woensdag 28 januari 2015

Bukken doet besparen......

In januari neem ik mij steevast voor om eerst de voorraad aan zakjes en pakjes uit de kast te gebruiken voordat er weer van alles wordt aangeschaft. We kopen ingrediënten bij de pakjes en zien de voorraad langzaam slinken in de kast. Helaas is dit jaar amper begonnen en ik beland in de lappenmand. Ik had totaal geen behoefte aan koken en eten. De boodschappen doen gaat even niet lukken.  We vinden nog talloze zakjes rozijnen, aangebroken verpakkingen zelfrijzend bakmeel, goudrenetten, blikjes mais, doperwtjes en nog een handje vol sperziebonen. We komen een heel eind tot aan het weekend. Manlief heeft in geen tijden boodschappen gedaan maar moet er nu toch echt aan geloven. Samen met oudste gaat hij op stap naar onze vaste supermarkt waar je zo handig kunt scannen.  Maar dan moet je wel de bonuskaart mee geven.
600 gram 2,61
Bij boodschappen boven de 15 euro mag je gratis parkeren,  je moet niet vergeten het parkeerkaartje te laten scannen door de kassière. Waar maak ik mij eigenlijk druk om.  Dat mijn mannen nooit bij de supermarkt komen ligt niet aan de mannen. Dat ligt dom weg aan mezelf. Ik ben een control freak van het ergste soort. Daardoor bepaal ik ongemerkt wat er gegeten en gedronken wordt in Huize Ebbers.
Wat voor smeersel er op de toastjes gaat en of het een shippie en een dippie wordt of een bus pringles. Niks en niemand heeft er ooit over geklaagd dat we hooguit eens in de 3 maanden een patatje eten. Deze rolverdeling is zo gegroeid door de jaren heen. Mijn mannen kennen mij en vragen om een boodschappenlijstje. Ze willen straks niet thuis komen met een kratje boodschappen en een hoop gezeur krijgen over wat er allemaal niet goed is.
600 gram 1,51
Ik kan even niet zo goed denken en kom niet verder dan closetpapier, karnemelk en groente. Bedenk maar wat. Vanuit de winkel krijg ik een Whap met afbeelding. Manlief met de bril op het puntje van de neus en een brede grijns. In zijn hand mijn enorme boodschappenlijst.  Met de vraag of de AH al lang verbouwd is, ze dachten even dat ze bij de Wall Mart waren. Sinds wanneer de groente aan het begin en niet bij de uitgang staat. De mannen zijn nu helemaal in de war met een knipoog. Met veel lol komen ze thuis en de koopjes worden uit gestald. De yoghurt en karnemelk zijn van het merk de Zaanse Hoeve. Weet je hoeveel dat scheelt. Een Groninger worst voor de zaterdagavond. Waarom neem jij nooit Hamka’s mee. Wist je dat Duo Penotti een euro duurder is dan de AH basic hazelnootpasta. Morgen eten we hutspot met “verse rookworst”. De kassabon krijg ik van oudste om alvast te bestuderen wat voortaan goedkoper kan. Volgende week weer vraag ik. Nou, nee, ze wilden er geen gewoonte van maken. Nu ik weer op de been ben denk ik dat we gauw weer vervallen in het oude patroon. Maar ik zal er voortaan aan denken; Bukken doet besparen!
Later M@rina!

