Mijn
moeder vraagt of ik het boek; “De Joodse bruiloft ken”.
Het is een
prachtig verhaal, prachtig, nee, indrukwekkend dat klinkt beter.
“Wil je het boek mee op vakantie”; jullie gaan toch naar Auschwitz?
Dan zet je
het maar in je Minibieb, ik wil het boek graag doorgeven.
Tijdens
het opruimen van de vakantiespullen blader ik het boek door en lees flarden.
“De synagoge waarin Barend en Mimi
trouwden, is nu een dansschool, de sjoel (synagoge) is verhuisd naar een
woonhuis”.
Ik schaam mij;
“Op de pagina van MiniBIEBbers heb ik een foto geplaatst met de volgende tekst:
“Bookshop voorheen “synagoge Poppera” zoiets als Waanders In de Broeren....
Nee, natuurlijk niet, Waanders in de Broeren is een kerk waar de mensen uit
vrije wil weg bleven, de kerk is verkocht aan een slimme ondernemer.
De joodse gemeente van Synagoge Poppera gingen gedwongen op reis.
“Bij de Put in
het oude stadscentrum is het een drukte van belang: “kooplui, winkeliers en
venters zorgen voor levendigheid in de Joodse buurt”.
Samen met manlief sta ik op het Szerokaplein, het belangrijkste plein van de
wijk Kazimiersz in Krakau. We kijken om ons heen en bewonderen de
trapgeveltjes, zoete kleuren en Hebreeuwse teksten op de gevels.
Het is er een drukte van belang; “toeristen worden in golfkarretjes rond
gereden en talloze reisleiders lopen met een paraplu hoog boven het hoofd om de
groep niet kwijt te raken. Kazimiers; een hipster wijk waar trendy restaurants zijn
geopend die aanknopen met joodse
tradities. De wijk waar Schlindler’s List is opgenomen omdat in deze wijk de
fabriek staat en dit de wijk is waar bijna alle joden zijn vermoord.
Ik denk aan de enorme hoeveelheid bruine koffers die ik zag in Auschwitz. Op
de koffers lees ik namen zoals Helena, Gustav en Frank. Namen van joodse mensen
die al hun waardevolle bezittingen mee droegen in deze koffer.
Bij aankomst in Auschwitz moesten ze de koffer achterlaten.
In de veronderstelling dat ze gingen werken liepen ze door de poort met de
tekst;”Arbeit macht Frei”. In werkelijkheid liepen ze hun dood tegemoet.
Hij doet een greep uit de koffer en
haalt er een stapel paperassen uit. De kinderen bekijken de portretten van hun
ouders en van mensen die ze nooit gekend hebben. Kijk dat moet oom Bram zijn,
daar op die trouwfoto, gemaakt in Hilversum in 1938 toen hij met Selma in het huwelijk
trad..
De foto
van de “Joodse Bruiloft” vind het nageslacht in “een koffer vol oorlogsgeheimen”.
Elf mensen op deze foto zijn er een paar jaar later niet meer.
Zouden de
namen van deze elf mensen staan op één van de koffers waar jaarlijks duizenden
mensen even stil staan om een foto te maken.
Het is niet te bevatten dat dit ooit heeft kunnen gebeuren.
Het is niet te bevatten dat dit ooit heeft kunnen gebeuren.
Later
M@rina!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten