zondag 23 juli 2017

Daar is de as van Tante Rie uitgestrooid......

Bij de eerste vakantie voorbereidingen van jongste blijkt de klerenkast een grote teleurstelling te zijn. Heb je wat te doen mam? Shoppen? Het wordt treinen naar Groningen. De dagkaarten zijn in de aanbieding, met treinen hebben wij geen hinder van dure parking en onderweg vast bijzondere mede reizigers. Op het station staan twee getatoeëerde bebaarde jongemannen in het zwart met reuze oorbellen al een tijdje te redeneren. Ze vragen zich hardop af of de trein naar Zwolle wel gaat komen. "Niet als je op het perron richting Groningen blijft staan"; zeg ik voorzichtig. Ohhhh is dat het, jeeehhhh dacht al. Terwijl wij in de trein stappen zien we ze binnen door steken naar perron 2 om opnieuw te gaan staan wachten.
Station Groningen
In Assen stappen een Opa en Oma met veel moeite in. Niet dat ze zwaar beladen zijn maar het lichaam werkt niet zo soepel mee. Misschien staan ze op de wachtlijst voor een nieuwe knie of heup of is de operatie pas geweest maar niet geslaagd. Ze ploffen met een smak op de lage stoelen en deppen met een zakdoek de zweetparels van het voorhoofd. Twee kleindochters komen er achter aan gehuppeld en settelen zich bij het raam. Het tasje van de oudste gaat open en er komt een boterhamzakje met blauw slijm uit. Je weet wel, ons kroost liep er ook regelmatig mee te smeren, een te dun zakje met blauwe of groene zeepsop. Als je er maar lang genoeg mee freubelt knapt het zakje en sliert de zachte massa over je mooie bank of is je keukenvloer ineens een glijbaan. Oma vind het “niet mooi” dat ze het heeft mee genomen. Je had papa beloofd dat je er niet meer mee zou smeren. En nou heb je het toch gedaan. Heb ik helemaal niet beloofd, is gewoon leuk. Op zijn Grunings zegt Oma nog één keer dat het niet mooi is.  
Ondertussen krijg ik Boomerang film les van jongste. Ik blijf maar opnemen en weer wissen. Opa en Oma houden mijn Boomerang les goed in de gaten. Het brengt haar bij haar belofte. Een foto maken voor later en voor “mama”. Maar eerst de puntzak met de mooie goudkleurige toffees. Terwijl de toffees ontdaan worden van de wikkel en de monden worden vol gepropt maakt Oma verschillende kiekjes voor later. Ze is net op tijd klaar als we Haren voorbij treinen en de voorstad van Groningen binnen denderen. De dametjes moeten goed opletten. Oma heeft bij diverse kantoren gewerkt en die kan ze nu mooi laten zien. Ze rekt en strekt terwijl ze druk aan het aan wijzen is. Zien jullie het grote rode gebouw, daar heeft Oma gewerkt. En zien jullie het voetbalstation met het lage gebouw, dat was een mooie tijd. En die daar, met die rode stenen.......Heb je daar ook gewerkt? Je hebt wel op veel plaatsen gewerkt......……zegt de oudste verveelt.
Nee, daar heb ik niet gewerkt, daar is de as van Tante Rie uitgestrooid. En daar wil ik ook uitgestrooid worden………. later........
Later M@rina!

zondag 16 juli 2017

130 seconden om mij af te vragen wat ik hier doe......

Wij hebben te maken met een jeugd trauma. “Ons mam”, zo heet ik tegenwoordig nadat oudste is uitgevlogen naar Brabant, heeft haar kroost niet mee genomen naar de Efteling. Ik vond het te ver en te duur. Nu oudste in Brabant woont en werkt vind hij het not done dat wij er nog nooit zijn geweest. De rollen worden omgedraaid, oudste neemt ons mee naar de Efteling en we zijn bij hem te gast.
Dat ik dat gedurfd heb .....
De luchtbedjes worden opgepompt en we logeren op 7 hoog met een prachtig uitzicht over de lichtstad. Na een luxe ontbijt van vers gebakken broodjes staan wij om tien uur bij de ingang van het park om direct een sprintje te trekken richting “De Baron”. Een achtbaan met een vrije val van 37,5 meter met meer dan 90 km/u met vervolgens nog twee keer een wokkel er achter aan. De 501 meter lange rit duurt in totaal zo'n 130 seconden. We arriveren te gelijk met bussen vol steigerende pubers die allemaal voor ons uit rennen naar De Baron. We sluiten aan achter kilo’s snoep, chips, energydrank, cola en wat er allemaal nog meer in een rugzak op schoolreisje gaat. Het wachten gaat beginnen. Twee treintjes rijden af en aan. De rijen splitsen in voorste rij of maakt niet uit. Tuurlijk mijn familie gaat voor de eerste rij. Ondertussen wachten wij anderhalf uur. De zakken snoep worden leger en de jeugd onrustiger. We zijn bijna bij de medewerker die de tickets uit deelt. Ineens stoppen de treintjes, het blijft stil. Wat gebeurt er nu, zo’n 36 wachtenden verlaten de binnen wachtruimte en krijgen een VIP ticket mee.
Er wordt wat omgeroepen, helaas voor niemand te verstaan. Ondertussen staan wij twee en een half uur in de rij voor de eerste attractie. We vragen de medewerker wat er omgeroepen wordt. Een storing, kan 3 minuten maar kan ook 3 uur duren. Denkt u niet dat wij het fijn vinden om te weten dat er een storing is.
Heel de rij overleefd...zijn wij eindelijk aan
de beurt... Is er een storing... (jongste)
Staan wij nu te wachten op niets. Dat kan, u staat hier op eigen risico. Misschien kunt u ons twee en half uur wachten ook compenseren met een VIP kaart. Daar gaat de leiding gevende over die zal ik oproepen. Ondertussen maakt hij van zijn handen een toeter en roept zo hard als hij kan dat wachten op eigen risico is en de storing 3 minuten maar ook 3 uur kan duren. Al mopperend verlaten de school kinderen de rij. Daar komt de leidinggevende, hij heeft goed nieuws, over 3 minuten is alles weer draaiende. Wij krijgen een ticket en lopen door naar de voorshow. De schuifdeuren gaan open. Daar zit ik tussen twee mensen die ik lief heb, mijn brein draait op volle toeren, mijn voeten bungelen hoog boven de grond. Met mijn ene hand houd ik de beugel en de hand van jongste vast en met mijn andere hand duw ik mijn bril in mijn ogen. 130 seconden om mij af te vragen wat ik hier doe.

Voorzichtig open ik mijn ogen weer.
Nog een keer zegt jongste.
Ga gerust je gang als ik maar niet hoef.
Later M@rina!