Welkom op de Facebook pagina! minuutvanmarina

zaterdag 24 januari 2015

Prada for Nada....minuutvanmarjolijn

Graag stel ik me eventjes voor. De meeste mensen zullen mij kennen als jongste, dat meisje dat aan het Amsterdam Fashion Institute studeert. Op kamers woont in Amsterdam en een eigen webshopje heeft. Maar daar wil ik het vandaag allemaal  niet over hebben. 
Nou ja… Misschien heb ik het wel een beetje over fashion J
Kringloop winkels zijn op de één of andere manier niet helemaal mijn ding. Ik kan er nooit iets vinden en word er gek van als ik in de Episode sta en alles stinkt muf.
Je kent het wel… rekken vol kleding waar door je door de bomen het bos niet meer ziet. Mijn huisgenootjes zijn alle drie wel goed in vintage shoppen. Zij kopen de mooiste rokjes en jurkjes voor kleine prijsjes. Zo besloot ik dus om met moeders een keertje naar de kringloopwinkel te gaan. We kwamen eigenlijk voor een mooie piek voor de kerstboom maar niets voldeed aan moeders smaak. Ondertussen liep ik even een rondje langs de Lp’s want wij houden in Het Amfi huis van de platenspeler. Een aantal platenbakken verder besloot ik om verder te neuzen bij de kleding en accessoires. Weinig moois, helaas. Alles was ouderwets, groot of echt lelijk. Totdat mijn oog viel op iets glimmend’s. Het was gemaakt van zwart lak leer in een vierkante vorm. 3 kleine euro’s stond op het prijskaartje. Ik twijfel want wanneer ga ik deze tas gebruiken? Totdat ik de tas omdraai en daar in het leer een logo zag gestempeld. Niet zomaar een logo. Nee het was echt zo, ik had serieus een Prada tas in mijn handen! Een grote glimlach verscheen op mijn gezicht en ik gilde bijna van enthousiasme. Snel loop ik achter de boekenrekken en ik sein moeders. Heel sneaky wijs ik haar op het logo dat op de tas staat. Moeders en ik kijken elkaar aan en hebben alle twee een grote grijns op ons gezicht.
Ik kijk voorzichtig om me heen (alsof iemand die tas uit mijn handen zou trekken?) ik kijk snel verder of ik nog meer mooie juweeltjes zie. Uiteindelijk besluit ik naar de kassa te lopen waar ik zenuwachtig de tas aan het meisje achter de kassa geef… want wat nou als zij opeens ziet dat deze tas van Prada is? Snel geef ik het geld en ik grijp de tas van de toonbank. Hij is nu officieel van mij. Dolgelukkig heb ik de hele middag op internet zitten surfen naar de waarde. Nog steeds heb ik geen idee of de tas echt is, de helft van de aanwijzingen zegt ja en de andere helft zegt nee.
Wat ik wel weet is dat ik deze tas vanavond heel trots ga dragen na Fashion week. En als Bastiaan van Schaik (of een ander fashion iemand) naar me toe komt en vraagt hoe ik aan deze waardevolle zeldzame tas kom? Dan heb ik een mooi verhaal om te vertellen, Prada for Nada!
Later M@rjolijn!

Gisteren kreeg ik een whatsap van jongste.....
Hee mamsie....Mag ik een keer een gast blog voor je schrijven?
Goh hoezo???
Nou ik bedacht net echt een grappig verhaal...........
Leef je uit, jongste....................

We plaatsen het blog gezellig bij de andere Minuutjes op
 Facebook minuutvanmarina

woensdag 21 januari 2015

Happy Tuesday........................

