dinsdag 20 december 2016

Ik ben het spoor even bijster..........

Of ik mee wil discussiëren met de redactie van het blad “Spoor”. Ach, waarom niet. Vorige week maandag ging ik met mijn thuisopdracht onder de arm richting Zwolle. Aan gekomen verteld een robot stem mij dat de deur open gaat en ik naar de tweede verdieping mag gaan. Daar zie ik een aantal wachtenden druk discussiëren. De gespreksleider gaat ons voor naar de ruimte. Hij wijst ons op de redactieleden en de notulist achter het geblindeerde raam en niet te vergeten de camera’s die op ons gericht zijn. Of ik het spits wil afbijten in het voorstel rondje. Halverwege het woord getrouwd klinkt er twee stoelen verderop; “Ik had het kunnen weten….” Panellid naast mij verteld met een brede smile over zijn job als project manager zonder rijbewijs en auto. Afgelopen zomer is hij met zijn gezin vanuit Denemarken met de trein op de boot gegaan. Het was een spannende onderneming. René twee stoelen verderop zit te popelen om te vertellen dat hij single is. Hij valt van het ene in het andere project als headhunter en coach en sinds kort is hij ook beschikbaar als stage begeleider.
De deur zwaait open. Een dame in een mega groene jas en dito groene oversized blouse stapt binnen. Hé hé ik ben er, ik ben Charlotte, ik zou eigenlijk helemaal niet komen maar ik werd gebeld. "Welkom, neem plaats, we zijn net begonnen met een voorstel rondje". Gut mag ik even bij komen, ik moet er even in komen hoor, zo ben ik. "Geen probleem, wij gaan rustig verder". Aan de beurt is de docente Nederlands; ik zit hier als consument en niet als docent. Maar; “Ik wordt met dt” op het formulier wil ik het wel even over hebben. Waar kent ze Janien naast haar toch van? De goedlachse peuter speelleidster Janien zou het niet weten. Charlotte breekt even in, we mogen niet mompelen of met een hand voor de mond murmelen, ze is slechthorend. Mirjam die nu net aan de beurt is wilde ons dezelfde vraag stellen. Ze is ook slechthorend, of we ook rekening met haar willen houden. Op dit moment is ze door bijzondere omstandigheden niet in de gelegenheid om te treinen. Of ze mag melden dat ze het niet eerlijk vind dat de kids regeling tot 11 jaar is. Voor het oudste kind van haar partner vervalt nu de regeling waardoor de bijzondere omstandigheden voor hen nu nog moeilijker worden. Charlotte is gesetteld; ik ben ook single verteld ze blij. Ze zit bij veel clubjes en schrijft zich in voor zo veel mogelijk nieuwsbrieven om geen aanbieding te missen. Bedoel je clubjes zoals Facebook vraagt de head hunter. Welnee, ik ben lid van groen,  het is nogal ingewikkeld, we zagen veel boompjes om, had je niet gedacht hé.  Gek hé lid zijn van groen, tja zo ben ik. Ben je dan een boswachter? Boswachter? Neu, beeldend kunstenaar! 

Wat vinden jullie van “Spoor”?  gaat de gespreksleider verder.
Oh ja, dat was het waar ik voor was gekomen.
Werkelijk waar ik ben het spoor even bijster……..
Tot Later M@rina!


zaterdag 10 december 2016

Schuinachterbuurmeisje is een TOP voorbeeld!

Wanneer ik zo rond half 8 op de fiets stap is het best nog donker. Regelmatig kom ik om de hoek mijn schuinachterbuurmeisje tegen met haar kleine schattige hondje. Twee turven hoog, in haar hand heeft ze een stukje keukenrol en een plastic zakje. Ze huppelt vrolijk de dag tegemoet. Als ik nog even achterom kijk zie ik haar bukken en het drolletje keurig oppakken en in het plastic zakje doen. Top, schuinachterbuurmeisje wat ben jij een kanjer!

Op facebook verscheen gister een foto van een wijk verderop; Welke Aso heeft zijn hond hier laten schijten….

In mijn gedachten ga ik terug naar jaren geleden. Samen met vriendin, mannen en onze kids zijn we een weekje aan het kamperen en genieten wij van zon, zee en strand.
We zoeken schelpjes, verzamelen strandafval en maken een enorm zandkasteel. De mannetjes graven er een enorm grachten stelsel omheen. De mini-dames zijn van het pimpen met schelpjes en halen voor de mannen emmertjes water zodat de grachtengordel niet droog komt te staan. Vanaf een afstandje bekijken wij het schouwspel. Het is rustig op het strand, ruimte genoeg voor iedereen.
De rust wordt verstoord door een hoop gezelligheid van een keurige vader en moeder met hun 3 puberkinderen.
Ze gooien met een balletje waar hun schattige viervoeter, je weet wel uit de page reclame, achter aan rent. Zullen wij over 10 jaar ook met zulke slungelige pubers over het strand lopen, vragen wij ons lachend af. Ze komen dichter bij, de viervoeter rent met grote sprongen over ons picknick kleedje, bulderend gelach van de keurige familie volgt. Wij vinden het iets minder leuk. De page hond rent naar onze kids, ze kijken verschrikt omhoog, jongste neemt de benen die heeft het niet op honden. Wat gaat er nu gebeuren. Page hond stopt en vertrapt de grachtengordel om midden op het kasteel een Zeeuwse bolus achter te laten. Wij staan perplex, vinden jullie dit normaal roepen wij. Ze kijken niet op of om. Ik pak de schep van jongste en been met grote passen naar de keurige moeder toe die het bijna in haar broek doet van het lachen. Alstublieft zeg ik tegen haar. Ja, wat moet ik daar mee, uitdagend kijkt ze mij aan. Hier mee ga jij nu die enorme drol van jouw schattige viervoeter van het kasteel halen. Waar moet ik die drol laten? Waar moet ik die drol laten? Weet je, op dat bord staat tot en met april honden aan gelijnd en daarna verboden voor honden en nu vraag je aan mij; Waar moet ik die drol laten?  Met tegen zin graaft ze een ieniemieni gat. Vol verontwaardiging kijken de kinderen haar aan als ze de drol komt halen. Her en der veegt ze het zand weer op de plek. Zo goed; vraagt ze met een klein stemmetje terwijl ze mij de schep terug geeft?
Wat vind je er zelf van…….

Misschien leuk om posters te plakken met mijn huppelende schuinachterbuurmeisje en haar hondje... Ze is een top voorbeeld!
Later M@rina!

woensdag 30 november 2016

Geef ik nu een peepshow?

Afgelopen zondag was het fantastische schaats weer. Heerlijke vrieskou met een stralende zon. Helaas, de ijsvloer ontbrak. Jongste en ik hadden zin aan fietsen en schaatsen, waar kan dat beter dan in Amsterdam.
Bestemming bereikt.....
 We gooien de fiets achter in de auto en rijden naar haar woonplekje in Amsterdam-Noord. Vandaar uit gaan we op de fiets richting het Museumplein waar tot en met februari een mooie ijsvloer ligt. We zien een gezellig bruggetje over het ijs, boompjes met gouden lampjes, uitzicht op het rijksmuseum en de warme chocomelk met slagroom die ons van alle kanten toe lacht. Kan het nog leuker. Voordat wij de baan op gaan willen wij eerst naar de wc. Nu zijn wij best makkelijke plassers, maar een beetje comfort en hygiëne is niet onbelangrijk. Op het Museumplein zit een leuk koffietentje waar je tegen betaling van €0,50 gebruik mag maken van het toilet.
Het bonnetje geeft weer €0,50 korting op de rekening in het café. Het ziet er spik en span uit, ruikt fris en is opgeleukt met leuke kleurtjes en frisse planten. We gooien de muntjes in het apparaat en lopen door het toegangspoortje. Twee wc’s  zijn bezet en de derde wordt net schoon geboend.Vanuit de bezette wc’s komt een hoop kabaal. De dames roepen van alles naar elkaar en gieren het uit van het lachen. We snappen het. De deuren van de wc zijn van matglas. Elke beweging die de dames op de wc maken zien wij als een schimmenspel door het matglas heen. Staan, zitten, bips afvegen, prullenbakje openen, jas aan doen.....
Ooit verkozen tot mooiste wc van de BENELUX!
Er wordt door gespoeld, de hand gaat naar het slot en meteen wordt het "mat" "helder" glas. We zijn aan de beurt. OMG nu kan ik achter elke boom plassen maar plassen in een wc met een deur van matglas. De dames uit een één of ander ver land vragen lachend aan ons of dit normaal is in Dutch of ze wel echt op een openbare wc zaten of dat ze in een sexshop zijn terecht gekomen. Hoezo Dutch, dacht het niet; So sorry lady’s, it is not my cup of tea. Jongste schiet stilletjes de wc in. De hoge nood wint, ik ga naar binnen maar beweeg zo min mogelijk. Ik hoor wachtenden lachen. Het plassen lukt niet echt. Heb ik nu werkelijk waar 50 cent betaald om eerst naar een soort van “wc-peepshow” te kijken om er vervolgens nu zelf één weg te geven.
Ik denk dat ik het heel lang kan ophouden vandaag.
Tot Later M@rina!

zaterdag 26 november 2016

Onze straat is volop in beweging......

