woensdag 17 december 2014

Kerstmenu van Trouw; ganzelever, tongscharfilet, duinvoetjes, druivenpitolie, parelgort, fenegriekzaden......

Op de voorpagina staat vandaag “Het kerstmenu van Trouw”, met op zich een prachtige foto van een gans in een bruine aardewerken ovenschaal met zijn lange nek om zich heen gevouwen. Er staat waarschijnlijk Gans op het kerstmenu. Ik denk dat deze foto vandaag heel wat reacties bij de lezer los maakt. Ik blader verder naar de verdieping en wordt opgeschrikt door de foto nu pagina groot. Zijn kleine kraaloogjes maken mij een beetje verdrietig.
Een kerstmenu moet iets luxueus uitstralen, vindt chefkok Bas Cloo. Kijk eerst naar de groenten. Bas is namelijk initiatiefnemer van Dutch Cuisine. Daarin wordt gezocht naar eerherstel van de Nederlandse keuken. Ik denk dat dat zoiets is als de vergeten groenten Postelein en Pastinaak.
Ik lees het artikel verder want ik wil natuurlijk met Kerst graag iets luxueus op tafel zetten. Samen met een mooi gedekte tafel en de mensjes om mij heen die mij lief zijn is kerst toch fantastische.
Behalve iets luxueus lees ik een eindje verderop heeft Trouw ook gevraagd aan de chefkok om een duurzaam kerstmenu samen te stellen. Prachtige foto’s van heerlijkheden krijg ik te zien. Voor het 4 gangen menu ben ik ongeveer 50 verschillende soorten ingrediënten nodig. Gezien de duurzaamheid en de exclusiviteit van de producten moet ik naar zeker 6 verschillende winkels. Ik moet namelijk naar de betere viswinkel voor tongscharfilet, naar de betere groenteman voor duinvoetjes (koningsoesterzwam) naar de natuurwinkel voor vegetarische gelatine en dan moet ik niet vergeten daar ook meteen de belugalinzen te kopen (absoluut geen andere linzen, die worden zacht wat niet de bedoeling is.) De warme risotto moet in een ring stevig aangedrukt worden, de ring kan ik kopen bij een kookwinkel. Ik ben 350 gram ganzenborst met vet nodig. Waar koop ik Gans, bij de Poelier of had ik dat al een maand geleden moeten bestellen. Dan zie ik nog een aantal kruiden die alleen te koop zijn bij een toko. En ik moet nog langs de slager voor 1 ons grove bloedworst. Dan hoop ik dat ik de rest van de 35 ingrediënten kan vinden bij mijn vaste supermarkt.  
Ik lees globaal de bereidingswijze door en bereken hoeveel uur ik met dit kerstmenu de kerstdagen in de keuken sta te zwoegen en te zweten. Nu vraagt Trouw aan de lezer Wat vindt u van dit kerstmenu? Gaat u het maken, of juist niet? Nog tips misschien? Wat denkt Trouw nu eigenlijk zelf. Dat wij allemaal een beetje gek geworden zijn. Dat wij uren van winkel naar winkel gaan sjezen om al deze ingewikkelde ingrediënten op te sporen. Vervolgens uren in de keuken gaan staat voor een duurzaam en luxueus menu? Wat gaat dit eigenlijk allemaal kosten? Natuurlijk gaat een normaal mens dat niet doen.
Ik ben eruit we gaan net zoals voorgaande jaren “klein burgerlijk” gezellig gourmetten. Ondertussen kunnen we gezellig bijkletsen.
Trouw wil een tip? Ga ook lekker gourmetten hou je geld, tijd en energie over om gezellig bij te kletsen, een film te kijken, naar de kerk te gaan of gewoon ff niks doen!
Later M@rina!


woensdag 10 december 2014

Aan de pil dan maar.....

Het is alweer geruime tijd geleden wanneer mijn oog valt op het volgende artikel;  85 jarige dame vraagt in apotheek naar een Anti conceptiepil. De dame in kwestie wil graag 1 strip Microgynon 20. Ze koopt al jaren zonder recept zo nu en dan 1 stripje Microgynon 20. Nee ze gebruikt het niet voor haar zelf, ze zijn voor haar orchideeën. Eens in de zoveel tijd krijgen haar orchideeën de pil, door de pil bloeien ze weelderig en gaan ze jaren mee.
Het artikel knip ik direct uit. Deze tip moet mijn orchideeën gaan redden. Waar ik ze ook koop, hoe duur ze ook zijn, na ongeveer 3 maanden vallen de eerste bloemen er af. Wat ik dan ook doe er is geen houden meer aan. Talloze keren heb ik om raad gevraagd. Zie ik bij iemand een weelderige orchidee staan dan vraag ik meteen, hoe doe je dat?  Vriendin zegt eens per week onder dompelen en goed uit laten lekken. Bloemen zwager zegt, eens per week een scheut water en veel licht. Toch gaat het mis.Zet ik ze in de zon voor het raam is de verwarming de boosdoener. Zet ik ze op de schouw in het midden van de kamer staan ze te donker.Microgynon 20 gaat mij redden. Na de zomervakantie koop ik twee orchideeën, dezelfde lengte met ongeveer dezelfde hoeveelheid bloemen en in dezelfde kleur. Een tweeling zo op het eerste gezicht. Alle tips in acht nemende weet ik het zeker de komende tien jaar ben ik in gezelschap van deze twee prachtige orchideeën. Ik vertroetel ze eens per week met een dompelbadje lauw water en laat ze zorgvuldig uitlekken. Ze krijgen een lichte staanplaats in de zon maar niet te veel zon. 
Ik denk precies goed.
Ik neem de proef op de som, de linker orchidee krijgt 1 dragee Microgynon 20 in de aarde gedrukt en de rechter orchidee moet het op eigen kracht doen.
Nu heb ik 1 belangrijk aspect gemist in het artikel. Wat is de dosering? Elke dag? Elke maand? Of eens per half jaar? Een overdosis oestrogeen is natuurlijk ook niet de bedoeling.
Af en toe kijk ik in de grond of de dragee uit elkaar is gevallen, een beetje vager van kleur maar niet meer dan dat. De maanden augustus, september en oktober geniet ik volop van diep paarse bloemen.  Ik ga voor eens in de 3 maanden en haal de dragee er uit en stop een nieuwe erin.Voordat we het weten is het november en gaan we de 4de maand in. Met mijn bloemengietertje doe ik de ronde. Verschrikt houd ik stil bij de tweeling. Misse boel, bloem 1 van rechter Orchidee is gevallen. Staat hij droog? Te veel of te weinig licht? Met spoed een extra dompelbad en iets meer licht en iets minder verwarming. Of alsnog de pil? Te laat er is geen houden meer aan. Linker Orchidee laat ook zijn eerste bloem vallen. Het duurt niet lang of de vensterbank ligt vol. Experiment mislukt. 
Hopelijk is er gauw weer een aanbieding.
Later M@rina!

woensdag 26 november 2014

Pats verzenden...................

Liever een vechtouder dan geen ouder aldus Gerwin van der Werf, muziek docent en columnist in Trouw. HAVO is allang geen uitdaging meer lees ik in dezelfde krant.
Het doet mij aan een voorval van enkele jaren geleden denken.
Oudste heeft een leuke huiswerkopdracht voor Natuurkunde. Winegums maken. Wanneer je de opdracht maakt krijg je 1 bonuspunt op de toets over het hoofdstuk. Wij maken er een leuk middagje kokkerellen van. De ingrediënten zijn makkelijk aan te schaffen, het recept daar en tegen is niet zo eenvoudig. Er staan 2 pannen op het vuur die tegelijkertijd de juiste temperatuur moeten hebben om samen gevoegd te kunnen worden. Ondertussen wordt in een derde kom zorgvuldig de honing afgewogen. Na het mengen schenkt oudste het voorzichtig in een zeevruchten ijsblokjes vorm. De rest strijken we uit op de bakplaat zodat er voor iedereen een blokje is om te proeven. Trots gaat hij naar school met een trommel vol rood glimmende winegums. Gedesillusioneerd komt hij aan het eind van de middag terug. Ik krijg er geen punt bij. Geen punt erbij?
De docent vond ze niet lekker…..Pardon, deze moeder knalt bijna uit elkaar. Hoeveel kinderen hadden winegums gemaakt vraag ik. Alleen Tim, die krijgt er ook geen punt bij ze waren kleverig. Jullie hadden elk 2 punten moeten krijgen alleen al omdat je de moeite hebt genomen om ze te maken! Eigenlijk wil ik meteen in de pen klimmen, ik beheers me,  we wachten de toets af. Twee weken later krijgt hij de toets terug,  geen punt erbij. Ik spring achter mijn laptop, welke achterlijke docent gaat zo om met zijn pupillen. Ik prijs de beste man eerst de hemel in, wat een voorrecht om les te mogen geven met zulk prachtig lesmateriaal. Met deze boeken kun je de leerlingen inspireren voor het vak Natuurkunde. En dan barst ik los. Over smaak valt niet te twisten, de honing die wij gekozen hebben was de goedkoopste omdat ik geen 4 euro over heb voor een pot honing. De wegingen zouden niet kloppen? Beste meneer ik werk al tig jaar als apothekersassistente, ik heb al zijn wegingen gecontroleerd. Wat ontzettend jammer dat u deze 2 leerlingen geen 2 bonuspunten hebt gegeven omdat ze de moeite hebben genomen om een hele zondagmiddag in de keuken door te brengen voor deze opdracht. Wellicht had dat andere leerlingen gemotiveerd om de volgende keer hun stinkende best te doen.
Ik ga ervan uit dat de punt er alsnog bij  komt, ik hoor graag van u.
Pats verzenden……per omgaande krijg ik bericht terug, inderdaad over smaak valt niet te twisten, inderdaad we werken uit prachtige boeken. Ik heb vast mijn dag niet gehad , dit had niet mogen gebeuren. Staat u mij toe dat ik beide jongens morgen excuses maak en de punt alsnog geef. Wilt u niet tegen de jongens zeggen dat u gemaild hebt……..
Volgens mij valt het met de lesstof van de HAVO wel mee het is maar wat je ermee doet vind deze ………..
Later M@rina!

