Ons jaarlijkse teamuitje bezorgde collega een nachtmerrie.
In haar droom staat het team op het station te wachten om naar Utrecht te
treinen. Ze is te laat. Op haar fiets racet ze richting het station in
Oosteinde. Daar stapt ze op de trein naar Groningen. Terwijl de rest nog in Meppel
staat te wachten fietst ze ondertussen door Groningen op zoek naar het Beatrix
theater. De tijd dringt, ze gaat niet meer op tijd komen, dramatisch want de E-tickets zitten in haar tasje.
Maar gelukkig, Marina is mee, die kletst de groep wel
naar binnen.
Terwijl ze ons haar nachtmerrie lachend verteld stappen
wij zonder problemen in de trein.
Afgelopen zaterdag had ik een déjà vu, haar nachtmerrie, ik heb een probleem.
Aan het eind van de middag zit ik op mijn dooie akkertje
achter de laptop om de E-tickets voor Live in Meppel uit te draaien. Ik open de mailbox en begin mijn zoektocht;
Schouwburg, Kensington, Live in Meppel.….. Geen resultaat, verschijnt keer op keer op mijn scherm. Mijn
Ideal betaling is het enige bewijs wat ik nog heb.
Ik blijf zoeken; op datum, locatie en begin ongemerkt te zuchten. Huisgenoten
vragen of er iets is. Nee, niet echt, ik kijk mijn mail even na. Spaans benauwd krijg ik het, de kaarten zijn onvindbaar. Via de website van LIM stuur ik een mailtje naar de organisatie. Hoe leg je dit uit. Wanneer er niemand meer in de kamer is bel
ik de Schouwburg. Antwoord apparaat; Wij zijn op dit moment gesloten, voor
vragen…..
 |
| Sharon Kovacs en band |
Een man behoorlijk op leeftijd houdt streng de wacht. Hij
mag niemand door laten. Ik leg mijn probleem uit en de lieverd zegt: 'Het moet
dan maar'.
Het is nog leeg en stil op het terrein waar duizenden
Festival gangers worden verwacht.
Ik zie een bekende het terrein over schieten, snel loop
ik haar richting uit, ze gaat de bocht om waardoor ik haar uit het oog verlies.
In een unit zie ik leuk uitziende dames heel relaxed zitten. Ik vraag of ze
mijn bekende langs zagen lopen. Ze hebben geen idee wie ik bedoel of waar ik
geholpen kan worden. Geen onvriendelijke meiden, beetje bijzonder wel, komen
vast niet uit de buurt. Ik loop verder en vind mijn bekende. Na mijn buikpijn verhaal zegt ze heel rustig: 'Het komt wel goed!' Vervolgens brengt ze me bij de organisatie. Wat een geluk
meer bekende dan onbekende gezichten. Er wordt een aantekening gemaakt. Als jij vanavond even naar
Bram vraagt, komt het helemaal goed.
Opgelucht fiets ik naar huis. Waar was je mam, wat was er
nu eigenlijk?
Terwijl ik op de website kijk vertel ik het verhaal…….ik zie een foto van een aantal relaxte dames….het zijn “Kovacs” de dames uit het voorprogramma. Stond ik
nu bij hen in de kleedkamer.
Aardige dames zeg ik, vanavond ga ik dankzij de aardige
organisatie ook horen hoe aardig ze zingen.
Later M@rina!Of tot Facebooks Minuut van Marina
Geen opmerkingen:
Een reactie posten