje moest trekken terwijl er verder geen wachtenden waren. Ik denk terug aan mijn nummertjesautomaat avontuur. Het was niet zo mijn dag die dag. Er was een sterfgeval binnen onze familie. Ik was verdrietig en teleurgesteld en er niet helemaal bij met mijn gedachten. Als verrassing wilde ik oliebollen mee nemen om de boel een beetje op te vrolijken.
Nummer 160 zegt u het maar
De oliebollenkraam buiten was al opgeruimd maar  binnen waren oliebollen genoeg. Ik kom in een verlaten winkel met 1 medewerkster die het brood in het schap recht legt. Ik kuch een keer en loop wat heen en weer om gezien te worden. Ondertussen druppelen er wat mensen binnen. Ineens kijkt ze op; Volgende. Vrolijk vraag ik naar de oliebollen. Halverwege mijn zin wordt ik ruw onderbroken door 2 dametjes stijf in de krul en een man op leeftijd of ik dacht dat ik iedereen even voor kon gaan. Ik stond hier alleen verweer ik mij vol goede moed. U heeft geen nummertje getrokken dan bent u niet aan de beurt. Ik heb inderdaad geen nummertje getrokken omdat ik dat apparaat domweg niet heb gezien. Eerst een nummertje trekken tettert een krasse dame. Hulpeloos kijk ik naar de verkoopster. Ze haalt haar schouders op en zegt ik bemoei mij daar niet mee. Nummer 160 zegt u  het maar, zegt ze stoïcijns. Ik loop naar het nummertjes apparaat en zie ondertussen bon 170. Ik draai mij om en zeg; er zijn vast meer bakkers die lekkere oliebollen verkopen met behulpzame verkoopsters en aardige klanten. Bij de deur houd een man mij tegen. U krijgt mijn nummertje en ik trek opnieuw een nummertje. Mijn tranen zitten hoog, maar deze man wil ik niet teleurstellen. Triomfantelijk verlaten nummer 161, 162 en 163 de bakker. Ik koop mijn oliebollen, bedank de meneer en fiets zo hard ik kan naar huis. De lekkere smaak kon ik niet meer proeven.

Voor mij ook geen nummertjes automaat meneer, met zoveel vriendelijkheid zoals vandaag zijn we dat hier in “ons dorp” ook niet nodig.
Later M@rina!

woensdag 30 september 2015

Het station heeft vele gezichten!

Op een overvol station stap ik uit. Jongste staat al even te wachten op mij. Uit de verte zie ik haar staan. Het is één en al levendigheid bij de piano. Behalve spelende en zingende jongeren staat er een bank met een paar schemerlampen met in het midden een salontafel met knotten wol erop. Een paar stoere jongens zitten mutsjes te breien voor het Nationaal Ouderen Fonds. Wij ploffen bij ze op de bank en breien een paar pennen voor de heren zodat de  steken er weer soepeltjes op staan.

Voordat wij de bus naar Theater Amsterdam pakken gaan we eerst ergens eten. Vanavond staat de voorstelling Anne Frank op het programma.
Het prachtig nieuw theater heeft een decor van de Prinsengracht op ware grootte. Voor gesloten schermen begint de voorstelling met een korte dialoog tussen Anne en haar zus Margot. Anne verteld over haar droom: Parijs! Voordat je het weet draaien de schermen open en zitten wij in Parijs. Anne ontmoet in het café een uitgever. Na een korte onderhandeling besluit Anne het verhaal aan hem en daardoor aan ons te vertellen.

Wij worden mee genomen in het dagboek van Anne Frank. We maken het vluchten met de weinige spullen in het holst van de nacht mee. De poes die moet achter blijven.
Het leven in een te kleine ruimte met geblindeerde ramen om niet ontdekt te worden.  Muisstil zijn, de ergernissen, de verveling, het doordraaien,  je soms veilig voelen maar tegelijkertijd ook heel bang zijn.
Na twee lange jaren in het Achterhuis is de veilige verstop plaats verraden. De familie wordt van elkaar gescheiden. Haar vader verteld voor een gesloten decor hoe hij van zijn vrouw en meisjes werd gescheiden en hoe zij vervolgens aan hun einde kwamen.
Het is heel stil in de zaal,  her en der hoor je gesnif. De tranen lopen over mijn wangen.
De schermen gaan nog eenmaal open. Anne huppelt helemaal naar voren; dit was mijn verhaal, ze verteld wat het schrijven voor haar heeft betekend en legt haar dagboek neer.
Over een besneeuwd treinspoor loopt ze van ons weg.

De tranen zitten hoog als wij tussen het gekakel van de schoolklas terug lopen naar de bus. De scholieren maken zich druk over de humor die erin zat, zo kun je het toch niet serieus nemen mijnheer. Het is toch maar toneel zegt een ander. Bovendien best lang geleden.

Op Centraal lopen wij richting onze bus naar Noord.
Kijk mam; zegt jongste, wijzend naar een bus waar gereserveerd op staat.
Wat is er met die bus vraag ik haar. Zie je die mensen daar in uniform en BHV tas.
Ze staan hier elke dag, ze vangen de vluchtelingen op die aankomen op Centraal.
Gisteren zag ik 9 mensen in de bus zitten………elke dag is anders.
Elke dag opnieuw zijn er vluchtelingen zoals Anne!

Opnieuw rollen er tranen over mijn wangen.
Tot later M@rina!

Nog leuker tot Facebooks! Minuut van Marina

donderdag 24 september 2015

Save the world

Aan de linkerkant voel ik de klimop van de schutting aan mijn zij spiegeltje blijven hangen Aan de rechterkant zwiept een enorme hortensia tak omhoog. Ons steegje is smal en de bloemen aan weerszijden groeien weelderig. Pok. Wat was dat, in mijn achter uitkijkspiegel zie ik de lantaarnpaal behoorlijk heen en weer zwiepen. Shit. Ik durf niet te kijken, dat doen de buren wel, er zit er vast wel 1 voor het raam. Bij de brievenbus loop ik een rondje om de auto en zie gelukkig geen schade, de knoert van een trekhaak heeft mij vast gered. ’s Avonds bel ik bij beide buren aan of ik het groen iets mag inkorten. Al kletsend met de buurvrouw op leeftijd ga ik aan de slag met de heggenschaar. Buurvrouw zag het gebeuren en vraagt zich af of de lantaarnpaal nog gaat om vallen. Tuurlijk niet buurvrouw, dan was dat al lang gebeurt. Ik vraag haar of ze zich nog die keer kan herinneren dat er een lantaarnpaal door de straat lag.
Het was een bloedhete zomernacht. De ramen en deuren stonden zo wijd mogelijk open en je had zo min mogelijk aan in bed. Rond de klok van drie hoorden wij een enorme knal, stil bleven we liggen. Oudste rent onze slaapkamer binnen. Kom, gauw, een botsing. Wij sprinten naar zijn kamer en zien een auto en een enorme lantaarnpaal op straat liggen.
Wij vliegen naar buiten om te kijken of wij eerste hulp moeten verlenen. Dat dacht de hele buurt en de hele buurt had zo min mogelijk aan vanwege de hitte. Daar staan wij met zijn allen in een hemdje en onderbroek, jaren 30 bloemetjes nachtjaponnen en veel te strakke boxer shorts. In de auto zit een man en een schaars geklede dame.Met een rot gang was  hij over de brug de straat in gereden en de bocht uit gevlogen. De lantaarnpaal is afgebroken en ligt tot ver in de straat. Voordat iemand iets kan doen start hij de auto en rijdt verder. Ver komt hij niet. De onderkant van de carburateur heeft een enorme dreun gehad en het kokende water stroomt over de straat. 15 meter verderop zien wij hem uit de auto springen. Zijn passagier is van lichte zeden en hij wil haar redden. De alcohol in zijn bloed doet hem niet zo stevig meer op de benen staan en zijn luidruchtige reddingsactie lijkt op die van een dronken Romeo en Julia. Als jij niet met mij mee gaat dan spring ik in de gracht. Spring maar lekker denkt de dame van lichte zeden dan kan ik tenminste weer terug naar mijn stekkie.
Leuk stukje straat theater in het holst van de nacht. Buurman normaliter in recherche kostuum belt zijn collega’s die er erg snel zijn. Het was een kort maar krachtige voorstelling. We duiken allemaal lachend het bed weer in. Best een potsierlijk gezicht om met je buurtjes in nachtkledij op straat te staan.

Blij dat ik niet zoveel publiek had .
Tot later M@rina!

Gezellig om je te ontmoeten op Minuutvanmarina

woensdag 16 september 2015

Studenten Food!

