Als u in het programmaboekje kijkt.......

Afgelopen zaterdag zaten we voor de buis om samen met 5,1 miljoen landgenoten Ilse & Waylon aan te moedigen. Wanneer Tinkara Kovac samen met haar dwarsfluit op het podium verschijnt  zien wij dat  er flink op los wordt getwittert. Onder andere Berdien Stenberg in de jurk van Jomanda. Oudste en jongste kennen geen Berdien Stenberg. Manlief daar in tegen heeft een Berdien Stenberg trauma.

Het is alweer even geleden dat wij in dit stadje zijn komen wonen waar elk jaar begin mei de theaterbrochure op de deurmat valt. Zoals ik me vroeger kon verlekkeren op de speelgoedgids blader ik nu met veel plezier door de brochure. We kruizen alles aan wat ons leuk lijkt en maken daarna samen een keuze zodat we een gevarieerd programma hebben. We willen alles mee maken, toneel, cabaret, musical, opera noem maar op. Zo kwam het dat wij samen naar Berdien Stenberg en haar dwarsfluit gingen. In de jaren 80 en 90 scoorde ze diverse internationale hits en haalde heel wat gouden en platina platen binnen. Bovendien zag ze er prachtig uit, dat wilde ik wel eens van dichtbij bekijken. We hebben een prachtige zitplaats middenvoor op de tweede rij. De voorstelling kan wat ons betreft beginnen. Op het podium staat behalve een klein bankje een grote geluid box. Daar komt Berdien aan geschuifeld op haar te hoge hakjes. Ze draagt een kimono met op haar kont een kussentje met grote strik.

Na een kort knikje naar de zaal wordt de dwarsfluit aan haar kin gezet. Met de eerste noten van de fluit horen we ook een irritante brom over de box die niet meer verdwijnt. De zaal zit vol met meisjes van een jaar of 10 die idolaat zijn van Berdien. Begeleid door ouders die hopen dat er ook zo’n  carrière is weg gelegd voor hun prinsesje. Voor de zekerheid hebben ze daarom hun fluit maar meegenomen waar ze mee wiebelen op hun stoel. Na elk muziekstuk volgt een kort knikje van Berdien als dank voor het applaus. Eindelijk is het moment daar, de kinderen mogen op het podium komen om hun vragen te stellen en hun kunsten te vertonen. Vaders en moeders duwen hun prinsesjes stilletjes naar voren in de hoop dat ze ontdekt worden. Manlief is de hautaine knikjes, de irritante brom en al die prinsesjes meer dan zat. Hij zakt steeds verder onderuit in zijn stoel. Wist ik veel dat het zo trutterig en stijf zou zijn. De kinderen gaan weer terug naar hun plaats en Berdien hervat het programma. Hautaine zegt ze tegen haar publiek; als u in het programma boekje kijkt op pagina 7 dan ziet  u staan………….Dat had ze nou niet moeten zeggen. Manlief veert op en tettert hard; er zijn geen programmaboekjes…………zacht gegrinnik in de zaal volgt.

Als blikken konden doden.

Wat een geluk dat twitter toen nog niet bestond.

Ik denk er geen spaan van het concert heel bleef.

Later M@rina!