Recept Winegums
Je heb het volgende nodig: water - gelatine - poeder van trilpudding (Trix) - suiker - honing - vruchtensiroop 
Doe het volgende in een pan: 4 eetlepels water, 30 gram gelatine en 10 gram Trix. Verwarm alles heel voorzichtig. Het mag niet koken.
In een andere pan doe je 2,5 eetlepel water en 5 eetlepels suiker. Voeg vruchtensiroop toe voor de smaak en de kleur. Verwarm het voorzichtig. Zodra het kookt de pan van het vuur nemen en de inhoud uit deze pan in de andere pan gieten. Doe er ook nog een half kopje (96 g) honing bij. Nu alles heel goed roeren. Giet kleine beetjes van het mengsel op aluminiumfolie of in een vorm. Laat de winegums een tijdje "uitharden". 

vrijdag 21 november 2014

Ik ben ook even de weg kwijt.............

Wat een perikelen rond Sinterklaas dit jaar, de lol is er een beetje af. Een heel jaar hadden wij de tijd om op een volwassen manier afspraken met elkaar te maken zodat het Sinterklaas feest 2014 voor iedereen leuk en gezellig had kunnen zijn. Want laten we wel zijn het moet voor iedereen een gezellige tijd zijn. Het mag niet voor de één een groot feest zijn en voor de ander een verdrietige déjà vu .
Eigenlijk wilde ik het er niet over hebben en al helemaal niet in de minuutvanmarina. In geen geval wil ik mensen kwetsen of beledigen. Waarom maken wij het onszelf zo moeilijk. Het niet naar elkaar luisteren en koppig vasthouden aan gewoontes zorgt ervoor dat de emoties hoog oplopen. Met wie we het ook eens zijn, het afgelopen weekend hebben heel wat volwassenen zich gedragen als een stel kleine kinderen.

Vrolijke boel!
Het lijkt zo simpel, vervang de zwarte pieten door de Jantjes.
Sint en de Jantjes.
En de Jantjes mogen zelf een kleurtje kiezen passend  bij hun pakje zodat het een vrolijke kleurenboel wordt. Tenminste ik neem aan dat de kostuums mogen blijven en een beetje onherkenbaar houdt het spannend.


Jaren geleden ontmoette ik Sinterklaas bij Nip (Blokker) in Staphorst. Ik herinner mij een lange koker winkel waarin achterin op een grote troon de goede Sint zat. Aan weerszijden een Zwarte Piet. Ze waren in mijn ogen groot en hadden rare verdraaide stemmen. Spannend vond ik het. Het werd mij te veel toen ik ontdekte dat de ene Piet de schoenen aan had van mijn allerliefste Tante Netty. Al brullend rende ik de winkel uit, snikkend bracht ik uit; het is tante Netty.
Later gingen wij naar de intocht in Meppel. De Sint kwam aan met de boot en ging verder op het paard. Overal dansten vrolijke zwarte Pieten. Wat minder vond ik de schildwachten met enorme gewaden, een puntbaard en speer. Ze liepen mee om de orde te bewaken. Toen ik met mijn eigen kroost naar de intocht ging kreeg ik nog rillingen van deze schildwachten.

Een herinnering, een traditie. De kinderen die het afgelopen weekend in Gouda de Sint hebben binnen gehaald hebben later een bizarre herinnering aan een traditie. Als 3 jarig menneke met een mijter op je koppie wordt je voor van alles en nog wat uit gemaakt.
Politie te paard in plaats van Sint te paard, wie is hier nu de weg kwijt.

Piet by Piet

Het is allemaal behoorlijk verwarrend. Vanmorgen bij de kassa keek ik geschrokken naar het inpakpapier. Pietjes zoals we ze niet meer willen.  Hoe zit het met actievoeders die in hun dagelijkse leven achter de kassa staan? Hebben ze alternatief inpakpapier of staken ze?
In de stad zien we nauwelijks Sint versieringen, behalve deze Piet bij Piet.
De lol is er een beetje af zo.
Voor 6 december “Piet” graag op de agenda zodat Sinterklaas feest 2015 voor iedereen leuk en gezellig is.

Ik ben ook even de weg kwijt…………………..
Later M@rina!

woensdag 12 november 2014

Een zwerftocht door Amsterdam....

Eindelijk is het zover. Al sinds haar 5de is een bezoek aan Het Zwanenmeer een grote wens van jongste. Afgelopen verjaardag kreeg ze het cadeau van ons omdat wij toen bijna zeker wisten dat ze na de zomer een inwoonster van Amsterdam zou zijn.
Rond het middaguur pak ik mijn trolley en ga met de trein richting de hoofdstad. Als alles mee zit, kom ik rond 4 uur bij haar aan. Dan hebben we ruim de tijd om ons leukste jurkje aan te trekken, de make-up bij te werken en ergens een hapje te gaan eten.
Het Nationale Ballet
Ik ben verdiept in mijn boek wanneer de trein vlak voor Amsterdam Centraal flink snelheid gaat minderen. Hij gaat bijna stapvoets zodat ik de stronkjes boerenkool op de volkstuintjes kan tellen. Voor de lol Whatsap ik oudste; gaat de trein altijd zo langzaam, het is genieten tussen de volkstuintjes.
Oeps we staan stil.
Wij horen een stem door de intercom zeggen dat de trein zonder duidelijke reden moet stoppen voor een rood stopsignaal. Per omgaande krijg ik een Whatsapp terug; Mama is weer met de trein, geniet van de volkstuinen, wisselstoring tot minstens 18.00 uur. Dat hoop ik niet, dat heeft hij vast mis. Ik gooi het in de groep; mijn zoon stuurt mij een bericht dat wij hier tot minstens 18.00 uur stil staan. Een man van middelbare leeftijd reageert met een zucht, u zoon heeft ongetwijfeld gelijk, reizigers weten het meestal eerder dan het NS personeel.
Ah de stem; Beste reizigers, wij mogen Weesp stapvoets binnen rijden zodat u eventueel een frisse neus kunt halen.
De ervaren reizigers zien de bui al hangen en gaan koffie en vooral veel snoep halen om de komende uren te overleven. Ik begin mij zorgen te maken of ik nog in de gelegenheid ben om mijn leukste jurkje aan te trekken voordat wij op stap gaan. Twee meiden hebben een nood route voor mij uit gestippeld met de bus, metro en tram zodat ik op tijd bij jongste ben. Nu heb ik wel sinds kort een ov chip kaart maar ik ben nog lang geen ervaren reiziger. Gaan jullie ook naar Amsterdam, heel fijn, dan waggel ik voorlopig achter jullie aan.
Ze bellen met een collega waar ze om 4 uur een vergadering mee hebben.
Opnieuw de stem; Helaas deze trein reist niet verder, u kunt u geld terug vragen...
Wat nu, wanneer ik de trein wil verlaten gebaren de vriendelijke meiden dat ik even moet wachten. Lieve collega is onderweg, er is 1 plekje over in de auto, je mag met ons mee. Wat ben ik blij met deze reddende engelen. We verlaten het overvolle perron en de lange rij wachtenden voor de gratis koffie.
Met mijn trolley op schoot sjees ik mee door Amsterdam. Hoe kan ik ze bedanken? Ik weet het! Ik rits mijn trolley open en pak de 3 boeken die ik uit de Mini BI-EB bers had mee genomen voor een zwerftocht door Amsterdam.
Lieve meiden, veel lees plezier, super bedankt! Het is allemaal goed komen!
Later M@rina!

donderdag 6 november 2014

Dat is zo'n gezonde Miep.......

