Goden verzoeken!

Op Eerste Paasdag dwarrelen de sneeuwvlokjes gezellig naar beneden op de buxushaagjes en de kerstboom. Het lijkt buiten wel een kerstkaartje. Naast de kerstboom zit een prachtig roodborstje kruimeltjes te pikken en een koolmeesje doet zich te goed aan de vetbolletjes. En in plaats van dat de vogeltjes aan het nestelen zijn gebruiken ze de nestkastjes als schuilplaats tegen de wind. Het lijkt een gezellig kersttafereeltje, maar ik wil helemaal geen gezellig kersttafereeltje, ik wil een Lente zonnetje.

Eind maart is het altijd zo heerlijk om de buitenboel alvast schoon te spuiten , de tuinstoelen gezellig neer te zetten en het eerste kopje koffie in het Lentezonnetje te drinken. Jammer dan, nog geen kopje koffie buiten. Wij hebben nog steeds geen Lentezonnetje. Ik ga nog steeds naar buiten met mijn handschoenen aan en mijn warme sjaal om. Wat is het koud is het eerste wat we tegen elkaar zeggen als we iemand tegen komen. Ik hou van de winter, ik hou van een enorm pak sneeuw, schaatsen heerlijk, gezellig de kaarsjes aan. Maar nu even niet meer. Ik wil een Lentezonnetje. De kerstboom een peperdure Nordmann staat nota bene zonder kluit nog steeds stoer en fier in de tuin. Die heeft zijn geld wel opgebracht. Elke sneeuwbui is het weer een prachtig plaatje. Maar ik wil geen prachtig plaatje, ik wil een Lentezonnetje. Waarom staat die kerstboom daar dan ook nog. Het is de Goden verzoeken om een gezellig kersttafereeltje. Vroeger waren wij direct na de Kerst met alle buurtkinderen de kerstbomen aan het verzamelen. Wij maakten er hutten van en stapelden ze zo hoog mogelijk op. Aan het eind van de kerstvakantie ging onder toeziend oog de hens er in. Allemaal kleine pyromaantjes er om heen. Mijn broertje had 9 van de 10 keren wel een brand of schroei vlek of bijna gesmolten laarzen. Het ging altijd allemaal net goed. Dat is niet meer van deze tijd. Ik zie het al gebeuren hier in het centrum. Ik denk dat de brandweer en politie snel ter plaatse is. Oudste was hier altijd in de weer met de kerstboom. Heerlijk takjes knippen en stammetjes zagen en tenslotte de hele berg afval in de kliko. Maar oudste zit niet meer op deze klus te wachten en de boom stond mij ook nog niet echt in de weg. Maar nu de  Lente maar niet wil komen bekruipt mij het gevoel dat wij de Goden aan het verzoeken zijn met al onze winterspullen in het zicht. Ik ben gisteren gauw begonnen met het opruimen van de schaatsen, snowboots, strooizout, sneeuwschuiver en noem maar op. De schaatsen en de snowboots liggen weer op zolder en stiekem heb ik de zomerkleding al een heel klein beetje naar voren geschoven.

Nu ik mijn blog bijna klaar heb bedenk ik mij dat het de hoogste tijd is om de handschoenen en de warme sjaal op te zoeken. Ik ga met de zaag en de heggenschaar de Nordmann een kopje kleiner maken.
Als ik nu eens tijdens het zagen heel hard ga zingen: Het is altijd Lente in de ogen van de apothekersassistente, voor de patiënten van ‘d assistente is het altijd Lente.

Dan staat de Lente toch niets meer in de weg! Laat de lente maar komen, we zijn er zo aan toe!

Later M@rina!