The seven dwarves of menopauze

Heel langzaam gaan de poriën aan de binnen kant van mijn ellenbogen open. Vochtdruppeltjes persen zich naar buiten. De warmte die hierbij vrij komt trekt omhoog langs mijn halslijn naar mijn nek waar het begint te vlammen alsof ik een acute nikkel allergie voor mijn ketting ontwikkel. Razendsnel trekt het verder omhoog om bonzend op mijn voorhoofd te eindigen. Misschien duurt dit alles een paar minuten. Lang genoeg om het te ervaren als een complete overval op mijn lijf.

Als een standbeeld blijf ik wachten totdat het eindstation is bereikt. Ik heb de nijging om “Altijd is Kortjakje” te puffen zoals ik moest doen bij de bevalling. Overigens mislukte dat toen totaal. Wanneer de vlammen langzaam doven zorgen de naar buiten geperste vochtdruppeltjes voor een rillerig lijf alsof de griep om de hoek ligt te loeren.

DE OVERGANG

IK ga verder met mijn werk alsof er niets is gebeurt. 

Wanneer ik zachtjes fluister;” Ohhh er komt weer één”, beginnen mijn collega’s zachtjes te grinniken. Overigens heb ik best geluk met mijn job, bij ons op de werkvloer is “de overgang” een heel gewoon onderwerp. Aan de balie wordt er regelmatig over gesproken. Je zou maar in het leger of bij de politie werken. Mannen snappen hier niks van, een enkeling daar gelaten.

Nog niet zo lang geleden vertelde een cliënt aan de balie over haar klachten.

Als ervaringsdeskundige leefde ik extra met haar me. We kwamen tot de conclusie dat het een rot periode is waar je je door heen moet bikkelen. Niemand ziet iets aan ons en niemand kan voelen hoe je binnen een paar minuten van top tot teen in de brand staat. En dan nog de energie die hierbij verloren gaat. Eigenlijk best gek dat er nauwelijks over gesproken wordt zeggen cliënt en ik tegen elkaar, alsof je je er voor moet schamen. Alsof wij er wat aan kunnen doen. Op een verjaardag mag iedereen mekkeren over een tennisarm, klapvoet, steunzolen en winterhanden maar niemand knalt door de kamer; “Ik zit in de OVERGANG, ik voel mij brak, ik heb hete buien, koude rillingen, slapeloze nachten, volle wasmanden door het nachtelijke douchen. De energie wordt uit mijn lijf gezogen en ik heb huilbuien omdat mijn hormoonspiegel uit balans is.

Ik heb het nog nooit iemand horen zeggen in haar leukste jurkje met een glaasje bubbels in de hand.

Samenzweerderig spreken cliënt en ik af om tijdens de eerste de beste gelegenheid de stoute schoenen aan te trekken en het heel gewoon de wijde wereld in te knallen, zonder een greintje schaamte. Bij deze!!! Nu ben ik wel benieuwd of cliënt/lotgenoot ook het lef heeft gehad?

Grappige collega heeft een foto in de groepsap gezet om de overige collega’s te waarschuwen. The seven dwarves of menopauze, wat een geluk, er zit mij maar 1 dwergje dwars.

Wacht maar dames, als ik dit alles achter mij heb gelaten zijn jullie aan de beurt…….

Later M@rina!

Laat mij, het gaat vast weer over.....

Het regent, even geen buiten zijn weer, ik kan het niet langer uitstellen. Ik pak een emmer sop en stofzuiger en race met grote tegenzin het hele huis door.

Wat was het warm, elk stap die ik deed zorgde voor een nieuwe zweetdruppel. Daarbij de hete buien passend bij mijn leeftijd stond ik af en toe in vuur en vlam. De nachten waren warm en kort; "uurtje slapen, uurtje dommelen, in het holst van de nacht een koude douche of de tijd doden met een column van Daphne Deckers".

Het idee alleen al om met deze warmte de stofzuiger uit de kelder te halen, het snoer af te rollen en de stekker in het stopcontact te stoppen bezorgt mij een hete bui. In de slaapkamer is het een chaos van afgegooide dekbedden, lakens die dekbedden vervangen en dekbedhoezen waar dekbedden zijn uitgetrokken. Her en der plat geslagen muggen die ons gek probeerden te maken met gezoem.

De doorstroom van de was in de wasmand naar de wasmachine is groot, de berg bij de strijkplank is hoog. Geen temperatuur om mijn armen onnodig te laten bewegen met was opvouwen of een stoomstrijkijzer heen en weer te laten bewegen.  

 

Als jij daar gelukkig van wordt..

In de hitte trein ik voor een logeerpartij naar jongste in de hoofdstad. Ik slaap heerlijk op een luchtbedje met op de achtergrond een zoemende ventilator. We ontbijten op het lieflijke balkonnetje met versgebakken broodjes en een heerlijk sapje. Met 33 graden fietsen wij in de volle zon naar de Zaanse Schans. Om af te koelen springen wij onder een sproeier waar een vader net zijn dochter boos onder vandaan trekt. We lijken wel gek 40 km te fietsen met die hitte.

