Heel langzaam gaan de poriën aan de binnen kant van mijn
ellenbogen open. Vochtdruppeltjes persen zich naar buiten. De warmte die
hierbij vrij komt trekt omhoog langs mijn halslijn naar mijn nek waar het
begint te vlammen alsof ik een acute nikkel allergie voor mijn ketting
ontwikkel. Razendsnel trekt het verder omhoog om bonzend op mijn
voorhoofd te eindigen. Misschien duurt dit alles een paar minuten. Lang genoeg om het te ervaren als een complete overval op
mijn lijf.
Als een standbeeld blijf ik wachten totdat het
eindstation is bereikt. Ik heb de nijging om “Altijd is Kortjakje” te puffen
zoals ik moest doen bij de bevalling. Overigens mislukte dat toen totaal. Wanneer
de vlammen langzaam doven zorgen de naar buiten geperste vochtdruppeltjes voor
een rillerig lijf alsof de griep om de hoek ligt te loeren.
DE OVERGANG
IK ga verder met mijn werk alsof er niets is
gebeurt.
Wanneer ik zachtjes fluister;” Ohhh er komt weer één”,
beginnen mijn collega’s zachtjes te grinniken. Overigens heb ik best geluk met mijn job, bij ons op de werkvloer is “de
overgang” een heel gewoon onderwerp. Aan de balie wordt er regelmatig over
gesproken. Je zou maar in het leger of bij de politie werken. Mannen snappen
hier niks van, een enkeling daar gelaten.
Als ervaringsdeskundige leefde ik extra met haar me. We
kwamen tot de conclusie dat het een rot periode is waar je je door heen moet
bikkelen. Niemand ziet iets aan ons en niemand kan voelen hoe je binnen een
paar minuten van top tot teen in de brand staat. En dan nog de energie die hierbij
verloren gaat. Eigenlijk best gek dat er nauwelijks over gesproken wordt zeggen
cliënt en ik tegen elkaar, alsof je je er voor moet schamen. Alsof wij er wat
aan kunnen doen. Op een verjaardag mag iedereen mekkeren over een tennisarm,
klapvoet, steunzolen en winterhanden maar niemand knalt door de kamer; “Ik zit
in de OVERGANG, ik voel mij brak, ik heb hete buien, koude rillingen, slapeloze
nachten, volle wasmanden door het nachtelijke douchen. De energie wordt uit
mijn lijf gezogen en ik heb huilbuien omdat mijn hormoonspiegel uit balans is.
Ik heb het nog nooit iemand horen zeggen in haar leukste
jurkje met een glaasje bubbels in de hand.
Samenzweerderig spreken cliënt en ik af om tijdens de
eerste de beste gelegenheid de stoute schoenen aan te trekken en het heel
gewoon de wijde wereld in te knallen, zonder een greintje schaamte. Bij deze!!!
Nu ben ik wel benieuwd of cliënt/lotgenoot ook het lef heeft gehad?
Grappige collega heeft een foto in de groepsap gezet om
de overige collega’s te waarschuwen. The seven dwarves of menopauze, wat een geluk, er zit mij
maar 1 dwergje dwars.
Wacht maar dames, als ik dit alles achter mij heb gelaten
zijn jullie aan de beurt…….
Later M@rina!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten