donderdag 25 april 2013

Stinkbommen en spuitbussen haarverf

 De derde dinsdag in april wordt al meer dan 150 jaar in Staphorst de jaarmarkt gehouden. Alle scholen zijn die dag vrij. Wij keken er allemaal naar uit en probeerden wat geld te sparen om die dag uit te kunnen geven aan oorbellen, leuke stofjes of een beeldje voor in de letterbak. Zolang ik mij kan herinneren was het een traditie om die dag vrij te nemen zodat je met je gezin over de markt kon lopen. Een traditie die vooral voor de Staphorsters zelf leuk was. Manlief heeft na lang zeuren van mij een keer gespijbeld maar heeft zich de hele dag afgevraagd of het de zonde wel waard was.
www.museumboerderijstaphorst.nl
We gingen heen voor leuke koopjes en de gezellige ontmoetingen. De Staphorsters trokken die dag het “goeie goed” aan en de ouderen droegen voor deze gelegenheid “het zilveren oorijzer met de gouden krullen”.
 De veehandelaren zorgden voor reuring met hun handje klap en de kramen met standwerkers brachten veel gezelligheid mee.
De handelaars dronken na afloop van de handel een borrel bij Café Luten. Menigeen kwam met dubbele tong aan het eind van de middag de kroeg uit rollen.  Elk jaar kocht mijn moeder van een stuntwerker een enorme tas vol koek en snoep. Mijn moeder is een enorme zoete kauw en kon de verleiding niet weer staan. De standwerker kwam boven iedereen uit en bleef maar roepen niet 1 maar 2, niet 2 soorten maar speciaal voor u 3 soorten koek etc . Een hele tas zoete zooi voor maar 10 gulden.
Een bijzondere traditie was de verkoop van wandelstokken en gekleurde balletjes aan een elastiekje. Met het handvat van de stok probeerden de jongens de meiden te tackelen. Onder grote hilariteit van de jongens stuiterden de meiden met hun enorme rokken laag over de grond. Rood aangelopen van een beetje tegen stand bieden vlogen de meiden giechelend weg. Het enige verweer van de meiden is het balletje aan het elastiekje die ze tegen de jongens aan stuiteren om de indruk te geven dat ze het echt niet leuk vonden. Wanneer de markt rond het middaguur afliep waren er nieuwe paartjes gevormd.  ’S avonds flaneerde je met je nieuwe vrijer over de diek (Gemeenteweg loopt dwars door Staphorst)  Ik woon alweer 25 jaar 6 km verderop. Het leek mij gezellig om na jaren eens te gaan kijken of er nog wandelstokken en balletjes aan elastiekjes te koop zijn.
Terug in de tijd maar iets anders. De pure Staphorster bevolking is massaal aanwezig op de jaarmarkt. De standwerker met de zak snoep en koek is nog van de partij. Er worden geen wandelstokken en balletjes aan elastiekjes meer verkocht. Tradities gaan mee in de tijd. Tegenwoordig gooien de jongens stinkbommetjes tussen de meiden die vanzelfsprekend gillend wegrennen. En de meiden verweren zich met een bus haarverf. Talloze jongens liepen rond met gele en groene haren. Er zijn vast weer nieuwe stelletjes gevormd. 
Later Marina!

woensdag 17 april 2013

Voor 130 euro oorbellen.....