Het afgelopen half jaar viel het één na het andere flyertje van een makelaar in de brievenbus. Ik weet de tekst niet meer precies maar zoiets als; “Er staat iets verderop bij uw in de straat een huis te koop”, “er zit beweging in uw straat” of was het nou “uw straat is in beweging”. Van de eerste tekst zal wel de bedoeling zijn; zegt het voort, zegt het voort en bij de tweede tekst zie je dat er op het “Te Koop bord” nu een grote rode sticker “Verkocht” prijkt. Wat een gedoe verhuizen, alles inpakken, behangen, schuren en schilderen. Wij blijven zitten waar we zitten en pakken de badkamer grondig aan. Van het één kwam het ander, er liggen nu nog een paar rot karweitjes in de keuken op ons te wachten. We waren verrast dat er het afgelopen jaar in no time bij 3 huizen een bord met; Te Koop in de tuin kwam te staan en ook nog huizen in de stille verkoop gingen.
Ben je de buren aan het wegpesten, werd me meerdere keren gevraagd. Daar heb je het al, wat denk je zelf? FF serieus,  wat is er aan de hand bij jullie in de straat? Niks, er is niks aan de hand, een samen loop van omstandigheden. De één wil groter, de ander wil kleiner, de volgende gaat naar een aanleun en een buuf heeft extra zorg in het verpleeghuis nodig. Niks aan de hand, onze straat is volop in beweging. Mijn buurtjes zijn na ruim tien jaar naast ons afgelopen maandag vertrokken. Dat is niet niks. We kenden elkaars geluiden, we waren elkaars eerste hulplijn bij nood, buuf schrikt niet als ze om 23.30 uur nog snelle hakjes hoort achter het huis. Buuf kent onze puber geluiden en de vrolijke stemmetjes  van mijn buurkindjes op weg naar school is mijn allerlaatste wekker signaal op mijn vrije dag.  Ons konijn en buurkonijn hebben regelmatig stampvoetend contact in morse seinen. 11 november zorgt buuf al jaren voor veel levendigheid, voor de laatste keer werd er bij ons in de straat door de “club van buuf” af gesproken. Het is de allereerste Sint Maarten optocht voor hun jongste telg Roos. Afgelopen zondag gingen ze over, maandag kreeg ik een berichtje van Roos en haar familie, ze hebben heerlijk geslapen in het nieuwe huis. Het is er heel stil. Wanneer ik donderochtend in het schemer naar buiten kijk zie ik een slinger hangen voor het raam aan de overkant. Hoera een jongen.  Ik Whatsapp schuinoverbuurvrouw; de kleine bij jullie buurtjes geboren, al wat gehoord, alles goed……
Jongetje? Heb je goed gekeken? (-: Hahaha meisje! Roos is maandag geboren! Whatsapt buuf terug.
Onze straat is in beweging, volop dat is een ding wat zeker is. Op dezelfde dag wanneer buurmeisje Roos de straat heeft verlaten verwelkomen we een mooi nieuw Roosje.
Hoe leuk!
En onze nieuwe buren…….ben best nieuwsgierig…….’t gaat vast goed komen!
Tot later M@rina!

zondag 23 oktober 2016

Andersom?

Het heerlijke herfstzonnetje zorgde er voor dat manlief en ik de wandelschoenen aan trokken om een rondje Meppel te doen. Wij verlieten het centrum voor een mooie route door het Reestdal langs houtwallen, de verhalenpaal, het laarzen pad en sloot kanten vol bloemen. Wij trekken ons zelf met het pontje over de Reest om vervolgens weer terug te wandelen naar huis.
Ruim 10 km op de stappenteller, dat verdient een ijsje.

Bij de ijssalon vraagt een mijnheer om twee hoorntjes met ieder twee bolletjes. Hij noemt de eerste twee smaken. Het ijsmeisje schept op elk hoorntje één bolletje.
Oh, dat was niet de bedoeling, deze twee bolletjes moesten op 1 hoorntje, op het andere hoorntje wilde ik eigenlijk……... ach weet je wat; zegt mijnheer, je schept nu nog twee bolletjes maar andersom…. Andersom zegt het ijsmeisje?
Bijschrift toevoegen
Ja andersom, nu op het ene hoorntje Bosbes en op het andere hoorntje Kiwi. Hulpeloos kijkt ze naar manlief en mij. Lachend zeggen wij dat we precies snappen wat mijnheer bedoelt. Helemaal niet moeilijk, dezelfde smaken maar nu andersom.
Het kwartje valt niet.
Ik denk dat het gisteren heel laat is geworden zegt mijnheer. Klopt! Vrolijk begint ze te vertellen over het gezellige teamuitje met haar collega’s. Wij moeten een handje helpen; eerst op hoorntje 1 een bolletje Bosbes en nu op hoorntje 2 een bolletje Kiwi. Hoppa gelukt. Met een knipoog gaat mijnheer naar het terras.Wij zullen het je niet moeilijk maken zeg ik. Hoorntje 1 voor mij en ik wijs 2 smaken aan. En u dan zegt ze tegen manlief. Dat komt zo, hij wil 3 bolletjes, te ingewikkeld zeg ik voor de grap. Ze kwebbelt vrolijk met hese stem over het perfect geregelde teamuitje. Ik pak mijn ijsje aan en manlief steekt van wal. Het was in Rome minder ingewikkeld om een ijsje te bestellen dan hier zeg ik plagerig. Zonder blikken of blozen gaar ze enthousiast verder. Oh echt waren jullie in Rome, dat wil ik zo graag.
Moet je zeker doen, wij gaan genieten van deze heerlijkheid!
Op het terras vraagt Kiwi/ bosbes mijnheer met een brede grijns of het gelukt is.
Ja zeker, 2 en 3 bolletjes in onze favoriete smaken……..
Het ging heel goed step by step!
Tot Later M@rina!

dinsdag 11 oktober 2016

Traumatische beweging?

De tweede week van onze vakantie stond de camper met de kont schuin omhoog. Tijdens het slapen moest ik mij een beetje schrap zetten anders gleed ik naar het voeteneind.
De laatste dag in Rome voelde ik tijdens het draaien in mijn slaap een stekende pijn vanuit mijn nek naar mijn hoofd. ’s Morgens werd ik wakker met een stijve nek. Vast van een airco of het gesjouw met de rugtas. Met een ibu houd ik de pijn tijdens de vakantie prima onder controle.
Maar thuis gekomen in Nederland is de pijn niet verminderd. Ik smeer tijgerbalsem en zoek de warmwaterzak op voordat ik een afspraak maak met de huisarts.

Ik wijs mijn huisarts de meest pijnlijke plek aan.
Heb je een traumatische beweging gemaakt? Of eerder gehad? Tintelingen in je arm? Niets van dat alles. Ze bekijkt elk kliertje en spiertje die de boosdoener kan zijn. Traumatische beweging, nee, ik heb wel geslapen tijdens het rijden met zo’n hanghoofd die alle bochten mee zwiept en ook lang gelezen met mijn hoofd voor over gebogen op een boek. Maar een traumatische beweging, nee dat geloof ik niet.

Via de huisarts op naar de fysio voor een heerlijke massage. Na de intake ging mijn hoofd tussen de frisse handen van fysio mevrouw en bewoog alle kanten op. Er kwam weer beweging in. Van voor naar achter, van links naar rechts. Af en toe hoorde ik het flink kraken. De dikke stijve knobbels zijn deze behandeling wel een keer of vier nodig denkt fysio mevrouw.

Tijdens het kijken van het journaal doe ik de opgegeven oefeningen. Moord en doodslag in een Amsterdamse parkeergarage. De daders zijn voortvluchtig. Hoe doen die gasten dat zo snel zeg ik tegen manlief. Rijden ze soms door de slagboom heen……….
De slagboom…….de traumatische beweging zeg ik tegen manlief, ik weet het weer.

Wij liepen van de supermarkt terug naar de camping. Op het smalle stukje waar de auto’s de parkeerplaats op en af rijden gaat de weg over in 4 autobanen zonder een duidelijke strook voor voetgangers en waar loei hard gereden wordt. We staan goed zichtbaar naast de auto die de parkeerplaats af wil rijden. We kijken naar links, we kijken naar rechts, pakken onze
Via Flaminia Nuova
boodschappentassen op en lopen naar de oversteek. Tenminste dat willen wij. Misschien had ik ook even omhoog moeten kijken. Boink, voordat ik het goed en wel in de gaten heb wat er op mijn hoofd knalt, is het obstakel weg. Heel even sta ik te duizelen. Stond ik nou naast de auto onder de slagboom. Dom, heel dom. Ik ben bang dat manlief heel hard gaat lachen.
Hij kijkt verschrikt achterom, wat doe je…..………..
Oh niks hoor, gaat goed zeg ik snel. Zou iemand het gezien hebben?
Moet je even zitten?
Nee hoor, het gaat prima.
Dat holle geluid kwam dat van de slagboom of van je hoofd zegt manlief.
Aardig, heel aardig!
Een traumatische beweging, het was in ieder geval een traumatische ervaring………………
Tot later M@rina!

zondag 28 augustus 2016

Burgerleven

Vanaf haar vakantieadres op Bali appt jongste min of meer met een hulpkreet.