Wat lijkt het lang geleden dat de allergrootste pan met eenvoudige maaltijden stond te pruttelen op het vuur. AVG met zo min mogelijk zout. Met de staafmixer maakte ik er een prakkie van wat in  kleine vierkante bakjes werd in gevroren. De deksels waren plakkerig van sticker over sticker waar de datum van koken en invriezen op stond.
De prakkies waren simpele recepten uit het foldertje van Voorlichtingsbureau van de voeding die ik mee gekregen had op het consultatie bureau. Aardappelen, Witlof en ham.  Aardappelen, bonen en kipgehakt.  Aardappelen, wortelen en rundergehakt etc.
De kinderstoel liep nog net niet weg!
 De Olvarit potjes vond ik aan de prijzige kant en alle toegevoegde geur en smaakstoffen leek mij geen goed idee. Je wilt tenslotte toch het allerbeste voor je kind.
Mijn beroep apothekersassistente kwam goed van pas. In het foldertje stond namelijk niet 1 aardappel, stronkje witlof en een stukkie vlees. Nee, er stond 25 gram vlees, 50 gram groente en 75 gram aardappel. Bij mij geen wegingen met 1 cijfer achter de komma want dan klopt de verhouding niet meer. Stel dat het dan niet meer smaakt.
Zo kwam het dat ik aardappeltjes, groente en vlees nauwkeurig volgens de regels der kunst stond af te wegen, te koken, in gelijke porties deelde middels de weegschaal en in vroor met daarop voor keurmeester Rob een sticker met de datum en de naam van het product. Oudste was gek op de witlof prutjes. De boontjes deed ik eens per ongeluk door een zeef waardoor hij bijna in de draden van de bonen stikte.
Jongste at het liefst met haar handen, de rode bietjes zaten tot achter haar oren. De eenvoudige maaltijden uit de bakjes vond ze erg saai. Haar tandeloze bekkie at alles wat ze tegen kwam.  Ze at in hoog tempo haar bordje leeg zodat ze nog net op tijd was om bij tafel genoten het vlees uit het bord te pikken.
Nadat jongste vanaf een maand of 8 met de pot mee at verdween de grote pan naar de kelder. 
Sinds kort staat de grote pan weer op het vuur. Bij de Blokker zijn opnieuw bakjes gekocht met een minimale inhoud van 500 gram. Op het vuur staat nu minstens 1 kg Bolognese saus, een berg noodles met cashew noten of 2 liter pompoensoep. Alles met verse kruiden bereid zonder pakjes & zakjes. Het zachtjes pruttelen zorgt ervoor dat het hele huis heerlijk geurt. Na het afkoelen worden de bakjes op het oog gevuld. Een behoorlijke portie voor oudste, iets minder voor jongste en natuurlijk wat bakjes voor het thuisfront. Geen kleine porties meer voor tandeloze mini mensjes, maar een flinke maaltijd voor de studenten die verspreid over het land wonen.  Diepgevroren gaat er een bakje op zondag en maandag mee in de trein. Na een lange eerste dag van de week kan het prakkie zo in de magnetron. Zo zitten wij in de verschillende provincies op maandag toch nog een beetje gezamenlijk te eten.
Tot later M@rina!

zaterdag 12 september 2015

Aardige dames...........Kovacs.....

Ons jaarlijkse teamuitje bezorgde collega een nachtmerrie. In haar droom staat het team op het station te wachten om naar Utrecht te treinen. Ze is te laat. Op haar fiets racet ze richting het station in Oosteinde. Daar stapt ze op de trein naar Groningen. Terwijl de rest nog in Meppel staat te wachten fietst ze ondertussen door Groningen op zoek naar het Beatrix theater. De tijd dringt, ze gaat niet meer op tijd komen, dramatisch want de E-tickets zitten in haar tasje.
Maar gelukkig, Marina is mee, die kletst de groep wel naar binnen.
Terwijl ze ons haar nachtmerrie lachend verteld stappen wij zonder problemen in de trein.

Afgelopen zaterdag had ik een déjà vu, haar nachtmerrie, ik heb een probleem.