Daar zit ik dan. In het holst van de nacht met een beker warme melk met een anijsblokje. Het is 03.00 uur en voor mijn gevoel heb ik de wandel4daagse al gelopen. Ik blijf maar draaien en woelen. Het lukt mij niet om in slaap te komen. Vanaf vorige week zit, lig en hang ik in de lappenmand. Ik weet ondertussen van ervaringsdeskundigen om mij heen dat de kwaal 2 dagen en als je pech hebt 20 jaar kan duren.
Ik ga natuurlijk voor hooguit 7 dagen.
Wanneer ik woensdagavond iets op het aanrecht wil zetten val ik rechts tegen de tafel aan. Onze keuken, niet een enorme balzaal, was behoorlijk gevuld door manlief en oudste waardoor ik dacht dat dit stuntelen kwam door gebrek aan ruimte. Het terug lopen naar de kamer ging niet onopgemerkt voorbij. Ik knal tegen de deurpost en blijf hangen achter de deurklink. Ik plof op de stoel alsof ik naar beneden stort zoals in de Free Fall van Attractiepark Slagharen. Beetje gedronken wordt mij na geroepen. Wel ja een fles wodka wat jij.
Op tijd naar bed, morgen fit weer op. De nacht is niet fantastisch en de morgen begint belabberd.
Rond een uur of 9 toch maar eens bellen met de huisarts. Een bekende doktersassistente stem, na overleg met collega’s vertelt ze mij dat de huisarts na het spreekuur langs komt.
1 anijsblokje deed al wonderen....
Ik blijf liggen waar ik lig met alle hulpmiddelen om mij heen.
Wat een geluk zeg dat ik de eerste twee weken van het jaar gepoetst heb voor de rest van het jaar. Ik hoef me niet druk te maken om rond slingerende kranten, nagellakjes van jongste op de rand van een bloempot, nergens haarelastiekjes of half onder de bank lege koffiekopjes. Alleen ik zie er niet uit, een opgezet wit gezicht, haar recht op de kop, op mijn blauwe shirt ontbreekt het leuke satijnen lintje. Dat lintje ligt al weken te wachten onder mijn stoel die bomvol met kleren ligt. Gelukkig de fleece badjas heb ik vorige week nog uitgewassen. Wat maakt het nou uit zegt collega aan de telefoon dat je er niet uit ziet. Heel veel ik wil er altijd wel uitzien. Vandaag dan maar even niet vindt zij. De huisarts komt en doet de nodige testjes. Labyrinthitis; een evenwichtsprobleem door een ontsteking aan het evenwichtsorgaan. Alsof je stomdronken bent. Nu 6 dagen verder, Blue Monday, de meest deprimerende dag van het jaar viel het best mee vandaag. Aan Blue Monday Night komt echter geen einde.
Voor de zoveelste keer schrikt manlief wakker door mijn gestommel. In bed, uit bed, wc, slokje water, ik ben er klaar mee. Ik pak mijn badjas en ga op zoek naar een beker warme melk en een ouderwets anijsblokje. Zou het helpen. Al bladerend in de folders drink ik de melk op. Ik hoop dat het gauw Happy Tuesday wordt en ik zeer binnen kort gezond en wel weer op mijn fietsje richting apotheek ga.

Later M@rina!

Liken op Facebook dat kan via www.minuutvanmarina.nl gezellig!

woensdag 14 januari 2015

Kort en zakelijk zijn...

Wanneer afgelopen zaterdagavond de deurbel gaat ben ik op mijn hoede. Wij verwachten geen visite en de Family is in the house. Op dit rare tijdstip zijn het nogal eens slimme, snelle gewiekste jongens die mij wat willen verkopen. Met gladde praatjes ben ik zo klaar. Maar voor verkleumde bedeesde jongeren die op de stoep staan te bibberen van de kou om een zakcentje bij te verdienen heb ik een zwak. Dan gaat het mis met mij.
Halverwege december ben ik op zaterdagavond druk bezig de kerstboom op te tuigen wanneer de deurbel gaat. Een verkleumde jongen met een pittige dame als collega staan op de stoep. De jonge dame wil eerst alles weten over de Minibieb en complimenteert mij met het fantastische initiatief. Ik voel me zo gevlijd dat ik voor 5 euro per maand in no time lid wordt van het Wereld Natuurfonds. Wanneer ik in de warme gang mijn gegevens op de tablet van de jongeman in toets hoor ik de jonge dame zeggen; je redt het wel zo hé. En weg was ze. De provisie en de administratiekosten eraf getrokken heb ik misschien 50 cent bij gedragen.
Het is kil en donker wanneer afgelopen zaterdagavond wederom de deurbel gaat. Ik doe de voordeur open en neem mij voor, wat daar ook staat, kort en zakelijk te zijn en nergens lid van te worden. Ik kijk in de ogen van een jochie van een jaar of 17 met over zijn dikke winterjas een keukenschort van HelloFresh met op zijn hoofd een enorme koksmuts. Aan de overkant zie ik 3 collega koksmutsen lopen.
Leuk bedacht. Hij zegt gedag en begint zijn praatje; kent u HelloFresh. Laat ik die nu kennen en laat ik nou helemaal niet zo tevreden zijn over HelloFresh. Vragend kijkt hij mij aan, waarover was u niet tevreden. Ik begin mijn bevindingen op te sommen, tussen de verse lasagne bladen zat schimmel, de zak spinazie was een zak snot en ze lusten bij HelloFresh geloof ik alleen maar vis. Hij luistert nog maar half naar mijn verhaal en kijkt ondertussen naar het biebje. Leuk kastje, hoe werkt dat. Ik wil dat echt graag weten. Nu moet ik oppassen en mij niet te gevlijd voelen en de komende maanden aan HelloFresh vast zitten.Hij verteld enthousiast over de boeken van John Grisham die hij gelezen heeft. Zijn doel raakt naar de achtergrond en samen bekijken we de inhoud van het kastje. Mag ik zomaar een boek uitkiezen en mee nemen ook al woon ik in Leeuwarden? Je mag zeker een boek mee nemen ook al woon je in Leeuwarden. Hij gaat voor een Literaire thriller; Goud geld en zilver bloed. Hij geeft mij een hand en bedankt. Met het spannende boek onder zijn arm zie ik de koksmuts langzaam in het donker verdwijnen.
HelloFresh......oeps helemaal vergeten....als hij maar geen boze collega koksmutsen achter zich aan krijgt!
Later M@rina!

