Met dat ik
de piek van de kerstboom haal en de stekker van de lampjes uit het stopcontact
trek is de kerst betovering voorbij. Alle spullen gaan weer voor een jaar naar
zolder. Wanneer ik met een stapel dozen de trap op heister valt mijn oog op de lidcactus.
Ongeveer een
half jaar geleden zag ik het plantje vol knoppen in een oerlelijk knalgeel
potje bij de Albert Heijn staan. Een paarse lidcactus. Je weet wel zo’n plant
die niet dood te krijgen is. Wanneer je een afgeknakt stengeltje in wat aarde
plant heb je in no time een lidcactus erbij. Bij mijn oma van vaders kant stond
de kamer vol met deze bloeiende planten.
Oma woonde
aan de rand van een dorpje nog geen 20 km verderop. Een klein huisje wat nog
kleiner leek doordat het tot de nok toe vol staat met prullaria. Via de
achterdeur hobbelden wij achter elkaar naar binnen. Dat was niet zonder gevaar.
Eerst was daar dat kleine keffertje die geen kinderen gewend was. Vervolgens
struikelden wij bijna over de enorme rookstoel tussen de deur en het fornuis. Het
fornuis was een groot zwart massief gevaarte waar een enorme hitte afstraalde. Achter het glazen deurtje zag je de kooltjes gloeien. Een enorme
ketel met water stond te dansen op het vuur. Tegen over het fornuis was de
ingebouwde keukenkast, hier lagen de wit uitgeslagen koetjesrepen op ons te
wachten. De kamer stond vol met kasten, rotan stoeltjes, prullaria en heel veel lidcactussen
in allerlei maten en vormen volop in de bloei. Niet echt een huis voor 4
rebelse kleinkinderen. Het was er te vol, te warm en te klein. Meestal hingen
wij in de keuken rond totdat wij weer naar huis gingen. Boven mochten wij niet
komen. Zodra wij de deurklink aanraakten ging er bij oma alarmbelletjes af en
kwam ze naar de keuken gesneld. Het lukte ons om steeds een stukje verder te komen.
Daar boven moest iets zijn wat wij niet mochten zien. Een groot geheim.
Misschien wel een ….? Geen idee. We wisten ondertussen wel welke treden er kraakten
en hoe je geruisloos de gangdeur kon openen.
De
verjaardagen van opa en oma waren vlak na elkaar in december en in januari. In
december was er de kerststress en in januari keek men naar schaatsen op tv waarvan
niets gemist mocht worden. Keer op keer proberen wij het geheim te ontdekken.
Wanneer er tijdens het schaatsen flink wordt gejuicht nemen wij een sprint naar
boven. Op de bedden en de linnenkasten na zien we alleen maar overal uitgebloeide
lidcactussen staan. Is dit nu het geheim, wat een teleurstelling. Mijn broertje
en ik staan boven aan de trap verbaasd rond te kijken wanneer Oma daar ineens staat.
Wat zijn jullie aan het doen.
Naar beneden maar dacht ik zo……
Naar beneden maar dacht ik zo……
Geen opmerkingen:
Een reactie posten