donderdag 18 oktober 2018

Met je kindjes gaat het uitstekend!


Ik heb logeetjes, een kamer vol; Gerdien, Betty, Ina, Bob, Nico, Chantal, Lisa, Sterre….
Het zijn de kindjes van jongste. Groot, klein, gestreept, gevlekt, met gaten en mooie rondingen.
“Vertrouw je mij je jungle toe”; vraag ik voor de zekerheid?
Ik moet echt mijn best doen om planten in leven te houden.
Ik leg wel een voedingsschema klaar zegt ze gekscherend.
Als ze maar geen heimwee krijgen zeg ik bezorgd……………………….
Heimwee. Ik ken het maar al te goed. Ik zal een jaar of tien geweest zijn toen ik uit logeren ging. In mijn fotoalbum vind ik nog een leuk kiekje van de logeerpartij. 3 kleine zwembadjes en 3 kleine meisjes die heerlijk in het zonnetje met water aan het kliederen zijn. Het was de eerste dag. Na de dag komt de donkere nacht en dan gaat het mis. Het bed ligt niet zo lekker als mijn eigen bedje, de geur is niet van thuis en ik hoor geluiden die ik niet thuis kan brengen. Na een tijdje woelen komen de tranen. Een bonzend hoofd en misselijk van de ellende zorgt ervoor dat ik maar één ding wil en dat is naar huis. Talloze keren heeft mijn vader mij in het holst van de nacht opgehaald.

Wat een geluk, onze kinderen hebben geen heimwee. Logeerpartijen zijn een feestje en schoolkampen een traktatie.  De afstand van huis en haard wordt steeds groter en groter.  Voor jongste kan het niet ver genoeg zijn. Amsterdam wordt Zweden en Zweden wordt Peru.
Een pracht kans in een kinderkledingfabriek in Lima. Het lijkt haar geweldig. Doen zeggen wij. Even is daar de twijfel……”mijn vriendje, de taal, 5 maanden is best lang, ik wil het heel graag, maar wat als ik heimwee krijg”.

Begin september staan wij met zijn allen op Schiphol. Ieder met zijn eigen gedachten.
Ik neem een Lievebees ringetje mee. Lievebees het symbool van liefde en geluk.
Haar liefde moet ze achterlaten om het geluk te vinden.
Nog 1 knuffel, nog  1 kus……..dan gaat ze door de gate.

Voedingsschema (-:
Het avontuur gaat beginnen. Geen Nederlands maar Spaans, geen zomer maar winter, geen grote Hollanders maar kleine Peruanen, geen lange maar korte dagen. Wanneer wij naar bed gaan, zit haar werkdag er bijna op…………….

Samen met manlief ga ik door op vakantie. We zitten te picknicken in het zonnetje wanneer jongste even wil Face-timen. Het is pittig en af en toe wordt het te veel. De taalbarrière , de armoe, het lawaai, bussen waar je in moet springen, ik mis jullie zo, ik mis mijn plantjes. Ik wist niet wat heimwee was, maar nu wel; zegt jongste. Ik humm met een brok in mijn keel.
Het is even stil….
Maar ik maak af waar ik aan begin zegt mijn stoere meis.

Bijna 6 weken verder…
Ze geniet, heeft een mattie gevonden, reist heel Peru door, project gaat goed, bewonderd en verwonderd en vooral ze bouwt mee aan een toekomst van haar Peruaanse collega’s.

Vol trots volgen wij haar op Instagram.
Later M@rina!

dinsdag 2 oktober 2018

Ik schaam mij..................


Mijn moeder vraagt of ik het boek; “De Joodse bruiloft ken”.
Het is een prachtig verhaal, prachtig, nee, indrukwekkend dat klinkt beter.

“Wil je het boek mee op vakantie”; jullie gaan toch naar Auschwitz?
“Ik heb al boeken klaar liggen en wil graag een beetje lol op vakantie”; antwoord ik haar te snel.
Dan zet je het maar in je Minibieb, ik wil het boek graag doorgeven.

Achteloos leg ik het boek toch maar bij de vakantiespullen. Ongelezen gaat het mee terug naar huis. Ik had “lol” met de boeken van “De zeven zussen”.
Tijdens het opruimen van de vakantiespullen blader ik het boek door en lees flarden.

“De synagoge waarin Barend en Mimi trouwden, is nu een dansschool, de sjoel (synagoge) is verhuisd naar een woonhuis”.

Ik schaam mij; “Op de pagina van MiniBIEBbers heb ik een foto geplaatst met de volgende tekst: “Bookshop voorheen “synagoge Poppera” zoiets als Waanders In de Broeren....
Nee, natuurlijk niet, Waanders in de Broeren is een kerk waar de mensen uit vrije wil weg bleven, de kerk is verkocht aan een slimme ondernemer.
De joodse gemeente van Synagoge Poppera gingen gedwongen op reis.

“Bij de Put in het oude stadscentrum is het een drukte van belang: “kooplui, winkeliers en venters zorgen voor levendigheid in de Joodse buurt”.

Samen met manlief sta ik op het Szerokaplein, het belangrijkste plein van de wijk Kazimiersz in Krakau. We kijken om ons heen en bewonderen de trapgeveltjes, zoete kleuren en Hebreeuwse teksten op de gevels.
Het is er een drukte van belang; “toeristen worden in golfkarretjes rond gereden en talloze reisleiders lopen met een paraplu hoog boven het hoofd om de groep niet kwijt te raken. Kazimiers; een hipster wijk waar trendy restaurants zijn geopend  die aanknopen met joodse tradities. De wijk waar Schlindler’s List is opgenomen omdat in deze wijk de fabriek staat en dit de wijk is waar bijna alle joden zijn vermoord.

Ik denk aan de enorme hoeveelheid bruine koffers die ik zag in Auschwitz. Op de koffers lees ik namen zoals Helena, Gustav en Frank. Namen van joodse mensen die al hun waardevolle bezittingen mee droegen in deze koffer.
Bij aankomst in Auschwitz moesten ze de koffer achterlaten.
In de veronderstelling dat ze gingen werken liepen ze door de poort met de tekst;”Arbeit macht Frei”. In werkelijkheid liepen ze hun dood tegemoet.

Hij doet een greep uit de koffer en haalt er een stapel paperassen uit. De kinderen bekijken de portretten van hun ouders en van mensen die ze nooit gekend hebben. Kijk dat moet oom Bram zijn, daar op die trouwfoto, gemaakt in Hilversum in 1938 toen hij met Selma in het huwelijk trad..

De foto van de “Joodse Bruiloft” vind het nageslacht in “een koffer vol oorlogsgeheimen”. Elf mensen op deze foto zijn er een paar jaar later niet meer.
Zouden de namen van deze elf mensen staan op één van de koffers waar jaarlijks duizenden mensen even stil staan om een foto te maken. 
Het is niet te bevatten dat dit ooit heeft kunnen gebeuren.
Later M@rina!