Racen op Ameland....

Samen met jongste ben ik een aantal dagen op Ameland. Het is prachtig strand en fietsweer. We gebruiken de fiets goed om de leuke  winkeltjes te bezoeken en om naar het strand te fietsen. De gemiddelde leeftijd van de toerist is in deze periode  boven gemiddeld of is zwanger met kleine kotertjes. De oudere generatie huurt bij voorkeur een fiets met 7 versnellingen of een elektrische fiets. De jonge generatie heeft allerlei toeters en bellen op de fiets nodig om kroost en bagage te kunnen vervoeren.

Wij niet. Wij zijn geen spectaculaire fiets nodig om Ameland te verkennen. Wij kunnen dat prima op eigen kracht. Bovendien willen wij ook niet het eiland over racen maar willen wij alles goed bekijken. ’s Morgens zien wij de elektrische fietser  na een stevig ontbijt het Hotel verlaten met een accu in de hand waar je minstens 30 km mee kan fietsen, nou ja, eigenlijk racen. Links en rechts worden we in gehaald door de stoere 65+ op hun stalen ros, met de neus in de wind en de handen stevig aan het stuur. Ze hebben geen tijd om naar de omgeving te kijken want ze moeten het verkeer goed in de gaten houden. Ze lachen om ons slakkengangetje en wij lachen om hun neus in de wind met een blik op oneindig .

Bij het fietsen over de dijk  komen wij talloze racemonsters tegen.

Onze “Hallo” wordt door de snelheid niet gehoord. Wij stoppen regelmatig om een foto te maken van een lammetje of kuikentje en poseren uit gebreid bij de Dijkgraaf.Bijna aan gekomen bij het Vogelbroedreservaat verstaan we elkaar bijna niet door krijsende vogels.  Ze vliegen hoog, laag en scheren rakelings langs elkaar heen om hun nest te verdedigen. Her en der liggen langs de dijk gesneuvelde vogels en konijnen.  Kievit vogels kijken beteuterd naar hun leeg geroofde nesten. Wanneer we iets te ver naar de dijk kant fietsen krijsen de vogels  als gekken. Jongste vind het fietstochtje niet zo leuk meer. Stoer fiets ik op mijn gemakje door. Als het gevaarlijk zou zijn, roep ik naar haar dan zou er een bordje staan.

Nog maar een paar meter.  Ik kijk achterom en zie een mega zeemeeuw laag over me heen scheren die vervolgens in het haar van jongste grijpt. Ze schrikt zich rot en zet het op het fietsen. Met de fietsroutekaart wapper ik naar de zeemeeuw. Het kaartje is ieniemienie bij die reuze vogel. Hij scheert nogmaals laag over haar heen, pikt in haar haar en wil zich met zijn klauwen afzetten op haar schouder. In één klap is jongste alle lammetjes en kuikentjes vergeten.Woedend schreeuwt ze; als ik een pistool had knalde ik jullie allemaal neer! Rot meeuwen! Haar hand verandert in een venijnige pistoolvorm en haar vertederende ach en ohhh's verandert in een pieuw pieuw. Hadden wij nou maar een elektrische fiets, wij snappen het helemaal!

Later M@rina!