Het is maandag poets dag. Gewapend met stofzuiger, emmertje sop en poetslap ga ik flink aan de slag. Rond 8 uur is het huis voor mij alleen en hoef ik met niks en niemand meer rekening te houden. Gezellig een muziekje aan en poetsen maar. Het is nog geen 9 uur wanneer de telefoon gaat. Dat is bijzonder zo’n vroeg telefoontje op de maandagmorgen. Of er is wat aan de hand of iemand moet wat van mij. Wanneer ik de telefoon opneem vraagt een lachende stem: Heb jij mijn rijbewijs? Het is manlief, waarom vraagt hij dit hij aan mij. Zijn rijbewijs heeft hij toch altijd bij zich. Wat is hier aan de hand?  Waarom vraag jij zo lachend naar je rijbewijs. Ik hoor nog net “geintje” en de verbinding is verbroken. Ik heb een donkerbruin vermoeden dat hij behoorlijk hard heeft gereden.
Nou weet manlief wanneer hij te hard rijdt en van de weg wordt gehaald dat lekker zelf mag uitzoeken. Hij denkt toch niet dat ik iemand ga vragen om mij ergens langs de A28 af te zetten om hem terug te rijden naar huis. Wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten. De telefoon gaat opnieuw. Voordat hij nog maar iets zegt tetter ik wat bedoel jij met je rijbewijs. Die heb je toch bij je. Joh dat was een geintje. Ik ben van de weg gehaald verteld hij lachend. Geïrriteerd vraag ik voor te hard rijden zeker en wat nu…. Nee niet voor te hard rijden. Had wel gekund trouwens maar de mannen hadden vandaag de opdracht gekregen om nummer 5 uit de Top 10 ergernissen uit het verkeer aan te pakken. Wat is nummer 5? Dat is te lang links rijden. Ik heb dus geluk want ik reed ook te hard. Daar kreeg ik een waarschuwing voor. Een boete voor links rijden is 130 euro en voor te hard rijden is een stukkie hoger. Ik heb geluk. Hoezo geluk het is nog steeds een boete van 130 euro + 7 euro administratiekosten die gewoon betaald moeten worden. Zonde geld. Hij lacht alsof het zijn Lucky Day is. Daar denk ik toch echt anders over en stuiter de hoorn erop. Ik krijg een Déjà Vu. Jaren geleden viel er een envelop van Centraal Justitieel Incassobureau op de deurmat met een boete van 250 gulden voor te hard rijden.
Woedend belde ik naar zijn kantoor waar ik de secretaresse aan de telefoon krijg. Of ze misschien wat door kon geven aan manlief. Geef maar door dat ik naar de stad ben om voor 250 gulden oorbellen te kopen. Dan weet hij wel hoe laat het is.
Hevig mopperend poets ik verder ondertussen bedenkend wat je allemaal met 130 euro kan doen. Ik zal maar niet sms’en dat ik de stad in ben om voor 130 euro oorbellen te kopen.
Tenslotte neem ik zelf af en toe een muurtje mee. Later M@rina!

donderdag 11 april 2013

Leuk hip brilletje

Het is alweer een jaar geleden dat  wij met de apotheek midden in de verbouwing zaten.
Een totaal gestript pand waarin flink wat muurtjes werden verplaatst. Het magazijn deed dienst als noodapotheek en was denk ik niet groter dan 3 bij 5. Erg knus en gezellig met regelmatig lijfelijk contact wanneer we langs elkaar heen schuifelden. Geen verwarming en geen airco, lekker warm of steenkoud. Door het boren en vrezen was het er soms een hels kabaal met mega veel stof. Het hoort er allemaal bij. Alleen mijn oog vond het stof verre van fijn. Toen buurman dokter (1) aan de balie verscheen greep ik meteen mijn kans. Het geïrriteerde ooglid werd naar beneden getrokken en de diagnose was snel gesteld. Een ontsteking binnen 10 dagen moet het over zijn met Chloramfenicol oogdruppels. Maar eerst die lenzen eruit. Ik heb geen tijd om op zoek te gaan naar een spiegel en op gevoel haal ik ze eruit. Voordat ik er erg in heb ligt er een lens op de grond. Maakt niet uit ze zijn toch niet meer te gebruiken. Na tien dagen is het er niet beter op geworden, sterker nog ik zie slechter en het doet mega veel pijn. Buurman dokter (2) vind dat het oog door de microscoop moet worden bekeken. Het is geen ontsteking maar een virus en daar ben je een ander druppeltje voor nodig. Lenzen kun je voorlopig beter vergeten. Om de dag wordt mijn oog door de microscoop bekeken.
Nog 1 fles in de kast.....wie weet...
De korreltjes veroorzaakt door het virus slinken maar de pijn wordt niet minder. Ondertussen loop ik al weken voor gek met mijn achterlijke bril uit 2006. Ongelofelijk veel krassen op de glazen doordat de bril heeft gezworven van la naar la met ook nog eens de verkeerde sterkte. Wanneer ik ’s nachts voor de zoveelste keer mijn bed uit ga en in mijn ogen loop te wrijven vanwege de zeurende pijn valt er ineens iets heel kleins en hards op de grond. Een kleine bikkelharde lens heeft zich 8 weken lang verstopt achter mijn oogbol en zat daar heerlijk gesetteld. Door het wrijven schiet het los en geeft het een naar beurs gevoel in mijn oog. De bron van alle irritatie, ontsteking of virus ligt hier op de grond. Bij het uitdoen was de lens helemaal niet op de grond gevallen. Sufferd dat ik ben hij zat nog in mijn oog. Dit gelooft niemand. De lens gaat in een bakje als bewijsmateriaal. Wanneer ik dit in de apotheek vertel is er natuurlijk een hoop lol. Collega geeft de tip als ik de sleutel weer kwijt ben om ook even achter mijn oogbol te kijken. Andere collega mist een spijkerbroek of die ook ergens achter mijn oogbol huist. Voorzichtig probeer ik na een tijdje weer mijn lenzen. Maar bij het woord lens schiet mijn oog al in de stress. Ik heb het verprutst met de lenzen. Helaas er zat niks anders op ik moest op zoek naar een leuk hip brilletje met de juiste sterkte )-:
Later M@rina!

