Dure prop!

Ons huis wordt zo langzamerhand weer een beetje ons huis. De kaal geschuurde kozijnen hebben weer een likje verf. De badkamer en de wc zijn eindelijk gekit. We koken weer in de keuken en we hoeven niet meer in het holst van de nacht in badjas door weer en wind richting kantoor voor de w.c. Regen, hagel en sneeuw alles hebben we gehad. We blijven schuren, schoonmaken met ammonia, gronden en aflakken. Van dieprood naar 9010 Ral vergt enige doorzettingsvermogen. Als amateur schilder schuren we vast te hard en zetten we de kwast te dun aan. Het kersje op de taart zijn de drempels.  Je ziet meteen resultaat met de diep zwarte verf. Behangen is iets wat manlief beter in zijn eentje kan doen kwamen we in 1994 achter tijdens het behangen van de babykamer.

Het kamertje van oudste kreeg zacht geel behang met in het midden van de muur een strook met vrolijke clowns. Helemaal hip in de jaren ’90. Dagenlang zat ik tijdens de warme zomer in het piepkleine kamertje om het smeedijzeren ledikantje en het houtwerk te gronden en te lakken. Samen met manlief begin ik enthousiast te behangen.

Oudste en de vrolijke clowntjes

De zwangerschap heeft mij heel wat kilo’s zwaarder gemaakt en met zijn tweeën in het kleine kamertje zorgt ervoor dat ik mijn kont nauwelijks kan keren. We zijn bijna klaar wanneer we op een punt zijn aan gekomen dat we beter hadden kunnen stoppen. Ik sta zweterig en plakkerig boven op de trap wanneer het niet gaat zoals ik wil. Mijn zwangerschapshormonen zorgen ervoor dat alles in de weg zit, alles kriebelt en de simpelste opmerkingen van manlief binnen komen met een mokerslag. Woedend sta ik te stampen op de trap en verkreukel de strook behang tot een prop en gooi het naar de vader in spé. Dat had je beter niet kunnen doen zegt hij heel rustig. Dit was het laatste stukje van de laatste rol.  Deze prop kostte mij 35 gulden. Sindsdien behangen we niet meer samen.

Manlief kan het!

Ik blijf zo ver mogelijk uit de buurt en stoor zo min mogelijk. Af en toe kom ik bewonderen en breng op gezette tijden koffie. Wanneer manlief bij de schoorsteen is aan gekomen hoor ik gemopper en geroep dat ik moet komen assisteren.  Nu had de verkoopster al gewaarschuwd voor oneffenheden dat door de glinsteringen mega pukkels lijken maar over doorschijnen had ze het niet gehad. De donkerrode schoorsteen maakt het behang grauw. De baan haalt hij er voorzichtig weer af maar scheurt tijdens het lopen. Geïrriteerd maakt manlief er een prop van. Ik maak een sopje en boen de lijm van de muur. Manlief gaat aan de andere kant verder met behangen. Tijdens het wit sausen van de schoorsteen hoor ik hem zachtjes mompelen dat hij behang te kort heeft. 1 strook vraag ik. Dure prop!  Nee, minstens 2 ½ baan.
Jammer, dat komt je zeker wel goed uit zeg ik lachend.

Later M@rina!