Businessplan

Schiereiland; Bleekerseiland

Afgelopen weekend heb ik eindelijk de skeelers gekocht die ik al heel lang wilde. Ik kan niet wachten om te gaan skeeleren. Thuis gekomen haal ik ze meteen uit de doos om ze mijn lachende pubers te showen. Manlief vind het maar niks en verbied mij om zonder beschermers en helmpje de straat op te gaan. Omdat het buiten sneeuwt test ik ze onder toeziend oog van pubers en vriendje in de gang uit. Ik beken dat ik neefje PW vroeger een keer de gang heb uit gebonjourd met skeelers nu doe ik het zelf. Mijn moeder is echt gek zegt jongste tegen haar vriendje die met zijn 1.94 tegen het aanrecht staat aan geleund en mij bijna moet opvangen. Weet je wat mijn moeder wil gaan doen. Ze wil het hele Bleekerseiland hier om de hoek op kopen en een Bed & Breakfast beginnen. Oh zegt vriendje en glimlacht breed. Wat is Bleekerseiland precies. Ik vertel hem van mijn droom. Wanneer ik twee weken geleden op een zondagmiddag samen met manlief langs het Bleekerseiland wandel en door de ruiten kijk krijg ik een droom. Bleekerseiland is een schiereiland midden in de historische kern van ons mooie stadje. Er staat een monumentale stadsboerderij met een rij authentieke huisjes die er tegenaan gebouwd zijn. In de zomer liggen er plezierjachten en is er veel gezelligheid. Het staat leeg de kachelspecialisten “de gebroeders  Massier” zijn met pensioen en hebben het verkocht. Ik zie het helemaal voor me. In de schattige huisjes appartementen, een ontbijtruimte, een lounge waar behalve heerlijke banken een grote boekenkast en een ouderwetse spellenkast staat. Een deal met de plaatselijke schouwburg bijvoorbeeld na de voorstelling een overnachting met ontbijt. Misschien wel artiesten die twee dagen achtereen spelen niet in een Hotel 40 km verderop maar gezellig bij mij aan de ontbijttafel. Een strippenkaart deal voor het dagmenu bij de Brasserie. Op het grote verwaarloosde plein maken we gezellige zitjes en leuke terrasjes. Niet te vergeten waterfietsen en kano’s voor een tochtje door de grachtjes noem ik op. Maak maar een plan zegt manlief. Met 10 jaar stop ik met werken dan kom ik je helpen. Nu zegt hij al tien jaar met tien jaar stop ik met werken maar daar kwam altijd achteraan dan wordt ik begrafenisondernemer. Ja helpen met de marketing en de administratie geeft hij aan. Niet met stofzuigen en bedden verschonen. Het is een droom hoor zeg ik tegen manlief. Zo’n droom als op vakantie wanneer ik een foto maak van een vervallen Italiaans huis. En dan roep dit is onze Italiaanse droom. Thuis gekomen vertel ik het lachend aan oudste en jongste. Maar die zien het ook wel zitten. En dragen nog talloze andere leuke ideeën aan. Vandaag wordt vriendje gedeeld in “de droom van Bleekerseiland”  van de gekke moeder van jongste. Ook vriendje gaat er serieus op in. Hoe zie je het voor je vraagt hij. Ik vertel al wankelend op mijn skeelers de wilde plannen van het schiereiland wat niet eens te koop staat. Oh als je een miljoen bied zegt manlief dan heb je het. Een miljoen alsof je een broodje bij de warme Bakker koopt. Bovendien ik heb toch helemaal geen Horeca ervaring. De Horeca is kei en keihard werken dag in dag uit. Ik geloof dat ik een luizenleventje heb. Twee dagen per week apotheek. Maandag poetsdag, donderdag blog en klusdag en als ik wil ga ik de hort op. Maximaal 20 mensen is wel 20 bedden op tijd voorzien van een schoon lakentje, schone handdoeken en al die borden en al die kopjes. Ik mag nooit niet lekker zijn of koppijn hebben of chagrijnig zijn. Ze liggen in een deuk bij alle nadelen die ik nu na de leuke plannen op noem. Iedereen is wel erg serieus met mijn droom. Business plan zegt vriendje. Een wat zeg ik. Schrijf maar een businessplan dan horen wij het wel. Ze draaien zich om en lopen met zijn allen de keuken uit. Ik kijk naar mijn skeelers en denk helemaal geen businessplan. Wat heb ik dan nog aan mijn skeelers daar heb ik dan helemaal geen tijd meer voor. 24/7 moet ik dan paraat staan met oplossingen en leuke ideeën en mega hard bikkelen. Jongens het was maar een droom hoor roep ik ze na.Laat de Lente maar komen dan kan ik de hort op met mijn beschermers, helmpje )-: en skeelers! Later M@rina!

