Het is
klokslag 15.00 uur wanneer jongste met de laptop op schoot op de bank plaats
neemt . Ze heeft 2 schermen open. Op het ene scherm wordt gekeken naar Fashion
Planet en op het andere scherm zien we de schoolsite.
Vijf
schooljaren heeft jongste samen met honderden anderen naar dit moment toe gewerkt. “Het
moment” van wachten waarin je hoopt dat de telefoon niet gaat rinkelen maar je
naam onder het kopje: Hoera Geslaagd op de schoolsite verschijnt.
Vanmorgen
hebben we eerst uitgeslapen en uitgebreid ontbeten, koffie gedronken en zijn nog
even gezellig de stad in geweest. Ineens was het twee uur. Nog een uur te gaan
voordat het echte wachten begint.
Voor de
zekerheid heb ik vanmorgen taart gehaald. In ons stadje waren de meesten wel
zeker van hun zaak, rond tien uur waren de taarten al zo goed als uitverkocht.
Het
moment komt nu steeds dichterbij, tuurlijk slaagt jongste, maar toch….ik ga
bloemen halen. Wanneer ik rond twee uur
terug kom heeft jongste haar groene schooltas samen met de vlag bij de voordeur
klaar gezet.
Het is
bijna drie uur, we krijgen een beetje een raar gevoel in de maag. Het echte wachten gaat nu beginnen, de minuten tikken langzaam weg. Wordt je tussen 3 en 6 niet
gebeld dan ben je geslaagd.
Het zal
toch niet waar zijn, gezakt? een her? geschiedenis? Jongste schrikt zich een hoedje, een
beteuterde stem zegt neem jij maar op mama, vast een her voor geschiedenis en
ze begint hartverscheurend te huilen.
Met Opa hoor
ik aan de andere kant, weet ze al of ze geslaagd is, dan kan ik het kaartje
voor 5 uur op de post doen. Opa het wachten is net begonnen u belt op een erg
ongelukkig moment. Dan gooi ik hem er weer op tuut tuut tuut……..Arme Opa, kon
hij toch ook niet weten.
Rond
half 4 verschijnen de eerste berichtjes op facebook, gezakt, een her. Elke 10 minuten wisselt jongste van scherm om
de site te vernieuwen.
Het is 4
uur wanneer de teamleider op facebook zet: de telefoon wordt neer gelegd…………Mam
ik ben geslaagd. Hoezo? Hij zegt: ik leg de telefoon neer…………Ik ga de vlag…..
Eerst
zeker weten, samen staren we 25 minuten lang naar het scherm die we bijna elke minuut verversen. Zou die teamleider van
jou niet weten wat hij ons allemaal op dit moment aan doet. Of zitten de
docenten te gniffelen in de lerarenkamer en houden ze ons extra lang in
spanning.
Ineens
is daar na 5 jaar zwoegen en zweten met ups en downs “Het moment” onder het kopje: Hoera Geslaagd, verschijnt de naam van mijn jongste en haar
vriendje!
Het was
het wachten waard, we rennen naar buiten met vlag, tas en fototoestel en samen
zakken wij door het tuinbankje.
Later
M@rina!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten