Hoezo rotzooi.....

De kelder lijkt tijdens de verbouwing wel een opslagplaats geworden.

Verzamelwoede .....

Ik kan niets meer vinden en alles is te stoffig om aan te pakken. De meeste bouwvakkers denderen met minstens schoenmaat 46 de trap af waardoor er heel wat stof door de ontstane kieren is neer gedaald op de spullen. Tijd voor een ontruiming en na een flinke poetsbeurt herindeling. Ongelofelijk wat komt er veel uit zo’n piepkleine ruimte. Ik boen de muren, sop de planken en voorzie de wand van een frisse laag saus. Het kersje op de taart is een nieuw stukje zeil op de grond.  Het mee verhuisde grijze nopjes zeil is na 28 jaar trouwe dienst versleten, verkleurd en heeft her en der een scheurtje.

28 jaar geleden alweer heb ik mijn geboortedorp verlaten voor een ruime flat met balkon op 3 hoog. De lichtblauwe vloerbedekking en luxaflex konden wij voordelig overnemen van de vorige bewoners. Van ons eerst verdiende geld kochten wij een bed, een bank en voor in de kamer een hoogpolig grijs tapijtje. Van ons laatste geld nog een stukje grijze nopjes zeil voor in de keuken. Na 3 leuke jaren verlaten wij de galerij voor een huisje in het centrum. We waren lyrische van de kamer en suite en de marmeren schoorsteen. Weken waren we bezig om het grijze kleurtje te vervangen door zalm.  Een week voor de verhuizing krijgen wij een telefoontje namens de nieuwe bewoonster.

Mevrouw haar dochter komt door de scheiding samen met haar kindje berooid terug uit Engeland. Of ze misschien voor een prikkie spullen kan overnemen. Alles ziet er nog spik en span uit, wij vragen een symbolische bedrag en de koelkast en gasfornuis laten we staan. Haar moeder is blij dit te horen en bedankt ons voor het meeleven.

Wanneer vrijdag de laatste spullen het huis uit gaan en wij voor de laatste keer de sop doek erdoor halen gaat de knop van het elektriciteit om en trekken wij de deur tevreden achter ons dicht.

Mijn weekenddienst is nog maar net begonnen wanneer ik een opgewonden vader van de nieuwe bewoonster aan de telefoon heb. Zijn buurman, een medewerker van de woningstichting waarschuwt voor de overname; Nooit iets overnemen, je weet maar nooit wat voor troep ze achterlaten. Ik probeer de man gerust te stellen en zeg hem dat wij het goed met zijn dochter voor hebben. Dat kan jij gemakkelijk zeggen, voor maandagmiddag 13.00 uur heb jij alles er uit. Met het stoom uit mijn oren bel ik manlief. Samen met zijn ouders is hij tot diep in de nacht aan het vloerbedekking trekken,  met in zijn ene hand een zaklantaarn en in zijn andere hand een plamuurmes. Woedend kruip ik de maandagochtend over het beton om de laatste lijmresten te verwijderen. Wat denken ze wel niet, hoezo rotzooi,  ik zal ze bij de woningstichting met hun waarschuwingen.

Met enige weemoed gooi ik na 28 jaar trouwe dienst het stukkie zeil in de kliko……………… hoezo rotzooi……

Later M@rina!