De verkoop van energiedrankjes aan kinderen jonger dan 13 jaar zou verboden moeten worden stond afgelopen maandag in de krant. Het duurt niet lang of het artikel is trending topic op Facebook. Later op de dag wordt ik door jongste getagged in het artikel op Facebook met een smiley.
Het zal een jaar of 7 geleden zijn. Jongste is jarig. Samen met haar doe ik de voordeur open voor de visite. Op de stoep staat een kartonnen tree met blikjes energie drank. We kijken elkaar verbaasd aan en vragen ons af wie dit hier heeft neer gezet. Dat kan er maar 1 zijn. Oudste is de boel aan het stangen. Deze moeder is namelijk fel tegen deze ongezonde mieren zoete drankjes.  Nadat schoonzusje mij een anti-filmpje van Radar had laten zien, was ik helemaal overtuigd deze zooi komt er bij ons niet in.Wij doen net of we de blikjes niet hebben gezien en doen de voordeur weer dicht. Het staat er niet echt handig en het roept steeds vragen op bij visite die binnen komt. We schuiven het uit het zicht onder het bankje voor het huis.We zijn de blikjes allang weer vergeten als we aan de koffie en taart zitten als oudste binnen komt stuiteren. Is er een pakje bezorgd? Nee, er is niks bezorgd, verwacht je iets? Is er niks bezorgd, niet een soort van doos of zo vraagt hij opnieuw. Stond er niks bij de voordeur? Oohhh dat bedoel je, was dat van jou. Een lol dat hij heeft. Waar is dat nu, mag ik er één. Dat denk ik niet, je weet best dat ik die zooi niet in huis wil hebben. Ik hoop dat je het bonnetje nog hebt dan kun je het terug brengen en anders gooi je het maar in de grijze container. Oma is erg nieuwsgierig en is ondertussen op onderzoek uit gegaan. Ze komt terug met een blikje. Ze wilde het altijd al eens proeven. Dat lijkt me nu geen goed idee. Oudste ziet de bui al hangen en laat het onderwerp rusten voor een stuk taart.
Wanneer ik de dag erna aan het werk ben krijg ik van oudste een sms. De blikjes heb ik met winst verkocht aan W. De Aldi had ze niet goed aan geslagen. Ik sms terug dat ik er niks mee te maken wil hebben en  geen gezeur met zijn moeder wil. Dezelfde week staat zijn moeder aan de balie en begint over de aankoop van haar zoon. Ik zei al tegen mijn zoon die mag hij natuurlijk niet hebben van zijn moeder dat is zo’n gezonde Miep. Hij moet ze delen met zijn broertje. Nog geen week later hoor ik dat de blikjes alsnog in de container zijn beland. Na het nuttigen van een blikje energie drank stuiterden ze door het huis en sloegen ze elkaar de schedel in. Deze gezonde Miep is zo gek nog niet. De discussie laait weer even op in Huize Marina, wat is er nou leuker dan op maandagmorgen je moeder te stangen.
Later M@rina!

vrijdag 31 oktober 2014

Als mijn haar maar goed zit!

Voordat ik het weer vergeet probeer ik bij de kapper online een afspraak te maken voor manlief. Ze hebben een nieuw programma waardoor de afspraak snel is geplaatst. Zaterdagochtend 9 uur, daar is hij niet blij mee, dat wordt niet uitslapen. Ik klik op bevestigen en scrol naar beneden. Ik zie het smoelen boek van de kapsters voorbij komen. Wanneer ik op vaste kapster klik zie ik dat ze om 12 uur ook nog ruimte heeft. Dat is beter. Hoe verander ik dat, dus niet, ik krijg twee sms-jes voor twee afspraken. Helaas iets te snel op bevestigen gedrukt.
Na de zomervakantie ben ik ruim twee weken bezig geweest om een afspraak voor manlief te plannen. Zo net na de vakantie wil iedereen nog even naar de kapper voordat het echte leven weer begint. Ondanks de ruime openingstijden lukt het mij niet, manlief is of heel laat thuis of gaat meteen door naar een vergadering. Het is alweer donderdag voordat ik er erg in heb en ze zitten vol tot zaterdag eind van de middag. Aan het begin van de nieuwe week probeer ik direct online een afspraak te plaatsen.
Via sms krijg ik een inlogcode voor het afspraak systeem.
Nieuw programma, werkt lekker snel!
Ik doorloop het programma; Dames of Heren, knippen, tondeuse, door wie wil je geknipt worden en op welk tijdstip. Even wachten. Sorry op dat tijdstip is er geen plaats meer. We beginnen opnieuw op een ander tijdstip……even wachten, sorry op dat tijdstip……drie keer scheepsrecht……even wachten, sorry op dat…….Ik ga toch niet alle kapsters en uren bij langs voor dat ik beet heb. Ik WhatsApp manlief dat zijn kapper het super druk heeft of hij eventueel naar een andere kapsalon wil. Manlief heeft geen bezwaar als het haar er maar af gaat het weekend. Ik ben het online proberen spuugzat en fiets er wel heen. Wat een geluk, zaterdag om twee uur is er nog plek. Ik WhatsApp de afspraak door; Twee uur Kapper X.
Wanneer manlief zaterdag na ruim drie kwartier terug komt vraag ik me af waar ze zo lang mee bezig is geweest. Ik stond niet in het boek. Je had toch gereserveerd. Ze kon me nergens vinden, je weet wel, die ene, dat blonde meisje, je kent haar wel. Geen idee we je bedoelt, ik stond erbij toen ze de afspraak noteerde. Raar verhaal. Dat er dan tijd was, vandaar dat het zolang duurde. Nou dat valt toch wel mee, ik moest toch ook nog terug lopen. Dat is ver ze zitten om de hoek. Welk meisje bedoel je eigenlijk? Naomi? Ja die! Er begint mij iets te dagen. Dan ben je naar mijn kapsalon geweest. Dat moest toch ook. Je vroeg of ik eventueel naar een ander wilde. Ik heb je toch een berichtje gestuurd; Toch gelukt, om twee uur kapper X.  Ik heb alleen twee uur gelezen. Jij bent lekker bij Kapper X kom je niet op dagen en bij mijn kapsalon vragen ze zich nu af wie de afspraken niet goed noteert. Als mijn haar maar goed zit! Sorry dames!
Later M@rina!

donderdag 23 oktober 2014

Weg ermee! Niet meer naar kijken!

Het is denk ik niet alleen bij Huize Marina het geval dat opruimen vaak betekend stapeltjes maken en verschuiven van a naar b. Of bij onverwachte visite gauw zo’n stapeltje achter een kastdeurtje verstoppen. Nog erger, de kamer is keurig opgeruimd maar nu moet je slalommen op de trap om veilig boven te komen. Vriendin heeft een goede tip, alles wat je tegen komt wat binnen een minuut opgeruimd kan worden, meteen doen. Er zit wat in.
Afgelopen zaterdag begon hier de dag met een hoop gemopper van manlief over de troep die iedereen om zich heen had verzamelt. Geen minuten werk meer. De mannen hadden het hoogste woord. De wasmand die in de weg stond, de buxus die nog voor de winter gedaan moest worden, de bonnetjes administratie die ik best op volgorde kon leggen. Zeer onterecht vond ik. Van oudste komt de jas meestal niet verder dan de keukenstoel en het gereedschap wat manlief 6 weken geleden gebruikt heeft bij de verhuizing staat ook nog steeds voor de stelling. Ik kan niet zo heel goed tegen dat gezeur. Bovendien is iedereen hier nog al gehecht aan zijn spullen en mag er doorgaans niets weg gegooid worden.
De laatste klus....vooral weggooien...
Als hoofd van de huishouding  ruim ik nogal eens wat achter iemands kont op. Het varieert van een onderbroek naast de wasmand tot de enorme kleding berg op de stoelen.  Ik heb genoeg van het gemopper en ga de boodschappen doen. Ik roep naar de mannen dat als het gereedschap opgeruimd is en mijn vogelhuisje op is gehangen ik het kantoor voor ze uit sop. Geruisloos verdwijnen ze in kantoor en gaan verder achter de computer. Bij thuiskomst zie ik twee verhitte gezichten, de garage staat open en er wordt druk gesorteerd. Naast de grijze container ligt een enorme berg met o.a. afgeschreven elektrische apparaten. Dozen worden verscheurd en in de papiercontainer gegooid.
Tja ik kan nu niet achter blijven. Ik ruim de boodschappen op en begin met de kranten op de keukentafel.Glas naar de glasbak, was in de machine. Weg ermee! Niet meer naar kijken roepen we om de haverklap. Er komt weer ruimte voor de fietsen. De knutsel tafel is weer zichtbaar, de schroefjes liggen weer bij de schroefjes en de tangen bij de tangen. We krijgen er lol in. De auto ligt vol met spullen voor de vuilstort. Ik fiets met een lading kleding naar de kringloop en de container's puilen ondertussen uit. Het opruim hormoon doet goed zijn werk! De stofzuiger en de sopdoek vliegen door het kantoor, ik moet toegeven, manlief had gelijk er lag ook van mij troep her en der verspreid door het kantoor.
Nu de laatste klus, de papierwinkel  uitzoeken, alles weer keurig op volgorde in de mapjes. En vooral heel veel weggooien. Wat een ruimte weer, niet alleen in de kast, maar vooral ook weer in mijn hoofd.
Zo’n aanval van opruimwoede is zo gek nog niet!
Later M@rina!