Aan het eind van de middag zit ik op mijn dooie akkertje achter de laptop om de E-tickets voor Live in Meppel uit te draaien. Ik open de mailbox en begin mijn zoektocht; Schouwburg, Kensington, Live in Meppel.…..  Geen resultaat,  verschijnt keer op keer op mijn scherm. Mijn Ideal betaling is het enige bewijs wat ik nog heb.
Ik blijf zoeken; op datum,  locatie en begin ongemerkt te zuchten. Huisgenoten vragen of er iets is. Nee, niet echt, ik kijk mijn mail even na. Spaans benauwd krijg ik het, de kaarten zijn onvindbaar. Via de website van LIM stuur ik een mailtje naar de organisatie. Hoe leg je dit uit. Wanneer er niemand meer in de kamer is bel ik de Schouwburg. Antwoord apparaat; Wij zijn op dit moment gesloten, voor vragen…..
Sharon Kovacs en band
Wanneer wordt mijn mailtje gelezen? Ik print het betalingsbewijs uit en fiets naar het Festival terrein.
Een man behoorlijk op leeftijd houdt streng de wacht. Hij mag niemand door laten. Ik leg mijn probleem uit en de lieverd zegt: 'Het moet dan maar'.
Het is nog leeg en stil op het terrein waar duizenden Festival gangers worden verwacht.
Ik zie een bekende het terrein over schieten, snel loop ik haar richting uit, ze gaat de bocht om waardoor ik haar uit het oog verlies. In een unit zie ik leuk uitziende dames heel relaxed zitten. Ik vraag of ze mijn bekende langs zagen lopen. Ze hebben geen idee wie ik bedoel of waar ik geholpen kan worden. Geen onvriendelijke meiden, beetje bijzonder wel, komen vast niet uit de buurt. Ik loop verder en vind mijn bekende. Na mijn buikpijn verhaal zegt ze heel rustig: 'Het komt wel goed!' Vervolgens brengt ze me bij de organisatie. Wat een geluk meer bekende dan onbekende gezichten. Er wordt een aantekening gemaakt. Als jij vanavond even naar Bram vraagt, komt het helemaal goed.
Opgelucht fiets ik naar huis. Waar was je mam, wat was er nu eigenlijk?
Terwijl ik op de website kijk vertel ik het verhaal…….ik zie een foto van een aantal relaxte dames….het zijn “Kovacs” de dames uit het voorprogramma. Stond ik nu bij hen in de kleedkamer.
Aardige dames zeg ik, vanavond ga ik dankzij de aardige organisatie ook horen hoe aardig ze zingen.
Later M@rina!


Of tot Facebooks Minuut van Marina

woensdag 2 september 2015

Op weg naar 23 vierkante meter..........

Zaterdagmorgen half 7, de wekker gaat. Ik ben geen ochtendmens en druk de wekker tig keer uit. Wat was er vandaag, ach natuurlijk, oudste gaat verhuizen.
Waren wij vorig jaar op zoek naar een kamer in de hoofdstad deze zomer stond in het teken van een "kamer~zoek~tocht" in de lichtstad. Op de valreep lukt het om er één te bemachtigen. Vandaag is het zover oudste gaat het nest verlaten.
Afgelopen week werden de nodige spullen verzameld. Met jongste was het doel bewust shoppen, ze wist precies wat ze wel en niet wilde hebben. Met oudste gaat het een beetje anders. Bij alles wat ik op noem of laat zien komt steevast de opmerking moet dat. Voor de zoveelste keer zijn wij in korte tijd bij IKEA en de irritatie grens is bijna bereikt. Dit keer niet omdat alles is uitverkocht en overal kinderen lopen te schreeuwen, dit keer is het oudste, hij heeft het druk met WIFI en kijkt zo min mogelijk op van zijn schermpje. Gelukkig maakt jongste hem enthousiast en het winkelwagentje raakt voller. De  berg spullen die in de woonkamer wordt verzameld groeit gestaag.

Het is ondertussen kwart voor 7, ik spring uit bed, zet een pot thee en smeer een stapel broodjes. Ik pak emmers uit de kelder en gooi ze vol met sopdoekjes en een mega fles Ajax. Oudste had een andere planning dan wij hadden. Zo komt het dat wij op dit vroege tijdstip staan te hannesen met een dakbak, het fietsenrek en de laatste spullen die in de auto gestouwd moeten worden. Op de valreep wordt de laptop en de e reader van de bank gegrist. Niet onbelangrijk in zijn geval. Met een mok koffie in de hand springen wij in de overvolle auto om half slaperig richting het zuiden te rijden. Alsof wij op vakantie gaan zegt jongste.

