donderdag 29 augustus 2013

Joehoe Patat!

Voor een toetje mag je mij wakker maken en al helemaal voor de Engelse Trifle Aardbeimascarpone. Alsof er een Engeltje over je tong piest. Afgelopen weekend had ik de Trifle gemaakt voor een feestje. Om mij heen  hoor ik de ohhs en aaahs en ze vragen naar het recept.Terwijl wij staan te genieten van de heerlijke aardbeitjes verteld de één na de ander over mislukte kookkunsten. In het kookboek staan bij recepten vaak fantastische foto’s maar na uren zwoegen lijkt het er niet op en blijkt het niet te eten. Menig gerecht  is in de groene container beland hoor ik aan de verhalen. Wij proberen hier ook regelmatig recepten uit en af en toe hebben wij ook een misser. Aan tafel wordt er dan heel hard gebruld dit is een weggooi recept, weg ermee! Al jaren maak ik op de verjaardag van oudste heerlijke pompoensoep. Het leek me leuk om eens een ander pompoen recept te proberen. In de Allerhande staat een prachtige foto van een Pompoentaart met pecannoten.
De ingrediënten: Bladerdeeg, pompoen, donkere basterdsuiker, hot peppersauce, tomatenketchup, blokjes ham, pecannoten, eieren en slagroom zijn stuk voor stuk lekker, dit samen gaat vast een heerlijke taart worden. Ik ben minstens een half uur bezig om de pompoen te schillen en in blokjes te snijden. De springvorm bekleed ik zorgvuldig met het bladerdeeg.  Het is nu alleen nog een kwestie van slagroom met eieren los kloppen en de overige ingrediënten te mengen. Wanneer  alles in de springvorm zit kan hij in de oven. Na 40 minuten wij hebben vast een smakelijke “Pompoentaart met pecannoten”. Ondertussen ruim ik de keuken alvast op en dek de tafel. Het is een behoorlijk gepruttel in de oven, af en toe kijk ik maar eens door het raampje. Het vocht van het pompoenvlees druppelt door de springvorm heen en de noten karamelliseren met de suiker. Het ruikt best lekker maar het ziet er niet aantrekkelijk uit. Eigenlijk is het één grote bende in mijn oven. Na 40 minuten roep ik de familie inclusief vriendinnetje van jongste aan tafel. De springvorm lekt en plakt aan alle kanten en ik vraag me af hoe hier taartpunten van gesneden moeten worden.
We proeven eerst voorzichtig. Harde taaie blokjes pompoen. Niet gaar is de conclusie. We zetten hem weer terug in de oven. Na een half uur proberen wij het opnieuw. Het ziet er iets steviger uit maar nog net niet gaar. Zullen we…..nog een kwartiertje ….. Ondertussen hoor ik gemopper; we hebben honger en het stinkt. We zijn anderhalf uur verder als we het nogmaals proberen. We kijken naar de drab op onze borden. Met lange tanden wordt er voorzichtig geproefd. Vriendinnetje kauwt dapper door. Het is een echte misser. We kijken elkaar aan en brullen; Dit is een weggooirecept, weg ermee!  We kieperen de hele bende in de kliko. Joehoe Patat! wordt er geroepen. Ik zet de frituurpan vast aan en race naar de winkel voor een zak patat.
Voortaan weer gewoon pompoensoep.
Later M@rina!

Om nog even terug te komen op het heerlijke toetje. Ik geef met plezier het recept van Francis door! 
Lukt altijd! Zie hieronder.

Engelse Trifle Aardbeimascarpone voor 12 personen!



www.wereldvanvrouwen.nl
Let op! Recept is voor 12 personen!


Toetje van Francis!


donderdag 22 augustus 2013

Een gelukkig "nieuw jaar"dan maar!

Op naar een stress loze vakantie daar eindigde mijn blog zo’n 7 weken geleden mee. Voordat wij in de auto zitten zijn er bij ons in huis vele soorten van stress. Bij jongste is het vooral de “inpakstress” . Hoe krijg ik zo veel mogelijk mee in mijn koffer met nog ruimte over om te kunnen shoppen. Bij oudste is er vooral “wiepaktervoormijinstress”. Wanneer iemand anders voor je inpakt kun je die ook de schuld geven wanneer je ontdekt dat er geen onderbroeken of deo in de koffer zit. Bij manlief is het vooral de “elektronica stress”. Een stekkertje, een opladertje en vooral veel snoertjes moeten mee in de koffer. En tenslotte mijn “hethuismoetschoonstress”. Want stel je voor dat mijn collega die de plantjes en de post komt doen ziet dat ik een rommelkont ben. Of stel je voor dat ons wat overkomt en dat “ze” in ons huis op zoek moeten naar iets. Ik moet er niet aan denken. Ruim een week voordat we op vakantie gaan sop ik alles wat ik tegenkom.  Zo gauw er was in de wasmand zit gaat de wasmachine aan.  Zo snel het kan ligt de was gestreken en wel weer in de kast. De ramen zeem ik van binnen en buiten want de vliegenpoepjes die ik zie zijn misselijkmakend. En mijn grootste niet hobby: de tuin ontdoe ik van elk onkruidje.
De RV onder de avocado boom in Miami
Een dag voor vertrek verschoon ik nog snel alle bedden en sop ik de koelkast uit. De avond voor ons vertrek liggen wij laat, heel laat,
dood moe in bed om na 4 uur lichte slaap met het zogenaamde “rommelmarktgevoel” wakker  te worden van de wekker.
Het avontuur gaat beginnen. We nemen een kopje koffie en een broodje mee voor onderweg.  Het wakker worden en klaar voor vertrek maken duurt manlief te lang. Wij gaan nu vertrekken hoor ik hem roepen! Plassen ik moet echt nog een keer plassen. Ik sluit af kan ik meteen nog even plassen,  dan merkt hij het niet. Waar bleef je nou? Oh de vaatwasser…Wanneer wij de A28 oprijden bedenk ik mij dat ik vergeten ben de koelkast leeg te maken. Gauw nog een  Whap naar collega oppasser. Hé hé ik drink de koffie langzaam op en geef mij over aan de vakantie. Vanaf nu geen vakantie stress meer maar een stress loze vakantie! 3 weken lang zijn we met een RV rond getrokken. Onderweg lezend, bloggend, zingend en we hebben goede voornemens uitgewisseld voor na de vakantie. Vanaf dag 1 wordt het huiswerk bij gehouden, ik ga nu echt de oogarts bellen, de badkamer wordt aangepakt, minder hard werken, iets harder werken, op tijd naar bed, meer bewegen, altijd de tanden poetsen, fotoboek voor december klaar noem maar op. Maar nu ik hier zo zit lijkt het alweer eeuwen geleden dat wij in een keurig onderhouden huis thuis zijn gekomen. Met een hoofd vol belevenissen, ideeën, inspiratie en goede voornemens  hebben wij de draad weer helemaal opgepakt. Na de zomervakantie heb ik soms nog meer een Nieuwjaars gevoel dan op 1 januari.
Nou.....Een gelukkig “nieuw jaar” dan maar!
Later M@rina!