Laat mij, het gaat vast weer over.....

Het regent, even geen buiten zijn weer, ik kan het niet langer uitstellen. Ik pak een emmer sop en stofzuiger en race met grote tegenzin het hele huis door.

Wat was het warm, elk stap die ik deed zorgde voor een nieuwe zweetdruppel. Daarbij de hete buien passend bij mijn leeftijd stond ik af en toe in vuur en vlam. De nachten waren warm en kort; "uurtje slapen, uurtje dommelen, in het holst van de nacht een koude douche of de tijd doden met een column van Daphne Deckers".

Het idee alleen al om met deze warmte de stofzuiger uit de kelder te halen, het snoer af te rollen en de stekker in het stopcontact te stoppen bezorgt mij een hete bui. In de slaapkamer is het een chaos van afgegooide dekbedden, lakens die dekbedden vervangen en dekbedhoezen waar dekbedden zijn uitgetrokken. Her en der plat geslagen muggen die ons gek probeerden te maken met gezoem.

De doorstroom van de was in de wasmand naar de wasmachine is groot, de berg bij de strijkplank is hoog. Geen temperatuur om mijn armen onnodig te laten bewegen met was opvouwen of een stoomstrijkijzer heen en weer te laten bewegen.  

 

Als jij daar gelukkig van wordt..

In de hitte trein ik voor een logeerpartij naar jongste in de hoofdstad. Ik slaap heerlijk op een luchtbedje met op de achtergrond een zoemende ventilator. We ontbijten op het lieflijke balkonnetje met versgebakken broodjes en een heerlijk sapje. Met 33 graden fietsen wij in de volle zon naar de Zaanse Schans. Om af te koelen springen wij onder een sproeier waar een vader net zijn dochter boos onder vandaan trekt. We lijken wel gek 40 km te fietsen met die hitte.

Bij thuiskomst vraag ik of ik nog wat kan doen. “Hoezo”; vraagt jongste, het is 33 graden mam, het is ons huis, je hoeft hier niks te doen. Achteloos wuif ik de bezwaren weg, ik wil ff bezig zijn. Ik pak de stofzuiger en poets het gasstel blinkend schoon. Jongste ergert zich aan mijn poetsdrang.

Laat mij, het geeft mij zo’n goed gevoel.

Met een flinke vertraging trein ik terug in de hitte.

Het blijft warm, ik doe niet meer dan nodig is.

Samen met manlief doe ik een bakkie bij oudste. Zijn met spoed gekochte airco draait overuren. Hij moppert over de warmte. Verder dan een beetje lezen en een beetje film kijken komt hij niet.

Kan ik wat voor je doen, de wc, badkamer, ff strijken….

Als je daar gelukkig van wordt zegt hij met een brede lach.

Ik spring in de benen, pak een emmer sop en in no time race ik vol energie door zijn flat.

Zo fijn zegt oudste gekscherend tegen zijn vader, ik heb een foto gemaakt van mama en haar grootste geluk; “ poetsen”.

Wat is dat toch, thuis slaap ik zonder problemen onder een spinnenweb, zou het de overgang zijn of is dit nu het lege nestsyndroom.

Poetsen bij mijn kroost activeert “een klein stofje van geluk”.

Laat mij, het gaat vast weer over.

Later m@rina!