Op weg naar 23 vierkante meter helemaal voor zichzelf. Voortaan alles mogen laten slingeren, alleen maar koken en eten wat je lekker vind en thuis komen wanneer je wil……het studentenleven gaat beginnen. Behalve het kiekje van de kamer heb ik verder nog geen idee. Het blijkt een jaren 30 woning te zijn met een ronde deur aan de rand van het centrum.
De kamer klinkt nog hol en ruikt muf. Wanneer het huurcontract is getekend en de sleutels zijn overhandigd beginnen wij met poetsen. Eerst een eigen geurtje maken. De spullen worden uit geladen en de kamer begint stukje bij beetje te leven. Na een broodje en het opruimen van de rotzooi wandelen we nog even door de stad. Krijgen we straks ook een knuffel? Zwaai je ons ook uit? Hij blijft zitten waar hij zit. Na een high five vertrekken wij…………….
In de auto ziet jongste de e reader en zijn zonnebril liggen. 
Ze belt hem vanuit de auto, nu moet je wel uitzwaaien, tenminste als je je e reader wilt hebben……..
Met een grote grijns, al zwaaiend zien wij hem door zijn ronde voordeur verdwijnen......
Tot later M@rina!

Tot Minuut van Marina op Facebook! 

donderdag 27 augustus 2015

Ik ben benieuwd naar zijn koffiebonen........

Geen idee wat ik mij er bij voor moest stellen. De berg van kruisen of Kruisberg een (inter) nationaal bedevaartsoord zo’n 12 km ten noorden van de stad Siauliai in Litouwen.
Wij rijden door het glooiende landschap. Onderweg breekt de zon langzaam door. Wanneer wij de autoweg verlaten komen wij op een smal landweggetje. Uit het niets doemt de enorme berg met kruisen voor ons op. De wandeling naar de Kruisberg start met het kopen van een kruis bij één van de verkoop stalletjes op de parkeerplaats. Dagelijks worden er kruizen bij gezet ter herinnering aan blijdschap, verdriet, geboorte etc.
Langzaam lopen wij richting de Kruisberg met ons kruisje. Een sirene stilte de brandende zon en de vele kruisen in talloze maten en vormen geven een unheimische gevoel waardoor de emoties jongste de baas worden. Ze vind het maar niks en voelt zich ineens erg verdrietig en ongemakkelijk. Stil kijken wij om ons heen en lezen de berichtjes en namen op de kruisen. Op het bovenste puntje plaatsen wij ons kruis met ieder zijn eigen gedachten. Wanneer wij terug wandelen verdwijnt het zonnetje en verliest de magische Kruisberg zijn schitteringen. Met het zicht op de donkere natte sombere berg zitten wij hoog en droog in de camper aan de koffie wanneer er een eenzame jongen met zijn racefiets aan de hand langs loopt. Hij draait zich om en komt naar ons toe. Of wij een fietspomp voor hem hebben. Zijn band is gerepareerd maar moet nog opgepompt worden. Het pompje wat wij hebben past niet op het ventiel. Hij wandelt verder op zoek naar hulp. Als ik even later naar buiten ga zie ik hem nog steeds lopen.
Ons kleine kruisje staat rechtsonder
Ik vraag of alles ok is. No, not ok, ik ben hier in the middle of nowhere, niemand heeft een pomp, mijn Iphone is leeg, ik ben mijn groep kwijt en heb al 20 km gelopen. Koud, nat en klappertandend doet hij zijn verhaal. Ik vertel hem dat ik een Duitse camper heb gezien  met een fiets achter op, ze hebben vast een pompje.
Liepen wij ’s middags heel stil in het zonnetje tussen de kruisen, nu ren ik met een klappertandende jonge Duitser in de stromende regen tussen alle kruisen door op zoek naar het echtpaar. Wij zijn elkaar kwijt wanneer ik het echtpaar heb gevonden. Ze beloven om naar onze camper te komen.
Bij de ingang tref ik hem opnieuw. Ik neem hem mee om zijn Iphone op te laden en weer warm te worden. Ondertussen maak ik een kopje Senseo voor hem. Op zijn Iphone ziet hij dat zijn vrienden hem al meerdere malen hebben gebeld. Het pompje past maar de band was niet goed geplakt. De jongens kunnen er over een klein uur zijn. Hij werkt voor een koffie company en zijn vrienden zijn onderweg in zijn koffie Company auto. Hij wil ons graag als dank koffiebonen toe sturen.
Wij zwaaien de jongens uit en vervolgen ieder onze reis.

