Voorlopig doe ik alsof ik niet weet hoe het werkt......

Alweer uit de verhuisdoos vraagt muziek collega vorige week aan mij. Gek scherend stuur ik hem een foto waarop alle kastjes en laatjes open staan met alle spullen die een plekje moeten krijgen. Het is even wennen bericht ik terug. Misschien ben ik wel een autist. Ik ben aan het inruimen in de volgorde van de vorige keuken. Of een perfectionist bericht hij terug. Ik ben bang van beide.

De keuken staat nu een week, nog niet helemaal zoals zou moeten, maar hij staat er. De toren van Mediq kratjes met alle keukenspullen kunnen worden uit gepakt. Zo langzamerhand verhuizen wij weer terug vanuit kantoor/schuur naar huis. Manlief komt de keuken binnen en bekijkt het inpak tafereel van een afstand.Voorzichtig vraagt hij waarom ik alles neerzet zoals het was.

Omdat ik misschien wel een autist of een perfectionist ben. Of misschien wel een beetje van beide.

Lijkt mij niet handig; hoor ik hem zeggen. Ik denk van wel en volgens mij breng ik de meeste uren in de keuken door.Van de rommelige paneeldeurtjes met handgreepjes zijn we naar een strakke keuken zonder handgreepjes gegaan. De handgreepjes zijn vervangen door heel veel stopcontacten. Martien de elektricien was nog maar één keer eerder een keuken tegen gekomen met zoveel stopcontacten maar dat was in een restaurant. Wij hebben nu laden die open gaan wanneer je er een duwtje tegen aan geeft en een klein drukkertje is genoeg om zich zelf weer te sluiten. De kastdeurtjes hebben een ander soort duwtje nodig dan de lades. En een iets harder drukkertje om zich zelf weer te sluiten. De kastdeurtjes hebben geen stekker maar een meegaand staafje die de klap opvangt.

De vaatwasser is het theaterstuk van de keuken.

Kokende en onderzoekende mannen..

Twee maal knock knock en daar zoeft de deur. Een beetje overdreven, om twee keer op de deur te moeten kloppen voordat je de vieze vaat kunt inruimen. Beetje kapsones van zo’n vaatwasser, toch? Hij heeft het aller vuilste karweitje, maar gaat niet open voordat je twee keer klopt. Dan de bestek la waar een prachtige 12 persoons-cassette ligt te stralen zonder kapsones. Deze la heeft geen duwtje of  klopje nodig. Gewoon aan de bovenkant vastpakken en los trekken. De eerste maaltijd wordt zowaar door de mannen gekookt. Dat heeft niks te maken met trek in eten of koken leuk vinden. Dat heeft alles te maken met de techniek die in deze keuken is verwerkt. Oudste staat twee keer te kloppen op een la die niet opengaat, en één duw tegen de vaatwasser blijkt niet het juiste signaal. Wanneer oudste onhandig met zijn knie tegen een la aan stoot krijgt hij een knal van de la terug. De la zag het als een duwtje. De vaatwasser krijgt bij de klopjes een theatraal gebaar, bij zoiets ga je vanzelf overdreven doen.

Tis even wennen de spelregels van de nieuwe keuken. Ik ben blij met mijn kokende mannen voorlopig doe ik net alsof ik niet weet hoe alles werkt.

Tot Later m@rina!