Wij
hebben te maken met een jeugd trauma. “Ons mam”, zo heet ik tegenwoordig nadat
oudste is uitgevlogen naar Brabant, heeft haar kroost niet mee genomen naar de
Efteling. Ik
vond het te ver en te duur. Nu oudste in Brabant woont en werkt vind hij het not
done dat wij er nog nooit zijn geweest. De rollen worden omgedraaid, oudste neemt ons mee naar de Efteling en we zijn bij hem te gast.
 |
| Dat ik dat gedurfd heb ..... |
De
luchtbedjes worden opgepompt en we logeren op 7 hoog met een prachtig uitzicht
over de lichtstad. Na een luxe ontbijt van vers gebakken broodjes staan wij om
tien uur bij de ingang van het park om direct een sprintje te trekken richting “De
Baron”. Een achtbaan met een vrije val van 37,5
meter met meer dan 90 km/u met vervolgens nog twee keer een wokkel er achter aan.
De 501 meter lange rit duurt in totaal zo'n 130 seconden. We arriveren te
gelijk met bussen vol steigerende pubers die allemaal voor ons uit rennen naar De Baron. We sluiten aan achter kilo’s snoep, chips, energydrank, cola en wat
er allemaal nog meer in een rugzak op schoolreisje gaat. Het wachten gaat beginnen. Twee treintjes
rijden af en aan. De rijen splitsen in voorste rij of maakt niet uit. Tuurlijk
mijn familie gaat voor de eerste rij. Ondertussen wachten wij anderhalf uur. De
zakken snoep worden leger en de jeugd onrustiger. We zijn bijna bij de
medewerker die de tickets uit deelt. Ineens stoppen de treintjes, het blijft stil.
Wat gebeurt er nu, zo’n 36 wachtenden verlaten de binnen wachtruimte en krijgen een
VIP ticket mee.
Er wordt wat
omgeroepen, helaas voor niemand te verstaan. Ondertussen staan wij twee en een
half uur in de rij voor de eerste attractie. We vragen de medewerker wat er omgeroepen
wordt. Een storing, kan 3 minuten maar kan ook 3 uur duren. Denkt u niet dat
wij het fijn vinden om te weten dat er een storing is.
Staan wij nu te wachten
op niets. Dat kan, u staat hier op eigen risico. Misschien kunt u ons twee en half uur wachten ook compenseren met een VIP kaart. Daar gaat de leiding
gevende over die zal ik oproepen. Ondertussen maakt hij van zijn handen een
toeter en roept zo hard als hij kan dat wachten op eigen risico is en de storing 3 minuten maar ook 3 uur kan duren. Al mopperend verlaten de school kinderen de
rij. Daar komt de leidinggevende, hij heeft goed nieuws, over 3 minuten is alles
weer draaiende. Wij krijgen een ticket en lopen door naar de voorshow. De
schuifdeuren gaan open. Daar zit ik tussen twee mensen die ik lief heb, mijn brein draait op volle toeren, mijn voeten
bungelen hoog boven de grond. Met mijn ene hand
houd ik de beugel en de hand van jongste vast en met mijn andere hand duw ik mijn
bril in mijn ogen. 130 seconden om mij af te vragen wat ik hier doe.
Voorzichtig open ik mijn ogen weer.
 |
| Heel de rij overleefd...zijn wij eindelijk aan de beurt... Is er een storing... (jongste) |
Voorzichtig open ik mijn ogen weer.
Nog een keer zegt
jongste.
Ga gerust je gang
als ik maar niet hoef.
Later M@rina!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten