woensdag 24 februari 2016

Voorlopig doe ik alsof ik niet weet hoe het werkt......

Alweer uit de verhuisdoos vraagt muziek collega vorige week aan mij. Gek scherend stuur ik hem een foto waarop alle kastjes en laatjes open staan met alle spullen die een plekje moeten krijgen. Het is even wennen bericht ik terug. Misschien ben ik wel een autist. Ik ben aan het inruimen in de volgorde van de vorige keuken. Of een perfectionist bericht hij terug. Ik ben bang van beide.
De keuken staat nu een week, nog niet helemaal zoals zou moeten, maar hij staat er. De toren van Mediq kratjes met alle keukenspullen kunnen worden uit gepakt. Zo langzamerhand verhuizen wij weer terug vanuit kantoor/schuur naar huis. Manlief komt de keuken binnen en bekijkt het inpak tafereel van een afstand.Voorzichtig vraagt hij waarom ik alles neerzet zoals het was.
Omdat ik misschien wel een autist of een perfectionist ben. Of misschien wel een beetje van beide.
Lijkt mij niet handig; hoor ik hem zeggen. Ik denk van wel en volgens mij breng ik de meeste uren in de keuken door.Van de rommelige paneeldeurtjes met handgreepjes zijn we naar een strakke keuken zonder handgreepjes gegaan. De handgreepjes zijn vervangen door heel veel stopcontacten. Martien de elektricien was nog maar één keer eerder een keuken tegen gekomen met zoveel stopcontacten maar dat was in een restaurant. Wij hebben nu laden die open gaan wanneer je er een duwtje tegen aan geeft en een klein drukkertje is genoeg om zich zelf weer te sluiten. De kastdeurtjes hebben een ander soort duwtje nodig dan de lades. En een iets harder drukkertje om zich zelf weer te sluiten. De kastdeurtjes hebben geen stekker maar een meegaand staafje die de klap opvangt.
De vaatwasser is het theaterstuk van de keuken.
Kokende en onderzoekende mannen..
Twee maal knock knock en daar zoeft de deur. Een beetje overdreven, om twee keer op de deur te moeten kloppen voordat je de vieze vaat kunt inruimen. Beetje kapsones van zo’n vaatwasser, toch? Hij heeft het aller vuilste karweitje, maar gaat niet open voordat je twee keer klopt. Dan de bestek la waar een prachtige 12 persoons-cassette ligt te stralen zonder kapsones. Deze la heeft geen duwtje of  klopje nodig. Gewoon aan de bovenkant vastpakken en los trekken. De eerste maaltijd wordt zowaar door de mannen gekookt. Dat heeft niks te maken met trek in eten of koken leuk vinden. Dat heeft alles te maken met de techniek die in deze keuken is verwerkt. Oudste staat twee keer te kloppen op een la die niet opengaat, en één duw tegen de vaatwasser blijkt niet het juiste signaal. Wanneer oudste onhandig met zijn knie tegen een la aan stoot krijgt hij een knal van de la terug. De la zag het als een duwtje. De vaatwasser krijgt bij de klopjes een theatraal gebaar, bij zoiets ga je vanzelf overdreven doen.
Tis even wennen de spelregels van de nieuwe keuken. Ik ben blij met mijn kokende mannen voorlopig doe ik net alsof ik niet weet hoe alles werkt.
Tot Later m@rina!

donderdag 11 februari 2016

Binnen 5 weken voor de tweede keer keukenstress……

De keuken met zachtgele paneeldeurtjes die ons 6 weken geleden nog veel gezelligheid gaf had ik eind december op Marktplaats gezet. Wie niet waagt wie niet wint. Binnen een half uur was ik minstens 4 aanbiedingen verder. Voor 150 euro komen Jan & Gerrit de keuken professioneel demonteren.  Achter professionele sites huizen onprofessionele handelaars die mij bijzondere mailtjes sturen; Waarom glimt het zo? Heb je de kastjes zelf gelakt?
Tjonge, jonge wat dacht u van een brandschone keuken met hoogglans deurtjes.
Gelukkig een goed bod van een keurige dame. Met haar vriend en Engelstalige partner met enkel 1 voortand komt ze de keuken demonteren. Niet helemaal professioneel. Het is niet om aan te zien hoe de koevoet er bijna tussen gezet wordt. Mijn brandschone keuken verliest in de eerste 5 minuten haar ziel en zaligheid doordat de hoek van de ovenkast er af knalt. Twee kastjes worden van elkaar getrokken zoals je een strakke laars van je voet af rukt. Ze zijn met twee auto’s en 1 kar. De keuken is hier gekomen in 2 busjes en 2 aanhangers…….Dat wordt 3 keer een ritje in de sneeuw en gladheid richting Amersfoort. De keuken wordt langzaam leger en leger.

Na 5 weken van voorbereiding gaat de keuken vandaag geplaatst worden. Gisteren kwam de vrachtwagen voor rijden. In de stromende regen wordt alles uit geladen. Er komt geen eind aan alle dozen met kastjes en apparatuur. Alles wordt hoog opgestapeld. Dat schuiven ze morgen allemaal zo in elkaar zegt de verhuizer. Hij heeft net zoals ik met lego gespeeld, voor hem een eitje.