Ik ben benieuwd naar zijn koffiebonen, ik wacht geduldig, wie weet………
Tot later M@rina!
Nog leuker ............... tot Facebooks minuutvanmarina

Voor de liefhebber Geschiedenis Kruisberg


dinsdag 18 augustus 2015

Ook gebruik gemaakt van de knalaanbieding via Land van ANWB?

Wanneer de schouwburg het theaterseizoen afsluit nemen de open lucht theaters het stokje over. In een straal van 30 km zijn wij verwend met prachtige theaters midden in het bos waar avond na avond kluchten worden opgevoerd, dol komische opera’s spelen en zingen en natuurlijk niet te vergeten het Shakespeare theater. Om te voorkomen dat de mensen zich verveelden is  Dr Broekema al  in 1949 in Diever met Shakespeare begonnen. Een bouwkeet werd het onderkomen voor de spelers. In de bomen vóór het toneel werd een kraaiennest gebouwd, van waaruit dokter Broekema licht en geluid verzorgde. Al jaren spelen zij voor een vol theater met maar liefst 1000 zitplaatsen. 
Knal aanbieding!!!!
De meest ingenieuze decors worden gebouwd en de kostuums zijn prachtig. Het is elke keer weer een feestje. 
Dit jaar was ik behoorlijk laat met kaarten kopen zodat ik bot ving op de site.
Ik heb geluk, ook Shakespeare doet aan marketing. Net voor onze vakantie viel de Kampioen op de deurmat met een spetterende aanbieding.
De kaarten zijn normaal zeker niet te duur, maar toch, ik ben gek op koopjes. In plaats van 14 euro + 1 euro administratie kosten + 1 euro verzendkosten via de website van Shakespeare kan ik als Platina lid van de ANWB  al voor 9,45 inclusief annuleringsverzekering kaarten kopen.
58 euro Land van ANWB????
Niet gek, een verschil van 4 euro pp daar kunnen we in de pauze een warme worst voor kopen.
Ik log in met mijn lidmaatschapsnummer, selecteer een datum en vul het aantal kaarten in. Op naar de kassa, adres gegevens, e-ticket, ideal, Rabobank en daar verschijnt het bedrag; 58 euro. Dat klopt niet.. ..ik annuleer. 58 euro gedeeld door 4 kaarten is 14,50. Misschien heb ik het niet goed gelezen. Opnieuw. Goed opletten, datum, 4 kaarten in het winkelmandje, (4 x 9,45) dat wordt dan 37,80. Bliep 58 euro…hm….raar. Ik ga naar de site van Shakespeare, ik kies een datum en sleep 4 kaarten naar mijn winkelmandje.
58 euro inclusief........
Er verschijnt een bedrag; 58 euro dat is inclusief 1 euro verzendkosten en 1 euro administratie kosten. Vrijwilligers zorgen ervoor dat de kaarten twee dagen later bij mij op de deurmat liggen.
De ANWB moet zich vergissen, een bedrag van 16 euro is te veel om te laten liggen. Ik klim in de pen en stuur een mailtje met de vraag of er een vergissing in het spel is. Ik hoor natuurlijk graag om alsnog via de ANWB te mogen profiteren van de aanbieding. Ik krijg een bevestiging van ontvangst, verder blijft het stil.
Gelukkig heeft de COOP in Diever nog precies 4 kaarten die ze voor mij 1 dag vast houden! Ik betaal 56 euro. Geen administratiekosten, geen verzendkosten en geen reserveer kosten. Top COOP!
Het zit mij niet lekker, als dit geen vergissing is, dan is het een misleidende advertentie. Toch nog een keertje mijn bevindingen voor leggen via de Info van de ANWB? Op de ontvangstbevestiging na komt er geen enkele reactie. 
Ik ben benieuwd hoeveel mensen er gebruik hebben gemaakt van deze knalaanbieding. 
Tot later M@rina!

Extra leuk als je de pagina op facebook een like geeft!
minuutvanmarina

maandag 10 augustus 2015

Moet je rondjes rennen van de fysio ?

Wanneer kan Dropje gehaald worden vraagt oudste aan mij. Hoezo, vraag ik?
Ben al drie keer voor nop naar zijn hok geweest, ik vergeet steeds dat hij er niet is.
Ik ga Oma zo bellen om te vertellen dat wij gezond en wel thuis zijn en dan overleg ik het. Mijn moeder vraagt vrijwel meteen of het goed is dat ze het konijn komen brengen. Dat vind oudste vast een top idee want hij loopt steeds voor nop naar zijn hok. Nou hij mag hem van mij hebben zegt mijn moeder mopperig. Was het geen gezellige logé?  Nou nee, vorig jaar was hij aardig wat makkelijker, dat hoor je nog wel.
Met grote vraagtekens leg ik de telefoon neer. Zou ons pitbull konijn een kip te grazen gehad hebben?
Wat is er nou gebeurt vraag ik haar wanneer ze de keuken binnen loopt. Dat smerige konien is hem gesmeerd. Ik vond hem zo zielig in dat kleine hokje, ik dacht toen ik het hok ging schoonmaken, weet je wat, ga jij maar eens lekker in de ren. In de ren doen was niet zo moeilijk maar toen ik hem weer terug wilde zetten is hij hem gesmeerd. Ik heb alles uit de kast gehaald om dat beest te lokken. Oma bouwde een trappetje van stenen en legde op elke steen een snoepje. Hij zal wel gedacht hebben we zijn hier niet bij het circus. Hij zette het op het rennen onder de auto door, langs de rododendrons over het gras, want rennen kan hij ……  en hoppa de vijver in.
Mijn moeder heeft een web van draadjes over de vijver gespannen om te voorkomen dat de reigers haar vissen pikken. Dropje blijkt uitstekend te kunnen zwemmen maar zijn oren bleven achter de draden hangen zodat hij niet ver kwam. Mijn moeder niet al te best te been gaat op een drafje naar de schuur op zoek naar een schepnet in de hoop dat ze hem uit de vijver kan vissen.
Tegen de tijd dat zij terug is, rent het konijn kletsnat alweer door de tuin, opnieuw achter de rododendrons langs, onder de auto door dwars door het gaas naar de buurman toe waar doorgaans een hond op de oprit ligt. Wat een geluk de buren inclusief hond zijn niet thuis. Ze glippen gauw de tuin in om verder te gaan met hun poging konijn vangen.
Laat de buurman nou thuis komen. Oma gaat eten koken, ze kan het konijn niet meer zien. De buurman neemt haar taak over. . . Ze willen het konijn de garage in jagen en vangen door er een deken op te gooien. Opa heeft een jas in de hand en de buurman een deken. Het konijn schreeuwt moord en brand maar stinkt er in. In de hoek van de garage kunnen ze haar pakken.
Buurvrouw van de andere kant komt eens even poolshoogte nemen.
Wat was je toch aan het doen buurvrouw. Moet je rondjes rennen van de fysio………
Tot later M@rina!

Leuk als je een kijkje neemt op Facebook minuutvanmarina

zaterdag 8 augustus 2015

Altijd-tijd-te-kort-syndroom!

Voordat wij met zijn allen in de bus zitten op weg naar onze reisbestemming stel ik het moment van vertrek steeds een paar minuten uit. Ik glip nog even het huis in om zeker te weten of het gas uit is, de ramen gesloten zijn, geef planten nog gauw wat water. Alsof ik geen zin aan de vakantie heb.

Met nu nog een dag reizen voor de boeg, bedenk ik mij dat de vakantie ineens voorbij is. Ik zit onrustig op mijn stoel heen en weer te schuiven met twee stemmetjes in mijn hoofd. Eigenlijk heb ik geen zin om naar huis te gaan en eigenlijk ben ik in mijn hoofd de was al in de machine aan het stoppen. Tijdens de rustpauze betrap ik mijzelf erop dat ik al wat ga opruimen. In de bloedhete bus ben ik de lege waterflessen aan het verzamelen, sorteer ik de stink was, ruim de bakken met kleren opnieuw in. Ik vraag aan jongste of ze haar mega chaotische bak ook wil ordenen. Geen idee waar dat voor nodig is sist jongste mij toe. Als ik thuis kom kiep ik de bak in één keer bij de wasmachine leeg, bemoei je niet met mijn zooi. Zolang je nog op een camping staat, door een stadje wandelt, lekker op een terrasje zit is het vakantie. 
Groeten uit Riga
We stelden de terug reis nog een dagje uit. Een extra rustdag om uitgerust aan de lange terug reis te beginnen. Onderweg kan ik lezen, maak sudoku’s, lekkere hapjes maken en ..... al denken aan thuis. Aan mijn goede voornemens voor het komende jaar. Doorgaans heb ik meer goede voornemens na een zomervakantie dan op 1 januari. Tandarts bellen, minstens elke dag een half uur intensief bewegen, geen week overslaan met baantjes trekken in het zwembad, de overtollige winter kilo’s samen met de kilo’s van vorig jaar moeten er echt af, badkamer aanpakken staat al 3 jaar op het lijstje, de naaimachine weer is op tafel zetten om de te dure stof die ik 2 jaar geleden in een opwelling heb gekocht nu toch echt om te toveren tot een prachtige jas, alle uitgescheurde recepten in scannen en digitaal te ordenen in een kookboek en vooral flink opruimen en weggooien.
Dat moet toch lukken zou je denken, tijd genoeg het aankomende jaar, nu oudste ook de deur uit gaat om elders te studeren.
Heb je ook last van het lege nest syndroom vragen de mensen om mij heen. Welnee ik heb al jaren last van het “altijd-tijd-te-kort-syndroom”.

