Huiselijk geweld in de achtertuin

Regelmatig horen wij geluiden vanuit het konijnenhok. Onze konijnen Smartie en Dropje stampvoeten, rennen trappetje op en trappetje af. Ze draaien om elkaar heen, doen haasje over en wassen elkaars oren. Ze zijn heel lief en vertederend onze kleine humpies. Echte zusjes zeggen we tegen elkaar. Na een “goede morgen dames” zijn ze er als de kippen bij als ik het voer in hun bak doe. Ze waren net 6 weken toen ze bij ons kwamen. Ze zijn klein van stuk en hebben daardoor in hun etagewoning heerlijk de ruimte. Als ze elkaar zat zijn dan zit de één boven en de ander beneden. Ze vermaken zich prima met een stuk hout en de bal met een belletje. In de gang rennen ze achter de bal aan en gooien met hun tanden de bal redelijk behendig weg.

Net zoals bij de mens begint er van alles te groeien en te bloeien. De hormonen beginnen in eens op te spelen. Bij de mens gaat de ontwikkeling iets langzamer zodat we daar naar toe groeien. Bij de konijnen gaat dat proces iets sneller. 

Het is even wennen, Dropje boven, Smartie onder.

Ineens verandert het vertederende zusjesgedrag in vreemde standjes. Er zit geen rem op en er is geen enkel schaamtegevoel. Het gaat de hele dag door. Ik vind het zo zachies an een vervelend gezicht en mijd af en toe het konijnenhok. De kreeet “bij de konijnen af” is mij helemaal duidelijk. De konijnen kindertijd is helaas voorbij. Ik vraag mij af of wij wel twee vrouwtjes hebben? Straks zitten we opgescheept met een nest vol jonkies. Welnee zegt oudste; het zijn gewoon twee Lesbo’s.

Afgelopen dinsdag ga ik ’s nachts mijn bed uit, ik niet kan slapen van het gestamp en gebulder van onze twee dames. Beneden gekomen zie ik ze heel onschuldig uit hun venster kijken. Het is buurkonijn er zijn meer konijnen die kunnen stampen. Er is weer hoop. Via google zien we dat dit gedrag bij twee vrouwtjes nodig is om de rang en stand te bepalen. Het duurt een paar dagen voordat ze weten wie de baas is en dan gaan ze weer over tot de orde van de dag. Ik hoop het maar. Gisteren zien we plukken vacht in het stro liggen. Het zal toch niet waar zijn, wordt er een nest gebouwd en zijn de rapen gaar. Ik ben er eigenlijk wel klaar mee. Vanmorgen ziet jongste dat Dropje waarschijnlijk de strijd heeft verloren. Verbouwereerd komt ze met haar op de arm aan gelopen. Kijk, Smarti heeft haar hele rug kaal geplukt. Dit is niet leuk meer. We moeten ingrijpen voordat het te laat is. Het luikje tussen de eerste en tweede verdieping sluiten we. Voorlopig voor deze twee dames een LAT relatie. Eerst de wondjes op de rug maar eens genezen en de vacht laten herstellen. Onder toezicht mogen ze af en toe een potje voetballen.

Huiselijk geweld in onze achtertuin kunnen we nu eenmaal niet tolereren.

Later M@rina!