Beetje Medische Centrum West

Een steentje zorgde vorig weekend bij mijn moeder voor een flinke opstopping in de galwegen. Na een weekend van groen en geel zien meld ze zich maandagmorgen bij de huisarts. Haar gele kleur doet de huisarts direct het ziekenhuis bellen. Wanneer ze rond kwart over tien op de Spoed Eisende Hulp binnen sukkelt, sluit ze zich aan in de wachtrij.

Wij weten dat ze om tien over 9 bij de dokter moet zijn. Het blijft heel lang heel erg stil. Mijn moeder is niet van de mobieltjes. We bellen haar 06 nummer, we bellen naar haar huis, we bellen elkaar, geen spoor van moeders.

Ach ze is natuurlijk meteen door gegaan naar het ziekenhuis waar een heel team bij de ingang op haar stond te wachten net zoals in Medische Centrum West. De ene knappe broeder stelt haar gerust en een ander brengt alvast het infuus in. Verpleegkundigen rennen hard heen en weer om haar kamer op orde te brengen. En een uur na binnen komst komt ze geopereerd en wel met keurige gekapte haren door de klapdeuren de OK weer uit gereden. Op de gang staat dan de happy familie met bloemen en bonbons te wachten. Helaas geen Medische Centrum West, wij wachten ongerust thuis en zo later bleek wacht moeders op de SEH tot 16.00 uur.

 

En staat ze er mooi op?

Wanneer ik op bezoek ga zijn we 24 uur verder. 2 dikke stenen en een grindpad waren de boosdoeners. Tijdens het bezoek krijg ik een WhatsApp van zusje, of ik mama de groeten wil doen. De groeten gaan terug samen met een foto van moeders in bed met trui en lange broek. Nu we toch met mobieltjes bezig zijn zegt overbuurman, haar mobiel is gisteren vier keer gegaan, ze hoort niets, ze snurkt overal door heen. Ik weet het moeders is niet van de mobieltjes. Of ze haar foto nog even mag zien. Wat sta ik er mooi op. Kan je die nog een keer versturen. Oh Ja hoor, waar heen? Geen idee, maar ik sta er zo mooi op. Voor de grap stuur ik hem naar mijn collega’s. Jammer mam dat je geen Facebook hebt. Hoezo? Dan kon ik je nu de wereld over sturen. Ze kan er om lachen, nu de galstenen eruit zijn en de misselijkheid is verdwenen.

Weet je de chirurg had een arts in opleiding bij zich. Een leuk ventje, met zo’n smalle broek, hoe noem je dat “een slimme broek” met van die puntschoenen eronder. Hihi best leuk hoor, toen hij weg ging zei hij; Tot morgen dan zie ik u weer. Nou niet erg, zo’n leuke dokter naast je bed zegt moeders. Lachend zeg ik tegen haar, dus toch nog een beetje Medische Centrum West hier. Mjah mjah.

Wanneer ik na een afscheidsknuffel weg wil gaan zegt ze; Laat mij die foto nog eens zien.

Ik sta er zo leuk op, zo vaak sta ik er niet leuk op.

Tot later M@rina!