Bij thuiskomst vraag ik of ik nog wat kan doen. “Hoezo”; vraagt jongste, het is 33 graden mam, het is ons huis, je hoeft hier niks te doen. Achteloos wuif ik de bezwaren weg, ik wil ff bezig zijn. Ik pak de stofzuiger en poets het gasstel blinkend schoon. Jongste ergert zich aan mijn poetsdrang.

Laat mij, het geeft mij zo’n goed gevoel.

Met een flinke vertraging trein ik terug in de hitte.

Het blijft warm, ik doe niet meer dan nodig is.

Samen met manlief doe ik een bakkie bij oudste. Zijn met spoed gekochte airco draait overuren. Hij moppert over de warmte. Verder dan een beetje lezen en een beetje film kijken komt hij niet.

Kan ik wat voor je doen, de wc, badkamer, ff strijken….

Als je daar gelukkig van wordt zegt hij met een brede lach.

Ik spring in de benen, pak een emmer sop en in no time race ik vol energie door zijn flat.

Zo fijn zegt oudste gekscherend tegen zijn vader, ik heb een foto gemaakt van mama en haar grootste geluk; “ poetsen”.

Wat is dat toch, thuis slaap ik zonder problemen onder een spinnenweb, zou het de overgang zijn of is dit nu het lege nestsyndroom.

Poetsen bij mijn kroost activeert “een klein stofje van geluk”.

Laat mij, het gaat vast weer over.

Later m@rina!

Dit moeten wij niet willen!!!

In de jaren 70 ging mijn moeder naar een tentoonstelling. Bij de ingang stonden deftige dames sigaretjes uit te delen. Uit beleefdheid nam mijn moeder de sigaret aan en nam één trekje. Hoestend en proestend drukte ze hem meteen uit.

Nooit weer dacht ze.

Het is 2018, ik ga zwemmen in het Noorderparkbad.

Vanaf dit seizoen is dit zwembad rookvrij! “Op weg naar een rookvrije generatie” lees ik op de borden en op de T-shirts van het bad personeel.

Nou ja rookvrij; Roken is alleen nog toegestaan op de daarvoor aangewezen plek, buiten het zicht van kinderen.

Het is warm en de zon is fel. Ik doe mijn opengeslagen boek op mijn hoofd en doezel weg. In de verte hoor ik flarden van gesprekken.

Twee jonge moeders met hun rondscharrelende peuters bespreken de nieuwe regel uitvoerig. Trots vertelt de donkere van het stel dat ze tijdens de zwangerschap geen sigaret heeft aan geraakt. Ze rookt helaas wel weer. De blonde moeder haakt er op in. Haar zus is zwanger en het stoppen gaf zoveel ellende en stress dat de baby niet genoeg groeide. De verloskundige stelde voor om het roken te beperken tot 2 sigaretten per dag. Dan was ze niet meer stressvol en chagrijnig en kon de baby weer lekker groeien. Grappig hé.

Ik doezel verder.

Ineens schrik ik op door een zachte dwingende stem die steeds harder en venijniger wordt. Een leuk stel krijgt het flink met elkaar aan de stok. Ze sist zeker een stuk of 6 keer achter elkaar; Dat wist je, dat wist je, dat wist je…

Wat wist hij? Aha haar rookverslaving, ze heeft een sigaret uit haar tas gepakt en wil voor de vijfde keer in no time naar “het rookhoekje”.  Ze is niet van plan om zich te laten remmen. Luid en duidelijk, ook voor de omstanders, geeft ze manlief te kennen dat hij er verstandig aan doet om zijn mond verder te houden. Met grote stappen beent ze richting de rookhoek. Hij roept haar na dat ze een goed voorbeeld is voor hun zoontje. Ze sist terug; “Wie is er begonnen”. Aan zijn venijnige gezicht te zien zet hij de ruzie voort met het sturen van whatsappjes. Het kleine ventje vertrekt ongemerkt zonder zijn bandjes naar het pierenbadje……

Elke werkdag in de apotheek kom ik ze tegen, mensen die dolgraag op weg willen naar een rookvrije generatie, die spijt hebben dat ze ooit een eerste sigaret hebben aan geraakt, die zich scheel betalen aan zorgkosten omdat ze COPD hebben gekregen. Cliënten die stront ziek worden door mee roken, daardoor moeten puffen of prednison moeten slikken. Die vanwege mee roken niet een festival kunnen bezoeken.

Op weg naar een rookvrije generatie…..hoe dan?

Festivals en studentenverenigingen ontvangen flink geld van tabaksfabrikanten om daar hun slag te slaan… de bezoekers zijn jong, precies de groep die tabaksfabrikanten aan het roken willen krijgen.

Anno 2018 weten we toch wel hoe schadelijk en verslavend roken is.

Dit moeten wij niet willen.

Later M@rina!