Vanmorgen waren de eerste woorden; waarom zijn de spullen niet in de kamer gezet. De toon is gezet. Alsof ik dit bedacht heb. Bovendien ben ik niet zo’n ochtend mens.
Stapel puzzel.......
Bij toeval zag ik gisteren de verkoper die vroeg of de keuken gearriveerd was. Ik liet hem een foto zien van een bomvolle keuken. De verkoper verzekerde mij dat 1 telefoontje naar de verkoop genoeg zou zijn voor hulp maar volgens hem is dit voor jou een eitje sis ik hem toe. Hij pakt meteen de telefoon. De verkoper komt hoogst persoonlijk in zijn keurige kostuum helpen met tillen en sjouwen. Het puzzelen kan beginnen. Bij het koffie brengen vraag ik vriendelijk net zoals bij de loodgieter, timmerman en stukadoor; lukt het………..alleen krijg ik nu geen glimlach of ja hoor…..maar hoor gemopper.
Deze meneer kent mij niet. Hij weet niet dat ik niet tegen de woorden; past niet, klopt niet, gaat niet, hoe doen we dat, kan. Mijn brein raakt behoorlijk in de stress en manlief moet het ontgelden via Whatsapp. Het lijkt manlief beter dat ik naar vriendin ga. Echt niet, dan ben ik de controle helemaal kwijt.
Dit wordt een hele lange dag….
Ik geloof er niets van dat morgen om 17.00 uur de keuken goed gevuld is met alles in de juiste volgorde op de juiste plek.
Een nieuwe keuken, dat moet een feestje zijn volgens de verkoper.
Nou niet mijn feestje……
Later M@rina!

woensdag 3 februari 2016

Daar ben jij niet geschikt voor.......

Tijdens onze vakantie stoppen wij regelmatig bij een vervallen huisje met rondom een verwilderde tuin. Nieuwsgierig kijken wij door de scheef hangende luiken of we een glimp kunnen opvangen van het verhaal achter deze bouwval. Wandelend tussen de veldbloemen, olijfbomen of verdwaalde fruitboom zien wij ons al zitten op de veranda aan een ontbijtje genietend van de opkomende zon. Dit is toch “De droom van Italië” verzuchten we dan. Zullen we huis en haard verkopen en van deze bouwval een paradijsje maken.  Voordat we verder trekken maken we een foto voor de categorie “De droom van” en dromen lekker verder.
 
Aan zee, lang niet gek.......
Dat we op dit moment bivakkeren zonder badkamer, wc en keuken is niet zo praktische maar ons huis is nog lang geen bouwval. De muren staan nog recht over eind, we hebben warm en koud water en de verwarming doet het ook prima. Ons bed is weliswaar verhuist naar zolder maar daar is het heerlijk vertoeven. Stofvrij, lekker warm en vanuit het dakraam een prachtig uitzicht op de sterrenhemel en de molen.
Manlief vertrekt gewoon elke morgen keurig in pak richting het Westen en ik zit in een stofvrij kantoor met keukentje en badkamer een beetje aan te rommelen.

De tegels zijn er.........
Maar toch…….manlief, aannemer en ik zelf WhatsAppen wat af. Heb jij dat gat midden in de muur gezien? Ze zeggen dat wij de kleur van het kastje nog niet hebben gekozen? De tegels zijn vertraagd! Er is hier nu niemand. Nee, hoezo? Weet ik toch niet! Die douchedeur die wij gekozen hebben gaat niet passen hoor……..tuurlijk wel! Ik denk van niet, kom eens kijken dan………Wil je de tegeltjes opstaand? Liggend is mooier……Moet dat gat niet eerst opgevuld worden? Ik mis een stopcontact, staat wel op de tekening. Vandaag komen de tegels. 16.00 uur waar blijven de tegels. Weten jullie zeker dat ze vandaag komen? Het toilet? Is er al een levertijd bekend? Wie hangt het toilet beneden op? Dat moet na het tegelwerk. Maar schuren voor stukadoren is toch efficiënter, zo wordt het nieuwe stukwerk toch stoffig. Wat doen we eigenlijk voor de ramen? FF checken badkamermeubel ivm aanbetaling 146 cm? Nee! Het muurtje is 146 cm, het meubel 126 cm oei…..ben bang…tuut.tuut.  Er staat iemand aan de deur; Harrie, jij hier? Stukadoren? Nee wist ik niet. Welkom!
Stop! Bouwoverleg! Wordt vervolgd….

Weet je, zegt manlief; “De droom van……”  zo’n Pipi Langkous huis met scheve luiken en een verwilderde tuin, zoiets gaan wij nooit doen. Daar ben jij niet geschikt voor. Nou ja zeg, ik ben hier op zijn tijd de koffie schenkster, aannemer, assistent uitvoerder, aardig en niet aardig, pittig en helemaal niet fit en nu ben ik niet geschikt.
Nou ik zelf ook niet hoor. Wij zijn te ongedurig, te perfectionistische en kunnen het niet loslaten.
Ik moet er niet aan denken zo’n bouwval met overal gaten, bij elk gat moet je je weer afvragen wat te doen. Ieder zijn vak.

Nog heel even en dan is dit “De droom van……” en dromen we weer lekker verder.
Later M@rina!