donderdag 16 oktober 2014

Ze krijgen een herkansing

Zo’n twee week geleden slenterde ik even over de “Biologische markt PUUR uit de Regio”. Een markt met alleen pure en regionale producten. Bij de Wereldwinkel ga ik overstag, de allernieuwste Tony’s Chocolonely gaat mee in de tas. Bij een jeugdig biologische boertje koop ik pompoenen. Molen de “De Weert” heeft een pak kruidkoekmix en pannenkoekmeel in de aanbieding voor 3 euro. Dat gaat ook mee.
Dit ruikt heel wat beter!
Thuis gekomen pak ik mijn koopwaar uit en snuif de heerlijke koekkruiden op. Manlief lijkt het een goed idee dat ik meteen aan het bakken sla. De twee pakjes staan te wachten op de keukentafel tot ik de bak spullen bij elkaar heb gezocht. Het recept is een makkie; 50 gram margarine laten smelten in 400 ml warme melk. Voeg een ei en een mespuntje zout toe en mixen maar. Langzaam begin ik te mixen. Wat een taaie bende, het kruipt via de deeghaken omhoog de mixer in. De motor wordt mega heet. De deeghaken vallen uit veiligheid automatische uit de mixer. Raar deegje. Met de pannenlikker haal ik het beslag van de haken en de kom en begin voorzichtig opnieuw te mixen. Het ruikt een beetje weeïg. Dit ruikt en proeft niet naar kruidkoek. Wat doe ik fout.  Het kaartje van de pannenkoekenmeel is er in de tas vanaf gegaan, het kaartje van de kruidkoekmix heb ik er zelf afgehaald. Ze stonden net naast elkaar op tafel. Ik vraag manlief om mee te denken. Hij vraagt of beide pakken het zelfde gewicht hebben. Hoe moet ik dat nou weten. Wat staat er dan op het kaartje? Ah ik zie het; de pannenkoekenmeel weegt 500 gram en de kruidkoekmix 700 gram. Het pak op tafel weegt 700 gram.
Ik zit de pannenkoekenmeel met de ingrediënten voor de kruidkoek te mixen. Geen wonder dat het 1 grote taaie vieze smeer bende aan het worden is. Wanneer ik nu 600 ml melk, 2 eieren en een theelepeltje zout toevoeg heb ik volgens mij het pannenkoekenbeslag. De 4 eetlepels zonnebloemolie laat ik achterwege er zit tenslotte al 50 gram margarine in. We gooien alles over in een grotere kom, ontdoen het aanrecht van de kleverige deegmassa en ik ga opnieuw mixen. Het blijft een erg stevig beslag. Na twee pannenkoeken zit oudste prop vol, normaal eet hij minstens 5 pannenkoeken.  De 50 gram margarine is de boosdoener. Alsnog gaat alles door de gootsteen. Ik voel me schuldig tegen over de dames van de Pure markt. Het is mijn fout, zaterdag haal ik nieuwe, ze krijgen een herkansing.
Later M@rina!

vrijdag 10 oktober 2014

Even is ze heel gelukkig

Afgelopen week ging ik samen met mijn moeder op visite bij haar zusje 20 km verderop. Een zusje van ruim 60 die altijd zorg nodig heeft. Ze woont in een woongroep in een Zwolse woonwijk. Met om de hoek een dierenweide en een speeltuin met schommels speciaal voor volwassenen.Stevige schommels waar ze met hun ongecontroleerde lichamen op heen en weer wiegen. Soms heel stil, soms zacht neuriënd, soms met heel veel kabaal. Ik ben te lang niet bij haar op visite geweest. Tuurlijk stuur ik af en toe een kaartje. Geen idee of het kaartje bij haar terecht komt en of ze weet wie het gestuurd heeft. Willy, zo heet ze. Ze wil graag dat we haar Willeke noemen. Bij het woord “Willeke”  straalt ze. “Willeke” maakt haar heel even gelukkig. Niet voor lang. Want wat haar bezig houd is of ze wel in de Hemel komt en of we wel van haar houden.

Bravo voor de postbodes in de jaren "70
Jaren geleden, Tante Willy werd nog Willy genoemd en woonde nog thuis bij Opa en Oma, mocht ik in vakantie’s af en toe een dagje mee naar de dagopvang. ’s Morgens stapte ik samen met haar in het busje. Fantastische vond ik dat. Later ging ze wonen in een “gezinsvervangend tehuis”. Op zondagmiddag ging ik mee op bezoek naar Ermelo, Deventer, Assen, Zwolle ze is heel wat keren verhuist. Ze stuurde mij ansichtkaarten met pastel kleurige kindertekeningen die ze intern van haar zakgeld kocht. Op de kaart stond links onder schuin geschreven, altijd op dezelfde plek; Afz Tante Willeke. De E eindigde steevast in een krul.

Samen met de leidster doet ze de deur open. We begroeten elkaar met 3 dikke kussen en geven haar honderdduizend complimenten dat ze er zo fleurig uitziet. Ze fladdert van blijdschap met haar armen en handen. We gaan naar een huiskamer waar ze visite mag ontvangen. De leidster vraagt of wij ons zelf willen redden met de koffie, trek de kastjes maar open, wij hebben vergadering. Ik ga op zoek naar een filterzakje en koffie. Waarom krijg ik nou zo’n brok in mijn keel. Ik slik en ik slik. Te lang heb ik haar niet gezien. Ze schuifelt heen en weer en ploft hard neer op een stoel, luid roept ze; je houdt toch wel van mij, ik kom toch wel in de Hemel. Het is haar grootste twijfel en enige zorg. De koffie pruttelt. Ondertussen mag ik haar slaapkamer zien. Op het prikbord hangt een foto van haar en Jan Smit. We drinken koffie en proberen herinneringen op te halen. Ik loop met haar mee naar de wc, net iets te laat gegaan. Wanneer ik haar help met aankleden pakt ze mijn gezicht stevig vast tussen haar twee handen. Wat gaat er gebeuren. Het kan met Tante Willeke twee kanten op gaan. Ik hou van jou, zeker weten, roept ze! Een enorme dikke pakkerd volgt. Kom je nog eens weer. Hard beent ze weg. Zeker weten tante Willeke, ik hou ook van jou. Even is ze heel gelukkig.
Later M@rina!

vrijdag 3 oktober 2014

Definitief uit elkaar..

