zondag 25 maart 2018

Door de liefde verstrengeld..............


Van moeders kreeg ik de opdracht om een leuk uitje te plannen voor mams en haar 3 dochters. Het mocht best wat kosten. Dat laten wij ons geen twee keer zeggen. We kiezen de Lion King en boeken er een leuk hotel bij. Onder het genot van een lekker kopje oploskoffie van de cateraar treinden wij vorige week vrijdag met zijn vieren richting de Hofstad. Rond vijven stappen we uit op centraal en wandelen richting het Hotel met uitzicht op het Haagse Bos. Na het inchecken zoeven wij met de lift naar de zesde verdieping. Kamer 602 en 604 gaat het worden voor vannacht. Al kletsend schuif ik het pasje in de gleuf om de deur te openen. Een enorme gil doet ons opschrikken, waar wordt iemand vermoord, ik kijk om me heen maar zie niks. Ik gooi de deur open en stap naar binnen;” NO, NO, NO roept een mannenstem”. Mijn oog valt op een ontbloot mannenlijf door de liefde verstrengeld met een dame, in de haast half verstopt onder een dekbed. Ik deins achteruit en gooi de deur weer dicht. Voordat ik in lachen uitbarst kijk ik de familie perplex aan; “ OMG, ik stoor een stel in hun liefdesspel”.
Bedankt voor de drankjes!
Op dit tijdstip vraagt mijn moeder verschrikt. Ja mam, op dit tijdstip, je bent jong en….Dubbel van het lachen rol ik mijn koffertje naar de kamer van mijn zusjes. Terug naar de receptie voor een andere kamer. Terwijl ik bij de lift sta te wachten vliegt de deur van kamer 602 weer open. In de haast een broek en trui aangetrokken staat de Engels man op blote voeten te roepen; “sorry, sorry, i had two nights”. No problem, I am going to the reception. Verschrikt kijkt hij van de een naar de ander en snelt zijn kamer weer in. Ik zoef naar beneden en sprint naar de dame die ons net heeft geholpen. Vragend kijkt ze mij aan; “Sorry ik had een kamer zonder een verliefd stelletje geboekt, ik heb ze gestoord in hun samen zijn”, zeg ik lachend. Haar grote bruine kijkers worden nog groter. U kunt er gelukkig nog wel om lachen zegt ze voorzichtig. Collega komt erbij, ze snappen niet waar het mis is gegaan. Ondertussen is de Engelsman op kousenvoeten gearriveerd. Zijn haar zit weer keurig in de plooi, hij rent van de één naar de ander al roepend met twee vingers omhoog; “Two nights, i have  two nights”. Na een oké verdwijnt hij net zo snel als hij kwam. Met een pasje voor een kamer één deur verderop pak ik de lift opnieuw. Dubbel van het lachen zit de familie te wachten; “Of ik nog wel naar binnen durf”, “jou gezicht je had jezelf moeten zien”. Wanneer wij vertrekken naar de Lion King zien we dat er een kaartje onder de deur door is geschoven. We mogen een drankje komen drinken in de bar. Morgen bij het ontbijt het stel maar even bedanken voor het spannende voorprogramma en het gratis drankje (-;
Later M@rina!

woensdag 14 maart 2018

Ik ben een asociale blokkade.......


Fris en fruitig stap ik vanmorgen rond achten op de fiets richting Oosterboer. De komende 6 weken vind er in onze buurt een reconstructie plaats. Dat wil zeggen in 6 etappes gaat de straat rondom ons huis eruit. Het is even behelpen. Maar geen paniek er zijn vele wegen die naar Rome leiden. Ik fiets een klein stukje over de stoep langs de strook uitgehaalde klinkers tussen de kraantjes en shovels door naar de T-kruising. Van hieruit heb ik met mijn fiets voorrang op het verkeer van links. Aan de overkant zie ik een minimannetje en een minimeisje met hun fietsjes staan om over te steken. Minimannetje schiet de straat over en schreeuwt tegen minimeisje dat ze moet volgen. Ze twijfelt, ze blijft staan. Minimannetje gaat schreeuwen dat ze moet gaan. Paniekerig kijkt ze om haar heen. Zal ze wel, zal ze niet, nee ze blijft staan. Net wanneer ik ga oversteken komt er van links een felrode auto van Office service Nederland aan gereden.
Langzaam fiets ik richting minimeisje en roep dat ze veilig over kan steken. Ik ben bang dat minimeisje onverwacht naar de overkant schiet. Ik stop in het midden en roep naar minimeisje dat het nu echt kan. Heel even is daar nog de twijfel en dan schiet ze langs mij heen. Ik stap weer op de fiets om mijn reis te vervolgen. Hoor ik nu iemand wat roepen. Ik draai mij om en zie een kalende mijnheer nog net zijn autoraampje van zijn felrode reclamebak sluiten. Omdat ik wel benieuwd ben naar wat hij riep, fiets ik naar hem toe; “Riep u nou iets naar mij”, vraag ik beleefd. Het raampje gaat weer naar beneden; “Of ik soms dacht dat hij het kind niet overliet steken”.
Hoe bedoelt u; vraag ik?
Je stopt midden op de weg om haar over te laten steken, dat had ik toch ook kunnen doen.
Wat is je punt vraag ik verbaasd?
“Ik vindt dit asociaal gedrag om midden op de weg te stoppen, je werpt een blokkade voor mijn auto waarvan ik schrik”. Ik ben flabbergasted. Mijn dag begon fris en fruitig. Asociaal wil ik al helemaal niet zijn. Ik maak meteen excuses. Nadrukkelijk laat ik mijnheer weten dat het mij oprecht spijt dat ik de start van deze mooie zonnige dag heb bedorven door zo’n onbezonnen actie. Echt, ik vind het heel vervelend dat dit is gebeurt. Een fijne dag vandaag. Ik hoop niet dat u vandaag nog meer van dit soort dames tegen komt.
Voordat ik weg fiets vraag ik wel of hij het ook nog even vanuit mijn oogpunt wil bekijken; “Op een onoverzichtelijke kruising met wegwerkzaamheden staat een schreeuwend minimannetje en een twijfelend minimeisje, gaan ze wel of gaan ze niet oversteken. Vanuit een goed hart speelde ik voor klaar-overtje. Ik zal het nooit meer doen. Opstandig fiets ik verder. Asociale blokkade, ik was gewoon verkeer van rechts……..
Later M@rina!