Ze is in goede handen.......dat scheelt een hoop!

Roze met Lila......

Oh nee, er is vanavond iemand erg verdrietig zegt collega. We zien haar in de wachtkamer staan met een knuffeltje in haar handen. Van wie zou deze zijn? Zal ik een tweetje plaatsen, vraag ik? Ik weet als geen ander hoeveel verdriet je kan hebben als je knuffeltje zoek is. 
Minstens 14 jaar geleden is het dat ik samen met mijn smurfjes het straattheater in onze stad bezoek. Jongste zit in de wandelwagen en oudste schuifelt er naast. We gaan van voorstelling naar voorstelling. Jongste zit relaxed in haar wagentje te koezen met haar “knuffie”. Een zachte happy horse knuffel in lieve pasteltintjes. Knuffie en jongste zijn onafscheidelijk. Wanneer ze slaperig wordt legt ze knuffie op haar gezichtje en doet ze haar armpje er om heen. Een bescherm knuffie.

Eigenlijk mag ze niet mee naar beneden maar soms zijn er van die dagen dat het handig is dat knuffie mee op stap gaat. Zo ook deze dag tijdens het straattheater.

Ze is te klein voor de voorstellingen en zo kan ze af en toe een klein tukkie doen. Het is een enorme klus om met de wandelwagen door de mensenmenigte te komen. Ineens roept oudste; Knuffie is gevallen. Hij wijst naar een lange mijnheer in de verte die hem heeft op gepakt. Hartverscheurend begint hij te huilen. Mam die meneer heeft hem in zijn zak gestopt. We roepen naar die meneer in de verte ook al weten we dat het onbegonnen werk is. We willen snel terug lopen achter die meneer aan maar door de drukte is dat geen doen.  Met twee brullende kinderen loop ik verder. Het is oneerlijk huilt oudste. Krokodillen tranen voor jongste, voor haar is een leven zonder knuffie niet voor te stellen. Ik ga naar huis met twee ontroostbare kinderen. Thuis zoeken we naar een knuffel die troost kan bieden. Niemand kan tippen aan knuffie.

Tegen beter weten in bellen wij naar het politiebureau en plaatsen wij een advertentie op de kabelkrant.

Twitter en facebook bestonden toen nog niet. We gaan winkel in winkel uit op zoek naar een “Knuffie”. We vinden er één met een klein verschilletje, knuffie met een dikke buik. Na 3 avonden zichzelf in slaap huilen legt ze zich er bij neer, dikbuikige knuffie mag blijven. Met grote spoed haal ik een reserve. “Knuffie”  krijgt een “absoluut uit bed verbod” want zo'n verdriet wil ik nooit weer mee maken.

Ineens weet ik welk mini mensje  heeft zitten spelen aan de kralentafel. Ik bel naar moeders en vraag of de knuffel is vergeten. Een roze met lila vraagt ze. We komen haar vanmiddag nog op halen.

Wanneer we de apotheek om half 6 afsluiten zit roze/lila knuffel nog rustig te wachten. Waarschijnlijk is het niet meer gelukt. Zou ze verdrietig zijn geweest gisteravond?

Ach één troost voor mini mensje, ze is in goede handen, dat scheelt een hoop.

Later M@rina!