“collegegeld is afgeschreven!  €1984 dit jaar.
Nog even en het is m’n geboortejaar”.
  
Vorig jaar kwamen wij thuis van vakantie op het moment dat er voor 2 studenten €4000 moest worden betaald. Ga er maar aan staan, wat een bedrag om te kunnen studeren. Dan hebben we het nog niet over de boeken, stofjes, materiaal voor presentaties en de buitenlandse excursies. Tuurlijk, het is een rijkdom dat je hersenen het goed doen en je de gelegenheid krijgt om te kunnen studeren. Lukt het niet, dan zijn er in Nederland allerlei potjes en goedkope leningen om je een handje te helpen. Niks mis mee!
Neemt niet weg dat je schrikt wanneer er zo’n megabedrag van je rekening af gaat. Manlief stort gauw jongste het geld zodat ze niet in de stress schiet.

Nu we er toch mee bezig zijn, volgens mij kunnen wij een tijdperk afsluiten zegt manlief tegen oudste. Oudste is sinds kort student af. Hij is zoals hij zelf zegt; burger geworden met alle lusten en lasten. Geen huiswerk meer, hij hoeft geen studiepunten meer te halen en zijn collegekaart is ongeldig verklaard.
Samen met de stage begeleider, mede studenten en de examencommissie waren wij bij zijn eindpresentatie. In alle rust vertelde hij ruim een uur over zijn ontwikkelde handscanner met een App die alles in één keer kan uitlezen. Er werden kritische vragen gesteld, heel relaxed en goed doordacht gaf oudste antwoord.
Wat zullen we een geld overhouden (-;
Wanneer ik in mijn ooghoeken zijn stagebegeleider regelmatig ja zie knikken weet ik dat het goed zit. Vlak voordat de examencommissie de zaal verlaat vragen ze aan zijn begeleider hoe zijn stage was. Prima, we hebben hem een baan aangeboden. En? Hij heeft het aanbod van de buurman aangenomen. De deur blijft altijd open staan. Een ontlading volgt wanneer de commissie de zaal verlaat. Ik ren naar de wc, drink een bak sterke koffie en luister naar de redeneringen van medestudenten en stage begeleider. Lachend komen ze na een half uur terug en lopen op oudste af, wij mogen je feliciteren! Met een brede grijns zegt hij; u ook gefeliciteerd moeder, u had toch niet anders verwacht dan dat hij zou slagen. Nou ja, de vragen, best moeilijk. Wel nee, niet voor u zoon, we moeten toch wat vragen stellen, het moet niet te gemakkelijk zijn, dik voor elkaar.
We eten met zijn allen voor de laatste keer een broodje in de kantine van Windesheim. Een tijdperk afgesloten. Met een “burger” verlaten wij het pand.
Zijn studentenstad is nu een werkstad. Vakjargon vliegt over de familie app; Manatree, continues integration, arduino, automatische flashen en meetings…….termen waar ik nog nooit van gehoord heb.

Onze burger geniet van het burgerleven en zijn eerste salaris is op zijn rekening gestort. Dit jaar geen collegegeld voor oudste, voor de laatste keer een verrekening van kleedgeld, zakgeld, ziektekosten etc. en de automatische stortingen zijn stop gezet. 
Wat zullen wij een geld overhouden (-;
Later M@rina!

zondag 21 augustus 2016

Niks niet "Marina kiest"!

Normaal gesproken wordt je in de zomer wakker van de warme zonnestralen die door de gordijnen heen schijnen. Smeer je liters zonnebrand. Doe je het noodzakelijkst in het huishouden om de rest van de dag van het zonnetje te genieten. Op het heetst van de dag ga je op zoek naar een schaduwplekje waar je op je gemak het ochtend krantje leest met een verse kop muntthee binnen hand bereik. Je gaat over van de winterkost op frisse zomer salades en geniet van het heerlijke zomerse fruit.

Helaas, deze zomer heb ik mijn regenpak meer gebruikt dan in de afgelopen 4 jaar. Eten we zomerstampotjes in plaats van zomersalade. Liggen de zomerkleren niet in de kast maar in een bak op zolder. Zonder zon geen bruine benen waardoor mijn leuke jurkje niet leuk staat. De winter kilo’s blijven stiekem hangen, waardoor het knoopje of ritsje niet gemakkelijk dicht gaat. Een maatje groter is voor mij geen optie, nu ik de 50 gepasseerd ben gaan de overtollige kilo’s er niet zo maar af. Een weekje balansen, je rot eten in Granny’s of een brooddagje doen geen wonderen meer. Ik moet er echt wat voor doen. Dusss meer bewegen, minder eten en vooral niet snaaien. Ik weet het heel goed elk pondje gaat door het mondje.


Mijn lief heeft de app MyFitnessPal voor mij gedownload en nu is het aan mij om alles in te vullen wat ik eet. Vernuftig apje hoor, daar ligt het niet aan. Via de streepjes code zijn binnen een nano seconde de calorieën bekend die ik in mijn mond heb gestopt. Wel een beetje oneerlijk dat mannen een behoorlijk aantal calorieën meer mogen happen dan vrouwen. Wanneer wij hier in huis het zelfde naar binnen werken wordt ik aan het eind van de dag genadeloos af gestraft bij het voltooien van het Logboek. Staat er bij manlief; goed zo, ga zo door staat er bij mij – 350 calorieën. Door flink te bewegen kan kopje Cardio de boel weer een beetje recht trekken. Fantastische met 50 minuten Zumba verbrandt je maar liefst 540 calorieën, met 30 minuten zwemmen verbrandt je 367 calorieën en 90 minuten skeeleren is goed voor 883 calorieën.
Een eitje dus dat afvallen. Ten minste…... 
Het is de hele dag door kiezen. Cappuccino of koffie met koffiemelk, broodje hagelslag of broodje jam. Een plakje cake of een plakje ontbijtkoek. Een koekje bij de thee of 5 kerstomaatjes. Het ritsje gaat al iets gemakkelijker. Er zijn heel wat hulplijnen te koop waarvan “Eibertje kiest” er één is. Maar als “Marina kiest” gaat het wel eens flink  mis. Na de verregende Donderdag Meppel Dag vorige week koos ik voor warme chocomelk met slagroom en een overheerlijk appeltaartje. Nog erger vrijdagavond ben ik door het avond zonnetje verleid door een ijshoorntje met twee bollen. Vandaag niks niet “Marina kiest”, alleen maar komkommers en kerstomaatjes. Met een grote boog om de weegschaal en morgen ochtend maar met de billen bloot.
Lang leve het diëten!

Later M@rina!

zondag 14 augustus 2016

Héééeéyyy vrouwtje

Het is alweer even geleden. Rond de klok van zes staan er twee mannetjes op de stoep.
Hoe oud zullen ze zijn, een jaar of 12, 13. Ze willen graag weten wat dat boekenkastje aan de muur precies betekend. Mag iedereen daar gratis een boek uit halen. Wij ook?
Ik ben druk aan het koken en mijn keukenschort ruikt naar de pastasaus. Wat eten jullie is de volgende vraag? Macaroni? Nee, spaghetti, maar de saus die jullie ruiken kan ook best voor macaroni gebruikt worden. Het boekenkastje; natuurlijk mogen jullie een boek. Wat vinden jullie leuk om te lezen. Oh maakt niet uit. Ik zet het vuur onder de pannen zachter zodat ik rustig kan kijken of er wat voor ze tussen staat. We neuzen in het biebje en in de voorraad kast, er wordt gewikt en gewogen en vooral gekletst over ditjes en datjes. Zal ik ze nog weer zien, deze jongens, met of zonder boeken?

Koud en nat. Af en toe droog )-:
Niet lang daarna zie ik de boeken terug in het kastje, helaas geen berichtje in het gastenboek. Ben eigenlijk best nieuwsgierig naar deze mannetjes. Het duurt niet lang of één van de twee staat rond zessen weer op de stoep. Of ik de boeken wel gevonden heb. Ik heb wel aan gebeld maar je was er niet. Heb je ook Donald Duckies. Eigenlijk niet. Maar ik kan ze bij oudste van de kamer halen, die mag je lenen maar dan moet je er heeeeel zuinig op zijn, die zijn niet van Mini-BI-EB-bers die zijn van mijn oudste zoon. Wanneer hij ze na een paar weken terug brengt schrikt hij een beetje wanneer mijn oudste zoon zelf de deur open doet. Hij had ze ten slotte een beetje stiekem mee gekregen.