Ons eerste reis uur zit erop, nog 6 uur te gaan, rond vieren zijn we weer thuis. Laat ik dan maar beginnen met de wasmachine aan te zetten, post bekijken, boodschappen doen, onze geliefden bellen dat wij weer veilig thuis zijn, konijn ophalen, vriendin bedanken voor het oppassen van het huis, de zieken bezoeken….. Het echte leven gaat weer beginnen, altijd tijd te kort.
Tot later M@rina!

of tot Facebook minuutvanmarina !


donderdag 9 juli 2015

Trappetje op, trappetje af......

Wat is er nou gezelliger om met de klas het jaar af te sluiten met een bbq. Ik stel de tuin beschikbaar en ga met oudste mee om de boodschappen te doen. Op naar de supermarkt voor bier en naar de slager voor het vlees, bij voorkeur veel en erg scherp zoiets als spareribs. Nog een paar bakken kant en klare salade en het feest kan beginnen.
Ik hou van koken en lekker eten en hou niet van kant en klare zooi. Tussen de studenten zitten vast een paar fijnproevers zodat ik mijn beste beentje voor zet met een heerlijke vruchten salade en een aardbeien trifle.
Tijdens het kokkerellen deelt oudste mee dat studie genoot zijn hond mee neemt, of dat goed is, maakt eigenlijk ook niet of je het goed vind, ik heb al gezegd dat het goed is. “Hond” vind het niet leuk om alleen thuis te zijn. Hij heeft geen idee of het om een hondje of om een hond gaat.
Rond de klok van zes druppelen de mannen binnen.
Relaxed in haar etagewoning.
Wanneer oudste naar het station rijd om een paar reizigers op te halen staat studie genoot met “Hond” voor de deur. Vriendin geeft een prachtige bos rozen voor de gastvrijheid. Ik bewonder “Hond”  van net 7 maanden, hij komt mij tot aan mijn middel. Zijn enorme staart zwaait van links naar rechts langs de muur in de gang. We willen elkaar passeren in het smalle gangetje wanneer “Hond” ineens een ruk aan de riem geeft. Hij rent de keuken door recht op het konijnenhok af. Het konijn vliegt met een gang van minstens 100 km/uur trappetje op trappetje af in zijn etage woning. Studiegenoot rent erachter aan en grijpt “Hond” bij zijn lurven.
Het konijn is niet meer te stoppen en blijft rennen trappetje op trappetje af. Wanneer de aandacht even verslapt neemt “Hond” opnieuw een sprong richting  hok, het konijn vliegt dwars door het gaas de keuken in, de kamer door met in zijn kielzog “Hond” die hem een natte lik over de rug geeft. Ze vliegen onder de tafel en de bank door de erker in. Een stuk of wat studenten komen er aan gerend om niets van het tafereel te missen. Vriendin wil het schreeuwende konijn oppakken helaas het gaat haar niet lukken. Hond wordt af gevoerd en konijn rent naar de kamer en suite. Gauw gooi ik de schuifdeuren dicht.
Buiten wordt met vereende krachten het gaas gerepareerd wanneer oudste niets vermoedend terug komt van het station. Je hebt wat gemist man zeggen de jongens,  jeetje hij ging dwars door het gaas, hij lag al bijna op de bbq. Verschrikt gaat oudste de kamer binnen waar konijn doodstil in de hoek ligt. Voorzichtig leg ik haar in een doos met stro. Langzaam komt ze bij haar positieven. Ik mag haar zowaar aaien.
Zou ze ons dankbaar zijn omdat we haar hebben gered, wie weet …...dat zou fijn zijn. 
“Hond” ondanks de ravage dan toch ook een beetje dankjewel……..
Later M@rina!