Eind mei besloten we na het terug kerende huiselijk geweld in de achtertuin onze konijnen te laten “Latten”. (blog 29 mei) De etage woning werd een flat, Dropje onder en Smarti boven. Het leek even beter te gaan. Het schattige was er helaas vanaf. Wij vonden er eigenlijk geen biet meer aan. Het ene konijn zat nu boven stilletjes in een hoekje en het andere konijn liep te ijsberen.  
Wanneer ik het stink hok schoon wil maken gaat het ineens mis. Ze moeten heel even bij elkaar omdat los lopen in de tuin geen optie is. Ik wil het luikje open zetten om eerst de begane grond uit te mesten. Dan kunnen ze daarna alle twee naar beneden zodat ik op de bovenverdieping aan de slag kan gaan. Met dat ik het luikje vast pak schiet Smarti langs me heen en bespringt als een halve wilde Dropje die angstig het nachthok in schiet. Smarti heeft geen rem of gevoel van schaamte om zijn drang te beheersen. Ik geef hem een lel zodat hij van Dropje afvliegt waarbij hij de hele boel onder straalt.......Woedend ben ik.
Stapje voor stapje.....het gaat goed komen
Mijn hand en mijn hals liggen open en ik heb twee krijsende konijnen. Straks worden ze 10 jaar, dit ga ik niet langer zo doen tetter ik tegen jongste die op een afstand de situatie aanschouwt. Ik ga de Welkoop bellen zegt jongste geschrokken. Ik ga een klacht indienen. Prima zeg ik, doe maar. We hebben geen juiste informatie gehad. 2 vrouwtjes, het zijn krengen, ze maken elkaar en ons het leven zuur. Ze zoekt het telefoonnummer op en toetst de getalletjes in. Ineens durft ze niet meer, wat moet ik zeggen. Precies zoals ik net zei, geen goede informatie. Ze geeft de telefoon gauw aan mij. Mijn woede is iets minder als ik de aardige stem van Meneer Welkoop hoor. Weet u het nog vraag ik hem, 2 konijnen, 2 vrouwtjes? Ik kan u vertellen het is een drama, huiselijk geweld in zijn ergste vorm. Wat is je voorstel vraagt de aardige man. Geen idee, ik wil een advies. Breng er maar 1 terug. Ik ben een beetje uit het veld geslagen. Het is geen gek voorstel maar welke van de twee moet er uit. Denk daar het weekend maar over na en laat het ons maandag weten. Smarti is van jongste en Dropje van oudste. Wat nu? We hakken de knoop door Smarti gedraagt zich het slechtst.
Samen met oudste rijd ik naar de Welkoop waar een hokje voor haar klaar staat. Wij voelen ons ongemakkelijk bij de mislukte konijnen opvoeding en willen graag een verklaring waarom deze twee dames het zo slecht met elkaar kunnen vinden.
De verkoopster pakt  het pittige dametje uit de doos en draait haar om.
Dat komt zegt de verkoopster omdat het een mannetje is, moet je kijken en ze toont zijn gereedschap aan ons. Een echte Ram. Arm Dropje hoe krijgen we haar weer mak . Met heel veel liefde en geduld hoorde ik oudste van de week zeggen, kan ik jou zomaar aaien. Het gaat goed komen!
Later M@rina!

donderdag 25 september 2014

Wij ook.....op jullie......

Op één van de warme zomerdagen afgelopen zomer ben ik aan de beurt om te koken voor vrienden. Een leuke traditie die we al bijna 20 jaar volhouden. Meerdere keren per jaar zitten wij bij elkaar aan tafel te genieten van elkaars kookkunsten en praten onder tussen bij over de dagelijkse beslommeringen. Onze menu’s worden door de jaren heen steeds uitgebreider en ingewikkelder. Een frisse zomer salade en een lekker stukje vis op de bbq is het recept voor een geslaagde zomeravond.
Ik blader door de kookboeken en tijdschriften totdat ik een 4 gangen menu heb wat er zomers uit ziet en qua ingrediënten prima bij elkaar past. Ik ga op stap met mijn boodschappenlijstje. Onder andere 3 rijpe avocado’s en verse zalm. Helaas vandaag twee eenzame bikkelharde avocado’s in het schap. Pech. Er zijn meer winkels. De Lidle, sorry Mevr. de avocado’s zijn niet leverbaar. Niet leverbaar herhaal ik, dat is een kreet die we in de apotheek gebruiken. Die dingen zijn toch niet te eten zegt de snotneus. Wel super gezond, veel Vit E zeg ik, hij heeft liever Vit B in vloeibare vorm. Bijdehandje. Op naar de markt. Ik scoor er drie, één rijp, één keihard en één overrijp. Thuis leg ik de keiharde avocado’s in een plastic zak met bananen in de brandende zon. Op hoop van zegen. Nu snel naar de visboer voor verse Zalm. Een wachtrij tot buiten, het is er warm en ik ruik een penetrante geur. Ik krijg de zalm samen met een koel elementje zodat ik nog verder kan shoppen. Het is rond drie uur wanneer ik sta te zweten achter mijn pannen. Puffend trek ik mijn T-shirt uit en ga verder in een hemdje. Onder het kokkerellen ren ik van kast naar pan, ik verzamel servies, bestek, een zomers tafelkleed en servetjes om de tafel alvast buiten te dekken. Bijna klaar wanneer het om half 7 begint te spetteren.

Geen risico’s we verkassen alles naar het afdakje. Het is 7 uur wanneer alles klaar staat en ik mij vies en plakkerig voel van het heen en weer rennen en boven de warme pannen staan. Ik heb hoogstens 10 minuten om mij af te spoelen, aan te kleden en een beetje op te tutten. Kwart over 7 sta ik fris en fruitig beneden en zet de koffie aan. Zonder tegen bericht komen ze meestal tegen half 8.
Het is kwart voor 8 als ik alvast een kopje koffie pak en me afvraag of ik een berichtje gemist heb. De klok tikt door, er komt niemand, zullen ze het vergeten zijn. Ik pak de agenda erbij, er staat duidelijk Henk en Ineke. Rond 8 uur ga ik me zorgen maken, ik ga ze bellen zeg ik tegen manlief. Heyyyyyy Marina hoor ik aan de andere kant, in een flits denk ik, niet ziek, geen ongeluk, heel vrolijk….. Heyyy Henk hoe is het….. wij zitten op jullie te wachten. 
Aan de andere kant hoor ik twee mensen bulderen van het lachen, wij ook.....op jullie…..
Later M@rina!

vrijdag 19 september 2014

Namens jongste nogmaals DANK!

Oudste heeft een thuis werkdag wat mij goed uit komt. We zijn een fiets voor jongste nodig en ik zie op Marktplaats dat een fietsverhuur in de regio de veger er door haalt. Een prima stationsfiets voor 50 euro. De foto laat een leuke witte opoe fiets zien. Oudste kan mij aan het eind van de morgen heen brengen en ik fiets wel terug. Ik heb eerst een afspraak bij de kapper, even een rondje over de markt dan ben ik zo rond half 11 wel weer thuis spreek ik af met oudste. Tijdens het knippen vertel ik de kapster dat jongste op kamers is gegaan en dat ik in Giethoorn een fiets ga bekijken.
 Ziet er leuk uit, toch?
Dat is jammer, zegt Mevr. naast mij in de kappersstoel. Jammer vraag ik, ik ben blij dat ik er één gevonden heb. Het is jammer dat je naar Giethoorn gaat, bij mij staat er 1 in de schuur die je zo mag hebben, anders gaat hij naar de Kringloop. Dat zou fijn zijn. Meent u het vraag ik voor de zekerheid. Natuurlijk meen ik dat, kom hem vanmiddag maar halen. Hij is niet mooi, maar wel goed en zeker voor een student. Ik krijg het adres van Mevr. mee en verlaat de kapsalon. Zal ik Giethoorn afzeggen, een fiets op reserve is wel handig. Ik weet natuurlijk niet wat bij Mevr. in de schuur staat. De foto op marktplaats verleid mij. Op naar Giethoorn. Oudste loopt met mij mee want straks is het niks en kan ik lopend naar huis. Het verhuur bedrijf heeft het extra druk door het mooie weer. Omzet is omzet lijkt mij maar er wordt flink gemopperd, ik negeer het gemopper en vraag naar de fiets. Passerende collega die eigenlijk vrij was hijst zich van de motor en fietst twee fietsen naar buiten. Hij zit bijna dubbel op de fiets, wat een raar model voor een opoe fiets. Speciaal voor de kleine Aziaten legt Mevr. van het verhuurbedrijf uit. Ze zijn samen gesteld uit verschillende fietsen.
Dat verklaart het model denk ik. Ik zeg dat ik geen standaard, licht en bel zie. Nee, dat ligt in de gracht je weet niet half wat de huurders er mee doen. Bij de Action ben je voor een paar cent klaar. Ik ga een stukje fietsen en lig net zo dubbel gevouwen als meneer. Oudste lacht mij uit. Mam die voorvork is helemaal geknakt, waarom denk je dat ze ze weg doen. Vernieuwing misschien zeg ik tegen oudste. De verhuurster snapt niet dat ik niet enthousiast ben, er fietst al 1 in Amsterdam een tweede zal leuk zijn. Ik wens Mevr. veel suc6 met de verkoop, wij kijken even verder. We rijden meteen door naar de winkel voor een lekkere appeltaart voor de gulle gever bij de kapper. Naast de voordeur staat een prima fiets klaar met bel, standaard,verlichting en versnelling.
Mevr. is niet thuis maar er zit een briefje op het zadel geplakt.
Beste Mevr. van bij de kapper, namens jongste nogmaals DANK! 
Later M@rina!

donderdag 11 september 2014

I am so Happy!

