donderdag 19 mei 2016

Hoe durft hij....hij moet wel een erg goede reden hebben...

Gisteravond ging de telefoon. Oudste belt. De meestal korte berichtjes gaan veelal via Whatsapp. Als hij belt dan is er wat. Na een gezellige avond waar hij lekker gekookt had voor zijn “andere moeder”, mijn schoonzus kwam hij terug in het studentenhuis. Bij binnenkomst ziet hij dat er ongewenst bezoek is geweest. Zorgvuldig is zijn kamer door zocht op zoek naar geld en waardevolle spullen. Wat een kater. Terwijl je de hele dag hard aan het werk bent is iemand op zijn dooie akkertje je kamer aan het doorzoeken. De politie is onderweg en de huurbaas is op de hoogte gesteld.

Wij kennen het gevoel maar al te goed. Jaren geleden gingen wij samen naar de schouwburg. Een vriendin kwam oppassen. Wij waren nog maar goed en wel weg toen oudste begon te spugen. Wat was ze blij toen we rond elven weer thuis kwamen. Emmers vol met dekbed overtrekken en lakens stonden op mij te wachten. Manlief draait snel de achterdeur op slot en we sprinten naar boven om het zieke vogeltje te troosten. Rond middernacht wordt ik ergens wakker van, is het de wasmachine of is het de droger? Ik zie niets bijzonders.
Hij moet wel een erg goede reden hebben....
Wanneer ik beneden naar de wc ga zie ik de kamerdeuren open staan. Door een kier vallen mij de open staande laatjes van het dressoir op. Wat zou manlief gezocht hebben. Ik duik mijn bed weer in voor nog een paar uurtjes slaap. Rond half 7 worden we gebroken wakker van de wekker. Manlief loopt slaapdronken naar beneden op zoek naar zijn agenda. Vanuit de kamer roept hij wat ik gezocht heb. Je kan de laatjes toch gewoon dicht doen, de kachel joelt van alle openstaande deuren. In een schok zit ik rechtop en ren naar beneden. Heel slim de gangdeur is klem gezet met de kastdeur van de kamer en suite. Daar stond waarschijnlijk de gluiperd mij te begluren op de wc. Alles is door zocht. Op de tafel ligt de laptoptas vol gestopt met kleine dingen. Mijn tasje staat gewoon op tafel. Toch niet helemaal gewoon, tot op de laatste cent is mijn portemonnee leeg. Het colbertje over de stoel mist de prachtige vulpen en de video camera naast de tv met de sinterklaasfilmpjes van 2 dagen eerder ligt er ook niet meer. Hij is gestoord door mijn wc bezoek. Via de achterdeur is hij weer verdwenen zoals hij is gekomen. Onderweg heeft hij genoten van een blikje drinken uit mijn koelkast. We zijn behoorlijk van slag. Terwijl je slaapt, loopt iemand in je huis te snuffelen.
Wanneer iemand mij in de dagen erna iets te lang aan kijkt denk ik meteen zou hij…….

Oudste belt, de politie is weg, ze waren heel aardig, ze vonden zijn 3D printer cool.
Junkies die snel geld nodig zijn. Hij moet een lijst maken van wat hij mist.
Verder? Ja wat verder…… tis weg, gewoon weg…..

Hoe durft hij aan de spulletjes te komen van mijn hardwerkende student!
Hij moet wel een erg goede reden hebben……..
Later M@rina!

woensdag 4 mei 2016

Hoezo rotzooi.....

De kelder lijkt tijdens de verbouwing wel een opslagplaats geworden.
Verzamelwoede .....
Ik kan niets meer vinden en alles is te stoffig om aan te pakken. De meeste bouwvakkers denderen met minstens schoenmaat 46 de trap af waardoor er heel wat stof door de ontstane kieren is neer gedaald op de spullen. Tijd voor een ontruiming en na een flinke poetsbeurt herindeling. Ongelofelijk wat komt er veel uit zo’n piepkleine ruimte. Ik boen de muren, sop de planken en voorzie de wand van een frisse laag saus. Het kersje op de taart is een nieuw stukje zeil op de grond.  Het mee verhuisde grijze nopjes zeil is na 28 jaar trouwe dienst versleten, verkleurd en heeft her en der een scheurtje.

28 jaar geleden alweer heb ik mijn geboortedorp verlaten voor een ruime flat met balkon op 3 hoog. De lichtblauwe vloerbedekking en luxaflex konden wij voordelig overnemen van de vorige bewoners. Van ons eerst verdiende geld kochten wij een bed, een bank en voor in de kamer een hoogpolig grijs tapijtje. Van ons laatste geld nog een stukje grijze nopjes zeil voor in de keuken. Na 3 leuke jaren verlaten wij de galerij voor een huisje in het centrum. We waren lyrische van de kamer en suite en de marmeren schoorsteen. Weken waren we bezig om het grijze kleurtje te vervangen door zalm.  Een week voor de verhuizing krijgen wij een telefoontje namens de nieuwe bewoonster.
Mevrouw haar dochter komt door de scheiding samen met haar kindje berooid terug uit Engeland. Of ze misschien voor een prikkie spullen kan overnemen. Alles ziet er nog spik en span uit, wij vragen een symbolische bedrag en de koelkast en gasfornuis laten we staan. Haar moeder is blij dit te horen en bedankt ons voor het meeleven.
Wanneer vrijdag de laatste spullen het huis uit gaan en wij voor de laatste keer de sop doek erdoor halen gaat de knop van het elektriciteit om en trekken wij de deur tevreden achter ons dicht.

Mijn weekenddienst is nog maar net begonnen wanneer ik een opgewonden vader van de nieuwe bewoonster aan de telefoon heb. Zijn buurman, een medewerker van de woningstichting waarschuwt voor de overname; Nooit iets overnemen, je weet maar nooit wat voor troep ze achterlaten. Ik probeer de man gerust te stellen en zeg hem dat wij het goed met zijn dochter voor hebben. Dat kan jij gemakkelijk zeggen, voor maandagmiddag 13.00 uur heb jij alles er uit. Met het stoom uit mijn oren bel ik manlief. Samen met zijn ouders is hij tot diep in de nacht aan het vloerbedekking trekken,  met in zijn ene hand een zaklantaarn en in zijn andere hand een plamuurmes. Woedend kruip ik de maandagochtend over het beton om de laatste lijmresten te verwijderen. Wat denken ze wel niet, hoezo rotzooi,  ik zal ze bij de woningstichting met hun waarschuwingen.

Met enige weemoed gooi ik na 28 jaar trouwe dienst het stukkie zeil in de kliko……………… hoezo rotzooi……

Later M@rina!