Weg ermee! Niet meer naar kijken!

Het is denk ik niet alleen bij Huize Marina het geval dat opruimen vaak betekend stapeltjes maken en verschuiven van a naar b. Of bij onverwachte visite gauw zo’n stapeltje achter een kastdeurtje verstoppen. Nog erger, de kamer is keurig opgeruimd maar nu moet je slalommen op de trap om veilig boven te komen. Vriendin heeft een goede tip, alles wat je tegen komt wat binnen een minuut opgeruimd kan worden, meteen doen. Er zit wat in.

Afgelopen zaterdag begon hier de dag met een hoop gemopper van manlief over de troep die iedereen om zich heen had verzamelt. Geen minuten werk meer. De mannen hadden het hoogste woord. De wasmand die in de weg stond, de buxus die nog voor de winter gedaan moest worden, de bonnetjes administratie die ik best op volgorde kon leggen. Zeer onterecht vond ik. Van oudste komt de jas meestal niet verder dan de keukenstoel en het gereedschap wat manlief 6 weken geleden gebruikt heeft bij de verhuizing staat ook nog steeds voor de stelling. Ik kan niet zo heel goed tegen dat gezeur. Bovendien is iedereen hier nog al gehecht aan zijn spullen en mag er doorgaans niets weg gegooid worden.

De laatste klus....vooral weggooien...

Als hoofd van de huishouding  ruim ik nogal eens wat achter iemands kont op. Het varieert van een onderbroek naast de wasmand tot de enorme kleding berg op de stoelen.  Ik heb genoeg van het gemopper en ga de boodschappen doen. Ik roep naar de mannen dat als het gereedschap opgeruimd is en mijn vogelhuisje op is gehangen ik het kantoor voor ze uit sop. Geruisloos verdwijnen ze in kantoor en gaan verder achter de computer. Bij thuiskomst zie ik twee verhitte gezichten, de garage staat open en er wordt druk gesorteerd. Naast de grijze container ligt een enorme berg met o.a. afgeschreven elektrische apparaten. Dozen worden verscheurd en in de papiercontainer gegooid.

Tja ik kan nu niet achter blijven. Ik ruim de boodschappen op en begin met de kranten op de keukentafel.Glas naar de glasbak, was in de machine. Weg ermee! Niet meer naar kijken roepen we om de haverklap. Er komt weer ruimte voor de fietsen. De knutsel tafel is weer zichtbaar, de schroefjes liggen weer bij de schroefjes en de tangen bij de tangen. We krijgen er lol in. De auto ligt vol met spullen voor de vuilstort. Ik fiets met een lading kleding naar de kringloop en de container's puilen ondertussen uit. Het opruim hormoon doet goed zijn werk! De stofzuiger en de sopdoek vliegen door het kantoor, ik moet toegeven, manlief had gelijk er lag ook van mij troep her en der verspreid door het kantoor.
Nu de laatste klus, de papierwinkel  uitzoeken, alles weer keurig op volgorde in de mapjes. En vooral heel veel weggooien. Wat een ruimte weer, niet alleen in de kast, maar vooral ook weer in mijn hoofd.

Zo’n aanval van opruimwoede is zo gek nog niet!

Later M@rina!