Regelmatig komt hij terug, altijd alleen, meestal rond zessen en steevast komt de vraag wat kook je…..
Het ruikt naar…..

Afgelopen donderdag ga ik samen met mijn kinderen en aanhang naar de kinderrommelmarkt. Voor de gezelligheid en om leuke spullen te scoren. Wie weet komen we nog leuke boeken tegen voor MiniBIEBbers. Het is koud en nat. De spullen liggen onder plastic en de kinderen zitten verkleumd onder een plaidje hun tijd uit te zitten. Er wordt weinig verkocht en de eerste kinderen gaan teleurgesteld naar huis.
Ineens hoor ik een marktkoopmannetje die de moed niet opgeeft. Met een vrolijk stemmetje staat hij als een echte stuntwerker zijn waar aan te prijzen.
Op zijn kleedje liggen wat spullen zoals bloempotten, oude boeken en dvd’s. Zijn schelle stem zorgt voor flinke belangstelling bij zijn verkoop. Ineens zie ik dat deze dappere verkoper mijn boekenmannetje is. Tussen de mensen door ziet hij ons ineens lopen. Hij onderbreekt zijn praatje en roept heel hard; Héééée vrouwtje, ik sta hier ook! Wat een geweldig plekje heb je, veel succes! Ik kom gauw weer langs hoor en hij gaat weer verder met zijn handel.

Mijn boekenmannetje, hij bezorgt mij een grote lach op deze druilerige dag!
Later M@rina!





zondag 31 juli 2016

Neem dan contact op met uw arts!

Wanneer ik gisteren in de trein stap richting Groningen is het somber en regenachtig. Gelukkig staat het zonnetje in het hoge Noorden op ons te wachten. We wandelen richting het centrum en zijn verbaasd over de hoeveelheid leuke winkeltjes met hebbedingetjes. Hier kunnen we ons geld wel kwijt. Leuke gadgets voor de Minibieb bij Anna & Claras. Bij Laif & Nuver zien we een maatcilinder uit de apotheek een tweede leven leiden als vaas met een prachtige pauwenveer. Je moet er maar op komen.
Tijdens het winkelen krijg ik een WhatsApp van manlief. Wil je neusdruppels kopen….Liefst  van de Etos. Dan hoef ik de stad niet in. Waarom Etos vraagt vriendin. Die van TP lijken wel zoutzuur, die branden je neus kapot. We stappen de Etos binnen op zoek naar de zelfzorgartikelen. De zomergriep deed vorige week bij manlief zijn intrede en is nog niet zo gemakkelijk de deur weer uit te krijgen. Ik vul meteen de rest aan en zorg voor reserve.
Eén doosje Ibu, één doosje Paracetamol, 3 flesjes Xylo en 1 flesje Xylo met menthol. Dat laatste vind ik zelf net even wat verfrissender. Vriendin en collega zegt gekscherend; Mevr dat lijkt op een verslaving. Ze weet dat ik altijd neusdruppels in mijn tas heb in verband met niet mijn verslaving maar dat van een ander. Wanneer ik een sigaret ruik slaan bij mij de slijmvliezen hun vleugels uit en krijg ik pas weer lucht wanneer er een snuifje Xylo bij aan te pas is gekomen.
Wordt u klacht na 7 dagen niet minder,............
Mijn verslaving heb ik redelijk onder controle, mits ik niet in de rook van een ander verzeild raak.
Een pittige Groningse dame van een jaar of 18 staat achter de kassa en vraagt of ik alles heb kunnen vinden. Ze bekijkt mijn aankopen. Ik wacht op de vraag; Heeft u nog vragen over de producten….
Resoluut pakt ze 1 flesje Xylometazoline uit mijn verzameling met de mededeling dat ze mij niet meer dan 3 flesjes neusdruppels tegelijk mag verkopen. Pardon. Waarom; vraag ik haar. Dat is een regel, niet meer dan 3 tegelijk. Ik vertel haar dat ik net een WhatsApp krijg van manlief of ik neusdruppels mee wil nemen vanwege de zomergriep en dat we thuis met 4 personen zijn of we nu samen moeten doen. Of dat ik voor het vierde flesje naar de overkant moet. Dat hoeft niet, ze mag van haar baas wel twee transacties achter elkaar doen. Hoe bedoel je dat. Als u heeft afgerekend mag ik u de vierde alsnog verkopen. Vind je dat niet een beetje hypocriet, je weet vast veel over de werking en bijwerkingen waardoor je niet meer dan 3 flesjes mag verkopen. Haar hoofd wordt steeds roder, haar borst groter en haar lengte langer.
U mag het middel niet langer dan 7 dagen gebruiken. Meer informatie kan alleen de gediplomeerde drogist u geven. Leest u voor het gebruik nog wel even goed de bijsluiter.
Ik hoop dat deze dame de bijsluiter zelf ook eens leest, er staat toch echt iets anders………………
Later M@rina!

zaterdag 23 juli 2016

FF een strijkijzer halen.............

Vandaag is het eindelijk gelukt, de was is weg gestreken. Vorige week zaterdag wilde ik even snel voor een weekendje weg de kleren die mee moesten en die we dragen wilden strijken. Het strijkijzer warmde langzaam op maar koelde net zo snel weer af.  Hij stopte ermee…..

Maandag stapte ik op de fiets om 500 meter verderop naar Scheer & Foppen te gaan. Niet meer aan gedacht. Faillissement. Ik zie geen bekende verkoper maar wel een ontzielde winkel.
Sneller kan niet.....

Door naar Expert. Een volle plank met strijkijzers, dat moet lukken. Nadat ik mijn wensen kenbaar heb gemaakt bleken er twee mogelijkheden te zijn. Een Tefal net iets minder krachtig dan ik had voor €72,95 of een Philips voor €92,95 deze laatste is mooi puntig zodat ik de overhemden voortaan tot in detail perfect kan strijken. Dat puntige geloof ik wel, maar een Tefal met minder wattage dan ik nu heb begrijp ik niet. De zool wordt niet verwarmd maar de stoom komt heet naar buiten legt hij uit. Minder kans dat je je brand, niet dat u uw hand er zonder meer op kan leggen want hete stoom is ook niet mis. Als ik er nu twee koop heeft u dan een leuke aanbieding, mijn oudste is ook op zoek. Verkoper googelt op zijn IPhone en komt tot de conclusie dat €72,95 al een koopje is. Bovendien het is de laatste, komt ook niet terug, vernieuwing hé, niet bij te benen.
Buiten gekomen pak ik het Blokker foldertje van deze week uit mijn tas. Er staat een aanbieding van Tefal in van 2600 watt zo één als ik had voor €69,95.
Bij de winkel aan gekomen hangt het plaatje uit de folder voor een leeg schap.
Woensdagmiddag komt de nieuwe voorraad, ik mag reserveren. Als ik online voor 22.00 uur bestel heb ik hem morgen in huis? Wat uw eigen dorp u biedt....... ik kom wel langs.

Wanneer ik donderdag de Blokker binnen stuiter runnen twee mensen de Toko.Terwijl de verkoper een broodrooster gaat halen voor een echtpaar op leeftijd vraagt een jonge vader op de speelgoedafdeling zijn hulp. Snel opent hij in het voorbij gaan de vitrine voor een Mevr. waar van de krulborstel het heeft begeven. Waardoor een dame in scootmobiel begint te tetteren dat ze niet voor Jan met de korte achternaam staat te wachten. Een hoogzwangere dame gaat op een wasmand zitten wachten die het gelukkig niet begeeft. Haar twee minimensjes vermaken zich prima door schoolbekers uit het schap de rolstoel helling af te laten rollen. Nadat de hoogzwangere dolgelukkig met een oor thermometer naar de kassa gaat ben ik aan de beurt. Ik wil graag een strijkijzer. Heeft u een keuze kunnen maken. Ik wijs naar de aanbieding. Terwijl hij mij passeert op weg naar de volgende klant geeft hij mij snel de doos. Ik zou maar een vraag stellen.

Even een strijkijzer halen……..ik ben bijna een week verder.
Ik doe alles via Bol.com verteld vriendin. Voor 23.00 uur besteld, de andere dag in huis, prima garantie!
Geen gek idee.
Later M@rina!

dinsdag 12 juli 2016

Tijd om te stoppen......

15 jaar geleden was het elke dag ’s morgens voor school en tussen de middag een Pokémon strijd. Ik vond het een vreselijke animatiefilm. En wilde niet elke keer die discussie. Het was bij ons geen Pokémon op het beeldscherm. Dat gekrijs, die flitsende beelden en de felle kleuren bracht mij veel te veel onrust in huis. Een hieperdepiep gedoe.
Doe mij maar Tik Tak, Pieter Post, Wicky de Viking en natuurlijk Pipi Langkous.