donderdag 4 april 2013

Goden verzoeken!



Op Eerste Paasdag dwarrelen de sneeuwvlokjes gezellig naar beneden op de buxushaagjes en de kerstboom. Het lijkt buiten wel een kerstkaartje. Naast de kerstboom zit een prachtig roodborstje kruimeltjes te pikken en een koolmeesje doet zich te goed aan de vetbolletjes. En in plaats van dat de vogeltjes aan het nestelen zijn gebruiken ze de nestkastjes als schuilplaats tegen de wind. Het lijkt een gezellig kersttafereeltje, maar ik wil helemaal geen gezellig kersttafereeltje, ik wil een Lente zonnetje.
Eind maart is het altijd zo heerlijk om de buitenboel alvast schoon te spuiten , de tuinstoelen gezellig neer te zetten en het eerste kopje koffie in het Lentezonnetje te drinken. Jammer dan, nog geen kopje koffie buiten. Wij hebben nog steeds geen Lentezonnetje. Ik ga nog steeds naar buiten met mijn handschoenen aan en mijn warme sjaal om. Wat is het koud is het eerste wat we tegen elkaar zeggen als we iemand tegen komen. Ik hou van de winter, ik hou van een enorm pak sneeuw, schaatsen heerlijk, gezellig de kaarsjes aan. Maar nu even niet meer. Ik wil een Lentezonnetje. De kerstboom een peperdure Nordmann staat nota bene zonder kluit nog steeds stoer en fier in de tuin. Die heeft zijn geld wel opgebracht. Elke sneeuwbui is het weer een prachtig plaatje. Maar ik wil geen prachtig plaatje, ik wil een Lentezonnetje. Waarom staat die kerstboom daar dan ook nog. Het is de Goden verzoeken om een gezellig kersttafereeltje. Vroeger waren wij direct na de Kerst met alle buurtkinderen de kerstbomen aan het verzamelen. Wij maakten er hutten van en stapelden ze zo hoog mogelijk op. Aan het eind van de kerstvakantie ging onder toeziend oog de hens er in. Allemaal kleine pyromaantjes er om heen. Mijn broertje had 9 van de 10 keren wel een brand of schroei vlek of bijna gesmolten laarzen. Het ging altijd allemaal net goed. Dat is niet meer van deze tijd. Ik zie het al gebeuren hier in het centrum. Ik denk dat de brandweer en politie snel ter plaatse is. Oudste was hier altijd in de weer met de kerstboom. Heerlijk takjes knippen en stammetjes zagen en tenslotte de hele berg afval in de kliko. Maar oudste zit niet meer op deze klus te wachten en de boom stond mij ook nog niet echt in de weg. Maar nu de  Lente maar niet wil komen bekruipt mij het gevoel dat wij de Goden aan het verzoeken zijn met al onze winterspullen in het zicht. Ik ben gisteren gauw begonnen met het opruimen van de schaatsen, snowboots, strooizout, sneeuwschuiver en noem maar op. De schaatsen en de snowboots liggen weer op zolder en stiekem heb ik de zomerkleding al een heel klein beetje naar voren geschoven.
Nu ik mijn blog bijna klaar heb bedenk ik mij dat het de hoogste tijd is om de handschoenen en de warme sjaal op te zoeken. Ik ga met de zaag en de heggenschaar de Nordmann een kopje kleiner maken.
Als ik nu eens tijdens het zagen heel hard ga zingen: Het is altijd Lente in de ogen van de apothekersassistente, voor de patiënten van ‘d assistente is het altijd Lente.
Dan staat de Lente toch niets meer in de weg! Laat de lente maar komen, we zijn er zo aan toe!
Later M@rina!