Het station heeft vele gezichten!

Op een overvol station stap ik uit. Jongste staat al even te wachten op mij. Uit de verte zie ik haar staan. Het is één en al levendigheid bij de piano. Behalve spelende en zingende jongeren staat er een bank met een paar schemerlampen met in het midden een salontafel met knotten wol erop. Een paar stoere jongens zitten mutsjes te breien voor het Nationaal Ouderen Fonds. Wij ploffen bij ze op de bank en breien een paar pennen voor de heren zodat de  steken er weer soepeltjes op staan.

Voordat wij de bus naar Theater Amsterdam pakken gaan we eerst ergens eten. Vanavond staat de voorstelling Anne Frank op het programma.

Het prachtig nieuw theater heeft een decor van de Prinsengracht op ware grootte. Voor gesloten schermen begint de voorstelling met een korte dialoog tussen Anne en haar zus Margot. Anne verteld over haar droom: Parijs! Voordat je het weet draaien de schermen open en zitten wij in Parijs. Anne ontmoet in het café een uitgever. Na een korte onderhandeling besluit Anne het verhaal aan hem en daardoor aan ons te vertellen.

Wij worden mee genomen in het dagboek van Anne Frank. We maken het vluchten met de weinige spullen in het holst van de nacht mee. De poes die moet achter blijven.

Het leven in een te kleine ruimte met geblindeerde ramen om niet ontdekt te worden.  Muisstil zijn, de ergernissen, de verveling, het doordraaien,  je soms veilig voelen maar tegelijkertijd ook heel bang zijn.

Na twee lange jaren in het Achterhuis is de veilige verstop plaats verraden. De familie wordt van elkaar gescheiden. Haar vader verteld voor een gesloten decor hoe hij van zijn vrouw en meisjes werd gescheiden en hoe zij vervolgens aan hun einde kwamen.

Het is heel stil in de zaal,  her en der hoor je gesnif. De tranen lopen over mijn wangen.

De schermen gaan nog eenmaal open. Anne huppelt helemaal naar voren; dit was mijn verhaal, ze verteld wat het schrijven voor haar heeft betekend en legt haar dagboek neer.

Over een besneeuwd treinspoor loopt ze van ons weg.

De tranen zitten hoog als wij tussen het gekakel van de schoolklas terug lopen naar de bus. De scholieren maken zich druk over de humor die erin zat, zo kun je het toch niet serieus nemen mijnheer. Het is toch maar toneel zegt een ander. Bovendien best lang geleden.

Op Centraal lopen wij richting onze bus naar Noord.

Kijk mam; zegt jongste, wijzend naar een bus waar gereserveerd op staat.

Wat is er met die bus vraag ik haar. Zie je die mensen daar in uniform en BHV tas.

Ze staan hier elke dag, ze vangen de vluchtelingen op die aankomen op Centraal.

Gisteren zag ik 9 mensen in de bus zitten………elke dag is anders.

Elke dag opnieuw zijn er vluchtelingen zoals Anne!

Opnieuw rollen er tranen over mijn wangen.

Tot later M@rina!

Nog leuker tot Facebooks! Minuut van Marina