Maar nu anno 2016,  Pokémon is opnieuw HOT. Ik begrijp dat ze overal zitten, in mijn achtertuin, op de molen, aan de overkant in het plantsoen, alleen ik zie ze niet en ik hoor ze niet. Zelfs het 20.00 uur journaal gaat over Pokémon. Oudste download de app. Onder het eten hoor ik hem zeggen; woww er zit een Weedle in de buurt. Mijn nieuwsgierigheid wint. Na het eten vraag ik oudste een rondleiding door de virtuele wereld van Pokémon. Hij WhatsAppt naar zijn studie genoten en verteld van zijn trauma. Ik mocht echt waar nooit naar Pokémon kijken en nu wil mijn moeder met mij door de stad wandelen op zoek naar Pokémon.
Kleed je onherkenbaar en claim een psychologische schadevergoeding is het advies van de jongens.
Hij gaat mee, samen lopen wij met onze iPhone in de handen een route. Onderweg krijgen wij aanwijzingen van bosjes en gebouwen waar ze kunnen zitten.
Schuinoverbuurvrouw fietst ons voorbij op weg naar de kapper. Gezellig zijn jullie roept ze naar ons. Versta ik dat nu goed. Gezellig zegt ze nog een keer dat jullie naar elkaar WhatsAppen tijdens het wandelen. Dat doen we niet roep ik terug. Zeker Pokémon, jij bent toch niet zo gek omdat te gaan doen. Nee, nou ja eigenlijk wel.
We scoren een Pokémon om de hoek bij het Staphorster vrouwtje, er lopen net twee meiden giechelend weg. Een Fries echtpaar komt aan gefietst en vraagt of we van Pokémon zijn. Zij komen voor het Staphorster vrouwtje. Wij wandelen verder langs molen de Weert waar ergens een Pokémon in de bosjes moet zitten. Op ons schermpje zien we dat we bij Ogterop flink kunnen cashen. Aangezien er een schip met zure appels onderweg is wil oudste eigenlijk wel terug naar huis. Zijn scherm laat net 3 mega schilderijen zien. Of ik die wel eens heb gezien?  Hoe goed ken je je stad, nu willen wij het weten ook. Bij wokplaza is het een drukte van belang, ahhh er zit een pokémonnetje bij de leeuw. Wij vangen hem, het gaat goed met ons.
Het begint te druppen, we moeten flink doorlopen om droog thuis te komen. We zien dat tijdens onze wandeling iemand een dingetje van de molen heeft gemaakt. Daar komen allerlei dieren op af zodat we opnieuw kunnen cashen, zullen wij…..
Oudste vindt het wel genoeg zo. Tijdens onze leuke stadswandeling van bijna 4 km hebben wij toch maar even 25 Pokémons gevangen.
Tijd om te stoppen met het schreeuwerige poppetje voordat ik verslaafd ben.
Tot later M@rina!


zondag 10 juli 2016

De buit is binnen.......

Een jaar of veertien moet ik zijn geweest. Languit lag ik in de winkel met de knie van verkoper op mijn buik om mij in de broek van mijn dromen te wurmen. Vanuit ons dorp gingen we naar Vet in de Hoofdstraat. De verkoper was een leuke hippe vent die je met plezier in je broek hielp. Ik had mijn zinnen gezet op een rode ribcord met aan de zijkant een wit biesje er tussen uit gestikt.
De broek moest zo strak mogelijk worden gekocht zodat hij tijdens het dragen niet te wijd en vormloos werd. Na een rondje wasmachine was het een hele operatie om je lijf weer in de broek te worstelen. Kaarsrecht trok mijn moeder mij omhoog, bijna planking op de fiets naar school en als je naar de wc moest zag je de striemen op je benen staan. Dat mijn moeder dat goed vond.

Afgelopen zaterdag zag ik een grijze broek met een zilveren opgestikt biesje. Ik kreeg een déjà vu. Anno 2016 geen strak model maar een beetje baggy. Ik heister mij in de broek en voel mij helemaal hip en happy. Ik vraag of ze de broek achteruit wil hangen, thuis ligt nog mijn persoonlijke korting bon van €12,50 die ik graag wil verzilveren. Geen probleem. Ik sjees gauw naar huis.
In nog geen tien minuten ben ik terug om af te rekenen. De caissière vraagt mijn postcode. Het klantensysteem hapert een beetje zodat ze nogmaals mijn postcode vraagt. De pas mag erin en ik toets mijn pincode in. Blieb….ships dat was mijn postcode die ik intoets. De transactie wordt afgebroken en ik haal de pas eruit. Ik mag opnieuw. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Nu weet ik mijn pincode toch niet meer.
Het was even zoeken...de rode broek.....
Ze breekt de transactie af en raad mij aan een rondje door de winkel te wandelen. Nu weet ik dat ik bijna hetzelfde nummer heb als een familielid. Als ik in de gezinsapp nu even om hulp vraag……1 cijfer verschil, ik weet het weer. Tenminste….BLIEB….poging 2 onjuiste pincode u heeft nog 1 poging over. Ik fiets nog een keer naar huis want die broek wil ik hebben. Thuis gekomen liggen ze dubbel. 50+ dan begint het. Ik fiets weer terug naar de winkel met het pasje van manlief en de pincode op mijn hand geschreven.
Ben je er al weer, jij kan ook geen afscheid nemen zegt het zaterdag meisje vrolijk. Na het pinnen neem ik mijn mooie broek in ontvangst, wens iedereen een fijn weekend en loop al piepend door de poortjes.  Pieuww Pieuwww in no time ben ik voor de vierde keer bij de kassa. Zo’n mega alarmknop op mijn achterste zit vast niet lekker. Thuis gekomen adviseren mijn mannen om het nog één keer te proberen met het nummer wat manlief bijna zeker weet.
PATS u pasje is geblokkeerd!

De buit is binnen nu nog zorgen dat mijn pasje het weer gaat doen.
Later M@rina!

donderdag 23 juni 2016

Vrije apotheekkeuze noemen ze dat!

Wanneer ik bij de cadeau winkel wordt verleid door een jurkje vertel ik dat ik jarig ben en dat dit het perfecte feestjurkje is. Bij het afrekenen stopt hij, heel lief, een bon voor 20% korting op mijn volgende aankoop tussen het jurkje. Thuis gekomen ligt er een handgeschreven felicitatiekaartje van de kledingzaak om de hoek op de deurmat! Klantenbinding noemen ze dat. Dat is marketing zegt jongste die Fashion en Management studeert. Tijdens de koffie hebben wij het er over, dus de marketing werkt. In deze tijd van moordende concurrentie en webwinkels moet je als ondernemer extra je best doen.
In de apotheek is het niet anders. Wij mogen geen 20% korting op medicijnen geven of gratis een doosje paracetamol schenken bij aankoop van een tube Midalgan.
Hoe zit dat nou; vroeg gister een cliënt aan de balie…….Ik kreeg een brief om mij over te schrijven naar een andere apotheek. Dat wil ik helemaal niet, wat zijn de regels eigenlijk? 
Hoe maken jullie reclame?

Toen ik 28 jaar geleden begon hadden wij te maken met Particuliere en Ziekenfondspatiënten. De recepten van Particulieren werden in kleine mapjes op alfabetische naam volgorde van cliënt opgeruimd zodat ze gemakkelijk terug gezocht konden worden.
De ziekenfonds recepten werden per dag op receptnummer op geruimd in een archiefdoos.
De particulieren waren de Koningen en Koninginnen van de apotheek. Ze mochten zelf weten naar welke apotheek ze gingen en ze hadden de luxe dat de herhalingen via het uitgeschreven recept mocht gaan.
De ziekenfondspatiënten hadden te maken met een vaste apotheek. Via het ziekenfonds schreef je je in bij een apotheek. Per cliënt kreeg de apotheek een jaarvergoeding. De naam van de apotheek stond vermeld op het ziekenfondspasje. Wisselen van apotheek ging via de wijzigingskaart aan je polis blad. Niets digitaal of telefonische, het ging via de postbode naar de postkamer van de zorgververzekeraar. Wekelijks kregen wij een lijst met aan en afmeldingen die wij handmatig moesten verwerken.

Er is heel wat verandert door de jaren heen.
De apotheek staat niet meer vermeld op de zorgpas.
Aardig toch?
We zijn allemaal verplicht verzekerd!
En sinds 1 januari 2006 mag je zelf weten naar welke apotheek je gaat.
Stel dat je in Utrecht woont en in Meppel werkt, tijdens de lunchwandeling mag je gerust je medicatie bij de apotheek om de hoek van je werkplek halen.
Het is wel handig om je medicatie-overzicht mee te nemen in verband met de medicatiecontrole. Er gaat een passanten fax naar je eigen apotheek zodat de medicatie bewaking optimaal blijft.

