donderdag 26 september 2013

De mensen van toen...........

Afgelopen maandag was het 25 jaar geleden dat wij  in het huwelijksbootje stapten. Gezellige felicitatie kaartjes en bloemen brachten ons terug in de tijd. Het weer zullen wij niet gauw vergeten na een zonnige ochtend brak de hemel open. Met één hand hield ik de jurk vast en met de andere hand hou ik het hoedje op zijn plaats. Tig haarspelden en een halve bus haarlak is niet bestand tegen zo’n wolkbreuk. Tijdens het aansnijden van de taart horen wij de regen klateren op het dak. Knetterende onweer met  enorme lichtslangen.
Ergste herfstdag van 1988
Jongste is benieuwd naar de trouwfoto’s en het lijkt haar leuk om een foto op Facebook te plaatsen. Wij zoeken het album op en beginnen te bladeren terug in de tijd. Wat een jonkies waren wij. 22 en 23 jaar. Wie zijn dat eigenlijk allemaal op jullie feest en wie hoort bij wie, vraagt jongste? In de afgelopen 25 jaar is er veel gebeurd. Voor de lol zeg ik tegen haar zullen wij een feest geven voor  “de mensen van toen”. Al  foto’s kijkend komen wij tot de conclusie dat er  al heel wat mensen niet meer in ons midden zijn. Overleden door ziekte of door ouderdom. We zien exen van familie en vrienden die we al jaren niet meer gezien hebben. Vriendschappen die langzaam zijn verwatert. De trouwfoto met onze trots een bordeaux rood golfje met  een prachtig bloemstuk gaat op Facebook. Volgens jongste ben ik onherkenbaar. Of ik echt zo slank ben geweest, je lijkt er wel 10 kg lichter. De snor van manlief is volgens jongste afschuwelijk, mode of geen mode, het is geen excuus om er zo uit te zien. Voor de lol neem ik het album mee naar de apotheek. Onder de koffie lachen we om de antieke kleding en de oldtimers. Ook getrouwd in een oud barrel vraagt collega. De foto van het huis van oude oma laat ik trots zien want vanuit haar huis zijn wij getrouwd.  Oude oma is op 94 jarige leeftijd overleden maar regelmatig kom ik nog langs haar huis. Wat zou ik nog graag een keertje binnen willen kijken.
"Oud barrel" onze trots!
Wij glimlachen om nichtjes met grote strikken in het haar, zuurstokroze en fleurige geblokte jurkjes en zwarte lakschoentjes. Het zijn plaatjes. De bruidstaart heeft een mooi gaatje van  het vingertje van ons neefje die even wilde testen of de taart wel echt was. Wij lachen om onze Anita Meijer kapsels. De tijd van de permanentjes. De koffie pauze is voorbij en het boek gaat weer in de tas. Jongste lijkt een Mama Mia feest zoals de muziekfilm het einde. Lachen, zingen en dansen op de tafels met een Happy End. Dan kunnen we alle mensen van toen met hun exen ook wel uitnodigen. Leuk een reünie, maar wij gaan voor een gezellig feest met “de mensen van nu”!  Het boek gaat de kast weer in. Op naar de volgende 25 jaar!
Later M@rina!



woensdag 18 september 2013

De kraamdagen...........