Liken op Facebook dat kan via Minuut van Marina , gezellig!





donderdag 8 januari 2015

Een groot geheim.......

Met dat ik de piek van de kerstboom haal en de stekker van de lampjes uit het stopcontact trek is de kerst betovering voorbij. Alle spullen gaan weer voor een jaar naar zolder. Wanneer ik met een stapel dozen de trap op heister valt mijn oog op de lidcactus.
Ongeveer een half jaar geleden zag ik het plantje vol knoppen in een oerlelijk knalgeel potje bij de Albert Heijn staan. Een paarse lidcactus. Je weet wel zo’n plant die niet dood te krijgen is. Wanneer je een afgeknakt stengeltje in wat aarde plant heb je in no time een lidcactus erbij. Bij mijn oma van vaders kant stond de kamer vol met deze bloeiende planten.

Oma woonde aan de rand van een dorpje nog geen 20 km verderop. Een klein huisje wat nog kleiner leek doordat het tot de nok toe vol staat met prullaria. Via de achterdeur hobbelden wij achter elkaar naar binnen. Dat was niet zonder gevaar. Eerst was daar dat kleine keffertje die geen kinderen gewend was. Vervolgens struikelden wij bijna over de enorme rookstoel tussen de deur en het fornuis. Het fornuis was een groot zwart massief gevaarte waar een enorme hitte afstraalde. Achter het glazen deurtje zag je de kooltjes gloeien. Een enorme ketel met water stond te dansen op het vuur. Tegen over het fornuis was de ingebouwde keukenkast, hier lagen de wit uitgeslagen koetjesrepen op ons te wachten. De kamer stond vol met kasten, rotan stoeltjes, prullaria en heel veel lidcactussen in allerlei maten en vormen volop in de bloei. Niet echt een huis voor 4 rebelse kleinkinderen. Het was er te vol, te warm en te klein. Meestal hingen wij in de keuken rond totdat wij weer naar huis gingen. Boven mochten wij niet komen. Zodra wij de deurklink aanraakten ging er bij oma alarmbelletjes af en kwam ze naar de keuken gesneld. Het lukte ons om steeds een stukje verder te komen. Daar boven moest iets zijn wat wij niet mochten zien. Een groot geheim. Misschien wel een ….? Geen idee. We wisten ondertussen wel welke treden er kraakten en hoe je geruisloos de gangdeur kon openen. 