Hoe zit het nou met de marketing van de apotheek?
Wie zaait zal oogsten!
De medewerkers van de apotheek zijn het visitekaartje!
Wij assistenten moeten onze stinkende best blijven doen zodat de cliënten blijven kiezen voor de apotheek waarvoor jij werkt.

In de brief waar cliënt het over had staat de volgende zin;
Wij zijn vanaf dan de apotheek waarmee uw huisarts verder gaat....................  
De Cliënt is de baas, hij mag gaan en staan waar hij wil!
Geen ziekenhuis, huisarts, tandarts, buurtzorg of wie dan ook mag jou verplichtten om naar een bepaalde apotheek te gaan! 
Vrije apotheekkeuze noemen ze dat!
Ga vooral naar de apotheek waar je je thuis voelt!
Tot later M@rina!

maandag 13 juni 2016

Pure rijkdom......

Nog maar een paar dagen en het is zover.
Het lijkt nog niet eens zolang geleden; dat ik het ouderlijke huis verliet, ging trouwen, er kindertjes kwamen en mijn 30ste verjaardag vierde. Een geweldige leeftijd vond ik dat. Als dertiger sta je met beide benen stevig in het leven. Een jonge moeder die de wereld van speeltuintjes en diverse clubjes ontdekt.
De tijd vliegt, de basisschool is alweer bijna verleden tijd als de dertiger een veertiger wordt. Een nieuw tijdperk. De schooltijden zijn niet meer op vaste tijden en de lesroosters zijn onbetrouwbaar zodat ik regelmatig voor niets met een kopje thee zit te wachten. Net wanneer je je begint af te vragen of er iets aan de hand is komt er een sms; sorry vergeten te zeggen…….Loslaten noemen ze dat. Gewoon je gang gaan zegt een stemmetje in mijn hoofd. Mijn andere stemmetje wil zorgen, alles weten en er zijn met een kopje thee.
De Middelbare school ligt alweer twee jaar achter ons, officieel woont er geen kind meer thuis.
Nog maar een paar dagen en ik ben een vijftiger. Ik voel mij een dertiger. Als ik samen met manlief in de spiegel met felle ledverlichting kijk zie ik een bijna vijftiger. Kraaienpootjes, rimpelhanden, pigmentvlekjes om over mijn grijze haren maar te zwijgen. Lachend zegt manlief, ik loop je er tegenwoordig uit. Hoe bedoel je vraag ik verontwaardigd. Op vakantie kwam er geen eind aan je energie, je bleef maar lopen, alles moest gezien worden. Tegenwoordig stel jij regelmatig voor zullen we even ergens gaan zitten.
Bijna vijftiger…… met iets minder energie, “lach”rimpels en handen die gaan lijken op die van oude oma. Bijna vijftig worden is geen verdienste, pure rijkdom wat ik zomaar krijg.

Het was even stil op de minuutvanmarina. Niet omdat het stil was in Huize Marina. Er was genoeg zorg. Al geruime tijd was de energie van mijn zwager op. Hij trok zich er niets van aan. Alles wat nog kon is gedaan. Tot het laatst toe bedacht hij gekkigheid met zijn scootmobiel of liet zich verleiden tot leuke dagjes uit. Ondanks het ontbreken van de energie en de pijn probeerde hij van elke dag te genieten. 
Voor hem geen vijftigste verjaardag met iets minder energie, grijze haren en kraaienpootjes.38 jaar is hij geworden nog niet eens een veertiger. 

Waar heb ik het over; rimpels, grijze haren of iets minder energie. Weer een heel nieuwjaar om van te genieten en dat moeten we zeker gaan doen!
Tot Later M@rina!



donderdag 19 mei 2016

Hoe durft hij....hij moet wel een erg goede reden hebben...

Gisteravond ging de telefoon. Oudste belt. De meestal korte berichtjes gaan veelal via Whatsapp. Als hij belt dan is er wat. Na een gezellige avond waar hij lekker gekookt had voor zijn “andere moeder”, mijn schoonzus kwam hij terug in het studentenhuis. Bij binnenkomst ziet hij dat er ongewenst bezoek is geweest. Zorgvuldig is zijn kamer door zocht op zoek naar geld en waardevolle spullen. Wat een kater. Terwijl je de hele dag hard aan het werk bent is iemand op zijn dooie akkertje je kamer aan het doorzoeken. De politie is onderweg en de huurbaas is op de hoogte gesteld.

Wij kennen het gevoel maar al te goed. Jaren geleden gingen wij samen naar de schouwburg. Een vriendin kwam oppassen. Wij waren nog maar goed en wel weg toen oudste begon te spugen. Wat was ze blij toen we rond elven weer thuis kwamen. Emmers vol met dekbed overtrekken en lakens stonden op mij te wachten. Manlief draait snel de achterdeur op slot en we sprinten naar boven om het zieke vogeltje te troosten. Rond middernacht wordt ik ergens wakker van, is het de wasmachine of is het de droger? Ik zie niets bijzonders.
Hij moet wel een erg goede reden hebben....
Wanneer ik beneden naar de wc ga zie ik de kamerdeuren open staan. Door een kier vallen mij de open staande laatjes van het dressoir op. Wat zou manlief gezocht hebben. Ik duik mijn bed weer in voor nog een paar uurtjes slaap. Rond half 7 worden we gebroken wakker van de wekker. Manlief loopt slaapdronken naar beneden op zoek naar zijn agenda. Vanuit de kamer roept hij wat ik gezocht heb. Je kan de laatjes toch gewoon dicht doen, de kachel joelt van alle openstaande deuren. In een schok zit ik rechtop en ren naar beneden. Heel slim de gangdeur is klem gezet met de kastdeur van de kamer en suite. Daar stond waarschijnlijk de gluiperd mij te begluren op de wc. Alles is door zocht. Op de tafel ligt de laptoptas vol gestopt met kleine dingen. Mijn tasje staat gewoon op tafel. Toch niet helemaal gewoon, tot op de laatste cent is mijn portemonnee leeg. Het colbertje over de stoel mist de prachtige vulpen en de video camera naast de tv met de sinterklaasfilmpjes van 2 dagen eerder ligt er ook niet meer. Hij is gestoord door mijn wc bezoek. Via de achterdeur is hij weer verdwenen zoals hij is gekomen. Onderweg heeft hij genoten van een blikje drinken uit mijn koelkast. We zijn behoorlijk van slag. Terwijl je slaapt, loopt iemand in je huis te snuffelen.
Wanneer iemand mij in de dagen erna iets te lang aan kijkt denk ik meteen zou hij…….

Oudste belt, de politie is weg, ze waren heel aardig, ze vonden zijn 3D printer cool.
Junkies die snel geld nodig zijn. Hij moet een lijst maken van wat hij mist.
Verder? Ja wat verder…… tis weg, gewoon weg…..

Hoe durft hij aan de spulletjes te komen van mijn hardwerkende student!
Hij moet wel een erg goede reden hebben……..
Later M@rina!

woensdag 4 mei 2016

Hoezo rotzooi.....

De kelder lijkt tijdens de verbouwing wel een opslagplaats geworden.
Verzamelwoede .....
Ik kan niets meer vinden en alles is te stoffig om aan te pakken. De meeste bouwvakkers denderen met minstens schoenmaat 46 de trap af waardoor er heel wat stof door de ontstane kieren is neer gedaald op de spullen. Tijd voor een ontruiming en na een flinke poetsbeurt herindeling. Ongelofelijk wat komt er veel uit zo’n piepkleine ruimte. Ik boen de muren, sop de planken en voorzie de wand van een frisse laag saus. Het kersje op de taart is een nieuw stukje zeil op de grond.  Het mee verhuisde grijze nopjes zeil is na 28 jaar trouwe dienst versleten, verkleurd en heeft her en der een scheurtje.

28 jaar geleden alweer heb ik mijn geboortedorp verlaten voor een ruime flat met balkon op 3 hoog. De lichtblauwe vloerbedekking en luxaflex konden wij voordelig overnemen van de vorige bewoners. Van ons eerst verdiende geld kochten wij een bed, een bank en voor in de kamer een hoogpolig grijs tapijtje. Van ons laatste geld nog een stukje grijze nopjes zeil voor in de keuken. Na 3 leuke jaren verlaten wij de galerij voor een huisje in het centrum. We waren lyrische van de kamer en suite en de marmeren schoorsteen. Weken waren we bezig om het grijze kleurtje te vervangen door zalm.  Een week voor de verhuizing krijgen wij een telefoontje namens de nieuwe bewoonster.
Mevrouw haar dochter komt door de scheiding samen met haar kindje berooid terug uit Engeland. Of ze misschien voor een prikkie spullen kan overnemen. Alles ziet er nog spik en span uit, wij vragen een symbolische bedrag en de koelkast en gasfornuis laten we staan. Haar moeder is blij dit te horen en bedankt ons voor het meeleven.
Wanneer vrijdag de laatste spullen het huis uit gaan en wij voor de laatste keer de sop doek erdoor halen gaat de knop van het elektriciteit om en trekken wij de deur tevreden achter ons dicht.