Bij thuiskomst zie ik een geel papiertje van TNT dat ze voor niets aan de deur zijn geweest. Gelukkig neemt Oma Gé de pakjes regelmatig in ontvangst.
Het is een behoorlijke envelop en voelt zacht aan. Mijn oog valt op de Noorse postzegels, Yes, I am so Happy! Oma Gé dit is niet zomaar een pakje, het is een pakje met een verhaal.
Afgelopen zomer zijn wij met de “bus” door Noorwegen gereisd.
Bij elk bijzonder uitzichtpunt zagen wij een bruin kioskje met de standaard souvenirs zoals trollen en elandgeweien. Wanneer wij in Alesund aankomen zien wij een souvenir winkel met prachtige Noorse truien, handschoenen, mutsen etc. zoals de Noren ze zelf dragen. Oudste wil een trui  waar sneeuwvlokjes en rendieren op staan. Jongste kijkt bij de traditionele souvenirs en manlief wil een heerlijk vest. Mijn oog valt op een paspop met een prachtig zwart/wit kimonovest. Ik trek hem aan en vraag de verkoopster hoe ik het vest het beste kan dragen. Ik twijfel en hang hem weer terug. Het is toch wel een erg mooi vest, geen rendier of sneeuwvlokje maar Fashion, de Noorse dames weten wel wat mooi is. Ik pak hem weer van de pop en leg hem op de stapel bij de kassa. Het is druk en de kassière helpt onder het afrekenen en inpakken andere klanten en collega’s. Ik sta op een afstandje te kijken wanneer ze mij twee enorme tassen overhandigd. We wandelen terug naar de camper om de dag erna weer verder te reizen. Ruim een week later en 100 km verder worden de nieuwe truien uit de tas gehaald. De tassen zijn van kastje naar kastje gegaan en ik vraag mij af waar mijn vest is gebleven. We zoeken alles na en komen tot de conclusie dat het vest wel is betaald maar niet in de tas zit. Die ben je kwijt zegt de rest. Je denkt toch niet dat iemand dat ontdekt heeft. Het ligt allang weer  in de winkel of is verkocht.
Ze heeft mij uit gebreid geadviseerd ze weet heus nog wel wie ik ben. In mijn beste Engels doe ik mijn verhaal aan de telefoon, het is het hoofdkantoor. Manlief probeert het telefoonnummer wat ik krijg. Het meisje met de lange blonde haren is op vakantie. Volgende week zaterdag kunt u het beste opnieuw “contacten”. Een week later verteld het meisje dat ze precies weet wie we zijn, ze was ons zelfs nog na gelopen. Het vest is direct apart gelegd. Zend mij een berichtje dan stuur ik het zo snel mogelijk naar u op. We zijn weer twee weken verder wanneer ik mij afvraag of het alsnog zoek is geraakt. Manlief belt opnieuw. Het meisje heeft het pakket klaar liggen maar wacht nog steeds op een sms met adres gegevens. 1 getalletje verschil en de sms komt niet aan. Opnieuw worden de gegevens uit gewisseld en gecheckt. Er kan niks meer mis gaan. En nu na 5 weken heb ik mijn prachtige zwart/witte kimono vest. Echt I am so happy!
Later M@rina!

donderdag 28 augustus 2014

Ik ga keihard janken........

Jongste gaat het ouderlijke nest verlaten voor een studie in de hoofdstad. Ze heeft flink gespaard om haar kamer leuk in te kunnen richten. De website van IKEA is uitvoerig bestudeerd en er is een lijstje gemaakt. Op een druilerige dag gooien wij de aanhangwagen achter de auto en vertrekken richting Groningen. Waarschijnlijk is IKEA bij uitstek het uitstapje bij slecht weer. Ruim 20 minuten zijn we bezig om een parkeerplaats te vinden. We lopen naar de ingang waar we voetje voor voetje mee schuifelen met de massa richting trap die ons naar de eerste verdieping brengt. Ik vraag me even af of ik bij Balorig ben. We zien dat de bankjes en bedden prima voldoen als trampolines en dat je in de voorbeeldkamers leuk verstoppertje kunt spelen. We schuifelen langzaam langs de artikelen. We slalommen om jankende en schreeuwende kinderen heen. Na ruim twee uur gaan wij een bakkie koffie halen en besluiten te  wachten totdat de meeste gezinnen weer vertrokken zijn naar misschien wel hun tent op een drassig veldje even verderop. We starten opnieuw en vervolgen onze route naar de keuken inrichting. Hier worden we vrolijk van de bordjes en kopjes in fleurige kleuren.
De buit is binnen......
Ondertussen is het 6 uur en moeten we de moeilijkste klus nog doen, een matras uitzoeken. We zien een vermoeide moeder die voor haarzelf en haar 4 kinderen een nieuw matras nodig is, ze staat op het punt om in huilen uit te barsten. De kinderen stuiteren van matras naar matras. Wij wachten geduldig tot ze klaar is. De verkoopster deelt mede dat haar werkdag met 5 minuten voorbij is. Ze gaat assistentie vragen. Jongste vraagt ondertussen of ze net zo hard mag gillen als die vervelende koters die hier rond rennen. Ruim een uur later lopen we met de pakbon van het matras en onze afgewerkte lijst richting magazijn. Vol goede moed beginnen we aan onze zoektocht naar de spullen. We komen er gauw achter dat de codes op het product verouderd zijn en niet overeen komen met de codes op het schap. We racen van rij F naar rij G van vak 1 naar vak 30, we pakken pakket 1 deel 1 maar deel 2 is zoek. Volgens de computer moeten er nog 2 matrassen middel hard zijn, maar waar, niet in vak G, het is ondertussen 20.00 uur. We hebben nog 1 uur en zijn bekaf. Ik ga gillen zegt jongste, dat ga je niet doen zeg ik, jawel dat ga ik wel doen en ik ga ook keihard janken, ik wil naar huis, de eerste 10 jaar wil ik niet meer naar IKEA. Dat laatste spijt me niks, maar het lijstje maken we af, nu we er toch zijn. We zien een meneer het één na laatste matras uit het schap pakken. We racen er heen en pakken het matras uit de stelling voordat hij bedenkt dat hij er twee nodig is. Het is kwart over 8 wanneer wij heel onhandig met 3 karren naar de kassa schuifelen. Op naar huis, nu alles nog in elkaar zien te krijgen. Die taak schuiven wij door. Voorlopig voor ons even geen IKEA.
Later M@rina!

zondag 6 juli 2014

Tot later M@rina!

De mannen bij ons in huis hebben het oog laten vallen op een camper op een één of andere veiling. Niet een klein kneuterig campertje waar de grijze golf de wereld in verkent. Maar één met een lounge bank, sfeerverlichting en een unieke print aan de buiten zijde. Met een schotel op het dak en een oventje aan boord. Ik sta niet te juichen. In Europa kan je je kont niet keren met zo’n bakfeest. Ik denk niet dat alles en iedereen de komende jaren nog met ons mee gaat. Bovendien wil ik tijdens de vakantie lekker rommelen in een tent op een niet te grote camping.
Ik wil gewoon net zoals voorgaande jaren de week voordat wij vertrekken de warme zolder op en alle kampeerspullen naar beneden gooien. Op vakantie wil ik niet poetsen, niet netjes zijn maar gewoon lekker aan rommelen. Ik zie het al voor me in zo’n grote deftige camper. Pas op, doe voorzichtig, jongens we gaan rijden, zit alles weer in de kastjes noem maar op.
Manlief is niet van het idee af te brengen en doet een bod. Voor we het weten zijn de beide mannen naar Arnhem afgereisd om de camper van dichtbij te gaan bekijken en om verder te onderhandelen. Ik ga niet mee, dat durven ze niet aan, ik ben verre van zakelijk, dat kost doorgaans te veel geld. Na twee opfrislessen bij de Rijschool reizen we ruim een week later af naar Arnhem om de camper te gaan halen. Tijdens het paasweekend gaan we met zijn allen op stap.
Tot later!!!
We rijden langs Opa en Oma, eten bij het chauffeurscafé, halen vriendin met manlief op, kortom we hebben een hoop lol met de Family Bus. Na weken van speuren naar tips op het camperforum ’s, spulletjes kopen om comfortabel te kunnen vertoeven in deze bus gaan we een weekend oefenen op de parkeerplaats bij de broer van manlief. Het douchen is een beetje koud, de waterdruk staat niet helemaal goed, er komt ergens water naar binnen, maar waar. Nieuw kitrandje en ook dat is op gelost. Eindelijk is het zover. Behangen met oranje brillen, Hawaii slingers zijn we gistermorgen met een valse start vertrokken vanuit ons kleine stadje richting Noorwegen. H et leek er even op dat we een lekke band hadden maar gelukkig, loos alarm. De ventiel zat er niet goed op. Na een luxe reis waarin we onderweg al rijdend koffie hebben gezet, heen en weer konden lopen voor ons natje en droogje kwamen we aan in Denemarken. Gisteravond zaten we niet voor ons tentje met een olielampje maar zaten we met de schotel richting Mekka om de voetbalwedstrijd tot diep in de nacht te kunnen volgen.
We zitten hier heerlijk voor de camper, molen de Vlijt verruilt voor een windmolen, uitzicht op een watertje waar her en der een zeilbootje dobbert. Hoe relaxed. De komende weken onthaasten in Scandinavië. We zijn er even tussen uit………Fijne zomer allemaal, probeer er van te genieten waar je ook bent!
Tot later M@rina!

vrijdag 27 juni 2014

Een vuilniszak vol glimmende glitter stoffen...........

4 jaar is oudste wanneer ze op ballet gaat. Na eerst 2 jaar algemeen gedanst te hebben kiest jongste onvoorwaardelijk voor klassiek ballet. Elke woensdagmiddag fietsen we samen naar de muziekschool.
Waar gaan we beginnen...
De les begint zittend op de grond in een kringetje rond de juf. Een vertel rondje om elkaar beter te leren kennen. De juffen zijn jonge ondernemende meiden en gaan voor het eerst een dansvoorstelling organiseren. Een voorstelling met 300 kinderen vanaf een jaar of 4 jaar tot ruim 70 jaar, wat een organisatie. Alle kinderen krijgen een brief mee met de vraag of we hen willen helpen. Bijvoorbeeld als oppasmoeder achter de schermen, bij het schminken en ook niet onbelangrijk kostuums naaien. De juffen hebben een thema bedacht en gaan het uitwerken. Ze komen terug van het stoffenspektakel met kilo’s stof van een paar euro per meter. Stoffen die glitteren en glanzen en in de praktijk baggerstoffen om mee te werken. Talloze naalden knappen op de lovertjes en  de spoel spanning zit aan het eind van het project vol met stofjes en zilverdraadjes. Kruip vooral niet achter de naaimachine als je niet in top conditie bent want deze glibber-glitter stoffen vliegen alle kanten op.
Zo is het geworden........Koraal 2014!
Toch geef ik me keer op keer op om de kleding te naaien. Er is toch niks leuker wanneer die baal stof verandert in prachtige danskleding. Eens in de twee jaar ben ik van de partij en ga samen met zo’n 25 andere vrijwilligers aan de slag voor de twee dansjuffen. Ik krijg een enorme vuilniszak met stof en een summiere uitleg van de juf hoe ze het hebben wil. Ze heeft geen plaatje en geen patroon. Ik vertrouw op jou zegt dansjuf.  De bak met burda’s en knippie’s van jaren geleden haal ik te voorschijn en begin met raderen, knippen, naaien, passen en bijstellen. Onze jongste genoot van de voorstellingen. Wat was ze nog klein in haar allereerste dansvoorstelling. In haar blauwe jurkje met witte schortje en haar haar strak in een knot stuiterde ze het podium op. Ze zet het kartonnen huisje voor haar neer en  ploft sierlijk op haar kont en strekt haar korte beentjes om het huisje. Alice in Wonderland. Vertederend kijken we samen met de opa’s en oma’s naar het tafereel. De jaren na Alice in wonderland zagen we haar in de voorstellingen dansen als zeemeermin, ijskoningin, Godin van Egypte en dit jaar als Koraal.  Vanaf haar 4de tot nu toe ging ze elke week trouw naar de dansjuf met heel veel plezier. Eindelijk zit ze in de gevorderde groep met spitzen die ze als 4 jarige zo bewonderde.  Wanneer jongste in haar groen/blauwe jurk  het podium op danst begint  mijn hart te bonsen en pink ik stiekem een traan weg. Ze gaat uitvliegen. Helaas moet ze stoppen met dansen bij de muziekschool en haar juf Claudia. Wie weet pakt ze de draad in Amsterdam op. Weer een periode afgesloten.
Later M@rina!


PS. Leuk artikel in de katern "Tijd" van het dagblad Trouw! 
Scrol naar beneden klik op ouder bericht en je ziet de prachtige foto gemaakt door Jörges Caris  met 
bij behorende verhaal van Roos Menkhorst!




Aan Tafel......................



donderdag 19 juni 2014

Samen zakken wij......

Het is klokslag 15.00 uur wanneer jongste met de laptop op schoot op de bank plaats neemt . Ze heeft 2 schermen open. Op het ene scherm wordt gekeken naar Fashion Planet en op het andere scherm zien we de schoolsite.
Vijf schooljaren heeft jongste samen met honderden anderen naar dit moment toe gewerkt. “Het moment” van wachten waarin je hoopt dat de telefoon niet gaat rinkelen maar je naam onder het kopje: Hoera Geslaagd op de schoolsite verschijnt.
Vanmorgen hebben we eerst uitgeslapen en uitgebreid ontbeten, koffie gedronken en zijn nog even gezellig de stad in geweest. Ineens was het twee uur. Nog een uur te gaan voordat het echte wachten begint.
Voor de zekerheid heb ik vanmorgen taart gehaald. In ons stadje waren de meesten wel zeker van hun zaak, rond tien uur waren de taarten al zo goed als uitverkocht.
Het moment komt nu steeds dichterbij, tuurlijk slaagt jongste, maar toch….ik ga bloemen halen. Wanneer ik rond twee uur terug kom heeft jongste haar groene schooltas samen met de vlag bij de voordeur klaar gezet.
Het is bijna drie uur, we krijgen een beetje een raar gevoel in de maag. Het echte wachten gaat nu beginnen, de minuten tikken langzaam weg. Wordt je tussen 3 en 6 niet gebeld dan ben je geslaagd.
Het is nog maar net kwart over 3 wanneer de telefoon gaat.
Het zal toch niet waar zijn, gezakt? een her?  geschiedenis? Jongste schrikt zich een hoedje, een beteuterde stem zegt neem jij maar op mama, vast een her voor geschiedenis en ze begint hartverscheurend te huilen.
Met Opa hoor ik aan de andere kant, weet ze al of ze geslaagd is, dan kan ik het kaartje voor 5 uur op de post doen. Opa het wachten is net begonnen u belt op een erg ongelukkig moment. Dan gooi ik hem er weer op tuut tuut tuut……..Arme Opa, kon hij toch ook niet weten.
Rond half 4 verschijnen de eerste berichtjes op facebook, gezakt, een her. Elke 10 minuten wisselt jongste van scherm om de site te vernieuwen.
Het is 4 uur wanneer de teamleider op facebook zet: de telefoon wordt neer gelegd…………Mam ik ben geslaagd. Hoezo? Hij zegt: ik leg de telefoon neer…………Ik ga de vlag…..
Eerst zeker weten, samen staren we 25 minuten lang naar het scherm die we bijna  elke minuut verversen. Zou die teamleider van jou niet weten wat hij ons allemaal op dit moment aan doet. Of zitten de docenten te gniffelen in de lerarenkamer en houden ze ons extra lang in spanning.

Ineens is daar na 5 jaar zwoegen en zweten met ups en downs “Het moment” onder het kopje: Hoera Geslaagd, verschijnt de naam van mijn jongste en haar vriendje!
Het was het wachten waard, we rennen naar buiten met vlag, tas en fototoestel en samen zakken wij door het tuinbankje.
Later M@rina!


zondag 15 juni 2014

Racen op Ameland....

