Altijd-tijd-te-kort-syndroom!

Voordat wij met zijn allen in de bus zitten op weg naar onze reisbestemming stel ik het moment van vertrek steeds een paar minuten uit. Ik glip nog even het huis in om zeker te weten of het gas uit is, de ramen gesloten zijn, geef planten nog gauw wat water. Alsof ik geen zin aan de vakantie heb.

Met nu nog een dag reizen voor de boeg, bedenk ik mij dat de vakantie ineens voorbij is. Ik zit onrustig op mijn stoel heen en weer te schuiven met twee stemmetjes in mijn hoofd. Eigenlijk heb ik geen zin om naar huis te gaan en eigenlijk ben ik in mijn hoofd de was al in de machine aan het stoppen. Tijdens de rustpauze betrap ik mijzelf erop dat ik al wat ga opruimen. In de bloedhete bus ben ik de lege waterflessen aan het verzamelen, sorteer ik de stink was, ruim de bakken met kleren opnieuw in. Ik vraag aan jongste of ze haar mega chaotische bak ook wil ordenen. Geen idee waar dat voor nodig is sist jongste mij toe. Als ik thuis kom kiep ik de bak in één keer bij de wasmachine leeg, bemoei je niet met mijn zooi. Zolang je nog op een camping staat, door een stadje wandelt, lekker op een terrasje zit is het vakantie. 

Groeten uit Riga

We stelden de terug reis nog een dagje uit. Een extra rustdag om uitgerust aan de lange terug reis te beginnen. Onderweg kan ik lezen, maak sudoku’s, lekkere hapjes maken en ..... al denken aan thuis. Aan mijn goede voornemens voor het komende jaar. Doorgaans heb ik meer goede voornemens na een zomervakantie dan op 1 januari. Tandarts bellen, minstens elke dag een half uur intensief bewegen, geen week overslaan met baantjes trekken in het zwembad, de overtollige winter kilo’s samen met de kilo’s van vorig jaar moeten er echt af, badkamer aanpakken staat al 3 jaar op het lijstje, de naaimachine weer is op tafel zetten om de te dure stof die ik 2 jaar geleden in een opwelling heb gekocht nu toch echt om te toveren tot een prachtige jas, alle uitgescheurde recepten in scannen en digitaal te ordenen in een kookboek en vooral flink opruimen en weggooien.

Dat moet toch lukken zou je denken, tijd genoeg het aankomende jaar, nu oudste ook de deur uit gaat om elders te studeren.

Heb je ook last van het lege nest syndroom vragen de mensen om mij heen. Welnee ik heb al jaren last van het “altijd-tijd-te-kort-syndroom”.

Ons eerste reis uur zit erop, nog 6 uur te gaan, rond vieren zijn we weer thuis. Laat ik dan maar beginnen met de wasmachine aan te zetten, post bekijken, boodschappen doen, onze geliefden bellen dat wij weer veilig thuis zijn, konijn ophalen, vriendin bedanken voor het oppassen van het huis, de zieken bezoeken….. Het echte leven gaat weer beginnen, altijd tijd te kort.

Tot later M@rina!

of tot Facebook minuutvanmarina !