Mijn weekenddienst is nog maar net begonnen wanneer ik een opgewonden vader van de nieuwe bewoonster aan de telefoon heb. Zijn buurman, een medewerker van de woningstichting waarschuwt voor de overname; Nooit iets overnemen, je weet maar nooit wat voor troep ze achterlaten. Ik probeer de man gerust te stellen en zeg hem dat wij het goed met zijn dochter voor hebben. Dat kan jij gemakkelijk zeggen, voor maandagmiddag 13.00 uur heb jij alles er uit. Met het stoom uit mijn oren bel ik manlief. Samen met zijn ouders is hij tot diep in de nacht aan het vloerbedekking trekken,  met in zijn ene hand een zaklantaarn en in zijn andere hand een plamuurmes. Woedend kruip ik de maandagochtend over het beton om de laatste lijmresten te verwijderen. Wat denken ze wel niet, hoezo rotzooi,  ik zal ze bij de woningstichting met hun waarschuwingen.

Met enige weemoed gooi ik na 28 jaar trouwe dienst het stukkie zeil in de kliko……………… hoezo rotzooi……

Later M@rina!

woensdag 20 april 2016

Is het zijn eerste wedstrijd?

Wanneer ik mijn Facebook opstart zie ik talloze gezellige foto’s voorbij komen van het schoolvoetbal. Tussen de leuke berichtjes door lees ik een bericht over een te fanatieke scheldende hulpmoeder die in het heetst van de strijd een tik uit deelt.
Meedoen en het naar je zin hebben is volgens ons het belangrijkst. Daar denkt niet iedereen zo over.
Oudste ging jaren elke week naar judo les bij Meester Jos. Een zaal vol kleine stuiterballetjes in witte pakjes met een witte band die onder en over elkaar heen rolden. De regels en de techniek werden met strakke hand bij gebracht door de 2 leermeesters. Na verloop van tijd vond meester Jos dat het tijd werd voor een leuk beginners wedstrijdje. 
08-02-2003 examen voor de gele slip
In alle vroegte reis ik op zaterdagmorgen met oudste naar Beilen. Geen idee wat mij te wachten staat. Het krioelt er van de witte pakjes met allerlei kleuren bandjes en slipjes. Bij binnenkomst zie ik een enorme zaal vol met matten met daarachter de jury aan een tafel. Anton Geesink achtige figuren lopen gewichtig heen en weer.
Oudste moet zich eerst melden; 11 jaar? vraagt de potige dame achter de tafel, je bent wel erg groot voor je leeftijd zegt ze bedenkelijk. Kleed je maar om en kom dan maar terug voor de weging. Vrolijk komt hij in zijn judo pak op sokken aan gehuppeld. Op de weegschaal gaat de wijzer 1 streepje te ver. Jij bent te zwaar voor de judoka’s tot 12 jaar zegt de strenge dame. Je wordt ingedeeld bij 12 jaar en ouder. Mijn hart slaat over, Mevr dit is zijn eerste wedstrijd, hij is misschien wel wat groot voor zijn leeftijd maar niet opgewassen tegen ervaren judoka’s van 12 jaar en ouder. Plassen, ga minstens een liter plassen, dat kan je redden fluister ik. Het helpt, ze zwicht, hij blijft ingedeeld onder de 12 jaar.
Wij gaan op zoek naar de mat waar hij straks zijn ding moet doen. Beetje onwennig ploft hij neer naast zijn concullega’s. Ik zoek een plekje in het publiek. De tribune is gevuld met vaders en moeders die sport ervaringen uitwisselen en luidruchtig aanmoedigen.
Gele band en oranje slip!
Mijn oren flapperen van de pittige aanwijzingen. Net wanneer ik iets wil zeggen schreeuwt de potige moeder met kort pittig kapsel naast mij; allemaal koppen dicht mijn zoon is aan de beurt en ik ben op van de zenuwen. Stil blijf ik wachten totdat oudste op de mat verschijnt. Hij geeft netjes 
een hand en doet de rituelen die hij moet doen. De pittige moeder naast mij ziet dat hij zijn sokken nog aan heeft. Er wordt om mij heen gevloekt en getierd wie dat jong is wat zijn sokken nog aan heeft. Wil hij soms gediskwalificeerd worden. Ik krijg het Spaans benauwd,  hoe moet ik hem waarschuwen. Gelukkig, de jury merkt het op, de sokken gaan uit en hij krijgt een herkansing. Is die soms van jou sist mijn buurvrouw. Is het zijn eerste wedstrijd? ...…..
Waarschijnlijk ook de laatste…….. 
Tot later M@rina!

donderdag 31 maart 2016

Profiel van de nieuwe burgemeester.......

Vorige week dinsdag viel er een brief op de deurmat met een waarschuwing dat mijn reisdocument haar geldigheid verliest. Ik heb het idee dat de brief aan het zwerven is geweest. Hij is gedateerd op 22 februari maar is gestempeld op 21 maart.
Een leuk klusje voor mijn vrije middag. Wanneer ik de apotheek verlaat begint het net te regen. Daar gaat mijn pasfoto kapsel. Op die suffe foto’s lijk je toch al gauw 10 jaar ouder. Ik check thuis voor de zekerheid de openingstijden. Maandag tot en met vrijdag van 09.30 tot 13.30 uur. Te laat. Online kan ik een afspraak maken. Donderdagmorgen 8.45 uur hebben wij een match. Mijn vriendelijke goede morgen wordt niet opgemerkt door de dames van de receptie. Ik loop tussen de lachende en kletsende dames door naar de rand van de lege wachtruimte waar ik plaats neem op een bankje. Op de achtergrond hoor ik het gekwetter en gelach van een druk kantoor maar ik zie geen werknemers. Een medewerkster komt door de draaideur binnen. Uitbundig wordt ze door haar collega’s begroet. De kleding van de dag wordt uitvoerig besproken. De dames zijn blij dat de sokjes bijna uit kunnen. Het is een drama om halve sokjes of panty sokjes in je schoenen te dragen. Keurig gekapt en gehakt loopt ze zonder op of om te kijken langs mij heen naar haar werkplek. Mijn goede morgen verdwijnt in het luchtledig. Een dame in broekpak met zilverkleurige trolley is de volgende die arriveert. De dames van de receptie zitten nu op hun troon en roepen naar haar dat het een korte trip was. De dame draait zich om. Trip? Je trip! Oh trip! Ze snapt de grap. Ja mijn trip was kort, 4 uur wachttijd op Schiphol, Eelde zo nog maar even proberen.8.44 uur hoor ik hakjes richting publieksbalie. Precies 8.45 verschijnt mijn afspraak nummer op het scherm. Ze kijkt de ruimte in waar ik nog steeds in mijn eentje zit. Na mijn tweede goede morgen komt er een "Hallo" uit haar verder vriendelijke gezicht. Ik kom voor een ID kaart en geef mijn paperassen.
Ik vertel haar van de datum op de brief. Terwijl ze haar schouders ophaalt noemt ze het bedrag; €50,40. Wanneer ik het geld wil geven hoor ik haar zeggen; Leg maar neer, over een week ligt het klaar. Fijn, hoe gaat het dan, moet ik een afspraak maken. Dat ligt eraan. Waar ligt dat aan. Of je het voor half tien wilt ophalen. Wat zijn de tijden dan. Dat staat onder aan je stencil. Kan ik beter online een afspraak maken. Het is elke dag anders zie stencil. Langzaam verdwijnt het geluid van de hakjes. De dames van de receptie zijn druk in gesprek wanneer ik de wachtruimte verlaat. Ineens weet ik het. Het profiel van de nieuwe burgemeester, hij moet in ieder geval de woordjes; Goede morgen, tot ziens, dank u wel en kan ik u helpen kennen. Dan kan hij dat doorgeven aan zijn medewerkers.
Best vernieuwend voor ons stadje.
Tot Later M@rina!

vrijdag 25 maart 2016

Wat de toekomst brengen moge...............

Zo langzamerhand wordt ons huis weer een beetje ons huis. Ik blijf maar druk met het bouwstof het huis uit te jagen. Gewapend met stofzuiger en emmers sop heb ik al heel wat kasten gehad. Wanneer ik aankom bij de kleren kast van jongste tref ik een kleren bende aan. Alles gaat eruit en tijdens het opvouwen zie ik de jaren voorbij komen.
Het nepleren jasje met chino broek en shirt met echte strik waren haar laatst uitgekozen verjaardag kleren. Nadat de lagere school werd verlaten en er wekelijks kleedgeld werd overgemaakt verdween langzaam de traditie van verjaardag kleren uitzoeken. De oudejaarsavond van de jarige in spé was soms een pittige avond voor de perfectionist des huizes. Uren zat ik te knippen en te plakken om de traktatie te kunnen verstoppen in fleurig karton. De pinguïns met het doosje smarties zorgde voor tranen wanneer mede peuters alleen oog hebben voor het lekkers. Het huis spik en span, verse bloemen op de vaas en een kindertaart die te maken had met het cadeau. Al die plakhandjes, achteraf bedenk je dat “the day after” een poetsbeurt slimmer zou zijn geweest. Wanneer de bijna jarige in bed lag begon ik aan de verjaardagstaart, soms tot in de late uurtjes.
Het kwam nog al eens voor dat ik rond middernacht nog stond te dweilen en vermoeid de slingers en ballonnen de kamer ingooide waar manlief niets vermoedend geduldig zat te wachten. Een kasteeltaart met 4 torens gemaakt van ijshoorntjes en stijf geslagen eiwit kwam op “de dag zelf” gebombardeerd uit de kelder. Het vocht had de 4 torens doen knakken.Verjaardag kleren kopen viel niet altijd mee. Of de favoriete winkel was gesloten of de jarige in spé had zijn hoofd er niet naar staan. Na het ontbijt op bed, “een plakje cake met slagroom en een brandend kaarsje”, begint de feestelijke dag met cadeautjes. De nieuwe kleren mogen aan en de traktaties gaan mee op de fiets. Uit school heeft de postbode voor kaartjes op de deurmat gezorgd en de kamer stroomt langzaam vol.

Gisteren werd jongste 19 jaar. Het is rond middernacht wanneer ik op de grond zit met een zak cijfers en letters. Ik wil een leuke slinger maken en haar middels deze slinger feliciteren. Een heel gepruts, mijn ruimtelijk inzicht is niet sterk. Ik ben er klaar mee. Ik leg ze in een rondje en maak een foto, morgen zie ik wel verder. Rond de klok van één pak ik de trein. Bij de piano op centraal wacht ik op haar. Al luisterend naar liedjes van John Lennon hoor ik ineens achter mij Happy Birthday to me. Daar staat ze mijn 19 jarige samen met huisgenoot. We pakken de bus richting het AMFI huis. De postbode heeft Amsterdam ook gevonden en de opgestuurde slinger van vorig jaar hangt in de keuken. Samen eten we een heerlijk taartje met een gezellig kaarsje. Niks geen verjaardagsstress, huis spik en span, themataarten of verjaardag kleren.
Op naar een liefdevol nieuw jaar vol gezelligheid, gezondheid en verrassingen.
Wat de toekomst brengen moge…..
Tot Later M@rina!

vrijdag 11 maart 2016

Dure prop!

Ons huis wordt zo langzamerhand weer een beetje ons huis. De kaal geschuurde kozijnen hebben weer een likje verf. De badkamer en de wc zijn eindelijk gekit. We koken weer in de keuken en we hoeven niet meer in het holst van de nacht in badjas door weer en wind richting kantoor voor de w.c. Regen, hagel en sneeuw alles hebben we gehad. We blijven schuren, schoonmaken met ammonia, gronden en aflakken. Van dieprood naar 9010 Ral vergt enige doorzettingsvermogen. Als amateur schilder schuren we vast te hard en zetten we de kwast te dun aan. Het kersje op de taart zijn de drempels.  Je ziet meteen resultaat met de diep zwarte verf. Behangen is iets wat manlief beter in zijn eentje kan doen kwamen we in 1994 achter tijdens het behangen van de babykamer.

Het kamertje van oudste kreeg zacht geel behang met in het midden van de muur een strook met vrolijke clowns. Helemaal hip in de jaren ’90. Dagenlang zat ik tijdens de warme zomer in het piepkleine kamertje om het smeedijzeren ledikantje en het houtwerk te gronden en te lakken. Samen met manlief begin ik enthousiast te behangen.
Oudste en de vrolijke clowntjes
De zwangerschap heeft mij heel wat kilo’s zwaarder gemaakt en met zijn tweeën in het kleine kamertje zorgt ervoor dat ik mijn kont nauwelijks kan keren. We zijn bijna klaar wanneer we op een punt zijn aan gekomen dat we beter hadden kunnen stoppen. Ik sta zweterig en plakkerig boven op de trap wanneer het niet gaat zoals ik wil. Mijn zwangerschapshormonen zorgen ervoor dat alles in de weg zit, alles kriebelt en de simpelste opmerkingen van manlief binnen komen met een mokerslag. Woedend sta ik te stampen op de trap en verkreukel de strook behang tot een prop en gooi het naar de vader in spé. Dat had je beter niet kunnen doen zegt hij heel rustig. Dit was het laatste stukje van de laatste rol.  Deze prop kostte mij 35 gulden. Sindsdien behangen we niet meer samen.

Manlief kan het!
Ik blijf zo ver mogelijk uit de buurt en stoor zo min mogelijk. Af en toe kom ik bewonderen en breng op gezette tijden koffie. Wanneer manlief bij de schoorsteen is aan gekomen hoor ik gemopper en geroep dat ik moet komen assisteren.  Nu had de verkoopster al gewaarschuwd voor oneffenheden dat door de glinsteringen mega pukkels lijken maar over doorschijnen had ze het niet gehad. De donkerrode schoorsteen maakt het behang grauw. De baan haalt hij er voorzichtig weer af maar scheurt tijdens het lopen. Geïrriteerd maakt manlief er een prop van. Ik maak een sopje en boen de lijm van de muur. Manlief gaat aan de andere kant verder met behangen. Tijdens het wit sausen van de schoorsteen hoor ik hem zachtjes mompelen dat hij behang te kort heeft. 1 strook vraag ik. Dure prop!  Nee, minstens 2 ½ baan.
Jammer, dat komt je zeker wel goed uit zeg ik lachend.
Later M@rina!

woensdag 24 februari 2016

Voorlopig doe ik alsof ik niet weet hoe het werkt......

Alweer uit de verhuisdoos vraagt muziek collega vorige week aan mij. Gek scherend stuur ik hem een foto waarop alle kastjes en laatjes open staan met alle spullen die een plekje moeten krijgen. Het is even wennen bericht ik terug. Misschien ben ik wel een autist. Ik ben aan het inruimen in de volgorde van de vorige keuken. Of een perfectionist bericht hij terug. Ik ben bang van beide.
De keuken staat nu een week, nog niet helemaal zoals zou moeten, maar hij staat er. De toren van Mediq kratjes met alle keukenspullen kunnen worden uit gepakt. Zo langzamerhand verhuizen wij weer terug vanuit kantoor/schuur naar huis. Manlief komt de keuken binnen en bekijkt het inpak tafereel van een afstand.Voorzichtig vraagt hij waarom ik alles neerzet zoals het was.
Omdat ik misschien wel een autist of een perfectionist ben. Of misschien wel een beetje van beide.
Lijkt mij niet handig; hoor ik hem zeggen. Ik denk van wel en volgens mij breng ik de meeste uren in de keuken door.Van de rommelige paneeldeurtjes met handgreepjes zijn we naar een strakke keuken zonder handgreepjes gegaan. De handgreepjes zijn vervangen door heel veel stopcontacten. Martien de elektricien was nog maar één keer eerder een keuken tegen gekomen met zoveel stopcontacten maar dat was in een restaurant. Wij hebben nu laden die open gaan wanneer je er een duwtje tegen aan geeft en een klein drukkertje is genoeg om zich zelf weer te sluiten. De kastdeurtjes hebben een ander soort duwtje nodig dan de lades. En een iets harder drukkertje om zich zelf weer te sluiten. De kastdeurtjes hebben geen stekker maar een meegaand staafje die de klap opvangt.
De vaatwasser is het theaterstuk van de keuken.
Kokende en onderzoekende mannen..
Twee maal knock knock en daar zoeft de deur. Een beetje overdreven, om twee keer op de deur te moeten kloppen voordat je de vieze vaat kunt inruimen. Beetje kapsones van zo’n vaatwasser, toch? Hij heeft het aller vuilste karweitje, maar gaat niet open voordat je twee keer klopt. Dan de bestek la waar een prachtige 12 persoons-cassette ligt te stralen zonder kapsones. Deze la heeft geen duwtje of  klopje nodig. Gewoon aan de bovenkant vastpakken en los trekken. De eerste maaltijd wordt zowaar door de mannen gekookt. Dat heeft niks te maken met trek in eten of koken leuk vinden. Dat heeft alles te maken met de techniek die in deze keuken is verwerkt. Oudste staat twee keer te kloppen op een la die niet opengaat, en één duw tegen de vaatwasser blijkt niet het juiste signaal. Wanneer oudste onhandig met zijn knie tegen een la aan stoot krijgt hij een knal van de la terug. De la zag het als een duwtje. De vaatwasser krijgt bij de klopjes een theatraal gebaar, bij zoiets ga je vanzelf overdreven doen.
Tis even wennen de spelregels van de nieuwe keuken. Ik ben blij met mijn kokende mannen voorlopig doe ik net alsof ik niet weet hoe alles werkt.
Tot Later m@rina!