Felbegeerd roze papiertje (kaartje)

Het is alweer bijna 27 jaar geleden dat ik mijn rijbewijs heb gehaald. Op 5 april 1986 om precies te zijn. Het lijkt eeuwen geleden. De afgelopen jaren heb ik rij ervaring opgedaan in diverse racemonsters waaronder  “koekie”. Een knalgroene Renault 4 het boodschappenkarretje van mijn moeder. Mijn eerste zelf gekochte auto was een oranje Golf. Deze auto parkeerde ik altijd naast een grote sjieke bak.  Het was een regelrechte miskoop. 9 van de 10 keer was ik bij het starten hulp nodig van een startkabel en een buurman auto om weer weg te kunnen rijden. Voordat ik het felbegeerd roze papiertje had waren er natuurlijk eerst de rijlessen en het zenuwslopende praktijk examen.

Met dank aan Nicotenkate.nu

Heel wat kamertjes in het bejaardentehuis heb ik gepoetst om mijn rijbewijs te kunnen betalen. Het was een fortuin, 35 gulden per uur en 150 gulden om het examen aan te vragen.  Vanuit ons dorpje reden we tijdens de rijles naar de “grote stad” voor het echte werk. De rotondes, stoplichten en vooral veel fietsende scholieren. De spoorwegovergang en langs de grachten rijden in de stad was niet zo mijn ding. Daarentegen reed ik op de 80 km wegen standaard te hard. Steevast gooide de instructeur tijdens het lessen het portier open als ik zei 80 is toch niet zo hard. Waarop Jan de instructeur mopperde: “Muj kieken hoe hard ai ried.  Wojt lopen? Dat hol ie niet bij.” Na 27 lessen mocht ik examen doen. Afgelopen maandag was het voor oudste zover. Ik zit hier zenuwachtig te zijn met een kopje koffie. Ik ga absoluut niet op de fiets of met de auto de stad in. Ik zou hem maar tegen komen en van de wijs brengen. Mijn koffie smaakt niet lekker. En van maandag poetsdag komt ook niet veel terecht. Zou hij al op de snelweg zijn. 27 jaar geleden en ik weet het nog precies. Wat was ik zenuwachtig. Na een slechte nacht zat ik zo misselijk als een kat aan het ontbijt met moeite een kopje thee en een broodje weg te werken. Om de tijd te doden en een beetje fris en fruitig aan het examen te beginnen laat ik Sonja (onze Hazewindhond) nog even uit. Onderweg heb ik gewoon braakneigingen van de spanning. Samen met mijn rijschoolhouder rij ik naar het examen. Nog even een half uur les om de puntjes op de i te zetten. Wanneer ik linksaf de kruising over wil gaan richting examenlokaal zie ik een fietser over het hoofd. Voet van rijschoolhouder trapt hard op de rem en met een schok sta ik boem bats stil. Een ingreep op weg naar het examen dat is niet handig. Hoe overleef ik dit alles. De examinator die met mij mee loopt naar de auto lijkt mij niet onaardig. Een charmante man die gezellig verteld over zijn restaurant in Giethoorn. Heel lief vraagt hij of het misschien een idee is om de ruitenwissers uit te doen nu het niet meer regent. Is dit een fout vraag ik mezelf af. Niet meer over nadenken anders ga ik de mist in. Wij gaan de snelweg af voor een bijzondere verrichting in de woonwijk. Fileparkeren. Gelukkig ik laat de auto’s in de omgeving staan maar sta wel met de kont op de stoep. Ach zegt de examinator je kan niet alles kunnen.  Oeps hij vraagt mij de ruitenwissers uit te doen en ik sta met de kont op de stoep. Als dit maar goed gaat. Wij rijden terug naar het examen lokaal waar rijschoolhouder op zijn gemakje met een lekker bakje koffie en een sigaretje op ons zit te wachten. Bedeesd loop ik achter de examinator aan naar het tafeltje en ga zitten. Zo we gaan de papieren maar eens in orde maken zegt hij vriendelijk. Welke papieren? Voor je rijbewijs, je bent geslaagd, je hebt prima gereden, dat had je toch wel door. Zucht. Hoe zou het gaan met oudste. De tijd kruipt. Zou het goed zijn gegaan. Zou hij net zo zenuwachtig zijn geweest als ik destijds. Zaal Nijmeijer is nog steeds het uitgangspunt voor de rijexamens in ons stadje. Zou hij nu met de examinator naar een tafeltje lopen. Het half uur is al ruimschoots voorbij en nog steeds geen sms. Ook heb ik geen tweet voorbij zien komen.

Wacht, de lesauto stopt voor de deur met de instructeur achter het stuur.

Is dat een goed of een heel slecht teken…….

Gelukkig een heel goed teken, hij is geslaagd! Later M@rina! 

Uit het oog uit het hart.....

Het is best een beetje reden tot feest in Huize Marina. Bounty ons konijn is ruim 3 ½ jaar oud.Zolang heeft een konijn het nog nooit bij ons volgehouden. Bounty is het derde konijn en echt een bijzonder geval. Hij heeft heimwee als hij uit logeren gaat. Springt als een hondje op schoot, rent de trap op en krabbelt aan deuren. Hij duwt tegen je hand als hij geaaid wil worden en zit vandaag met een bos stro in zijn bekje alsof hij een bot gevonden heeft. Wij denken dat hij graag een hondje had willen zijn. Heel wat anders dan ons tweede konijn die het maar een half jaar bij ons vol hield. De lieftallige naam Floortje paste niet echt bij haar. Floortje was een Pitbull konijn. Wanneer ik haar uit de ren wil halen bijt ze mij in de vinger tot op het bot. Vanaf dat moment is onze verhouding verstoord. Met één hand moet ik haar vasthouden om met de andere hand te kunnen voeren. Tijdens een logeerpartij in de vakantie bij Oma probeert ze te ontsnappen. Ze graaft een gang onder het hek door en breekt hierbij haar nek. Op slag dood. Een triest verhaal welliswaar maar voor alle partijen beter. Ons eerste konijntje zullen wij niet gauw vergeten. Op oudste zijn 8ste verjaardag geven wij hem Snuffeltje een wit dwergkonijn met her en der een zwart vlekje. Een scheetje. Hij dartelt door de tuin en graaft mee in de zandbak. Oudste maakt een heuvel en Snuffeltje graaft hem in record tijd weer glad. Gaat het Snuffeltje niet snel genoeg dan trekt hij aan het shirt wat regelmatig door de scherpe tandjes gaatjes oplevert.Onafscheidelijk zijn Snuffeltje en oudste. Bijna 3 jaar oud is het beestje wanneer ze zielig en stil in een hoekje zit. Een pijnlijk opgezwollen buikje en geen keuteltjes in het hok. Buikmassage, ananassap, warme kruiken niets helpt. We maken ons grote zorgen en durven zo de nacht niet in te gaan. Wij bellen naar Dr. Bart de gezelschaps-dierenarts of wij mogen komen. Met een zielig kijkend Snuffeltje, meer dood dan levend, tegen warmwaterzak aan hobbelen wij naar de praktijk. Dr Bart is erg begaan met Snuffeltje en het kleine baasje. De diagnose is SAS wat staat voor Secundair Atonie Syndroom wat betekent gasophoping. Hij stelt voor om hem zo snel mogelijk een injectie te geven. Ik houd Snuffeltje vast wanneer de lange naald in het kleine lijfje gaat. Oudste (6) en jongste (4) vinden het niet zo gezellig meer bij de dierenarts en zetten het op het brullen. Dokter Bart probeert te troosten en stelt voor om Snuffeltje een nachtje te houden in de couveuse. Hij beloofd zo vaak mogelijk te gaan kijken. Ondertussen bereidt hij mij vast voor op de zware taak die waarschijnlijk gaat komen. Met twee brullende kinderen rijd ik naar huis en bedenk mij onderweg dat aan het nachtje couveuse, de injectie en het medeleven van Dr.Bart vast een enorm prijskaartje hangt. Ik ben blij wanneer het kroost eindelijk slaapt als om half 11 de telefoon gaat. Dr. Bart die belangstellend vraagt hoe het met de kinderen gaat. Ik vind het verdrietig om het u te moeten vertellen maar Snuffeltje is rustig in geslapen, hij heeft geen pijn gehad. Of wij hem daar willen laten of komen ophalen. Natuurlijk komen wij Snuffeltje ophalen om hem op een mooi plekje bij de appelboom in de tuin te begraven. Wanneer Snuffeltje is toegedekt met zand en er een hartje van verschillende steentjes op is gemaakt zingen wij het liedje Hoger dan de blauwe luchten en de sterretjes van goud. Zo gauw de ceremonie achter de rug is vragen ze zich af wanneer wij Snuffeltje 2 gaan kopen. Tja uit het oog uit het hart. Later M@rina!

Theater ervaring......