Het is alweer ruim twee jaar geleden dat ik samen met jongste op kraamvisite ging bij collega. Een paar dagen oud was haar dochtertje toen we haar gingen bewonderen. Piepkleine handjes met piepkleine vingertjes. Het gezichtje nog een beetje in de kreukels. Ongecontroleerde bewegingen met slaperige oogjes die af en toe open gaan. Wij knabbelen aan een beschuit met roze muisjes terwijl wij ondertussen luisteren naar het bevallingsverhaal. Heel even houden wij de kleine dame vast en ruiken wij het heerlijke Zwitsal geurtje. Met een vertederende glimlach gaan wij samen op de foto. Vanzelfsprekend bijt ik mijn tong af en ga ik niet mijn eigen horror- bevallingsverhaal vertellen. Daar zit de moeder echt niet op te wachten. Ongemerkt gaan je gedachten terug in de tijd. Heerlijk vond ik de kraamdagen. Ik kon het mij bijna niet voorstellen dat de kraamverzorgster na 10 dagen weer uit mijn leven zou verdwijnen. 
Bloemen, kadootjes en heel veel post!
Elke morgen zorgde ze voor een heerlijk schoon bedje. Rond koffietijd kwam ze naar boven met verse koffie en de post. De bloemen werden leuk op de vaas gezet en ze kon  heerlijk koken. Het zijn organisatietalenten. In 10 dagen tijd heeft ze 150 vriendinnen, familieleden, buren, collega’s, kennissen, vage kennissen en weet ik veel wie allemaal samen met manlief voorzien van koffie en beschuit met muisjes. Het drogen van tranen van moeder en kind is aan ze toe vertrouwd… Afgelopen weekend hadden wij voor het eerst een kraamfeest. Oudste nichtje heeft een zoontje gekregen.  Het is ons eerste achterneefje. En niet onbelangrijk het is het allereerste achterkleinkind van de familie. Wij hebben een trotse overgrootopa en overgrootoma. Een kraamfeest is helemaal nieuw voor ons en wij zijn benieuwd hoe dat in zijn werk gaat. Op een prachtige locatie is het gezellig versierd met blauwe slingers; Hoera een zoon, er zijn blauwe taarten met blauwe muisjes en we snoepen lekker veel kindersnoep.
Grote broer bij klein zusje.
Het krioelt er van de kleine mensjes die heen en weer rennen met loopfietsjes, zakjes chips, elkaar aan de oren trekken en zachtjes van de glijbaan afduwen. Jonge vaders en moeders bemiddelen, troosten, wiegen en verschonen luiers. Na het feliciteren en het bewonderen van het achterneefje staan wij aan de hangtafel met de andere oudooms en oudtantes te genieten van wat wij niet meer hoeven. We hebben het over studerende jongeren, de nieuwe liefdes, het uitgaan en de huwelijksjubileum’s onder ons. Nichtje en echtgenoot showen trots hun 8 weken oude zoon aan alle gasten, nemen de cadeautjes in ontvangst en proosten met hun geliefden. Het is een drukte van belang. Heftig hoor zo’n 100 man te gelijk op kraam bezoek. Wat lijkt het lang geleden mijmer ik met schoonzus. Het is lang geleden dat wij  op ons paasbest in bed zaten met ons kleine mensje stevig tegen ons aan geklemd en ons 10 dagen lang lieten verwennen door manlief en kraamverzorgster.
De kraamdagen die zou ik nog wel eens over willen doen.

Later M@rina!

donderdag 12 september 2013

Een witte roos voor John.........

Gisteren was het alweer 12 jaar geleden dat terroristen doelbewust met gekaapte passagiersvliegtuigen de Twin Towers binnenvlogen. 
De televisiebeelden kunnen wij ons als de dag van gisteren herinneren. Mensen die schreeuwen, huilen, rennen en vallen, overal stof, bloed en chaos. Je kan je er toch geen voorstelling van maken hoe het zal zijn om met duizenden mensen tegelijker tijd te moeten rennen voor je leven. 10 jaar na dato werd het “National September 11 Memorial & Museum” geopend.  Een vader van een omgekomen brandweerman heeft geld gedoneerd om dit mogelijk te maken. Vandaag is het 6 weken geleden dat wij 9/11 Memorial in New York bezochten. Op onze eerste dag in New York gaan wij met de metro richting de plaats waar ooit de Twin Towers stonden. Manlief met jongste zijn hier 4 jaar geleden samen geweest toen het nog een enorme bouwput was. De bouwput is nu een prachtig herinneringspark.  Op de plaats van het World Trade Centrum North en South staan twee laaggelegen waterbakken die constant worden gevuld met water dat langs de muren naar beneden komt. Langs het monument is in koper een reling gebouwd met hierop de lijst met de namen van alle slachtoffers. Wij gaan eerst naar het Memorial Centrum voor de familieleden van de slachtoffers. Erg indrukwekkend. Bij binnenkomst gaat het lawaai van buiten over in een serene stilte. Je loopt een route door verschillende vakken waar in het midden een brandweerman met indringende stem staat te vertellen over de nachtmerrie waarmee zij te maken hadden via hun werk. Langzaam schuifel ik stil langs de wanden en vitrines. De wanden hangen vol met posters met “Vermist”. Deze hebben weken in New York gehangen in de hoop om vermiste familieleden terug te vinden. Wij zien persoonlijke foto’s van jonge mensen die aan het begin van hun leven stonden zoals moeders in de speeltuin, een vader met zijn pasgeboren baby. Vermist, Vermist, duizenden keren zien we het hangen. In de vitrines staan spullen zoals ze gevonden zijn onder het puin met een dikke laag stof en gesmolten door de hitte van kerosine die het vliegtuig verloor. Tastbare herinneringen voor familieleden die ze hebben afgestaan aan het museum. Twee revolvers in elkaar versmolten. Een paar pumps met verbrande zolen, een aktetas met laptop en aantekenpapier. Kleding van hulpverleners. Gesmolten bestek. Naamkaartjes vertellen ons van wie de spullen waren of wie ze geschonken hebben. Billborden laten sms-jes zien die verstuurd zijn door mensen in het vliegtuig die aanvoelden dat het niet pluis was. Zoals; Julia hier ben ik, John, ik denk dat het vliegtuig gehackt is en dat dit niet goed gaat aflopen, don’t forget, i love you forever….Een geluidsband laat de laatste minuten van de gezagvoerder horen, de paniek en de angst in zijn stem bezorgt ons kippenvel.
9/11 was voor ons een ramp over zee. Maar ineens krijgt de ramp een gezicht. Wat moet het verschrikkelijk zijn geweest, de sirenes, de hitte en de paniek.
We lopen door naar het herdenkingspark. Het park is in de eerste plaats voor de nabestaanden van slachtoffers. Bijna 3000 namen zijn in de koperen rand van de waterbakken gegraveerd. Het Memorial Centrum zorgt er elke morgen voor dat op de geboortedag van het slachtoffer een witte roos in zijn of haar naam gestoken wordt. Op een bankje zitten wij stil om ons heen te kijken.  Het is donderdag 1 augustus en de geboortedag van John Gerard. Naast de witte roos hebben zijn geliefden rode rozen gestoken. Langzaam lopen wij uit de stilte en worden wij weer opgeslokt door het hectische leven in New York.
Later M@rina!

donderdag 5 september 2013

Florence Nightingale's

We zijn op visite wanneer ik  een gemiste oproep  van oudste zie. Wanneer ik hem terug bel hoor ik dat hij “echt” ziek is.  Hij klaagt de hele week al over een zere kaak. Nadat ik met een zaklantaarntje in zijn mond had gekeken vermoedde ik dat er een verstandskies door kwam. Na een futloze week met zeurende hoofdpijn wil het niet meer lukken. De pijn wordt heviger en we zien geen puntje doorbreken. Hij is vaste klant bij de KNO- en Longarts waardoor het me beter lijkt om geen risico te nemen.  Ik bel de CHD en doe mijn verhaal. Zo’n twee uur later zitten wij in de wachtruimte waar iedereen elkaar doodstil  van top tot teen zit te bekijken. Ineens vliegt de deur open en komen er  twee jochies van een jaar of 12, 13 binnen stormen. De oudste van de twee ondersteunt zijn  arm  met zijn hand waar we een wond zien. Het bloed gutst eruit en druppelt op de grond. Het vriendje verdwijnt net zo snel als hij kwam. Vanuit de assistentenpost komt de Huisarts-chauffeur een kijkje nemen.
Hij vraagt wat er is gebeurt en met wie hij is gekomen. Ik ben alleen, mijn ouders zijn niet thuis.  Bedremmeld verteld hij dat ze met de bal aan het spelen waren toen hij in glas terecht kwam.  Ga daar maar zitten zegt  hij tegen het jochie ik kom zo bij je.  Ik kan het bloeden niet aanzien en haal een stapel handdoekjes uit de wc om het bloed te stelpen en zijn bloedspoor uit te wissen.
De Huisarts-chauffeur komt terug met doekjes en een opschrijfboekje om naam, adres, geboortedatum en huisarts te noteren voordat hij weer terug gaat naar zijn post. Het is één bloedbende. Het jochie schokt en beeft als een rietje. Hij begint te zweten en ineens valt zijn hoofd naar voren. Het lijkt er op dat hij gaat flauw vallen zegt een mede wachtende.  Ik haal gauw een stapel handdoekjes en maak ze kletsnat en leg ze in zijn nek. Ik ga naast hem zitten en leg mijn hand op zijn rug. Het trillen stopt,  ik voel het warme lijfje ontspannen. Waar zijn je ouders, kan ik ze voor je bellen. Mijn moeder werkt en kan niet gebeld worden, mijn vader is naar Zwolle maar ik weet zijn telefoon nummer  niet uit het hoofd. Volgende  patiënt wordt er geroepen. De “hoofdpijn” patiënt zegt dat het jochie maar voor moet gaan. Ik loop een stukje met hem mee,  de Huisarts-chauffeur komt weer te voorschijn en neemt hem  van mij over. Ik sta mijn handen nog te wassen als oudste wordt binnen geroepen. Ik ben verbaasd. Geen assistente kijkt naar hem om. Er wordt niet gevraagd of hij pijn heeft of hoe hij zich voelt of waar zijn ouders te bereiken zijn. Bij de CHD geen Florence Nightingale’s. Deze middag zal hij wel niet snel vergeten. Wel slim van hem om naar de CHD te fietsen.
De hele situatie blijft mij verbazen, eigenlijk ben ik nieuwsgierig naar de afloop.

Later M@rina!