Samen met jongste ben ik een aantal dagen op Ameland. Het is prachtig strand en fietsweer. We gebruiken de fiets goed om de leuke  winkeltjes te bezoeken en om naar het strand te fietsen. De gemiddelde leeftijd van de toerist is in deze periode  boven gemiddeld of is zwanger met kleine kotertjes. De oudere generatie huurt bij voorkeur een fiets met 7 versnellingen of een elektrische fiets. De jonge generatie heeft allerlei toeters en bellen op de fiets nodig om kroost en bagage te kunnen vervoeren.
Wij niet. Wij zijn geen spectaculaire fiets nodig om Ameland te verkennen. Wij kunnen dat prima op eigen kracht. Bovendien willen wij ook niet het eiland over racen maar willen wij alles goed bekijken. ’s Morgens zien wij de elektrische fietser  na een stevig ontbijt het Hotel verlaten met een accu in de hand waar je minstens 30 km mee kan fietsen, nou ja, eigenlijk racen. Links en rechts worden we in gehaald door de stoere 65+ op hun stalen ros, met de neus in de wind en de handen stevig aan het stuur. Ze hebben geen tijd om naar de omgeving te kijken want ze moeten het verkeer goed in de gaten houden. Ze lachen om ons slakkengangetje en wij lachen om hun neus in de wind met een blik op oneindig .
Bij het fietsen over de dijk  komen wij talloze racemonsters tegen.
Onze “Hallo” wordt door de snelheid niet gehoord. Wij stoppen regelmatig om een foto te maken van een lammetje of kuikentje en poseren uit gebreid bij de Dijkgraaf.Bijna aan gekomen bij het Vogelbroedreservaat verstaan we elkaar bijna niet door krijsende vogels.  Ze vliegen hoog, laag en scheren rakelings langs elkaar heen om hun nest te verdedigen. Her en der liggen langs de dijk gesneuvelde vogels en konijnen.  Kievit vogels kijken beteuterd naar hun leeg geroofde nesten. Wanneer we iets te ver naar de dijk kant fietsen krijsen de vogels  als gekken. Jongste vind het fietstochtje niet zo leuk meer. Stoer fiets ik op mijn gemakje door. Als het gevaarlijk zou zijn, roep ik naar haar dan zou er een bordje staan.
Nog maar een paar meter.  Ik kijk achterom en zie een mega zeemeeuw laag over me heen scheren die vervolgens in het haar van jongste grijpt. Ze schrikt zich rot en zet het op het fietsen. Met de fietsroutekaart wapper ik naar de zeemeeuw. Het kaartje is ieniemienie bij die reuze vogel. Hij scheert nogmaals laag over haar heen, pikt in haar haar en wil zich met zijn klauwen afzetten op haar schouder. In één klap is jongste alle lammetjes en kuikentjes vergeten.Woedend schreeuwt ze; als ik een pistool had knalde ik jullie allemaal neer! Rot meeuwen! Haar hand verandert in een venijnige pistoolvorm en haar vertederende ach en ohhh's verandert in een pieuw pieuw. Hadden wij nou maar een elektrische fiets, wij snappen het helemaal!
Later M@rina!

donderdag 29 mei 2014

Huiselijk geweld in de achtertuin

Regelmatig horen wij geluiden vanuit het konijnenhok. Onze konijnen Smartie en Dropje stampvoeten, rennen trappetje op en trappetje af. Ze draaien om elkaar heen, doen haasje over en wassen elkaars oren. Ze zijn heel lief en vertederend onze kleine humpies. Echte zusjes zeggen we tegen elkaar. Na een “goede morgen dames” zijn ze er als de kippen bij als ik het voer in hun bak doe. Ze waren net 6 weken toen ze bij ons kwamen. Ze zijn klein van stuk en hebben daardoor in hun etagewoning heerlijk de ruimte. Als ze elkaar zat zijn dan zit de één boven en de ander beneden. Ze vermaken zich prima met een stuk hout en de bal met een belletje. In de gang rennen ze achter de bal aan en gooien met hun tanden de bal redelijk behendig weg.
Net zoals bij de mens begint er van alles te groeien en te bloeien. De hormonen beginnen in eens op te spelen. Bij de mens gaat de ontwikkeling iets langzamer zodat we daar naar toe groeien. Bij de konijnen gaat dat proces iets sneller. 
Het is even wennen, Dropje boven, Smartie onder.
Ineens verandert het vertederende zusjesgedrag in vreemde standjes. Er zit geen rem op en er is geen enkel schaamtegevoel. Het gaat de hele dag door. Ik vind het zo zachies an een vervelend gezicht en mijd af en toe het konijnenhok. De kreeet “bij de konijnen af” is mij helemaal duidelijk. De konijnen kindertijd is helaas voorbij. Ik vraag mij af of wij wel twee vrouwtjes hebben? Straks zitten we opgescheept met een nest vol jonkies. Welnee zegt oudste; het zijn gewoon twee Lesbo’s.
Afgelopen dinsdag ga ik ’s nachts mijn bed uit, ik niet kan slapen van het gestamp en gebulder van onze twee dames. Beneden gekomen zie ik ze heel onschuldig uit hun venster kijken. Het is buurkonijn er zijn meer konijnen die kunnen stampen. Er is weer hoop. Via google zien we dat dit gedrag bij twee vrouwtjes nodig is om de rang en stand te bepalen. Het duurt een paar dagen voordat ze weten wie de baas is en dan gaan ze weer over tot de orde van de dag. Ik hoop het maar. Gisteren zien we plukken vacht in het stro liggen. Het zal toch niet waar zijn, wordt er een nest gebouwd en zijn de rapen gaar. Ik ben er eigenlijk wel klaar mee. Vanmorgen ziet jongste dat Dropje waarschijnlijk de strijd heeft verloren. Verbouwereerd komt ze met haar op de arm aan gelopen. Kijk, Smarti heeft haar hele rug kaal geplukt. Dit is niet leuk meer. We moeten ingrijpen voordat het te laat is. Het luikje tussen de eerste en tweede verdieping sluiten we. Voorlopig voor deze twee dames een LAT relatie. Eerst de wondjes op de rug maar eens genezen en de vacht laten herstellen. Onder toezicht mogen ze af en toe een potje voetballen.
Huiselijk geweld in onze achtertuin kunnen we nu eenmaal niet tolereren.
Later M@rina!

woensdag 21 mei 2014

Aardbeitjes met een topping van sigarettenas.............

De examens zijn voorbij. Jongste heeft erg haar best gedaan. De afgelopen twee weken hebben we haar een beetje verwend met af en toe een ontbijtje op bed en een vitaminestoot van vers fruit. Om de voorraad aan te vullen ga ik naar de markt. Een Iraanse familie kloppen deskundig op de meloenen om er zeker van te zijn dat ze rijp zijn. Ik hoor geen verschil tussen de ene klop en de andere klop zodat Mevr. er ééntje voor mij uit kiest.
Overheerlijke meloen en aardbeien.
Terwijl ik klop les krijg vult de groente man zijn schappen bij. Op zijn onderlip heeft hij een peuk met wel anderhalve cm as. Zachtjes mompel ik, dat dat echt niet kan. Zeg dat maar tegen hem; zegt zijn collega die mij hoort mompelen. Dat kan echt niet, de as van u sigaret valt straks op de aardbeitjes, herhaal ik hard op. Hij mompelt waardoor zijn sigaret beweegt en de as langs de aardbeitjes naar beneden dwarrelt. Collega kijkt beschaamd de andere kant op, haar hulp staat onnozel te grinniken. Of vind jij wel dat het kan vraag ik hem. Ik rook ook zegt hij met een  smile. Dat moet je zelf weten maar niet boven de aardbeitjes lijkt mij.  Ik denk niet dat het de bedoeling is dat deze aardbeitjes een topping van sigarettenas krijgen. Ik pak de aardbeitjes uit het schap ernaast en reken ze samen met de meloen af. Terwijl ik naar huis fiets moet ik aan vroeger denken. Er werd overal en altijd gerookt. Mijn vader rookte één pakje zware van Nelle per dag.  Hij stak de één met de andere aan. Samen met broertje en zussen waren we “wagenziek” van het mee roken op de achterbank. In de jaren 80 was het heel gewoon dat er in de apotheek werd gerookt door de assistenten en de cliënten. Tijdens het examen van de middelbare school zaten de surveillanten voor in de gymzaal te roken. We hadden niet het lef om te vragen of ze de sigaret uit wilden doen. We hadden volgens mij helemaal niet het lef om te klagen over ons examen. Dat is anno 2014 wel even wat anders. Jongste zegt gekscherend over de aardbeitjes ik zou een klacht indienen bij het LAKS. Het woord LAKS is Trending Topic op twitter en op Facebook.
Zouden we vroeger een klacht in hebben gediend over het roken ?  Afgelopen week hoorde ik wel een heel bijzondere klacht: Een eindexamenkandidaat kon zich tijdens een toets niet goed concentreren. Hij zat achter een leerling met een enorme puist in zijn nek. Hij vond het geen appetijtelijk uitzicht, en kon zich daardoor moeilijk concentreren op het examen.
Wat een onzin, je zou bijna hopen dat hij een her krijgt, dat zal hem leren te klagen over zijn uitzicht.
De aardbeitjes van de markt met bijna een topping van sigarettenas hebben jongste hopelijk een boost gegeven en kan de vlag op 12 juni uit!
Het is nog even afwachten!
Later M@rina!