Samen met mijn twee nichtjes van 9 en 11 jaar ben ik op weg naar de Theater show van Kinderen voor Kinderen. Wij gaan vandaag dochtertje van vriendin aan moedigen die mee zingt met het liedje Ik ben zo normaal. Onderweg in de auto zitten de nichtjes gezellig te keuvelen. Oudste nichtje houdt van rekenen en heeft besloten om notaris te worden. Jongste nichtje zegt vol overtuiging Boerin. Dan moet je maar aan Boer zoekt vrouw meedoen zeg ik. Dat is niet nodig zegt nichtje haar vriendje Pim wil boer worden en hij woont toevallig naast de kinderboerderij. Jongste wil graag weten op welke rij we straks zitten en of ze ook heel stil moet zijn. Wij hebben een prachtige plek op de 1ste rij op het 1ste balkon vertel ik. Het is juist de bedoeling dat we flink mee dansen en zingen en vooral heel hard haar naam roepen als ze aan de beurt is. Jongste nichtje denkt bij een balkon aan het dakterras bij haar vader en ziet zich al in weer en wind kijken naar de Theater Show. Oudste moet vreselijk om haar lachen. Het maakt mij niet uit waar we zitten zegt oudste als het maar niet achter een paal is met een kotsent kind. Dat is nichtje namelijk een keer samen met mij overkomen. Ruim 3 jaar geleden kwam ze in de kerstvakantie logeren en gingen wij naar de musical Hans & Grietje. Een gezellige familie musical met in de hoofdrol Linda Wagenmakers als de Snoepheks Caramella.

In het prachtige nostalgische kleine theater zitten wij op de achterste rij met een dikke zuil voor ons. Voor ons gaan een opa en oma met hun twee kleinkinderen zitten. Wel een verwen oma aan de grote 5 liter emmer popcorn te zien. Zou die helemaal vol zitten? We gluren een beetje en zien dan dat het een lege mayonaise emmer is. Oma draait zich om en zegt tegen ons ze is niet zo lekker wijzend naar haar kleindochter. De musical begint enthousiast met vrolijke muziek, swingende dansers en rond schuifelende decors. Het duurt niet lang of de voorstelling in de rij voor ons begint ook. Oma grijpt de grote emmer alleen een Nano seconde te laat. Met een boog kotst kleinkind half over de emmer in plaats van in de emmer. De rij voor spugend kleinkind draait zich verschrikt om en wij gaan zo ver mogelijk achterin onze stoel zitten om het niet te zien en vooral niet te ruiken. Opa en Oma rommelen en schuiven wat heen en weer voordat ze met de kleinkinderen de zaal verlaten. Gelukkig dat hebben we gehad jammer dat de geur zo blijft hangen. We doen maar net of we het niet ruiken. We zitten er net lekker in wanneer Oma terug komt met 1 kleinkind en weer voor ons langs schuifelt. Oma heeft het of wil het niet zien maar de grond verspreid nog steeds een misselijkmakend geurtje. Ons nichtje neemt geen halve maatregelen en zegt daarom maar eens heel hard het stinkt hier anders nog enorm. Hans & Grietje willen graag dat we mee dansen en zingen maar bij elke beweging voor ons verspreidt zich een misselijk makend geurtje. Mijn jongste en ons nichtje zijn er klaar mee. Ze gaan gekke bekken trekken, knijpen neuzen dicht en staan demonstratief te kokhalzen. Oma krijgt het warm en rent de rij uit om terug te komen met een enorme stapel papieren handdoekjes. Gooit het op de grond en denkt dat wij niet zien dat ze het hele zwikkie onder de stoelen schuift. Wij hebben hier in ieder geval geen last meer van. De snoepheks Caramella zingt heerlijk meeslepend: Suikergoed en chocola. Marshmallow, vanillevla. Spek, tumtum en veterdrop, eet mijn huisje lekker op!’ http://www.youtube.com/watch?v=d_dqUhDUveQ
Nichtje is op de leuning gaan zitten en nestelt zich lekker tegen mij aan. Ik voel een armpje om me heen en een zacht stemmetje die in mijn oor zegt; Tante Marina, ik weet het niet meer, het is zo mooi, is het nu echt of kijken wij naar een film!

Vandaag op de 1ste rij op het 1ste balkon bij Kinderen voor Kinderen geen vuiltje aan de lucht. We genieten van een geweldige middag met een vrolijke en leuke show waarin dochtertje van vriendin het super goed doet. Helaas is ze niet door maar wanneer de uitslag bekend wordt gemaakt zegt mijn jongste nichtje, wij moeten niet vergeten dat ze het in ieder geval heel ver heeft gebracht. Zo is het maar net! Later M@rina!