De verjaardagen van opa en oma waren vlak na elkaar in december en in januari. In december was er de kerststress en in januari keek men naar schaatsen op tv waarvan niets gemist mocht worden. Keer op keer proberen wij het geheim te ontdekken. Wanneer er tijdens het schaatsen flink wordt gejuicht nemen wij een sprint naar boven. Op de bedden en de linnenkasten na zien we alleen maar overal uitgebloeide lidcactussen staan. Is dit nu het geheim, wat een teleurstelling. Mijn broertje en ik staan boven aan de trap verbaasd rond te kijken wanneer Oma daar ineens staat. Wat zijn jullie aan het doen. 
Naar beneden maar dacht ik zo……

Later M@rina!

Vanaf nu minuut van marina op Facebook! 

donderdag 1 januari 2015

Aftellen kan beginnen.......

Rond de herfstvakantie zakt oudste door zijn bed, niet dat hij zo’n slecht bed had, integendeel. Er zijn alleen veel mogelijkheden om in je bed te stappen. Vol enthousiasme begonnen wij 17 jaar geleden aan het Flexa concept. Een hoogslaper met een bureau en een dwars bed voor logee. Niet wetende dat ons 3 jarige smurfje in no time een lengte meet van 1.85. Met een beetje lengte is een hoogslaper niet handig. Via een smal trappetje klim je naar boven waar je onhandig moet draaien om op het bed terecht te komen. Voordat je het weet zit je met je puber lijf klem en moet je je benen nog over de hoge bedrand zien te zwaaien. Deze move maakte zoonlief jaren om te kunnen slapen. De hoogslaper wordt een laagslaper. Oudste neemt nu een aanloop alvorens hij op het bed beland. Daar is de lattenbodem niet tegen bestand. Na de zoveelste sprong volgt een enorme klap, daar lag oudste tussen het ledikant met matras en al op de grond. We gaan op zoek naar een paar stevige hoekijzers en een degelijke lattenbodem. Het uiterlijk van Flexa met een robuust innerlijk, tenminste dat dachten wij. Oudste groeit door en krijgt de body van een stevige kerel. Nu het bed extra stevig is denkt oudste waarschijnlijk dat het niet meer uitmaakt.
Leuk plaatje toch?
Het bed in springen gaat soms gepaard met grof geweld. Zo nu en dan horen wij een latje breken. Net voor de Herfstvakantie horen wij opnieuw een enorme knal, oudste ligt weer tussen de planken op de grond. Ik ben er klaar mee en sloop het bed uit elkaar. De komende tijd bivakkeert hij armoedig op het matras. Een latten bodem is niet geschikt voor oudste we moeten op zoek naar een boxspring. Ik doe vooronderzoek. Verkoper is het helemaal met mij eens. Geen spiraal of lattenbodem, een degelijke boxspring zou een uitstekende keus zijn. Ik maak een fotootje van het geschikte bed met een aantrekkelijke prijs en breng mijn mannen op de hoogte van mijn vondst. Afgelopen maandag wilde ik de bezem door het huis halen wanneer blijkt dat de mannen de boxspring juist nu willen bekijken. Ik ga op stap met mannen in kluskleren inclusief modder aan de wandelschoenen van de kerstwandeling. Volgens manlief is het een kwestie van kijken, voelen en kopen. In 1 oog opslag keurt manlief het bed af, hoezo boxspring, onder het matras zit een lattenbodem, de slechtste in zijn soort. Heb ik daar mijn mannen voor opgetrommeld. We verlaten gauw Interieurwereld en gaan op zoek naar Beter Bed. Die heeft betere tijden gekend, het pand staat leeg. We schieten de snelweg op richting Home Center. Gelukkig bedden genoeg. Oudste probeert matrassen en ik ren met een plastic matje achter hem aan om het zand van de Kerstwandeling op te vangen. De verkoper bekijkt ons en vraagt of een aanbetaling ook een probleem is. Het bed is niet op voorraad begrijp ik hieruit……Nee mevrouw, u moet rekenen op 8 tot 10 weken levertijd. Nog even doorbijten dus, het aftellen kan beginnen……

Later M@rina!